Herfstmodus

Afgelopen zondag is de wintertijd weer ingegaan. Mijn brein stond al een paar weken op herfstmodus, getuige mijn weigering om acte de presence te geven op mijn vaders verjaardag.
Nu heb ik dit afgelopen weekend weer ruimschoots goedgemaakt, maar die negatieve inslag blijft de laatste tijd een beetje hangen. Herfstdepressie noemen sommige mensen dat, maar ik geloof daar niet zo in. Het leven verloopt gewoon in golfbewegingen en het enige wat je kan doen is een beetje mee surfen, of je bovenop de golf zit of juist onderaan.
Op dit moment zie ik boven me de witte schuimkoppen en bevind me in de onderste regionen. Ik laat me een beetje meedrijven in de hoop dat ik straks weer opgetild ga worden door een nieuwe golf, maar dat moment laat nog even op zich wachten. Alleen mezelf geregeld dwingen om wat fysieke inspanning te leveren, op onze Nordic Track bijvoorbeeld maakt dat ik de reset knop van mijn grijze massa weer even vind.
Dus antwoordde ik vandaag op de vraag van collega W. wat mijn ambities zijn (zij had namelijk vandaag officieel ontslag genomen om met een andere baan te beginnen) spontaan met: “ik ben op dit moment ambitieloos”. Misschien dat ik, na goed nadenken wel wat ambities had kunnen verzinnen, maar daar had ik geen zin in. Dit antwoord voelde eerlijk aan. Eigenlijk zou ik gewoon, van 9 tot 5 mijn uren willen maken op mijn werk, om vervolgens de rest van de tijd met rust gelaten te worden en dan bedoel ik ook echt; met rust. Dan wil ik ook geen brieven in de bus krijgen, van goedwillende buren, die me willen uitnodigen bij hen thuis voor de opening van hun “welzijnsbedrijfje”. Whatever that may be. In deze brief, die vandaag helaas toch op de deurmat lag, verzocht deze buurman me verder om even tijdig te laten weten als ik verhinderd was, zodat hij daar rekening mee kon houden. Dus eerst valt hij me lastig met zijn ambitie, confronteert mij daardoor met mijn eigen gebrek daaraan en wil me vervolgens klant maken, zodat ik mijn zuurverdiende eurocenten in zijn zakken kan laten verdwijnen in ruil voor wat geitenwollen sokken gezever. Mocht ik dat dan toch echt niet willen dan moet ik vervolgens ook nog eens actie ondernemen om hem op te bellen dat ik daar geen zin in heb. Weet je wat buurman? Ik ga je gewoon negeren en geef die toastjes met paté, die dan overblijven, maar aan de hond.
Laat mij deze herfst maar even met rust.