Verjaardagsfeest

De dynamiek van een verjaardagsfeest is een vreemde. Tenminste in mijn geval.
Ik vroeg me allereerst af of ik wel mensen moest uitnodigen, moest ik het dit jaar maar eens gewoon niet een keertje overslaan? Naar mijn mening had ik het niet echt verdiend, om bezocht te worden. Ik had het afgelopen jaar namelijk zelf niet al te veel mensen verblijd met een verjaardagsbezoek, dus moest ik andere mensen nu opeens voor het dilemma “gaan of niet gaan” plaatsen? Aan de andere kant; als je ze niet uitnodigt zal je zien dat ze opeens onverwacht komen aanzetten. Vervelend, als je daar niet op voorbereid bent. Mensen verwachten toch taart en zo.
Dus besloot ik toch maar een datum te prikken, ondanks het feit dat ik er zelf eigenlijk geeneens zoveel zin in had.
Vrijdag, net voor het weekend leek een goede dag, want mijn verjaardag zelf valt op een dinsdag en dan blijven veel mensen toch liever thuis, om naar Desperate Housewives te kijken of zo.
Per mail stuurde ik mijn uitnodiging, met de vrijblijvende boodschap er in dat iedereen welkom was, als ze zin hadden in ieder geval. Zo gaf ik iedereen nog een goed excuus om niet te komen. (“Sorry, ik had je e-mail niet gelezen” of “Sorry, ik had geen zin”)
Aan alle kanten ingedekt wachtte ik vrijdag dus maar af. Voor de anderhalve man en een paardenkop die er zouden komen had ik een klein kratje Bavaria ingeslagen en een enkele vlaai van de Multivlaai moest voldoende zijn.
Dacht ik, totdat na half negen de mensen binnen bleven stromen. Via de telefoon moest ik allerlei mensen onze goed verstopte buurt in Stadshagen binnen loodsen en in no-time zat de kamer vol met familieleden en oude vrienden. Het was een vreemde mix van mensen, die toch redelijk goed met elkaar wisten te communiceren.
Toen om half 1 de laatste mensen zich huiswaarts begaven, plofte ik uitgeput, maar toch voldaan op de bank. Vreemd toch, hoe je met een “geen zin” stemming begint en gaandeweg via “goed geamuseerd” eindigt met een voldaan en tevreden gevoel.