Een mens lijdt het meest.....

In tijden van stress beeld ik me nog wel eens in dat ik een of andere erge ziekte heb. Dat deed ik als puber al, bij elk signaal van mijn lichaam dat ik niet meteen kon thuis brengen, meende ik een erge ziekte te herkennen. Wie schetste dan ook mijn verbazing dat ik op een gegeven moment gewoon bleef doorleven en de dertig gewoon haalde. Zonder noemenswaardige kleerscheuren en de veertig is zelfs al in zicht.
De kiem voor deze hypochondrie is volgens mij gelegd op de pont naar Sluiskil, toen ik vijf was. Achterop de fiets bij mijn moeder wist ik dat ik naar het ziekenhuis werd gebracht, om mijn amandelen er uit te laten halen. Door middel van een kleurboekje van de dokter was ik daarvan namelijk op de hoogte gesteld. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werd ik door mijn moeder overgedragen aan de zusters die me meenamen het ziekenhuis in. Daarna ging ze weer weg, naar huis. Op dat moment voelde ik me voor het eerst in mijn leven totaal verlaten.
Jaren later ben ik nog steeds niet dol op dokters en ziekenhuizen. Vreemd dat ik er nu toch al zo’n jaar of vijf in eentje werk. Niet als verpleger of zo, ik zit veilig in een van de bijgebouwen in een kantoor, maar af en toe loop ik wel eens over de gangen in het ziekenhuis zelf. Daar zie ik de mensen zitten in wachtkamers, onzeker, nerveus of druk bezig zich te verstoppen in een tijdschrift. Ik voel met ze mee, ik kan me hun ongerustheid goed voorstellen.
In de afgelopen jaren ben ik, arbeidshalve op verschillende afdelingen op visite geweest. Heb operatiekamers gezien, laboratoria en verpleegafdelingen waar mensen in leven worden gehouden door machines. Bij elk bezoek herhaalt zich een mantra in mijn achterhoofd: “zorgen dat je hier niet terecht komt”. In mijn macabere fantasie, zie ik mezelf al liggen, op een tafel met buisjes in mijn neus en armen, gereed om een of andere marteling te ondergaan en die zijn soms niet mals.
Ik werd vandaag door mijn collega E. op de hoogte gesteld van een van deze martelingen, of “behandelmethoden” zoals ze die noemen. In opdracht van een van de afdelingen had ze namelijk een voorraadje maden moeten bestellen. Die schijnen af en toe te worden gebruikt bij wondbehandeling, waarbij de beestjes worden ingezet om bepaalde ongerechtigheden weg te vreten. Klinkt als een slecht gemaakte horrorfilm. “Maden zijn anders heel schone beestjes hoor”, zei E. nog. Maar echt overtuigen deed ze me hiermee niet. Voor mij was het gewoon nog een reden om extra mijn best te doen om dit gebouw alleen maar beroepshalve te betreden.