Fusion cooking

Mijn moeders idee van pasta was het volgende: fruit een uitje, snijd een preitje, kook de goedkoopste macaroni elleboogjes die je kunt krijgen (meestal verpakt in een plastic zak) en roer dit tesamen met de inhoud van enkele blikjes tomatenpasta door elkaar. Vergeet daarbij niet het belangrijkste ingredient: Smac! Als opgroeiend jongetje was ik helemaal wild van de pasta van mijn moeder. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik liet mijn bord volscheppen totdat ik echt niet meer verder kon. Daarbij kon het me niets schelen dat Smac gemaakt is van het meest inferieure vlees dat je je kunt voorstellen. Alle taaie, moeilijk verteerbare stukken varken en koe, zoals staarten, ogen en uiers worden door de vleesverwerkende industrie waarschijnlijk in een grote ketel gegooid waar het een hele middag moet sudderen om er de zachtroze brei van te maken waar men vervolgens smac en fricandellen van maakt. De kat haalt er z’n neus voor op, maar wij gooien het vrolijk door de macaroni.
Aan de andere kant van de oceaan zat er op hetzelfde moment een opgroeiend meisje de Amerikaanse vorm van dit soort trashfood naar binnen te werken en ze hield er net zoveel van als ik. Geen smac (spam) voor haar, want dat at alleen haar vader, maar Kraft macaroni and cheese uit een donkerblauwe doos, geserveerd met een boterham met pindakaas. Ze at er bijna haar vingers bij op.
Vanmiddag zijn we dus een beetje aan het fusion koken geslagen. Het eindresultaat had the best of both worlds: macaroni and cheese met blokjes Smac er in. Wel Smac Light natuurlijk want het is potdorie niet elke dag eetdag.