Knots

“Leuk stukje retro snoep” zei ik gisteren, toen ik bij de snoepkast op m’n werk stond en stak de salmiaklolly in mijn mond. Mijn collega stond zichtbaar verward na te denken over het woord “retro snoep”. “Snoep van vroeger”, verduidelijkte ik en had meteen spijt van mijn zelfbedachte woord. Creatief woordgebruik wordt niet altijd op waarde geschat en kan aanstellerig overkomen als je niet uitkijkt. Daarbij is het ook niet zo verstandig om te praten zonder de lolly uit je mond te halen. Voordat je het weet kwijl je een lichtbruine salmiak klodder op je shirt en word je de rest van je loopbaan niet meer serieus genomen.
Vreemd idee eigenlijk, zo’n lolly, dagdroomde ik wat verder. Aangezien het tegen een uur of drie liep en de middagdip zich aandiende, greep ik alles aan om maar even niet aan mijn werk te hoeven denken en de salmiaklolly leek opeens een stuk interessanter als de zoveelste probleemfactuur.
Terwijl ik zorgvuldig mijn crèmekleurige salmiakknots bestudeerde vroeg ik me af wie er als eerste op het idee was gekomen om een stokje aan een snoepje te bevestigen. Welk nut dient het eigenlijk? Je kunt om de drie seconden je snoepje uit je mond nemen om het te bekijken. Maar dat heeft eigenlijk alleen zin als het om een toverbal gaat. Een salmiaklolly blijft de kleur houden van een vleeskleurige onderbroek. Daarbij is het eigenlijk heel erg gevaarlijk, zo’n lolly. Hoeveel kinderen zullen er al voorover op hun gezicht zijn gevallen en zo de knots met kracht achter in hun keel hebben geramd? Hoeveel slachtoffers zullen er in al die jaren al gevallen zijn? Die lollystokjes maken ze natuurlijk ook niet voor niets hol. Als je er een dwars in je keel hebt zitten kun je er in ieder geval nog door ademen…..
Met een diepe zucht pakte ik de volgende probleemfactuur.