koninginnegeit

Koninginnedag in Zwolle stelt niet zoveel voor. Zeker niet vergeleken met de koninginnedagviering die ik als kind in Axel (Zeeuws Vlaanderen) gewend was. Weken van te voren keek je daar al naar uit. Op de dag zelf deed je oud Hollandse spelletjes op school en werd je verkleed als zeerover of blauwe druif in een parade het dorp door gereden. Misschien dat ik de spannende dingen hier in Zwolle een beetje over het hoofd zie, maar in de binnenstad is het al jarenlang hetzelfde, namelijk een halfslachtige vrijmarkt en wat activiteiten met padvinders of zo. Verder wordt er elk jaar om een of andere onduidelijke reden een tijdelijke kinderboerderij opgebouwd. Wie dat organiseert en wat er nu eigenlijk de bedoeling is van dat ding (hebben we niet al in elke wijk een vaste kinderboerderij staan? Hier in Stadshagen zelfs een compleet met Lama’s) is me volstrekt onduidelijk. Maar bij gebrek aan beter gingen we toch maar even kijken. “Je moet even naar binnen gaan en zo’n geitje oppakken” zei ik tegen K, die me twijfelend aan keek. “Dat wordt vast een leuke foto”, ging ik verder. “Nee, doe jij het maar”, antwoordde ze terug, bang dat ze was om voor gek te staan. Na enige aarzeling deed ik het hek open, stapte over wat geiten en kinderen heen en pakte het eerste en beste jonge geitje. Het was waarschijnlijk al de drieduizendste keer dat het beestje werd op gepakt en waarschijnlijk sloot het de dag af met een zware migraine. Maar het bezorgde ons het onbetwiste hoogtepunt van deze koninginnedag. Triest eigenlijk.

Voor meer Oranjefoto's: zie Flickr bar

Athene

Even klikken voor nog meer Griekenland foto's

Weer thuis

Op verzoek hier even een foto van de vlag die ik vanochtend nog even uithing omdat K. gisteren thuis was gekomen.


Om het "there's no place like home" gevoel nog even extra te benadrukken had ik nog even wat tulpjes gehaald. Meteen weer wat extra punten gescoord natuurlijk.


Een normaal mens vraagt zijn vrouw om een t-shirt mee te nemen als ze op zakenreis is geweest. Maar gelukkig kent K. mijn obsessie voor vreemd snoep, dus had ze de kiosk voor haar hotel even geplunderd. Ziet er wel interessant uit he, Grieks snoep? Die smalle roze candybar met aardbeienvulling heb ik inmiddels al achter de kiezen.

Devaluatie

Een paar jaar geleden kreeg mijn vader een lintje uitgereikt. Ridder in de orde van de oranje Nederlandse Nassau leeuw of zoiets.
Destijds was ik best trots; mijn vader een lintje. Maar ik hoor net op de radio dat Ernst en Bobbie er nu ook eentje hebben gehad. Waar gaat dat naar toe? Volgend jaar krijgen de Smurfen er zeker ook eentje.
Als ik mijn vader was zou ik het lintje nu linea recta weer terug brengen. Dat zal ze leren!

Vlaggen

Morgen is het weer zover: Koninginnedag. Nu ben ik zelf niet zo van de monarchie, maar als we met z’n allen hebben afgesproken dat we een vaste persoon hebben die de lintjes doorknipt, dan hoor je mij ook niet echt klagen. Daarbij ziet het er ook nog wel eens leuk uit, zo’n vlag en wimpel aan je huis. Ik moet toegeven dat ik daar altijd een erg Hollands, schoongewassen gevoel bij krijg.
Maar om nu ook al op de verjaardag van onze kroonprins, voorheen Willem de Dikke, te gaan vlaggen, dat gaat me eigenlijk weer net iets te ver.
Ik kwam gisteren onze vers opgetrokken Vinex wijk in rijden en zag warempel een stuk of tien uitgestoken vlaggen. De Gamma had ze zeker in de aanbieding of zo. Ik vond het allemaal een beetje overdreven. Als ze het gaan uitroepen tot nationale feestdag en als we dan vrij krijgen (dan pakken we koninginnedag er bij en dan maken we er gewoon een weekje van) dan wil ik nog wel mee vlaggen. Maar anders vind ik dat Alex het allemaal nog maar even moet waarmaken. Okay, hij is vlotter dan die kwiebus van Belgie en verder host hij lekker mee met de schaatsploeg als ze winnen, maar voor de rest heeft hij nog maar een grote prestatie geleverd en dat is dat ie van alle kroonprinsen met afstand de mooiste en vlotste vrouw heeft geschaakt. Daar staan we met z’n allen nog een beetje verbaasd van. Misschien dat mensen daarom ook uit een soort reflex gaan vlaggen op z’n verjaardag.
Maar als dat de reden is, dan kunnen ze natuurlijk net zo goed voor mij gaan vlaggen. Ik heb ook een leuke partner, die overigens vandaag weer thuis komt. Allemaal de vlag uit!

Bel dan

Gisteren was het eigenlijk onze zoveelste niet-getrouwd dag. Voor de zesde keer konden K. en ik vieren dat ze naar Nederland verhuisde en haar comfort zone verliet om die in te ruilen voor een land en een stad waar alles anders was. Niet gek voor iemand die minstens zo neurotisch is als ik en doorgaans allerlei leeuwen en beren op haar levenspad ziet.
Maar goed, in plaats van dit heugelijke feit te vieren moesten we afscheid nemen voor een paar dagen. K. moest op zakenreis en liet mij gisteren alleen achter in de Vinex wijk.
Nu heb ik van mijn zeventiende levensjaar tot mijn drieendertigste voor mezelf gezorgd, dus van alleen zijn weet ik alles af. No biggy dus. Eigenlijk keek ik stiekem wel een beetje uit naar deze 4 dagen. In het zachte bed van een relatie ligt liefde, waardering en intimiteit voor het opscheppen, maar de prijs die je daarvoor betaalt is het compromis. Dus moet je naar huis bellen als je iets later komt, en kan je niet ongegeneerd aan je teennagels lopen plukken als je s’avonds op de bank naar t.v. zit te kijken. In mijn hoofd maakte ik dus een lijstje van dingen die ik deze vier dagen beslist zou doen. Zoals:
1. Een pak rijstepap kopen en elke avond een bakje naar binnen werken. Daarbij niet vergeten om de half gesmolten suikerlaag bovenop de rijstepap regelmatig weer te verversen als ik die er af gegeten heb.
2. Minstens twee c.d.’s van crooner Will Downing te beluisteren. Genieten van het feit dat er niemand in de kamer zit die hierover haar afkeuring duidelijk probeert te maken door middel van kotsgeluiden.
3. Het afvoerputje van het aanrecht in de keuken gewoon vol met troep laten zitten.
4. s’Nachts in slaap vallen met de televisie aan. In het midden van de nacht wakker worden en de televisie weer uit zetten.
Op dit moment lig ik goed op schema. Heb mijn bakje rijstevla net opgegeten en Will Downing kweelt door mijn speakers.
Het enige wat het plezier een beetje verpest is dat ik om de vijf minuten mijn mail check en dat ik steeds bang ben dat ik misschien per ongeluk de telefoon mis.
Belde ze maar even.

Groeten uit Athene.

K. stond vanochtend op, klaar voor een dag vol met saaie vergaderingen en nam deze foto vanuit haar viersterren-hotelraam. Het lijkt verdorie Holtenbroek wel of zoals wij Zwollenaren deze wijk ook wel noemen: de Holtenbronx!

Dagboekje

7:55 Opgestaan

8:10 Niet gedouched. Mag niet wegens hartkastje (inplaats daarvan heel veel deo gebruikt)

8:15 Naar het toilet (10 minuten geworsteld met mijn broek, die ik wegens ingewikkelde bedrading niet omlaag krijg)

8:30 Bakje zeer verantwoorde Optimel met Cruesli naar binnen gewerkt.

8:35 K. geholpen met inpakken. Ze vertrekt voor 4 dagen naar Griekenland, vanwege een zakenreis.

8:37 Me af lopen vragen waarom ik geen baan heb waarin ik een paar keer per jaar naar een exotische locatie word gestuurd

8:38 Me gerealiseerd dat ik daar waarschijnlijk toch niet blij mee zou zijn geweest, aangezien ik nog steeds niet durf te vliegen.

8:40 K. zenuwachtig gemaakt door te zeggen dat ze nog maar een kwartier heeft om haar laatste spullen in te pakken.

8:55 In de auto gestapt om K. naar het station te brengen. Me mentaal voorbereid op de file waar ik straks waarschijnlijk een kwartier in sta.

9:10 Veel te vroeg op het station, vanwege het ontbreken van de file.

9:15 K. tevergeefs laten zien hoe je een treinkaartje uit een automaat haalt (ze let niet op en kijkt nerveus naar de ongeduldige man die achter ons staat)

9:20 Een half uur voor lul op het perron gelopen. Iedereen heeft een hippe MP3 speler om z’n nek hangen en ik lijk de enige met een jaren 80 blokkendoos walkman. Even overwogen of ik zal laten omroepen dat die man in dat blauwe shirt een hartkastje draagt.

9:50 K. uitgezwaaid. Voel weer die steen op mijn maag die er altijd is bij het afscheid nemen.

9:51 Vraag me af of deze emotie straks te zien valt op de resultaten van het hartkastje.

Bijzonder hypochonder

In de bijna 40 jaar die ik op deze aardkloot rondloop heb ik me al menige ziekte ingebeeld. Favoriete ziektes waren daarbij kanker en hartkwalen. In het verleden heb ik hier al wel eens wat over gelogd. Dit even omdat u mij anders misschien wil waarschuwen voor het vertonen van beginnende verschijnselen van Alzheimer. Een ziekte die ik mij vreemd nog nooit heb ingebeeld. Misschien begin ik daarmee als ik de 60 ben gepasseerd.
Met nieuwbakken en overgekwalificeerd collega doctorandus M. raakte ik vandaag in gesprek over mijn hypochondrie. M. is afgestudeerd in de psychologie en wist mij wel wat zinnigs te vertellen over deze vervelende karaktertrek die ik mij trouwens ook niet inbeeld, maar waar ik van tijd tot tijd goed last van heb.
Zo wist ze te vertellen dat er twee soorten hypochonders bestaan. Type 1 is het type dat altijd met de neus in de Medische Encyclopedieën zit en bij elk pijntje naar de dokter rent, met de hoop dat deze een bepaalde diagnose zal stellen.
Type 2 is eigenlijk bang voor dokters, denkt wel dat ie wat verschrikkelijks onder de leden heeft, maar probeert er zoveel mogelijk de ogen voor te sluiten. Ik val onder deze laatste categorie, ga alleen naar de dokter als het echt moet en denk op het moment dat ik op de onderzoeksbank zit meestal dat mijn laatste uur geslagen heeft.
Vandaag zat ik weer op zo’n onderzoeksbank. Als een lam had ik me door mijn nieuwe dokter laten doorverwijzen naar de slachtbank van de hartpoli. Daar zouden ze eerst een hartfilmpje maken en daarna zou ik 24 uur mogen rondlopen met een soort jaren 80 walkman die een etmaal lang de verrichtingen van mijn hart zou registreren.
Hierna zou duidelijk worden of mijn hartkloppingen en onregelmatigheden aanstellerij zijn of niet (ik hoop natuurlijk aanstellerij, want ik ben type 2)
Zorgvuldig plakte de dienstdoende verpleegkundige vanmiddag dus de elektrodes op mijn borst, waarbij ze grote stukken tape gebruikte die ze goed aandrukte op mijn borsthaar. Ik verheugde me daarbij al op de volgende dag als de pleisters er met een ferme ruk zouden worden afgetrokken en nam me meteen voor om ze daarbij eens goed te laten horen hoe hard een aansteller kan schreeuwen.
Na 10 minuten stond ik weer buiten. In mijn hand het dagboekje waar ik mijn dagelijkse bezigheden zal moeten noteren.
Ik maakte nog even een mental note: “Bezoek aan Tony Soprano afzeggen.” Die zou dat kastje met die draden namelijk wel eens verkeerd kunnen uitleggen en ik had nog geen zin om te gaan slapen “with the fishes”

Once upon a time in the East

Vandaag had ik mijn eigen spaghettiwestern moment. Downtown Zwolle stond ik bij het oversteken van een drukke straat opeens oog in oog met mijn opponent. Ik dacht in het voordeel te zijn. De plaats waar ik de overkant probeerde te bereiken was namelijk net voor een rotonde. Daarbij moest de rode patserbak sowieso stoppen want de verkeerssituatie zat zodanig op slot dat hij onmogelijk verder kon. De voetgangersoversteekplaats was dus vrij en ik deed een moedige poging om mijn rechtervoet op het asfalt te zetten. Mijn rivaal was het daar niet mee eens en keek me van onder zijn baseball pet doordringend aan. Provocerend liet hij zijn motor ronken. Geschrokken trok ik mijn voet terug. De Ennio Morricone strijkers zwelden aan en hoorde ik daar een mondharmonica in de verte?
Ik was in ieder geval niet van plan om me zomaar de strop om mijn hals te laten glijden. Daarbij had ik K. aan mijn rechterhand en mijn mannelijkheid was dus in het geding. Vastbesloten stapte ik het asfalt op, maar daar was het puisterige jongere broertje van Lee van Cleef het niet mee eens en gaf gas. Nog net op tijd kon ik wegspringen. Hevig verontwaardigd riep ik hem wat scheldwoorden na en keek of ik ergens een losse baksteen zag liggen om door zijn achterruit te gooien.
Maar Petjesman was nog steeds in “the zone”. Hij keek me vanuit de file nog doordringender aan en liet zijn autoraampje zakken, klaar om elke provocatie van mijn kant met geweld te beantwoorden.
Dus bond ik in. Laf of verstandig? Mopperend liep ik verder en kromp nog even ineen toen K. zijn boze oog met een vrolijk gewuif beantwoordde. “Wat?”, reageerde K., op mijn geschrokken reactie.” Ik zwaai toch alleen maar? Mag dat tegenwoordig ook al niet meer?”

Wat zal ik eens doen?

Je loopt tegen de veertig, je hebt geen kinderen en kunt buiten de werkuren die je elke week moet opofferen aan de baas eigenlijk doen wat je wilt. Daarbij word je niet gehinderd door criticasters in de vorm van opgroeiende pubers die je zelf op de wereld hebt gezet en die zich generen voor elk spontaan idee dat er in je brein opborrelt en tot uitvoer wordt gebracht.
Eigenlijk bevind je je in een situatie waar je zelf als pukkelige puber altijd van gedroomd hebt: volledige vrijheid zonder gedwarsboomd te worden door figuren die autoriteit over je proberen uit te oefenen.
Wat doe je dan? Zelf ben ik er nog niet helemaal uit. Zal ik beginnen aan een graphic novel om die vervolgens op mijn weblog te publiceren? Zal ik een nieuwe opleiding beginnen, of me opgeven voor vrijwilligerswerk?
K. weet het wel. De ene week koopt ze een hoela hoep voor 3 euro bij Bart Smit en probeert ze 5 minuten lang uit alle macht haar hoelahoep skills van vroeger te reactiveren. Zonder enig succes trouwens. Bij haar pogingen hoelahoept ze zo hard dat ik bang bent dat ze een hernia oploopt, of een van haar heupen uit de kom schiet.
De week daarna koopt ze een schilderdoos om zich twee avonden achter elkaar te wijden aan de edele kunst van “painting by numbers”. Het resultaat, een guitig poesje in zwart, wit en bruin, mag er wezen.
Ben benieuwd waar ze volgende week mee aan komt zetten. Hopelijk heeft ze mijn stukje over de lolobal niet gelezen.

Sociaal maatschappelijke tendensen

Hoe vervelend het ook is, die sociaal maatschappelijke tendens van het vernielen van publiek eigendom is natuurlijk niets nieuws. Zijn het geen koeien dan worden er wel even een paar bushokjes onder handen genomen.
Wat wel echt een nieuwe tendens is, waar we als samenleving de komende jaren veel mee te maken zullen krijgen zijn de hangouderen. Ik ben niet de eerste die het signaleert (hangouderen werden al eerder verwijderd uit een winkelcentrum in Oude Pekela), maar als je zoals ik regelmatig boodschappen doet bij de Albert Heijn kan het je al bijna niet meer ontgaan. Elke dag zitten ze er. Steeds weer die zelfde groep overjarige nozems. Veel te vroeg met pensioen zitten ze bij het koffiezetapparaat schaamteloos van de gratis koffie van AH te nippen (hebben ze thuis geen koffie?) De speculaasbrokken die het vriendelijke en jeugdige personeel er doorgaans bij serveert zijn een half uur na openingstijd al achter de kiezen. Verveeld zitten de ouden van dagen daarna de dag uit, ondertussen toch genietend van het feit dat de rest van het publiek wel moet werken. Als er dan iemand even langs moet met z’n winkelwagentje zijn ze ook nog te lui om even die rollator weg te zetten en kijken ze je aan met een uitdagende blik alsof ze destijds eigenhandig je studiebeurs hebben betaald.
Als je er vervolgens wat van probeert te zeggen ben je helemaal aan de beurt. Dan piepen ze gauw voor bij de kassa en doen ze net alsof ze hun pincode zijn vergeten. Gepensioneerde oude van dagen van nu zijn de hangjeugd van morgen. Let op mijn woorden.

Een andere sociaal maatschappelijke conclusie die ik moet trekken is dat wij het als mannen verloren hebben. Daar kwam ik opeens achter toen twee vrouwelijke collega’s vandaag verslag deden van hun bezoek aan een optreden van de London Knights, de groep zwaargeschapen kleerkasten die avond na avond hun hebben en houwen laten zien aan grote groepen gillende huisvrouwen. In geuren en kleuren werd er verslag gedaan van de opwindende avond waar beide dames helaas net niet uit het publiek werden gepikt om mee te participeren in het optreden. Wel was er achteraf nog een “meet en greet” waarbij, tegen betaling, een foto kon worden genomen. Deze foto van mijn twee collega’s op de schoot van enkele van deze blanke sabelzwaaiers werd trots aan ons getoond. Wat grappig, wat leuk!
Alleen, vroeg ik me opeens af, wat zou er gebeurd zijn als er twee mannelijke collega’s verslag gedaan hadden van hun bezoek aan de stripclub en actiefoto’s hadden laten zien van de lapdance die ze de avond daarvoor gehad hadden van een paar ontklede dames? Ben benieuwd wie er dan uitbundig gelachen had en de heren schattig had gevonden. Schande zou er worden gesproken en de mannen zouden de rest van hun loopbaan met het etiket “vies mannetje”op hun voorhoofd moeten lopen. Dus hadden we maar naar Al Bundy geluisterd toen hij zijn “No Ma’am” actie begon. Nu hebben we het moeten afleggen. Thuis doen we gehoorzaam de afwas, de booschappen en koken we zelfs. Als troost krijgen we het label: metrosexueel op geplakt. De man van tegenwoordig kan alles en doet ook alles. We applaudisseren zelfs als vrouwlief de foto’s van het avondje London Knights laat zien. “Wat schattig, wat leuk! Je bent echt een gek wijf!” Conclusie: de vrouw van vandaag is de man van vroeger.

Koeien toegetakeld

Terwijl ik nog steeds niet alle kunstkoeien op foto heb verzameld, lees ik dit stukje in de Stentor.
Bij deze pleit ik voor een publieke terechtstelling als ze de daders vinden. Iets met een schandpaal of zo, waar we de eieren die we nog over hebben van Pasen naar toe kunnen gooien.
Blijf met je poten van onze publieke kunst af!
In Buenos Aires hebben ze ook een kunstkoe expositie en daar hebben ze in ieder geval het respect om ze gewoon te laten staan (volgens een reactie op het artikel in de Stentor)

..rolijk Pasen

Vanuit een milieubewust (Stad)shagen.

Rechtvaardigen

Afgelopen week ging de telefoon. Zo rond een uur of zeven. “Zal wel weer zo’n televerkoper zijn”, dacht ik. Klaar om af te poeieren nam ik op. Een stem van een oudere dame sprak me toe. “U spreekt met de Ambassade van Israel” zei de stem. Verbaasd en benieuwd waar ze me voor nodig hadden (onderhandelingen met Hamas, de Mossad?) wachtte ik af wat ze zou gaan zeggen. De vriendelijke dame vroeg me om mijn adres. Ze wilde me namelijk een uitnodiging sturen. De ambassade was namelijk van plan mijn opa en oma te eren met de Yad Vashem onderscheiding. Ze hadden, volgens de geschreven uitnodiging die gisteren in de bus viel namelijk “Met gevaar voor eigen leven, joodse medeburgers beschermd en gered.”
Nu heb ik mijn opa en oma eigenlijk nooit gekend. Ze stierven geruime tijd voordat ik geboren was, maar verhalen over een onderduiker had ik wel eens langs horen komen. Ik herinnerde me iets over een schuilplek achter strobalen.
Ik belde mijn vader dus maar eens op. Als je voorouders gelauwerd gaan worden met de eretitel “Rechtvaardige onder de volken” wordt je interesse toch wat aangewakkerd.
Mijn vader vertelde dus over het Joodse jongetje dat uit Duitsland gevlucht was met zijn familie en dat onderdak kreeg bij mijn vader thuis. Daar, tussen de 9 koppen tellende kinderschaar zou hij niet opvallen. De koppies waren namelijk allemaal rond en de meesten hadden donker haar. Elke ochtend werden mijn vader en zijn broertjes om zes uur s’ochtends op pad gestuurd om te kijken of er misschien een razzia aan de gang was. Die begon altijd punktlich aan het begin van de dijk. In het geval van razzia konden de jongetjes niet langs de opgezette blokkade en moesten ze terug. Op die manier konden ze makkelijk iedereen waarschuwen. De vader en moeder en twee broertjes van het Duitse jongetje zaten namelijk bij twee andere families die aan dezelfde dijk woonden.
Aan het eind van de oorlog had de hele familie de oorlog overleefd. Iets waar mijn opa en oma en de andere families die onderdak boden best trots op waren. Nu, jaren later worden ze voorgedragen voor deze onderscheiding. Mijn voorouders (van beide kanten trouwens) waren dus moedige mensen. Iets om trots op te zijn. Maar op hetzelfde moment lijkt mijn eigen leven nogal onbelangrijk. Nog nooit heb ik zo’n moeilijk keuze hoeven te maken. Ik sta voor mijn eigen keuzes, mijn eigen principes, maar ze hebben me nog nooit in levensgevaar gebracht. Wat zou ik doen in zo’n situatie? Interessante vraag natuurlijk. Makkelijk om te zeggen dat je hetzelfde zou doen. Maar als die beslissing degenen die je lief hebt het leven zou kunnen kosten? Dat is toch echt andere koek. Ben blij dat ik die keuze niet hoef te maken. Laten we 5 Mei nog maar even blijven vieren.

File under: Strange American food from the seventies.

Deze Miracle Whip is echt een wonderbaarlijk goedje. Je kunt er zelfs ijsjes mee maken voor je kinderen. Mix wat zoete, fruitige ingredienten met een halve pot van deze slasaus en laat het een tijdje opvriezen.
Geef je kinderen elke week zo’n ijsje en het wordt gegarandeerd dotteren voor je veertigste.

Film van de week

Ik heb in mijn leven veel slechte films gezien. Ondanks de waarschuwingen van recensenten dacht ik af en toe toch bepaalde films te moeten zien, omdat het hoesje van de DVD er zo leuk uit zag, omdat er een bepaalde acteur in meespeelde, of gewoon omdat het zondagmiddag was en ik een inleiding nodig had voor mijn middagdutje.
Onze vaderlandse trots Paul Verhoeven leverde zo’n misbaksel: Showgirls. Een film zo slecht dat iedereen hem eigenlijk juist daarom wilde zien. Alsof je naar een gecrashed autowrak zat te kijken. Basic Instinct, een andere film van deze regisseur, was misschien iets beter, maar werd vooral een box office hit omdat Paul zijn hoofdrolspeelster zo ver kreeg dat ze haar edele delen wel even wilde laten zien. Hoe functioneel dat bloot was laat ik aan uw beoordeling over, maar je moest wel goed opletten. Als je op het moment supreme even met je ogen had geknipperd was het goedgekapte bosje schaamhaar aan je neus voorbij gegaan.
Jaren later komt er opeens een sequel uit: Basic Instinct 2. Dat er nog mensen zijn gevonden die dachten dat dit kunstje nog een keer ging werken en bereid waren hier geld in te steken, mag een wonder heten. De recensenten zijn het er allemaal over eens, dit is een drol van een film, bijna nog erger als Showgirls.
Voor diegenen die toch benieuwd zijn of Sharon haar benen weer gaat spreiden, heb ik twee vrijkaartjes in de aanbieding. Eerlijk gewonnen. Stuur me even een mailtje, wie het eerst komt die maalt in dit geval het eerst.
Voor de verstandigen onder ons die hun tijd liever nuttig besteden heb ik nog een goede filmtip: “Harry, un ami qui vous veut du bien”. Volgende week vrijdag te zien op Nederland 3. En volgens mij houdt Harry hem gewoon in z’n broek.

P.S. En als u misschien een kind heeft dat van hip hop houdt, heb ik ook nog twee vrijkaartjes voor de film Bolletjes Blues in de aanbieding. (Schijnt ook nogal slecht te zijn, maar weggooien is zonde natuurlijk.) Mail me maar even.

Kunst-light

Highbrow en lowbrow. Twee thermen die altijd gebruikt werden om de hogere van de lagere kunst te scheiden. Highbrow was opera, de Matheus Passion en het Stedelijk Museum en lowbrow was Andre Hazes en het huilende zigeunerjongetje.
De interesse voor hogere kunstvormen lijkt vandaag de dag alleen nog maar opgebracht te worden door een kleine elite, die zich in kapitale villa’s heeft teruggetrokken om op een zondagmiddag nog eens een koffietafelboek over moderne architectuur door te bladeren. Jammer.
Nu ben ik zelf ook niet echt van de hogere kunst. Niet dat ik daar geen kennis van heb genomen. Ik ben in mijn jeugd langs menige passion gesleept en heb vorig jaar zelfs weer eens een keer een klassiek concert bezocht. Ook was voor het eerst in mijn leven in het Louvre. Maar hoe knap en interessant het allemaal ook is, mijn hart ligt eerlijk gezegd meer bij het beschilderde elektriciteitshuisje.
Dit knappe staaltje toegepaste kunst pretendeert niets anders dan een bepaalde franje te geven aan een kleurloze omgeving. Het is wat het is en hoeft niet zonodig een diepere betekenis te hebben.
Mijn voorkeur voor deze kunst-light heeft zich waarschijnlijk al in mijn jeugd ingezet. Mijn eerste l.p. was er namelijk niet een van Bach en zijn Brandenburger Concerten, maar van Walter Carlos die deze muziek eens fijn door de synthesizer mangel had gehaald. Prachtig vond ik het. Niet highbrow, niet lowbrow, maar ergens tussenin. Ook nam ik nooit de moeite om de Avonden te lezen, maar toen Dick Matena hem verstripte, kon ik niet wachten om deze mooie serie aan te schaffen.
Dus toen ik gisterenmiddag overal in de stad beschilderde koeien aantrof brak het lentezonnetje door. Niet alleen buiten, maar ook in mijn, door de lange aanhoudende winter geteisterde gemoedstoestand.
Voor meer kleurige koeien, zie mijn Flickr account.

Signs of spring

En toen gingen we nog even naar buiten. “Ik neem mijn fototoestel mee”, zei K. “Wat jij wil” zei ik “Maar we gaan alleen even de DVD’s terugbrengen hoor”
“We gaan zoeken naar Signs of Spring”, zei K. Dit fenomeen begint een beetje een jaarlijks terugkerend ritueel te worden. Blijkbaar zijn we in April zo zat van de winter dat elke uitbottende boom en plant met gejuich wordt begroet.
Buiten bleek het gewas zich met elke mogelijke tentakel naar het April zonnetje te richten. Zou het dan toch eindelijk een keer lente worden?

Amandelen

Op de verjaardag van A. ging de conversatie afgelopen middag achtereenvolgens over de stroomuitval in Haaksbergen, A’s behaalde diploma, het weer, de camping en het knippen of pellen van Amandelen bij kinderen. Het gesprek viel even stil toen L. (dochtertje van C., de vriend van A) de bijzonder intelligente “Daar-vraag-je-me-wat-vraag” stelde: “Maar waar zijn je amandelen eigenlijk voor?”
Ik heb een excuus voor mijn onwetendheid, bij mij zijn ze op mijn vijfde hardhandig verwijderd.

Bank

Met het schaamrood op onze kaken sjouwden we twee jaar geleden onze armetierige studentenbank in ons nieuwe huis. Bij het langskomen van onze vers gewonnen breedbeeld t.v. hadden de “oohs” en ahhs” nog geklonken, maar bij het zien van de vaalgrijze, in elkaar gezakte tweezitsbank waar de flarden vanaf hingen bleven de toekijkende buren angstig stil. Je zag ze denken: “ben ik net naar een betere buurt verhuisd, komen er weer een stelletje Tokkies in de straat wonen”.
Maar geld voor een bank, dat zat er na de kostbare verhuizing even niet in, daarom verstopten we de bank onder een mooie crème kleurige grand foulard.
Nu we weer een paar jaartjes verder zijn is het geld er eventueel wel. Wat we ervan gaan aanschaffen weten we nog niet. We twijfelen tussen een nieuwe Billie kast van Ikea, een andere auto of misschien toch eindelijk een fatsoenlijke bank, zodat, als we over een tijdje een volgende upgrade gaan maken naar een koophuis, we dat armzalige monster niet weer langs een stelletje nieuwe buren hoeven te sjouwen.
Flanerend over de chique meubelboulevard van Zwolle (K. weigerde de Kwantum hallen in te gaan, want die winkel “makes me sad”) checkten we wat banken uit. Na een tijdje was het duidelijk dat je kon kiezen uit een bank waarvan je zegt “mwoah, wel aardig”, maar die wel binnen het budget past, of een mooie designer bank waarvan je zegt “top!, fantastisch! Je hoeft hem niet in te pakken want ik eet hem hier wel op!” en waarvoor je de rest van het jaar krom moet liggen.
Wilden we eigenlijk wel een supermooie bank, vroegen we ons af. Zouden we, na het kopen van iets wat we wel aardig vinden, later geen spijt krijgen dat we niet voor die supermooie designerbank zijn gegaan?
Besluiteloos taaiden we af ons afvragend waar onze prioriteiten lagen. Als troost kochten we een lavalamp bij de Trendhopper en ploften thuis weer op onze junkiebank om een lekker een avondje naar de groene lavabubbels te kijken.

Ja mevrouw

Vandaag moest ik opeens aan J. denken. J. was een jongen die vroeger bij mij in de klas zat op de middelbare school. De reden dat ik opeens aan hem moest denken was omdat K., toen we de fietsen in de schuur zetten, naar mijn fietstas wees. “Kijk, er zit vogelpoep op”, zei ze. Terwijl ik de schuurdeur op slot deed vroeg ik me af waarom vogelpoep eigenlijk niet stinkt en hondenpoep bijvoorbeeld wel. Dat zou een fantastische vraag zijn geweest voor “Daar vraag je me wat”, een populair wetenschappelijk t.v. programma van vroeger, waarin mensen in de studio werden uitgenodigd om vragen te stellen als: “Waarom is de zon s’morgens eigenlijk rood?”
J. was ook een keer uitgenodigd. Ik weet niet meer wat voor vraag hij had, maar een goede zou zijn geweest: “Waarom hebben mensen eigenlijk altijd een zondebok nodig?”. J. was namelijk niet echt populair in de klas. Af en toe werd hij zelfs gepest, terwijl hij toch zo zijn best deed om net zo te zijn als de populaire jongens. Zo pafte hij dapper zijn Marlboro’s weg achter de school en liet zich gewillig uitdagen door de rest van de etters waar hij zo graag bij wilde horen. Later, als hij er niet bij was, werd er lachend verhaal gedaan over hoe makkelijk hij te manipuleren was met het zinnetje “dat durf jij toch niet!”
De dag nadat hij op t.v. was geweest was hij helemaal aan de beurt. J. had namelijk iets te consequent de instructies van zijn moeder opgevolgd die hem op het hart had gedrukt om de presentatrice toch vooral met twee woorden aan te spreken. Het was dus een aaneenschakeling van “ja-mevrouw, nee-mevrouw” geworden en inplaats van de volgende dag op school het mannetje te zijn, omdat hij op t.v. was geweest werd hij nog wekenlang nageroepen met: “Hee J!” (J. trapt er weer in en kijkt om) “Wel met twee woorden spreken he!”.
Benieuwd hoe het nu met J. is en of-ie nog steeds met twee woorden spreekt.

Knots

“Leuk stukje retro snoep” zei ik gisteren, toen ik bij de snoepkast op m’n werk stond en stak de salmiaklolly in mijn mond. Mijn collega stond zichtbaar verward na te denken over het woord “retro snoep”. “Snoep van vroeger”, verduidelijkte ik en had meteen spijt van mijn zelfbedachte woord. Creatief woordgebruik wordt niet altijd op waarde geschat en kan aanstellerig overkomen als je niet uitkijkt. Daarbij is het ook niet zo verstandig om te praten zonder de lolly uit je mond te halen. Voordat je het weet kwijl je een lichtbruine salmiak klodder op je shirt en word je de rest van je loopbaan niet meer serieus genomen.
Vreemd idee eigenlijk, zo’n lolly, dagdroomde ik wat verder. Aangezien het tegen een uur of drie liep en de middagdip zich aandiende, greep ik alles aan om maar even niet aan mijn werk te hoeven denken en de salmiaklolly leek opeens een stuk interessanter als de zoveelste probleemfactuur.
Terwijl ik zorgvuldig mijn crèmekleurige salmiakknots bestudeerde vroeg ik me af wie er als eerste op het idee was gekomen om een stokje aan een snoepje te bevestigen. Welk nut dient het eigenlijk? Je kunt om de drie seconden je snoepje uit je mond nemen om het te bekijken. Maar dat heeft eigenlijk alleen zin als het om een toverbal gaat. Een salmiaklolly blijft de kleur houden van een vleeskleurige onderbroek. Daarbij is het eigenlijk heel erg gevaarlijk, zo’n lolly. Hoeveel kinderen zullen er al voorover op hun gezicht zijn gevallen en zo de knots met kracht achter in hun keel hebben geramd? Hoeveel slachtoffers zullen er in al die jaren al gevallen zijn? Die lollystokjes maken ze natuurlijk ook niet voor niets hol. Als je er een dwars in je keel hebt zitten kun je er in ieder geval nog door ademen…..
Met een diepe zucht pakte ik de volgende probleemfactuur.

Film van de week

Ik ben een kind van de jaren 80. Ik ben niet in dit decennium geboren, maar voel me er wel het meest verwant aan. Per slot van rekening ging ik toen op kamers wonen, verwierf mijn vrijheid en begon eindelijk echt te proeven van het leven. De soundtrack die daarbij hoorde was The Simple Minds, the Police, Squeeze (dat album met die lelijke puddinkjes op de voorkant) en ga zo maar door.
De ultime jaren 80 film? De eerste die er in me opkomt is “the Breakfast Club”. Ik zag hem in de bioscoop en nam mijn kleine zusje mee, die op dat moment bij me logeerde. Ze realiseerde zich maar al te goed dat we bezig waren om iets on-gereformeerds te doen en vroeg me na afloop: “was dit nou een discotheek?”
Het beeld van door de schoolgangen rennende jongeren met op de achtergrond het liedje “doontjoeforgedduboutmie” (hee,hee,hee,HEEEEE!) staat me voor altijd op het netvlies gegrift en ik voel nog altijd een hint van die frisse spanning en nieuwsgierigheid naar het leven als ik die film kijk en de muziek hoor.
K. heeft ook zo’n ultieme jaren tachtig film. Voor haar is het “Valley Girl”, met Nicholas Cage in een van z’n eerst rollen. “Moet je echt even kijken”, zei K. een paar dagen geleden, toen ze zag dat-ie die week te zien zou zijn op het MGM film kanaal. “Die film heb ik namelijk wel 10 keer gezien toen ik jong was”. Natuurlijk keek ik de film die avond, maar daar serieus bij blijven, was net even iets teveel gevraagd. Nicholas Cage zag er namelijk belachelijk uit met z’n Flock of Seagulls kapsel en het feit dat K. zat weg te zwijmelen bij het feit dat hij z’n rijkeluis vriendinnetje “dazzling” noemt was een te mooie kans om even de gek met haar te steken. Niet te lang natuurlijk. Als je niet uitkijkt krijg je de rest van de avond de “koude schouder”, zoals Amerikanen dat mooi weten uit te drukken.
Daarom zei ik toch maar even: “Weet je; ik vind jou ook dazzling hoor!”
“Jaja” zei K.in haar beste Nederlands “Lekker spontaan hoor”.
Soms zou ik willen dat ik haar bepaalde uitdrukkingen nooit had aangeleerd.

Lolobal

Vandaag regent het pijpestelen, maar eerder dit weekend leek het Flippo-seizoen weer in volle kracht aangebroken. Schelle kinderstemmetjes testten hun volume en bereik, benieuwd of ze nog steeds twintig tuinen verder te horen waren. Even dacht ik dat ze door die lange winter misschien uit vorm waren geraakt, maar moeiteloos haalden ze weer precies die geluidsfrequentie die je nekharen recht overeind doet laten staan. Zelfs de moeders deden mee, blij dat ze weer in de open lucht hun kinderen tot de orde konden roepen. Buiten schreeuwt het blijkbaar toch net iets lekkerder.
Ook de speelgoedwinkels leken in te spelen op het feit dat de kalveren weer de wei in worden gelaten. Ze leken massaal uit op de portemonnee van de jonge ouders en probeerden met hun uitstalling van buitenspeelgoed het dwergenvolk te verleiden. Maar bij het zien van hun koopwaar was ik eigenlijk met stomheid geslagen. Dit speelgoed leek er op uit om elk spelend kind onder de tien jaar binnen de kortste keren in het ziekenhuis te krijgen. Was er hier kwade opzet in het spel? Werd dit speelgoed ontworpen door kinderloze dertigers als ikzelf die na enkele zomers in de achtertuin te hebben vertoefd wel eens een rustige zomer willen hebben?
Vooral de lolobal-springstok leek me bijzonder doeltreffend. Dit stuk speelgoed bestaat uit een kleine skippibal met een rond houten platform erop gemonteerd, de zogenaamde lolobal. De springstok die weer aan de lolobal is bevestigd, moet je een bepaald gevoel van evenwicht geven. Ik ben benieuwd welke moedige ouder zijn kind alleen laat met dit speledingetje, wat mij meer geschikt lijkt voor een geschoolde circusartiest. Voor de rest van de kinderen lijkt me dit meer een enkeltje richting ziekenhuis en een verzekering voor de ouders dat ze hun no-claim van dit jaar wel op hun buik kunnen schrijven. Ieder wel denkend mens weet namelijk dat je niet op een bal moet gaan springen. Mijn ex-collega W. heeft dat een keer zeer treffend gedemonstreerd. Toen zij er op een dag schoon genoeg van had dat ze op het kantoor steeds een plastic strandbal tegen haar hoofd aangemept kreeg, probeerde zij dit probleem definitief uit de wereld te helpen door met haar volle gewicht boven op de strandbal te springen. Maar in plaats van de bal te laten knallen, werkte het sterke plastic niet mee en maakte ze een indrukwekkende salto mortale achterover.
Als het er niet zo pijnlijk had uitgezien hadden we er nu waarschijnlijk nog om gelachen.
Dus ouders wees gewaarschuwd!
Ik weet trouwens een spelletje wat wel heel veilig is en wat je prima buiten kunt spelen. Het heet: “Wie er het langst stil kan zijn”. (Ik wil eventueel zelfs bijdragen in de prijzenpot!)