Film van de week

Ik ben een kind van de jaren 80. Ik ben niet in dit decennium geboren, maar voel me er wel het meest verwant aan. Per slot van rekening ging ik toen op kamers wonen, verwierf mijn vrijheid en begon eindelijk echt te proeven van het leven. De soundtrack die daarbij hoorde was The Simple Minds, the Police, Squeeze (dat album met die lelijke puddinkjes op de voorkant) en ga zo maar door.
De ultime jaren 80 film? De eerste die er in me opkomt is “the Breakfast Club”. Ik zag hem in de bioscoop en nam mijn kleine zusje mee, die op dat moment bij me logeerde. Ze realiseerde zich maar al te goed dat we bezig waren om iets on-gereformeerds te doen en vroeg me na afloop: “was dit nou een discotheek?”
Het beeld van door de schoolgangen rennende jongeren met op de achtergrond het liedje “doontjoeforgedduboutmie” (hee,hee,hee,HEEEEE!) staat me voor altijd op het netvlies gegrift en ik voel nog altijd een hint van die frisse spanning en nieuwsgierigheid naar het leven als ik die film kijk en de muziek hoor.
K. heeft ook zo’n ultieme jaren tachtig film. Voor haar is het “Valley Girl”, met Nicholas Cage in een van z’n eerst rollen. “Moet je echt even kijken”, zei K. een paar dagen geleden, toen ze zag dat-ie die week te zien zou zijn op het MGM film kanaal. “Die film heb ik namelijk wel 10 keer gezien toen ik jong was”. Natuurlijk keek ik de film die avond, maar daar serieus bij blijven, was net even iets teveel gevraagd. Nicholas Cage zag er namelijk belachelijk uit met z’n Flock of Seagulls kapsel en het feit dat K. zat weg te zwijmelen bij het feit dat hij z’n rijkeluis vriendinnetje “dazzling” noemt was een te mooie kans om even de gek met haar te steken. Niet te lang natuurlijk. Als je niet uitkijkt krijg je de rest van de avond de “koude schouder”, zoals Amerikanen dat mooi weten uit te drukken.
Daarom zei ik toch maar even: “Weet je; ik vind jou ook dazzling hoor!”
“Jaja” zei K.in haar beste Nederlands “Lekker spontaan hoor”.
Soms zou ik willen dat ik haar bepaalde uitdrukkingen nooit had aangeleerd.