Shirts overdose 8

Ja, die biertjes tikten lekker weg afgelopen donderdag. Met een groepje collega’s waren we na het werk de stad in gegaan om plaats te nemen op een terrasje bij de gracht. Daar genoten we van de zon en dronken witbiertjes, beugeltjes en rosé. De combinatie van alcohol en de brandende zon liet zich al snel gelden en resulteerde in discussies over onderwerpen die normaal alleen ter sprake komen als de wijn in de man en de wijsheid in de kan is geraakt. Zo kon het gebeuren dat ik halverwege de avond als afvallige toch weer de gereformeerden liep te verdedigen. Gelukkig ontaardde dit conflict over religie niet in een gewapend treffen, maar verzoenden we ons met de gedachte dat er vast wel iets is tussen hemel en aarde en dat iedereen maar moet geloven wat-ie zelf wil. Zeker weten doe je toch nooit iets.
Aan het eind van de avond bleven Nakker en ik over, tesamen met B. en haar vriend A. A. had ons de weg gewezen naar een kroeg in de stad die een wonderbaarlijk vocht uit een vaatje bleek te tappen. Wijn dat leek op bier! Echt de moeite waard en maar vier procent alcohol, dus dat kon je uit grote glazen drinken. Dat moesten we toch zeker een keer proberen. Na drie glazen van deze godendrank naar binnen te hebben gewerkt had ik genoeg. De teller stond nog net niet op tien. Een aantal waarmee je in de Overijsselse boerengemeenschap nog maar net de status van amateur heb bereikt, maar ik kon me niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zoveel gedronken had. Dat zou toch ergens in mijn studententijd geweest moeten zijn. Alcohol doet vreemde dingen met je. Het breekt innerlijke barriëres af waardoor mensen opeens hun naakte zelf laten zien. Zo veranderde A. in een bijzonder spraakzaam iemand en kreeg B. het onbedwingbare verlangen om te dansen. “Zullen we dansen?” vroeg ze beurtelings aan Nakker en mij. Ik liet mijn beurt even voorbij gaan, want van zware grunge en metal krijg ik doorgaans geen kriebels in de benen, maar Nakker zwichtte en liet wat “coole moves” zien op de dansvloer. Nakker was eigenlijk nog steeds zijn normale zelf, maar aan het eind van de avond toen we later weer terugkeerden naar het terrasje aan de gracht viel ook zijn muur en veranderde voor een klein ogenblik in een filosoof. De diepzinnige gedachten die hij precies anderhalve minuut met me deelde, gingen helaas mijn pet te boven, maar goed, ik haalde dan ook maar net een voldoende voor het vak Filosofie op de Soosjale Academie.
“Maak je nog even een foto van mijn shirt?” vroeg ik hem, nadat we onze laatste consumptie achterover hadden geslagen. Terwijl Nakker zijn camera op mijn shirt richtte, werd ik mij opeens bewust van mijn ware ik: de iets te overijverige weblogger.

PS. Zelfs beroemde mensen laten na een glaasje teveel wel eens hun ware ik zien. Lees dit.

Testosteron

Ik lees al een tijdje dit blog van Abdel Kader Benali. Hij zit op dit moment in Libanon en doet verslag van de waanzin van de oorlog die daar woedt. Eigenlijk wilde ik daar al een tijdje een stukje over schrijven, want op een bepaalde manier raakt het lot van die mensen me. Zoveel mensen worden daar een oorlog ingesleept waar ze eigenlijk niets mee te maken hebben. Maar wat heb ik nog toe te voegen aan een conflict waar al zoveel over geschreven is en dat zo ingewikkeld is dat niemand het lijkt op te kunnen lossen? Uiteindelijk voel ik me nog net zo als in HAVO 4, waar mijn klasgenoot Wouter Kurpershoek zijn talenten voor de journalistiek al tentoonspreidde door een onderbouwde mening te hebben over de meest uiteenlopende onderwerpen, maar waar ik niet verder kwam dan dingen te denken als: “waarom stoppen ze niet gewoon met schieten?” of “War (oomph) what is it good for? (say it again!) en “Why, tell me why, can’t we live together?”
Uiteindelijk lijkt dit conflict, net als veel andere conflicten, terug te voeren te zijn op het zwart/witte denken van de verschillende religies en masculiene gevoelens als eer en wraak. We leven in een wereld die op dit moment geregeerd lijkt te worden door hardliners in plaats van bruggenbouwers. Een dodelijke mix van Bush, Sharon (nu Olmert), Hamas in Palestina en een gevaarlijke gek als Mahmoud Ahmadinejad, de president van Iran, die het in zijn hoofd haalt om de holocaust te ontkennen. Ze zorgen alleen maar voor ellende en halen het slechtste in de mens naar boven. Deze leiders, die praten over wraak en eergevoelens en die zeggen dat wie niet voor hen is, tegen hen is, lijken een teveel aan testosteron in hun bloedbaan hebben. Hun blik lijkt gefocust te zijn op strijd en winnen en daarbij willen ze zonodig over lijken te gaan. Wereldleiders bij wie de hormoonhuishouding zodanig is verstoord dienen net als Floyd Landis gediskwalificeerd te worden. Haal ze uit de tour! Als je de deur naar oplossingen, verblind door eergevoelens en wraak meteen al dicht gooit, moet je naar huis worden gestuurd. Je mag niet meer meedoen. Laat een ander het dan maar oplossen. Toch?

Shirts overdose 7

De favoriete krant van Antonie Kamerling is de NRC Next. Tenminste, dat lees ik net in de Nieuwe Revu. Daar baal ik eigenlijk een beetje van, want dat had ik ook willen zeggen. Het is op dit ogenblik ook mijn favoriete krant. Ik had ook willen uitleggen waarom. Namelijk dat de krant op een intelligente manier informeert zonder saai te worden en dat ie ook entertainment biedt zonder oppervlakkig en dom te worden. Daarbij hebben ze zich op de redactie van NRC Next goed ingeleefd in hun doelgroep, die bijvoorbeeld wel geïnteresseerd is in de situatie in het Midden Oosten en daar ook wel het nodige van afweet, maar toch even in een korte samenvatting voorgeschoteld wil krijgen hoe het ook alweer zat. Daarom leggen ze in korte kolommetjes vaak nog even kort de situatie uit. Erg handig en leerzaam en het motiveert je vervolgens ook om het hele artikel te lezen. Op deze manier kost het me, als ik s’avonds na het eten nog even in de tuin zit, bijna een uur om de krant uit te lezen, want ik lees bijna alles. Zou Antonie er ook een uur over doen? Zijn tuin is waarschijnlijk een stukje groter dan die van mij. Misschien is Antonie best okay. Ik ken hem eigenlijk niet goed. Ik associeer hem eigenlijk alleen met Goede Tijden Slechte Tijden en een vervelend liedje wat ooit op nummer 1 heeft gestaan van de hitparade. Eigenlijk had ik liever gewild dat hij op de favoriet krant vraag: De Telegraaf had geantwoord. Nu moet ik misschien mijn mening over hem gaan herzien.
Misschien moet ik het maar aan mijn lezers vragen. Is Antonie okay, of zegt-u “weg ermay?” (die laatste typo even om het te laten rijmen)

Ps: Mijn werkgever (mag geen “baas” meer zeggen van mijn collega’s, want dat klinkt zo ouderwets) zat vanmiddag naar shirt 7 te kijken. “Ik moet even kijken wat er op staat hoor” zei hij. “Als ik er vluchtig naar kijk, lijkt het namelijk net alsof er “seropositief” op staat”
Om enige pijnlijke onduidelijkheden meteen de wereld uit te helpen: het shirt is bedrukt met de merknaam van de winkel waar het gekocht is “Aeropostal, registered trademark”. En ik ben kerngezond, dank u!

Shirts Overdose 5 & 6

Alsof ik de was weer moet doen met behulp van mijn allereerste wasmachine, een zogenaamde miniwash. In dit kreng, waar ik toen overigens heel blij mee was, pasten hoogstens twee spijkerbroeken per wasbeurt. Vervolgens moest je de was nog even droog draaien met een aparte centrifuge die het vrijgekomen water door een pijpje afvoerde, waar je dan weer een afwasteiltje onder moest zetten omdat anders de vloer helemaal blank kwam te staan.
Of alsof ik weer moet stofzuigen met mijn allereerste stofzuiger. Een apparaat zonder slang, dat uit een stuk bestond en op een python leek die net een jong varkentje had opgeslokt. Het ding beschikte over een stofreservoir dat je handmatig in een vuilniszak op het balkon moest uitkloppen waarbij zulke grote stofwolken vrijkwamen dat het leek alsof je ter plaatse een stelletje oude binnenbanden liep te verbranden.
Of alsof ik weer moet kijken naar onze allereerste kleurentelevisie, destijds aangeschaft door mijn trouwe huisgenoot Lebrat. Je kent het type t.v. wel; eentje waar je af en toe een klap op moest geven om hem weer te resetten naar een kleurenschakering die iets minder roze of groen aandeed. Een televisie van voor het tijdperk van de afstandsbediening, toen je nog echt naar de televisie toe moest lopen om hem op een andere zender te zetten.
Zo voel ik me, nu onze computer is opgehaald om gerepareerd te worden. Om toch nog te kunnen internetten hebben we mijn allereerste computer maar weer van zolder gehaald. Het apparaat, een Highscreen, met knoppen (waaronder een zogenaamde Ecoknop) waarvan ik jaren na dato nog niet weet waar ze voor dienen, doet het nog steeds, zij het een stuk langzamer. Het is alsof je een vijfenzestig plusser weer uit het bejaardentehuis haalt om weer eens een weekje als beurshandelaar te werken. Of alsof je een ambtenaar van het ministerie van Verkeer en Waterstaat opeens een weekje laat meedraaien in de keuken van het sterrenrestaurant van Jonnie Boer.
Met veel geduld surf ik dus over het internet, op zoek naar geschikte plaatjes voor mijn stukjes. Gelukkig heeft K. een loophole ontdekt, waardoor we toch onze eigen foto’s kunnen downloaden, ondanks het feit dat deze computer niet beschikt over een fatsoenlijke USB poort.
Haar werkcomputer heeft die namelijk wel. Zo kon ze vandaag weer twee fotootjes downloaden van mijn nieuwe shirts en kan ik, ondanks de prehistorische computer die we nu moeten gebruiken, toch weer shirtjes laten zien.
Bij deze!

Vliegangst (deel 3: Axel en Eddie)

“Weet je wat het met jou is?”, zei mijn therapeut, “Je bent veel te veel geneigd om je blind te staren op de dingen die nog niet lukken waarvoor je jezelf daarna ook nog eens straft. Probeer eens te kijken naar de dingen die al wel goed gaan en misschien moet je jezelf daar eens voor gaan belonen”
“Makkelijker gezegd, als gedaan”, dacht ik, “Ik durf nog steeds niet te vliegen. Weinig reden tot beloning dus”

De volgende dag, op mijn werk, stelde Nakker me een moeilijke quizvraag: “Wie heeft er in meer Tour de France edities gereden: Axel, of zijn vader: Eddie Merckx?” Ik was geneigd om Eddie te zeggen, per slot van rekening is hij de kannibaal, het beest dat in het verleden indrukwekkende triomfen vierde. Maar aangezien dat wel erg voor de hand zou liggen ging ik toch voor Axel. “Goed!”, zei Nakker, “Axel heeft nu 9 edities gereden en zijn vader maar 7”.
Toch, bedachten we ons, zal hij de geschiedenis ingaan als “de zoon van”. Hoe frustrerend moet dat zijn! Altijd in de schaduw van je vader. Jordy Cruijff, Martijn Krabbé, hoe krijgen ze het voor elkaar om toch op een of andere manier succesvol te worden, in plaats van lamgeslagen te zijn door het buitenproportionele succes van hun vaders? Ik dacht aan mijn eigen situatie, mijn vader, inmiddels gedecoreerd met een lintje in de orde van een of ander oranje beest (leeuw, hamster), directeur van een school geweest, actief in de kerkenraad en zodoende een gerespecteerd lid van deze gemeenschap. Waar blijf ik dan, vroeg ik me af, als gesjeesde student, die via allerlei onbenullige baantjes uiteindelijk aan de slag is gegaan als assistent inkoper? “Mijn vader had het maar gemakkelijk”, zei Nakker, “zijn vader was visboer, die ben je zo nagestreefd”
Opeens bedacht ik me dat mijn vliegangst therapeut misschien wel gelijk heeft. Misschien ben ik inderdaad wel erg gericht op de dingen die ik niet kan, of niet bereikt heb en die andere mensen waaronder ouders, vrienden en familie wel. Misschien heb ik wel geen maatschappelijk topfunctie (hoewel assistent inkoper natuurlijk ook niet niks is), maar ik heb wel leuke collega’s een leuke vriendin en heb zeer nadrukkelijk mijn eigen koers in het leven bepaald. Daarbij kan ik ondertussen een laminaat vloer leggen, weet ik precies hoe ik mijn grasmat groen kan houden en ben de gelukkige bezitter van meer dan 25 nieuwe shirtjes. Dat is niet niks! Je kunt op meer gebieden succesvol zijn als het maatschappelijke en ik kan er zo een aantal bedenken.
Als ik straks vliegangst weet te overwinnen staat dat wat mij betreft zeker gelijk aan een etappe overwinning in de Tour de France met een paar colletjes van de eerste categorie. Misschien heb ik dan ook een lintje nodig. Een onderscheiding in de orde van de Nederlandse schijtlijster.

Shirts overdose 4

“Hoeveel t-shirts nog te gaan?”, reageert een van mijn lezers op mijn vorige logje. Het nadeel van het uiten van gevoelens op schrift, is dat je de emotie er achter vaak niet kan waarnemen. Hier was een emoticon goed van pas gekomen. Ik weet alleen niet of er emoticons zijn die interesse (“Ben benieuwd hoeveel t-shirt logjes er nog gaan komen, kan namelijk niet wachten om de rest van je shirts te zien”) of wanhoop (“hou alsjeblieft op met die t-shirt logjes!) aangeven.
Voor iedereen bij wie ik een bepaalde emotie heb opgeroepen door het schrijven van mijn t-shirt logjes heb ik goed en slecht nieuws.
Eerst het goede nieuws, of het slechte nieuws (ligt er aan hoe je mijn schrijfsels hebt ervaren). Morgen wordt onze computer opgehaald om gerepareerd te worden. De processor schiet namelijk om de vijf minuten in de stress en gilt dan moord en brand door middel van een hoog piepend alarm. Aangezien onze garantie in Oktober afloopt is er haast geboden en dient de computer zo snel mogelijk weer in orde gemaakt te worden.
Daarom sluit ik morgen onze oude vertrouwde prehistorische computer zonder USB poortjes maar weer aan. Hierdoor kan ik geen plaatjes van t-shirts meer downloaden en zal ik mijn plaatjes weer van het worldwideweb moeten halen. Met andere woorden; vanaf morgen dus even geen shirt stukjes meer.
Het slechte nieuws, of het goede nieuws natuurlijk (als je geen genoeg kan krijgen van mijn nieuwe t-shirts) is dat zodra de computer gerepareerd terug is, ik weer vrolijk verder zal gaan met het plaatsen van mijn t-shirt logs.
En om even antwoord te geven op jouw vraag Diane; nog 21 t-shirts te gaan. ;-)

Shirts overdose 3

Maar goed, heeft iemand al door dat deze opsomming van shirts een prima excuus is om geen echte stukjes te plaatsen?
Het is ook veel te warm om lang achter de computer te zitten.
Van het opschrift van dit t-shirt kan ik dit keer niet echt chocola maken. BBQ Pit? Motel? Parking? Klinkt als een goedkope date. De toevoeging "hangover" had prima gepast trouwens. Op de achterkant van het t-shirt of zo.

Bij deze wil ik trouwens mijn goede vriend en ex-huisgenoot LeBrat nog eens extra feliciteren met zijn zoveelste verjaardag. Hoe oud hij is geworden weet ik eigenlijk niet. Ik had het hem kunnen vragen want ik was vanavond bij hem op verjaardagsvisite. In no time tikten we daar achter in de tuin wat biertjes weg.
Ik kan trouwens iedereen aanraden om oudere vrienden te nemen. Daar blijf je jezelf jong bij voelen. Geen overbodige luxe trouwens en een goed tegenwicht voor mijn werkomgeving waar ik een van de oudsten ben.

Shirts overdose 2

Op dit shirt staat de volgende tekst geprint:
"Celebrate cinco de Mayo at: el orginal y unico: "Loco Larry's, Cabo San Lucas" Home of the big big burrito."
Met andere woorden: ga op bevrijdingsdag een gigantisch grote burrito eten bij gekke Larry.

Grapsuggestie voor Nakker (in het kader van ons dagelijks shirtcommentaar dat op de meest onvoorziene momenten de kop opsteekt): "Zo, heeft-ie gesmaakt?"

Shirts overdose 1

K. staat in de winkel. Een winkel in een Amerikaanse mall en niet zomaar een mall, eentje met allemaal outlet stores. Winkels waar spullen van het vorige seizoen voor een schijntje worden verkocht. Ze voelt dezelfde opwinding als vroeger, toen ze als tiener een zomervakantie in de maïsvelden van Iowa gewerkt had en met haar eerste zelfverdiende dollars naar de winkel ging. Lacoste shirts, daar ging ze toen voor. Het waren de tachtiger jaren en het merk met de krokodil was “hot”!
Nu staat ze daar weer, met hetzelfde gevoel. Een ding is veranderd: ze heeft geld. Geld dat ze het afgelopen jaar met bloed, zweet en tranen verdiend heeft en waar ze wel honderd shirts voor kan kopen. In haar hoofd rekent ze de dollars terug in euro’s. Dat shirt dat afgeprijsd is tot 7 dollar is dus eigenlijk maar 5 euro!
Tien dagen later, terug in Zwolle, pakt ze haar koffer uit. “Oh, ik heb ook nog wat shirts voor je meegenomen”. Een voor een haalt ze de shirts tevoorschijn en elk exemplaar pas ik aan en bewonder het voor de spiegel. Na 10 shirt informeer ik maar eens hoeveel shirts ze eigenlijk voor me gekocht heeft. We tellen ze even na en K. verontschuldigd zich ondertussen door te zeggen dat sommige shirts goedkoper waren als je ze per twee kocht.
“Vijfentwintig!”, roep ik vol ongeloof uit als ik de stapel geteld heb.
Zoveel shirts, dat betekent in ieder geval dat ik vier weken lang een schoon shirt aan kan trekken zonder de was te hoeven te doen.

Liedje van de week

Mij is wel eens arrogantie verweten. Nu vind ik mezelf eigenlijk helemaal niet arrogant, maar zou mezelf meer typeren als twijfelend, zoekend en op bepaalde vlakken zelfs onzeker. Alleen wat muziek betreft hoeft niemand me wat wijs te maken, ik weet precies wat ik leuk vind. Die arrogantie wordt me dan ook alleen verweten in verband met muziek. Een puntje om aan te werken dus, want eerlijk is eerlijk, het zou best wel eens kunnen dat ik in het verleden eventuele suggesties en tips over interessante bandjes achteloos naast me neer heb gelegd.
Daarom ga ik vandaag bekennen dat ik in het verleden een grote fan was van een muzikant die luistert naar de naam Howard Jones. Een artiest die door geen enkele serieuze muziekliefhebber genoemd zal worden en die qua “coolheid” Frans Bauer nog maar net voorblijft. Wikipedia zegt over deze artiest: “He acquired a hardcore fanbase made up of both starstruck teenagers and more mature music lovers”. Met andere woorden: Howard werd vooral goed gevonden door gillende bakvissen en introverte nerds. Howard werd dan ook bij mij geïntroduceerd door de oudere broer van een vriend van mij, die inderdaad het beste viel te typeren als introverte nerd die de reinigende werking van Clearasyl nog niet had ontdekt. Ik herinner me nog dat hij de langspeelplaat liet zien. Op de witte hoes stond een plaatje van Howard met wat andere vreemdelingen, geschilderd in een vervreemdende Picasso stijl. Leek me niets, daarbij hield deze broer van muziek waar ik op dat moment niets mee had: Duran Duran en Frankie goes to Hollywood. Ik had net Supertramp en Kayak ontdekt.
Een jaar later schafte ik de l.p. toch aan van mijn royale studietoelage. Van het moment dat ik hem voor het eerst draaide kwam hij niet meer van mijn platenspeler af. Ik maakte er zelfs een bandje van dat ik meenam op het introductieweekend van de Sociale Academie dat plaatsvond midden in de bossen van Vierhouten, op de Veluwe. Daar zwelgde ik, op de klanken van Humans Lib, in mijn latent aanwezige depressies. Howard Jones maakte dus perfecte muziek voor introverte nerds die aan de zijkant van de dansvloer van het leven stonden toe te kijken hoe de aantrekkelijke meisjes werden versierd door jongens met meer lef (en die waarschijnlijk van Bon Jovi hielden)

Lasergamen

O ja, we hebben ook nog een nieuw gadget om Tricky een beetje mee te pesten.
(laserdingetje, door K. gekocht in Amerika)

Welkom thuis

Dinsdagochtend om kwart over zes stapte ik in de auto om K. op te halen van het vliegveld. Ruimschoots op tijd om de ochtendspits te omzeilen en om in ieder geval half acht klaar te staan in de ontvangsthal. Vol goede moed en met een nog net toelaatbare snelheid reed ik richting Amersfoort om daar bij knooppunt Hoevelaken de eerste rode remlichten te zien opdoemen. Ik kon achteraansluiten in een lange rij die tot aan Amsterdam leek door te gaan.
Ik keek op de klok en zag het langzaamaan half acht worden. In mijn gedachten zag ik K. door de douane komen en de ontvangsthal inlopen waar er vervolgens niemand voor haar klaar zou staan. Niemand met een stom ballonnetje, een bos bloemen of een spandoek met “welkom thuis!” er op. Ik werd er triest van.
Tegelijkertijd begon ik me op te winden over auto’s die niet doorreden, over onverklaarbare lichtgevende borden boven de weg die zonder enige reden aangaven dat we maar 50 kilometer per uur mochten rijden. Waarom konden we gewoon niet met z’n allen op mijn teken 100 gaan rijden. Als we dat allemaal tegelijkertijd zouden doen zou het probleem toch opgelost zijn? En waarom kon er overal niet gewoon een rijstrook bij gemaakt worden? Ik keek richting berm, dat zou toch niet zoveel ruimte en kostbare natuur kosten? Dat is maar een klein stukje hoor. Geef de betreffende boeren een zak met geld, wij kunnen doorrijden en iedereen is tevreden.
Anderhalf uur te laat kwam ik de ontvangsthal binnen rennen en daar stond K. met een grote kar met koffers. Ze wist ondertussen, na een belletje, al dat ik later kwam. “Waar bleef je nou?”, zei ze half lachend, half vermoeid.
“Volgende keer zorg ik er gewoon weer voor dat ik er anderhalf uur van te voren sta”, zei ik en gaf haar een “big hug”. “Welkom thuis!”

"Je zuster is een hoer!"

Op Nu.nl las ik dat volgens Braziliaanse liplezers (geen idee hoe betrouwbaar die zijn) Matterazi in de zinderende WK finale (let op: ironie modus) tegen Zinedine Zidane had geroepen dat zijn zus een hoer was. Waarop Zinedine naar hem toeliep en hem een enigszins mislukte kopstoot gaf (mislukt, want kopstoot moet tegen kop en niet tegen borst).
Nu begrijp ik eigenlijk niet zo goed waar hij zich zo druk over maakte. Als iemand mij zou toeroepen dat een van mijn zussen lid is van het gilde van de dames van plezier, zou ik hem waarschijnlijk iets terugroepen van: “Nee hoor, mijn zus is bibliothecaresse” of “Je vergist je, ze is activiteitenbegeleidster”. In het ergste geval zou ik hem na de wedstrijd nog even opwachten en kennis laten maken met m’n zus (die hem vervolgens met haar dikste boek op z’n hoofd zou slaan).
Maar Zinedine gaat helemaal over de rooie en verpest zijn eigen afscheid en waarom? Ik weet het niet. Misschien ben ik afgestompt, of zit zijn zus echt in de prostitutie en heeft ie het er al lange tijd erg moeilijk mee. In dat laatste geval mag hij van mijn zijn Gouden Bal houden.

Lui stuk vreten (deel 2)

Nam ik me aan het begin van de week nog voor om alle kruidenmixjes, die in de keukenkast stonden, in maaltijden om te zetten. Nu, aan het begin van de tweede week van mijn vakantie blijkt dat ik pas toe ben aan het tweede doosje. De Honig aardappelmaaltijd die ik vorige week klaarmaakte, bleek bestemd te zijn voor een persoon of vier. Dat, gecombineerd met het feit dat ik met dit warme weer wat kleinere porties opschep, maakte dat ik daar bijna de hele week van kon eten. Of dat nu iets is om trots op te zijn laat ik in het midden. Gemakzucht won het vorige week in ieder geval met gemak mijn creativiteit.
Daarom kon het gebeuren dat ik vandaag pas toe was aan het tweede doosje; Mix voor Chinese Zoetzuur van het merk Conimex. Eigenlijk kan ik hier kort over zijn. Mocht je, om welke reden dan ook, persé iets uit een doosje willen eten, zorg dan dat het iets van Conimex is. Zij zijn, in tegenstelling tot Honig, in ieder geval in staat om iets te maken dat ergens naar smaakt en niet naar iets wat uit een doosje komt.
De rest van deze maaltijd zal morgen dus zonder enige tegenzin opgewarmd worden,
Petje af Conimex ! (En stuur me dan meteen maar het hele assortiment aan mixjes toe, in ruil voor deze gratis reclame.)

Ronald Puck

Samen met 3 andere collega’s probeer ik van tijd tot tijd een Nieuwsbrief in elkaar te draaien, voor onze Facilitaire Eenheid. In een vergadering van een paar weken geleden, waar ik wegens drukte niet bij kon zijn, werd besloten dat we de Nieuwsbrief maar eens naar de mensen thuis moesten opsturen. We hadden namelijk het idee dat ons blaadje niet goed verspreid werd en dat we daardoor een aantal lezers niet bereikten.
Vandaag viel de ultradunne vakantie-editie dus in de bus.
Net voor mijn vakantie had ik nog even het Redactioneel in elkaar gedraaid en naar de afdeling Drukwerkbeheer gestuurd, die de opmaak doet en die de nieuwsbrief uiteindelijk laat drukken. Ik was dus wel benieuwd of mijn stukje goed was overgekomen en of mijn nieuwe foto er bij zou staan. In vorige edities werd er namelijk nog steeds een gedateerde foto van mij gebruikt, compleet met prehistorische bril. Om dat te voorkomen was ik thuis in de tuin gaan staan en had nog even snel een foto van mezelf gemaakt.
Toen ik de envelop van de Nieuwsbrief openmaakte zag ik dat mijn stukje vergezeld ging met de juiste foto. Dus dat was in ieder geval goed gegaan. Ik las nog even verder, om te kijken wat ik ook alweer geschreven had. In het stukje probeerde ik uit te leggen dat we als redactie hard probeerden om de Nieuwsbrief populair te maken. Eigenlijk zou iedereen vol verwachting moeten uitkijken naar ons periodiek, net zoals je vroeger als kind niet kon wachten totdat de nieuwe Donald Duck door de bus viel. Die bladenman was zo ongeveer je beste vriend, schreef ik verder. En waarom? Ik las de volgende zin in mijn stukje: “Omdat hij degene was die elke week de Ronald Puck bezorgde” RONALD PUCK?? “Who the f*ck is Ronald Puck”, dacht ik hardop. Wie had hier de spellingscontrole gebruikt en waarom zou die “Ronald Puck” voorstellen in plaats van “Donald Duck”?
De positieve indruk die ik misschien had nagelaten door mijn nieuwe foto werd meteen weer teniet gedaan door Ronald Puck.
Ronald: bedankt!

Rotterdam

O brother where art thou? Die van mij woont in Rotterdam. Ik was gisteren bij hem op bezoek. Als ik mijn familie bezoek, doe ik dat meestal in clusters. Cluster Rotterdam bestaat uit mijn zus B. en mijn broer E. Als ik dan nog tijd over heb, dan loop ik ook nog eventjes langs vriendin M. die bij mijn zus om de hoek woont. Daarnaast is er nog een cluster Barendrecht, waar zo ongeveer de rest van de familie in zit.
Bezoek aan familie is leuk, maar hoeft wat mij betreft ook geen hele dag te duren. Daarom is het slim om ze clustergewijs af te werken, zodat je in de tijd die je daar bent, weer op de hoogte bent van huizen die gekocht, scholen die bezocht en kinderen die gebaard gaan worden, zonder dat je je stierlijk gaat vervelen. Niet dat mijn familie zo saai is, maar waarschijnlijk heb ik wat dit soort dingen betreft een latente ADHD en kan ik er mijn aandacht niet langer dan een paar uur op gericht houden.
Ander voordeel van dit soort clusterbezoekjes is dat je neefjes en nichtjes je gezicht een beetje leren kennen. “Oom Ary, wie is dat dan?”, werd er voor mijn komst namelijk gefluisterd en dat is een teken dat je misschien toch wat vaker langs moet komen. Waarschijnlijk was ik al hard op weg om die zonderlinge oom te worden, waar de raarste verhalen over de rondte doen, maar waarvan niemand precies weet hoe hij er uit ziet.
Nadat ik mijn neefjes en nichtjes een voor een had uitgecheckt en als een echte oom vol verbazing had uitgeroepen hoezeer ze gegroeid waren ,ging ik weer tevreden naar huis. Dit cluster hoeft in ieder geval een tijdje niet geclusterd te worden. (Ik beloof trouwens, dat ik na dit stukje het woord “cluster” slecht mondjesmaat zal gebruiken.)

Kamperveen

Als je ergens zomaar een willekeurige afslag neemt en dan een paar keer links, een stoepje af, en dan weer een paar keer rechts, een dijkje op rijd, dan kan het zijn dat je in een dorp terecht komt als Kamperveen. Al jaren woon ik in Zwolle en heb op mijn mountainbike al diverse toeristische routes gereden, maar daarbij kwam ik nooit in Kamperveen terecht. Ik wist eigenlijk helemaal niet van het bestaan van Kamperveen, totdat mijn collega E. daar naar toe verhuisde, om het huis naast dat van haar ouders te betrekken.
Deze monumentale boerderij, die ik vandaag bezocht om de gratis C1000 boodschappen doos met E. te delen, ligt midden in de natuur. Zover het oog reikt zie je groen en het enige wat je hoort zijn kwinkelerende vogels. Als je hier woont ben je eigenlijk permanent op vakantie, bedacht ik me terwijl ik nog eens goed om me heen keek.
E. groette nog eens een voorbijganger en lachte een beetje om mijn enthousiasme.
Zelfs altijd vakantie went zeker na een tijdje.

Wientjes, Zwolle

Gisteravond zat ik met vriend en voormalig huisgenoot G. op het terras bij Wientjes. G. is niet de G. van een paar dagen geleden, maar een andere G. Ik ken namelijk meer G.’s. Met deze G. heb ik jarenlang een flat gedeeld, dus we hadden veel herinneringen om op te halen. Onder het genot van bier en wijn gaat dat trouwens erg makkelijk.
Zo hadden we het op een gegeven moment over iemand uit het verleden, een huisgenote van G’s toenmalige vriendin. Zij behoort tot de selecte groep mensen die ik wel ken, maar niet goed genoeg om haar te groeten als ik haar in de stad tegen kom. Ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen, maar sommige mensen ken je van gezicht en je hebt er zelfs wel eens mee gesproken, maar op een of andere manier is het er nooit van gekomen om daar weer eens hoi tegen te zeggen als je ze tegenkomt. Waarschijnlijk ontwijk ik hiermee bewust een “stop and chat” waar ik niet helemaal op zit te wachten. Ik schat namelijk in, dat als ik haar groet, dat ik dan ook een plichtmatig praatje moet maken. Naast het feit dat ik haar naam eigenlijk niet meer zo goed weet is dit koetjes en kalfjes gesprek in mijn fantasie al zo oninteressant dat ik er gewoon niet aan wil beginnen. Of dat terecht of onterecht is weet ik niet. Misschien heeft deze huisgenote van G.’s ex zich wel ontwikkeld tot een reuze interessant figuur, maar ik neem het risico niet.
Het vreemde is nu alleen dat deze persoon nu zelf waarschijnlijk heeft besloten dat ik, bij haar in ieder geval, promotie heb gemaakt van de groep die ze wel kent, maar niet aanspreekt, tot de groep die ze wel groet. De reden daarvoor is dat we elkaar ook steeds weer tegenkomen. Zij werkt namelijk, net als duizenden andere Zwollenaars, bij dezelfde instelling als ik en daardoor kwam ik haar laatst al tegen bij een groot openluchtfeest dat mijn werkgever voor ons had georganiseerd. Toen kon ik haar net ontwijken en veinsde opeens ergens anders iets heel interessants te zien. Vandaag stond ze opeens naast me in de platenzaak. Ze begon druk te zoeken in dezelfde bak met cd’s waar ik ook in zat te bladeren. Negeren bleek bijna onmogelijk, maar het lukte me toch, totdat ik me later, bij de DVD’s omdraaide en bijna tegen haar aanliep. Een “hoi” viel niet meer te ontwijken en daarmee had ze zichzelf hardhandig in mijn groepje te groeten mensen gemanoeuvreerd. Eigenlijk vond ik het ook wel best. We bleken namelijk prima in staat te groeten zonder te chatten. Dus de volgende keer zeg ik gewoon: “hoi, uh..Dinges!” Kleine moeite, groot plezier (or whatever).

Lui stuk vreten

Soms zou ik wel Pierre Wind willen zijn, met z’n kookrubriek in de Nieuwe Revu, waar hij verschillende producten met elkaar vergelijkt en een cijfer geeft. Daarbij komt hij vaak tot wonderlijke waarderingen, zoals een 6.7, of een 0,6 wat toch een beetje impliceert dat je tot op de decimaal nauwkeurig kan proeven.
Ook leuk is het panel in het programma Kassa, dat van tijd tot tijd producten mag uitproberen, zoals de banketletter en waar steevast die van de Aldi of de Lidl als winnaar uit de bus komt.
Deze week maak ik wat etenswaren op die al een tijdje bij ons in de kast staan. In de meeste gevallen zijn die niet zelf aangeschaft, maar als verstekeling meegelift in een gratis doos van de C1000 of de Edah. Zo viste ik 3 doosjes uit het onderste keukenkastje: mix voor sperziebonen van Maggi, mix voor Chinese Zoetzuur van Conimex en Mix voor Aardappel Roerbak idee. Die laatste besloot ik vandaag maar eens te proberen. K. houdt niet van mixjes uit doosjes. Die maakt alles liever zelf en ik moet toegeven: dat is zonder uitzondering ook het lekkerst. Maar het voordeel van die doosjes is dat je misschien qua smaak wel iets moet toegeven op de culinaire ladder, maar dat je daarvoor wel wat gemak voor terug krijgt en dat is op een lome, hete dag als vandaag wel lekker. Eigenlijk hoef je de ingrediënten alleen bij elkaar in de pan te gooien en het geheel een aantal minuten door te roeren wat het gewoon een lui stuk vreten maakt dat niet vies is en ook eigenlijk best wel is te eten, maar ik vraag me af of ik het in een blindproeftest zou herkennen als Aardappel Roerbak Idee Provencaals. Ik verdenk Honig ervan dat ze voor elk gerecht dat ze op de markt gooien, dezelfde mix gebruiken en dat niemand het door heeft. Vanavond at ik dus aardappeltjes met Honig, niet vies maar ook niet iets wat je je gasten voor zou zetten.
Ben benieuwd wat de Conimex me brengt.

Blender-fun

Achtentwintig graden, geeft de huisthermostaat aan en het is al 6 uur geweest.
De lamlendigheid slaat toe. Voor sporten is het nog te warm, zelfs een stevige wandeling zou het zweet tappelings langs mijn lichaam naar beneden doen stromen. De zaterdageditie van de krant heb ik uit en de dagelijkse Tour de France etappe is al verreden. Wat zal ik eens doen? Ontelbare mogelijkheden zijn beschikbaar, maar voor de meesten daarvan is het te warm.
Volgens mij is het tijd voor wat blender-fun. De blender, die we enige jaren geleden aanschaften is een van die aankopen geweest die z’n geld dubbel en dwars waard is geweest.
Zo gooien we dit apparaat regelmatig voor de helft vol met ijsblokjes. Daarna vullen we de rest bij met vanille soja melk. Een drank van het merk Alpro, die er uit ziet alsof iemand natte stukken karton heeft lopen uitwringen, maar die toch heel smakelijk is en ook nog eens goed is voor je cholesterol (vraag maar aan Floortje Dessing). Als finishing touch voegen we daarbij de inhoud van een zakje icecoffee, een poeder dat schijnbaar alleen te verkrijgen is bij de Xenos en waarvan we destijds dus maar een jaarvoorraad hebben ingekocht, bang dat we waren dat dit product slechts tijdelijk in voorraad zou zijn. En dan komt het moment supreme. We slingeren het kreng op standje twee en fabriceren zo een schuimende en verfrissende icecoffee drank.
Maar vandaag heb ik geen zin in icecoffee. Aangestoken door de culinaire inventiviteit van de kok van hotel de Wereld, gooi ik mijn blender vol met fruit: banaan, meloen, mango en aardbeien. Wat zal ik daar eens aan toevoegen? Als ik onze zilvergrijze koelkast open doe, zie ik een pak magere yoghurt staan. Een product dat vroeger bij ons thuis nog wel eens werd opgekalefaterd met wat Roosvicee en een beschuitje, maar dat, ondanks deze toevoegingen op de populariteitslijst van toetjes toch strak onderaan blijft staan.
Daarom besluit ik dat ik deze yoghurt niet zal laten eindigen als kleurloos toetje. Ik zal dit zure waterige product voor één keer laten schitteren en giet het bovenop het fruit in de blender. Daar voegt het zich samen met het sap en pulp van het fruit en vormt het een schuimende zachtroze shake die zo lekker is dat ik mijn baan zou moeten opgeven om me volledig te wijden aan het verkopen van deze fruitshake op feesten en braderieën.
(Gelukkig is de ondernemer in mij een ondergeschoven kindje en een zwak klein mannetje, die niet begrijpt dat dit een grapje is en die nu al moord en brand staat te schreeuwen dat het idee niet haalbaar is en dat ik zulke leuke collega’s heb dat ik wel gek zou zijn om die in te wisselen voor een onzekere carrière als fruitshake verkoper).

Wageningen

Het voordeel van het bijhouden van een weblog is dat je kan terugbladeren in je leven. Zo hadden vriend G. en ik vorig jaar ergens een boys night out gehad die zozeer was bevallen dat we vonden dat we dat meer moesten doen. Deze boys night out was eigenlijk niets meer en niets minder dan weer eens goed bijpraten over de dingen des levens en dat alles onder het genot van een goed verzorgde maaltijd. We konden ons alleen niet meer herinneren wanneer die laatste keer nou geweest was. Ergens vorig jaar. Na het raadplegen van mijn blog blijkt dat in Oktober te zijn geweest. Toen aten we al chique in hotel Wientjes te Zwolle.
Dit keer zou ik G. bezoeken in zijn woonplaats Wageningen. Hij wist al waar we gingen eten: in Hotel de Wereld, een plek met een bijzondere historie . Afgezien van het feit dat de geschiedenis van het pand al heel bijzonder is zou je daar ook nog eens bijzonder goed kunnen eten. We besloten ons dus te laten verrassen door de chef en daar kregen we geen spijt van. Het ene gerecht was nog verrassender als het andere (zie Flickr balk) en we hadden allebei het gevoel dat we waar voor ons geld hadden gehad.
Het leuke aan mijn vriendschap met G. is dat we een soortgelijke ontwikkeling hebben ondergaan in ons leven. We zijn tegelijkertijd begonnen op dezelfde school, de sociale academie, hebben daarna een aantal stomme baantjes gehad en hebben allebei op een gegeven moment afscheid genomen van onze Gereformeerd Vrijgemaakte roots. Uiteindelijk zijn we op een punt aangekomen in ons leven waar we redelijk tevreden mee zijn. Hij met zijn gezin, zijn vrouw en z’n twee kinderen en ik in mijn relatie met K.
Op het moment van zo’n boys night out lijken we deze vriendschap weer te vieren en realiseren we ons dat er in je leven eigenlijk maar weinig mensen zijn waar je je echt door begrepen voelt en waarbij je eigenlijk aan een half woord genoeg hebt om jezelf duidelijk te maken. Unieke vriendschappen, zoals deze, verdienen het gewoon om van tijd tot tijd gevierd te worden.