Michael?

Aan het eind van onze tweede dag in Duitsland moeten we vaststellen dat deze het stempel “te hectisch” mee gaat krijgen. Wandelen in Keulen op een zonnige Zaterdag, als de halve stad zich door de winkelstraten heen wurmt, valt beslist af te raden. Daarna proberen om zonder kaart (de uitgeprinte routeplanner bleek namelijk waardeloos) de stad te verlaten op zoek naar de snelweg naar Frankfurt, is iets dat je alleen moet doen als je beschikt over een nogal masochistische inslag. Het kostte ons in ieder geval een uur en daarbij al onze energie om niet in woede uit te barsten over bijvoorbeeld de Duitse bewegwijzering, de kaartleeskunst van de bijrijder, of iets willekeurig anders, waar we onze frustratie op konden botvieren.
Uiteindelijk er achter komen dat de internetverbinding op de hotelkamer weer niet gratis is kan er dan ook nog wel bij.
Toch waren er ook wat kleine hoogtepuntjes, zoals:
- Het eerste glas Lassie dat ik ooit gedronken heb. De meest mensen zullen bij “Lassie” denken aan toverrijst, of aan dat beest dat hard tegen je staat te blaffen als er verderop iemand met zijn been in een berenklem ligt.
Op een terras in Keulen was een glas Lassie een soort groene yoghurt drink met blaadjes er in. Munt of zo. Erg lekker in ieder geval.
- Het feit dat ik me eigenlijk prima in het Duits kan redden. Drie talen afwisselen (Engels tegen K., Nederlands in mijn eigen hoofd en Duits tegen de receptioniste) kan er af en toe wel voor zorgen dat ik soms erg onverwachts overschakel op een andere taal. De verwarring in de ogen van de ander is dan vaak erg grappig.
- De Clio die onbeschadigd leek, toen ik er voor de eerste keer in mijn autorij carriere iets mee raakte. Het ijzeren paaltje bij het hotel gaf gewoon mee toen ik er met mijn polyester bumper tegen aan reed. Clio rules!
- De satelliet t.v. waar het hotel in Frankfurt over lijkt te beschikken. Moeiteloos schakelen we over van Syrische t.v., waar mannen in grote witte jurken minuten lang staan rond te draaien, naar Griekse t.v. waar een dikke nichterige versie van Michael Jackson het publiek in vervoering krijgt. Priceless!

Rode kool met appeltjes

Pas laat in de avond begon de lucht een beetje op te klaren, tenminste in ons gemoed. Eerder die ochtend vervloekten we onszelf nog over het feit dat we zo stom waren om een dag eerder naar Duitsland te vertrekken om het altijd spannende Keulen te verkennen. Een paar weken geleden leek dat namelijk nog een erg goed idee, even een dagje samen uit, voordat we de familie uit the States van het vliegveld in Frankfurt zouden ophalen. Maar na een hele week grondig ons huis te hebben schoongemaakt, om een goede indruk te kunnen maken, waren we zo afgemat dat we eigenlijk heel erg toe waren aan een avondje languit op de bank. Maar het hotel was al geboekt. Daarbij meenden we ook een bepaald patroon te ontdekken in ons vakantie gedrag. De voorpret was altijd erg leuk, maar als de dag daadwerkelijk aanbrak leek het alsof er een vervelend klusje geklaard diende te worden.
Met die kennis en de wetenschap dat het in het verleden, na de nodige opstart problemen toch altijd weer leuk werd, gaven we onszelf de broodnodige schop de auto in.
Eenmaal in Duitsland stopten we bij het eerste tankstation dat we tegenkwamen. Dit was onderhand al een soort ritueel geworden. In het buitenland moesten eerst de exotische snacks uitgecheckt worden. Aan de hand van de beschikbare etenswaren kon namelijk al een hoop geleerd worden over de landsaard. Aan het broodje frikadel dat we bestelden konden we bijvoorbeeld al afleiden dat de Duitser dom is. Een frikadel ziet er namelijk niet uit als een gehaktbal, maar als een worst. Dat weet iedereen.
Terug in de auto aten we broodje frikadelbal toch maar op en zetten we koers richting domstad. Daar reden we maar 1 keer fout en hoefden we dus maar 1 keer ruzie te maken. Dat viel weer mee. Iets dat we niet konden zeggen over het hotel. Vergeleken met de plaatjes van de hotelkamers op hun site, viel de realiteit namelijk wat tegen.. Daarbij moesten we ook nog eens 10 euro voor de beschikbare Wifi betalen. Uitzuigers! Ons humeur begon er bijna een beetje onder te leiden.
Gelukkig kregen we op een verwarmd terras aan de Rijn wat troostvoedsel geserveerd. De Keulse specialiteit bleek draadjesvlees met rode kool met appeltjes. Precies zoals vroeger bij oma thuis en hier konden we het ook nog eens met Keuls bier wegspoelen.
Zo werd het uiteindelijk toch nog gezellig.

Droomvla

De werkweek van 4x9 uur, die recentelijk voor mij is ingegaan, bevalt perfect. Dat uurtje eerder uit bed, daar merk je niets van. Zeker niet als je er de avond daarvoor gedisciplineerd een uurtje eerder in gaat. Ook daadwerkelijk in slaap komen, daar had ik de afgelopen week wel een beetje moeite mee, met als gevolg dat ik wat lichter sliep en waarschijnlijk wat bleef hangen in die fase van je slaap waarin je droomt, want ik droomde als Jozef in zijn veelkleurige mantel.
Een ervan, die een wat culinair karakter had, bleef me de hele week bij. In deze nachtvoorstelling was ik druk bezig met het maken van een heerlijk toetje. Ik vulde een groot glas met laagjes vanillevla, gekruimelde cake en aardbeiensaus. Het geheel garneerde ik met iets dat op cruesli of cornflakes leek. Toen ik wakker werd had ik dorst en honger tegelijk. Eigenlijk had ik wel zin in dat toetje.
Afgelopen weekend was ik de droom nog niet vergeten. Ik besloot het toetje maar te maken. Ik moest namelijk even duidelijk krijgen of creativiteit me in dromen werd doorgegeven, net als de artiest Terence Trent d’Arby die ooit beweerde dat Marvin Gaye hem in dromen de mooiste liedjes doorfluisterde.
Bij de eerste hap kon ik concluderen dat, in tegenstelling tot wat Marco Borsato beweert, dromen geen bedrog zijn. Het toetje was héérlijk.
Benieuwd welke recepten ik de komende dagen bij elkaar droom.

Beetje fout

Okay Ramon, hoewel aan dit principe hele naties kapot gegaan zijn test ik wel even met je mee. Ik wil namelijk ook wel een miljoen bezoekers op mijn site.

Iedereen wint

En zo stonden we afgelopen zaterdag op de Snuffelmarkt met een kraampje vol meuk, waarvan we het idee hadden dat er nog wel iemand in geïnteresseerd zou zijn.
Zo had Bee onder anderen een grijze speelgoedkat die miauwde, spinde of blies als je het beest aandacht gaf en had ik een nog zo goed als nieuwe pastamachine en een voetmassagebad dat maar 1 keer gebruikt was. (Impulsaankoop voor onze pijnlijke voeten na een dagje shoppen in Amsterdam).
Bij het verstrijken van de tijd konden we het winkelende publiek indelen in verschillende groepen. Zo waren er de Turken, die voornamelijk op audio apparatuur uit waren en daarbij hard pleegden te onderhandelen (Turk: “Ik jou vertrouwen, jij een goede prijs voor mij maken: twee euro!”. Ik: “Wat?! Voor een perfect werkende Pioneer versterker?”). Daarnaast had je de 40 plus vrouwen met een rugzakje en het uiterlijk van een bibliothecaresse, die bij het uitchecken van onze voorraad boeken steevast even hun halve brilletje op zetten en ons, de verkopers, ondertussen hardnekkig probeerden te negeren. Verder natuurlijk veel minder kapitaalkrachtige gezinnen, met dikbuikige, shag rokende vaders en helblonde geneuspiercte moeders die anderen zouden omschrijven als “white trash”, maar ik natuurlijk niet. Ben je gek! Het winkelende publiek in de Ijsselhallen betaalde me uiteindelijk 120 euro voor mijn spullen. Dus het enige stempel dat ik op al deze mensen zou willen drukken is: “vriend”.
Hopelijk is dat gevoel wederzijds. De enige klant die dat gevoel misschien niet met me zal delen is die vijfenzestig plusser die al mijn drum and bass ceedees voor 20 euro van me overnam. Een koopje! Voor zijn vrouw. “We zien thuis wel wat voor muziek het is”, riep hij me nog hartelijk na.
Uiteindelijk hielden we nog zo’n tien dozen troep over, die Bee wel mee wilde nemen. Misschien wilde ze het nog wel een keer proberen, op een andere rommelmarkt. Anders zou de plaatselijke kringloop er waarschijnlijk wel blij mee zijn.
We waren het er in ieder gevoel over eens dat het verkopen van je tweedehands spullen een activiteit is waarbij iedereen profiteert. De verkoper, omdat het hem een opgeruimd huis en een zakcentje oplevert, de koper, omdat die voor een prikkie aan (soms nog) perfecte spullen kan komen en het milieu dat zo op een bepaalde manier toch weer wat ontlast wordt.
Iedereen wint dus. Alleen misschien dat mannetje niet, die nu opgezadeld zit met een uitgebreide collectie hoofdpijn muziek.

Geur terreur

Bij de Kruidvat (of is het: “hét Kruidvat”?) hadden ze wasmiddel in de aanbieding. Als je twee actieartikelen, zoals Persil, kocht, kreeg je er zomaar een fles vloeibare Witte Reus bij.
Normaal redden we ons prima met een huismerk wasmiddel, maar als we een A merk voor weinig kunnen krijgen, waarom zouden we daar dan geen gebruik van maken, toch? Dus kochten we een fles blauwe en groene Persil en kregen er een gratis fles Witte Reus bij, die gevuld was met een melkachtig vloeibaar wasmiddel dat leek op het spul waarmee stier Herman beroemd is geworden.
Eenmaal thuis kon ik al gauw één goede reden bedenken om de A merken wasmiddel in het vervolg links te laten liggen. Het nadeel is namelijk ze zo enorm fris ruiken. Zo fris dat het niet leuk meer is. Ik kan veel frisheid verdragen, maar de constante geur van hyacinten of viooltjes om me heen gaat me een keer vervelen. Persil denkt waarschijnlijk, we zijn een A-merk en dat zullen ze ruiken ook, met als gevolg dat ik nu half onpasselijk op onze net gewassen grand foulards moet zitten.
Iets dat me doet denken aan die jongen waar ik op de middelbare school twee keer per week naast moest zitten. Een aardige jongen hoor en sowieso al een stuk beter als die andere jongen, waar ik ook wel eens naast zat en die altijd zichtbaar zijn neuspeuters zat op te eten.
Het probleem was alleen dat er een constante wasmiddelen geur om hem heen hing. Een misselijkmakende zware lucht die moeilijk te negeren viel. Het bord havermout in mijn maag dreigde af en toe zelfs voortijdig het pand te verlaten. Het was gewoon alsof ik naast Robijntje zelf zat. Dat werd dan ook al gauw zijn naam, als ik het thuis wel eens over hem had. (Mam: “En, hoe was het op school?” Ik: “Goed, alleen zat ik het derde uur naast Robijntje. Hij stonk!”)
Geur mag zich gewoon niet manifesteren buiten je “personal space” en laten we die dan meteen maar even afstellen op ongeveer twintig centimeter van de huid. Dit geldt ook voor iedereen die zijn kleren niet wast in een sterk riekend A-merk, maar die het wel nodig vindt s’ochtends zijn gezicht uitgebreid te wassen in aftershave. Hugo Boss is dan misschien jouw grote vriend, maar in mijn opinie is ie wat te opdringerig!

Beperkt houdbaar

Onderuit op de bank en met de laptop op de knieën keek ik ook maar even naar de documentaire "Beperkt houdbaar” van Sunny Bergman. Mijn chef/baas/leidinggevende had het programma ook gezien en sprak er afgelopen vrijdag zijn verbazing over uit dat er eigenlijk geen enkele glossy coverfoto meer is die niet door de Photoshop mangel is gehaald en dat we stelselmatig met een gemanipuleerde werkelijkheid worden geconfronteerd. Ook bij Bee op haar werk was deze documentaire onderwerp van gesprek. Ik had dus blijkbaar wat gemist.
Nu heb ik ooit eens een cursus Photoshop gedaan en weet zo ongeveer wel wat je met dit programma kan doen, maar dat foto’s in tijdschriften zo massaal gemanipuleerd worden, om ons op te zadelen met een irreëel schoonheidsideaal, dat voor de meesten onder ons niet te verwezelijken is, was toch wel even shockerend om te zien. De plastic chirurg die de documentairemaakster na grondig onderzoek kwalificeerde als “kandidaat” voor diverse ingrepen, deed niet onder voor de geldbeluste plastic chirurgen, zoals die bijvoorbeeld worden neergezet in een serie als Nip/Tuck. (Vanaf deze week weer te zien op de publieke zender). Bij het zien van deze serie op DVD had ik nog het idee dat het beeld van de plastic chirurg wel een beetje dik werd aangezet, maar na het zien van deze documentaire bleek de docu-docter qua gedrag en instelling wel erg veel te lijken op Christian Troy.
Nu vraag ik me bij het zien van dit soort documentaires altijd af wat er door ons, eenvoudige stervelingen, gedaan kan worden om het tij te keren. Enige actie van het bedrijfsleven, de mode en cosmetica branche of de modetijdschriften hoeven we hierbij namelijk niet te verwachten.
Gelukkig had collega blogger Maeb wel wat goede tips. Ik houd wel van ludieke acties als deze en deze. Als je echt boos bent helpt Sunny je zelfs nog met juridische actie tegen de cosmetica industrie. Wat wil je nog meer?

Blauw wonder

Het onontkoombare lot van Dinks (double income no kids) is dat je vaak een hele dag van je vrije weekend moet opofferen aan schoonmaakwerkzaamheden. Vandaag was het weer zo ver. K. nam de bovenverdieping voor haar rekening en ik de woonkamer beneden. De ervaring leert namelijk dat we elkaar binnen twee minuten in de haren vliegen als we beiden in dezelfde ruimte proberen schoon te maken. Ongevraagd advies van de een (“nee, dat moet je niet met een doekje doen, maar met een Swiffer”) wordt namelijk opgevat als kritiek op de schoonmaak kwaliteiten van de ander, met alle gevolgen van dien.
Daarom poetsen we gescheiden en gebruiken daarbij een blauw goedje met de naam: “Blue Wonder”. Dit schoonmaakmiddel reinigt volgens fabrikant Sorbo alles. Achter op de fles volgt een opsomming wat onder “alles” wordt verstaan: “ramen, spiegels, kasten, deuren, houtwerk, meubels, aanrecht, glaswerk, tegels, nicotine aanslag” (even ademhalen) “auto, caravan, boot, motoren, skai, stof, vloerbedekking, verfkwasten, algenaanslag, tuinmeubels et cetera, et cetera”. Eigenlijk is het een blue wonder dat dit schoonmaakmiddel, wat alle andere schoonmaakmiddelen blijkbaar overbodig maakt, in dit huishouden is beland. Normaal had ik het finaal over het hoofd gezien in mijn supermarkt. Het zit namelijk in een nogal onopvallende fles en het is van Sorbo, een merk met een hoog omagehalte. Als het niet in de gratis Jumbo doos had gezeten was ik waarschijnlijk nog steeds in de weer met een huismerk Ajax kloon.
Het hele “reinigt alles” concept deed me trouwens een beetje denken aan de flessen “Super Tien”, die we bij ons vroeger thuis een tijdje gebruikten. Dit wondermiddel werd zwaar geplugd door de tante van Lebrat, die als Tupperware dame (maar dan voor Super Tien) de deuren langs ging om het schoonmaak evangelie te verkondigen. Met dit middel kon je namelijk niet alleen je huis schoonmaken, je kon er ook nog eens je schoenen mee poetsen. En alsof dit nog niet gek genoeg was deed ze ook nog even voor hoe je het zelfs kon gebruiken voor je gebit. Even een klein scheutje op je tandenborstel en schoon was je gebit!
Ik kan me herinneren dat we dit daadwerkelijk een keer geprobeerd hebben.
Tot op de dag van vandaag verbaas ik me nog steeds dat we, na inname van deze roze gekleurde chemicaliën, gespaard zijn gebleven voor ernstige huiduitslag, onvruchtbaarheid (zelfs mijn zusje gaat nu een kind baren, dus “count your blessings” Super Tien!) of enige andere verschrikkelijke ziekten of misvormingen.
Misschien had Lebrats tante toch gelijk en was Super Tien de Blue Wonder van de jaren tachtig.

See you in court!

Vanochtend, toen ik naar mijn werk fietste, reed ik bijna iemand van z’n sokken. De persoon in kwestie liep op het voetpad in het parkje, vlak bij mijn werk. Bij het naderen van de man vroeg ik me al af of ik de man links of rechts zou passeren, want hij leek nogal te twijfelen aan welke kant van het pad hij wilde lopen. Op het moment dat ik definitief voor links had gekozen en hij voor rechts, maakte hij plotseling een bocht van negentig graden het voetpad over richting het struikgewas. Een botsing leek onvermijdelijk en de film van mijn leven trok als een flits aan me voorbij. Zwaar geïrriteerd (over het feit dat ie zo saai was) kwam ik nog net op tijd tot stilstand. De man in kwestie zag mijn geagiteerdheid en verontschuldigde zich snel.
Deze excuses kwamen net op tijd, want ik had hem bijna: “I’ll sue you” of “I’ll see you in court” toegeschreeuwd. Iets dat ik als trouwe kijker van Matlock altijd al een keer had willen roepen. Ik wist namelijk donders goed waarom de betreffende man de bosjes in liep. Hij werkte in het gerechtsgebouw, aan de andere kant van het struikgewas. Net als zijn collega’s vertikte hij om de officiële route te volgen en verkoos hij liever het hazenpad, door ons zorgvuldig onderhouden perkje.
Als ik hem voor zijn eigen gerecht zou dagen zou ik misschien jurisprudentie kunnen scheppen voor dit vergrijp, wat een burgerarrest tegen een van zijn perkplettende collega’s in de toekomst zou vergemakkelijken.
Helaas moest ik mijn woorden inslikken, want ik was zelf ook in overtreding. Ik reed als fietser over een voetpad en met zijn scherpe juristenblik was hem dat hoogst waarschijnlijk niet ontgaan.
De volgende keer stap ik dus tijdig en uit het zicht van de jurist in overtreding van mijn fiets om hem hoogstpersoonlijk in de boeien te slaan. Dat zal ze leren, die perkpletters.

Wie maakt me los? (deel 2)

Dwergen bij Jensen. Of beter gezegd; kleine mensen die gebukt gaan onder het juk van primordial dwarfism. Ze waren met hun moeder te gast in de show van de corpulente kloon van David Letterman, Conan o’Brian, of elke andere Amerikaanse showhost die hij zo graag wil zijn. Het moet niet gekker worden. Had iemand de moeder van die twee kinderen niet even kunnen waarschuwen, of even een tape kunnen sturen van de show waarin meneer Jensen de tieten van Patricia Paay betastte? Dan had ze in ieder geval even een idee gehad in wat voor een show ze optrad. Robert was in ieder geval “deeply touched”. Ik probeerde het te geloven, maar het lukte me niet.
Niet dat ik me zelf nou zo actief het lot aantrek van de gehandicapte medemens, maar ik laat ze dan ook niet opdraven in een show, ter lering en vooral ter vermaak.
Moeilijk leven moet dat trouwens zijn. Je bent je puberteit al ver voorbij, je wordt niet groter dan 1 meter 20 en je klinkt als een smurf. Daarmee lijken alle kansen verkeken om nog enigszins serieus genomen te worden en al helemaal niet door leeftijdsgenoten van de anders sekse. Als je helemaal pech hebt word je door je moeder ook nog eens mee genomen naar een talkshow waar een dikke presentator tegen je praat alsof je een kleuter van vijf bent.
Het enige voordeel, bedacht ik me vanmiddag, is als je de zolder moet opruimen. Of tenminste zo’n half zoldertje als wij hebben. Dan kan je tenminste rechtop staan.
Urenlang stond ik daar gisteren door de knieën gebogen met Snuffelmarkt dozen te slepen. Dat kostte me zoveel moeite dat ik vanochtend met pijn in mijn beide bilspieren wakker werd.
Daar had die primordial dwarf dan weer geen last van gehad.

Tomaten rond

Omdat ik van plan ben om morgen de zolder op te ruimen en daar waarschijnlijk de hele dag over ga doen stond ik vanavond mijn tomaten af te wegen bij de groentenafdeling van mijn favoriete supermarkt. Niet blij omdat ik liever geen boodschappen doe na het eten. Dan lig ik liever op de bank King of Queens te kijken. Hersenloze sitcoms zijn namelijk perfect voor de spijsvertering en daarbij: "Doug rules". Ik zou willen dat ik ook zo ongegeneerd en zonder schuldgevoel van slecht eten zou kunnen genieten. In plaats daarvan koop ik tomaten en snijdt ze aan stukken om ze in een salade mee te nemen naar mijn werk.
Terwijl ik daar aan dacht, keek ik naar de sticker die uit de gleuf van het weeg apparaat kwam rollen. “Tomaten rond”, stond er op. De toevoeging: “rond” leek me opeens volkomen overbodig en ridicuul. Alsof iemand bij het lezen van de sticker terug zou gaan naar de bak tomaten om het zakje weer te legen. Op zoek naar de vierkante.
Een ding moet gezegd worden, met deze sticker is bewezen dat de Jumbo in ieder geval ook meedenkt met het zwakzinnige deel der natie.

Little Miss Sunshine

Waarom mag ik niet huilen? Waarom kan ik mijn tranen niet de vrije loop laten gaan? Twee reflexen voeren een heftige strijd met elkaar als ik de laatste minuten van de film kijk. De hoofdpersoon, een klein meisje dat tot aan het moment suprème in een geel volkswagenbusje op weg was naar de finale van Little Miss Sunshine, doet haar dansje dat ze speciaal voor deze beautycontest van haar opa had geleerd. Een moment, zo ontroerend, dat het een effect op me heeft van een driedubbele Spoorloos aflevering.
Dus bestrijd ik het eerste reflex; de neiging om de sluizen maar open te zetten met een ander automatisme; een reeks slik manoeuvres die het brok in de keel uiteindelijk succesvol weten te elimineren. Waarom dat nodig is weet ik niet. Stiekem weet ik, buiten het zicht van K., de tranen die zich toch nog een weg naar buiten wisten te banen met een punt van mijn mouw weg te deppen.
Voor mensen die een avondje willen lachen en tegelijkertijd de traanbuizen even willen doorspoelen: gaat dat zien, die film.

Wie maakt me los?

“Misschien moet je het even over wat anders hebben”, stelde K. voor, nadat ze kennis had genomen van de reacties op de Al Gore propaganda die ik gemeend had uit te moeten storten over mijn lezers. De fanatieke blik in mijn ogen van de laatste dagen had er waarschijnlijk voor gezorgd dat ze zich wat ongemakkelijk begon te voelen. Vertrouwend op haar goedbedoelde en onafhankelijke advies besloot ik haar goede raad dus maar op te volgen en het onderwerp “milieu” even te vermijden. Dat gaf me sowieso even de tijd om uit te zoeken of het inderdaad waar is dat het fabriceren van spaarlampen meer CO2 uitstoot veroorzaakt dan dat het uiteindelijk in de huiskamer bespaart.
Het onderwerp waar ik vandaag dus even naar uitwijk is mijn zolder. Dit zwakke excuus voor een zolder (want het is eigenlijk maar een halfgare berging, waar je ook nog eens halsbrekende toeren op een keukentrapje voor moet uithalen om er op te komen) ligt namelijk vol met meuk. Troep die je misschien nog eens een keer gaat gebruiken, maar waarschijnlijk niet. Wat moet je er mee? Verkopen, zegt de handelaar in mij. Eigenlijk zou je alles wat je een jaar niet hebt gebruikt weg moeten doen. Verkopen op Marktplaats of de Snuffelmarkt. Zo heeft een ander er ook nog wat aan en met het geld dat het opbrengt kan je weer andere leuke spullen kopen. Daarbij ruimt het lekker op en op zolder ontstaat er warempel ruimte om je kont te keren.
Deze voorstelling van zaken berust helaas niet op de waarheid. Optie 2, de Snuffelmarkt heb ik namelijk al een keer geprobeerd met Nakker. Om je spullen te koop aan te bieden op een semi professionele vlooienmarkt moet je namelijk een maatje hebben. Het liefst eentje met een karretje een een auto die uitgerust is met een trekhaak. Maatje Nakker, die over deze zaken beschikte, kreeg helaas na een half uur (toen hij zijn 3 items verkocht had) last van de gaapziekte, helemaal toen hij hoorde dat we pas aan het eind van de dag weer weg mochten (bezoekers kopen namelijk een kaartje en willen na de middag geen half verlaten zaal zien). De andere optie: Marktplaats is zoniet nog vervelender. Mensen denken voor een dubbeltje op de eerste rang te kunnen zitten en bieden dan ook precies dat muntstukje voor een item dat in jouw ogen “zo goed als nieuw” is en zelfs aangeboden wordt in de originele doos. Als mensen dan wel het beoogde bedrag willen betalen, mailen ze vervolgens niet terug als je denkt de koop gesloten te hebben.
Gratis weggeven dan maar? Dat zou waarschijnlijk de meest groene oplossing zijn. Ik verdien er geen geld mee en wordt daarna dus niet tot nodeloze consumptie aangezet en eventuele hergebruikers hoeven het betreffende item niet nieuw te kopen. Maar goed, dat aspect van de zaak zou ik dit keer even buiten beschouwing laten. Daarbij gaat deze oplossing net iets teveel in tegen mijn knieperige Nederlandse inborst.

Op de man

Bee wilde de driftige dwerg weer eens even kietelen door hem te wijzen op dit artikeltje. ("Kejje lache", zal ze wel gedacht hebben) Een conservatieve denktank (contradictio in terminus volgens mij) voelde zich genoodzaakt om de wereld te vertellen dat Al Gore, die zo onderhand de verpersoonlijking van de antichrist is voor Republikeins Amerika, voor een milieuactivist toch bovengemiddeld veel stroom gebruikt met zijn verwarmde zwembad en elektronische hek om het huis.
Eigenlijk verrassend dat het nog zo lang moest duren voordat dit soort conservatieven weer eens op de man gingen spelen, in plaats van het debat op inhoudelijke argumenten te voeren. Nu is dat natuurlijk ook moeilijk als je tegenstander zijn betoog in het geheel heeft gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek en er met argumenten bijna geen speld tussen is te krijgen.
Dus wat dat betreft blijft er voor dit soort Republikeinen weinig anders meer over dan de tactiek te gebruiken die ze tegen Bill Clinton, toch een van de beste Amerikaanse presidenten van de afgelopen eeuw, ook al met succes hadden ingezet. Het wapen van de vuilspuiterij. Miljoenen werden er destijds gespendeerd om de onderste steen boven te krijgen en te bewijzen dat deze man was vreemdgegaan. Ondertussen werd er in de rest van de wereld oorlog gevoerd en honger geleden, maar het privé-leven van de president was toch belangrijker.
Is het verwarmde zwembad van Al Gore een bewijs dat deze man niet te vertrouwen is? Afgelopen maanden verwisselde ik mijn gloeilampen voor spaarlampen, kocht eens wat biologische producten en probeerde er wat beter op te letten dat er geen lampen nodeloos aan stonden. Mijn intentie was goed, beter dan voorheen, maar in dezelfde periode nam ik ook de auto en het vliegtuig zelfs. Zelfs mijn tandenborstel bleek op batterijen te lopen! Het kan nog altijd groener, beter, maar betekent dit dat ik niet deug? Volgens mij niet.
Teleurgesteld over zoveel conservatieve domheid nam ik nog maar eens een hapje van mijn Tony Chocolonely reep (nu zelfs verkrijgbaar bij de Jumbo!)

Hier en hier nog wat extra info over de zaak.

Kralen en spiegeltjes

Tja, die net ontdekte indianenstam, ergens in het Amazonegebied, diep in de regenwouden en de ontzetting als de betreffende inboorlingen worden geconfronteerd worden met de moderne techniek van de eenentwintigste eeuw. We hebben die documentaires allemaal wel eens op t.v. gezien. De reactie, alsof ze door een slang gebeten worden, als ze voor het eerst in een spiegel kijken, of als ze worden geconfronteerd worden met een elektronisch apparaat in werking. Ik begreep het afgelopen week opeens, toen ik (mister Butterfingers) mijn tandenborstel op de grond liet vallen en het ding begon te trillen alsof het door de duivel bezeten was. Ik sprong verschrikt achteruit. Wat was er hier aan de hand? Ik had het vorig jaar nog als gewonnen prijs in de brievenbus gekregen, tezamen met een paar tubes Oral B. tandpasta, die smaakten alsof ze jaren geleden ergens achter het IJzeren Gordijn waren gefabriceerd. Was het wel zuivere koffie? Het bleek een staaltje dentale techniek van de eenentwintigste eeuw te zijn. De vibraties, veroorzaakt door een slim verstop batterijtje, moesten er voor zorgen dat mijn bijtspijkers nog schoner zouden worden. Dat verklaarde ook meteen het plusje en het minnetje op de steel van de tandenborstel. Als ik een kind had gehad, zou het waarschijnlijk een hartgrondig: “Duh!” hebben laten horen.
Opa wordt oud.