That makes me sad

Af en toe belanden K. en ik bij goedkope winkels als Kwantum Hallen, Kruidvat of de Action. Het voordeel van dit soort winkels is dat je eventuele koopdrift kan stillen met de aankoop van iets wat niet zo veel kost en na een bezoek aan zo’n winkel ben je dan allebei weer tevreden. K., in dit geval, omdat ze weer iets onbenulligs heeft aangeschaft en ik (als budgetbewaker tegen wil en dank) omdat dit minimale schade heeft aangericht aan onze bankrekening.
Bij het verlaten van zo’n winkel verzucht K. alleen steevast: “This store makes me sad” Dat woord “sad” wordt daarbij nog even extra lang uitgerekt (“saaaaaaaad”) zodat het extra treurig klinkt. K. meent in dit soort winkels namelijk altijd mensen te zien die veroordeeld zijn tot dit soort prijsvechters en die zich niet eens een keertje lekker te buiten kunnen gaan bij de Bijenkorf of zo. Lief, natuurlijk, dat medeleven, maar ik zie ze niet, die mensen. Ik zie daar alleen maar cheapo’s zoals ik, die hun geld liever op hun bankrekening laten staan en het uiteindelijk uitgeven aan een bank, of een auto.
Ik word dus juist vrolijk van deze winkels.
Maar waar word ik dan treurig van, vroeg ik me af toen we gisteren nog wat verder winkelden. Toen we langs een speelgoedwinkel liepen en ik in de etalage een potje puzzellijm zag staan wist ik het. Ik word diep treurig van mensen die avond aan avond jigsaw puzzels in elkaar aan het zetten zijn. Wat een zinloze bezigheid! Dit zou alleen maar toegestaan mogen worden in psychiatrische inrichtingen waar mensen hun dolgedraaide brein weer tot kalmte moeten manen. Om alles nog belachelijker te maken zijn er zelfs mensen die de in elkaar gezette puzzelstukjes, met een potje puzzellijm, in een lijstje plakken en aan de muur hangen. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: “Koop een poster!”
Kijk, dat maakt mij nou “saaaaaaaaad”.