Ja mevrouw

Vandaag moest ik opeens aan J. denken. J. was een jongen die vroeger bij mij in de klas zat op de middelbare school. De reden dat ik opeens aan hem moest denken was omdat K., toen we de fietsen in de schuur zetten, naar mijn fietstas wees. “Kijk, er zit vogelpoep op”, zei ze. Terwijl ik de schuurdeur op slot deed vroeg ik me af waarom vogelpoep eigenlijk niet stinkt en hondenpoep bijvoorbeeld wel. Dat zou een fantastische vraag zijn geweest voor “Daar vraag je me wat”, een populair wetenschappelijk t.v. programma van vroeger, waarin mensen in de studio werden uitgenodigd om vragen te stellen als: “Waarom is de zon s’morgens eigenlijk rood?”
J. was ook een keer uitgenodigd. Ik weet niet meer wat voor vraag hij had, maar een goede zou zijn geweest: “Waarom hebben mensen eigenlijk altijd een zondebok nodig?”. J. was namelijk niet echt populair in de klas. Af en toe werd hij zelfs gepest, terwijl hij toch zo zijn best deed om net zo te zijn als de populaire jongens. Zo pafte hij dapper zijn Marlboro’s weg achter de school en liet zich gewillig uitdagen door de rest van de etters waar hij zo graag bij wilde horen. Later, als hij er niet bij was, werd er lachend verhaal gedaan over hoe makkelijk hij te manipuleren was met het zinnetje “dat durf jij toch niet!”
De dag nadat hij op t.v. was geweest was hij helemaal aan de beurt. J. had namelijk iets te consequent de instructies van zijn moeder opgevolgd die hem op het hart had gedrukt om de presentatrice toch vooral met twee woorden aan te spreken. Het was dus een aaneenschakeling van “ja-mevrouw, nee-mevrouw” geworden en inplaats van de volgende dag op school het mannetje te zijn, omdat hij op t.v. was geweest werd hij nog wekenlang nageroepen met: “Hee J!” (J. trapt er weer in en kijkt om) “Wel met twee woorden spreken he!”.
Benieuwd hoe het nu met J. is en of-ie nog steeds met twee woorden spreekt.