Surrogaat

K. is eigenlijk een grote fan van Oprah. Zal ze niet zo leuk vinden dat ik dat zeg, want echt cool is dat natuurlijk niet. Daarom zal ik er ook bij zeggen dat ze een prima muzieksmaak heeft en dat ze de helft van haar tijd met haar neus in de literatuur zit.
Maar goed aangezien ze de show van Opie bijna dagelijks kijkt en naast een abonnement op “O” gisteren ook thuiskwam met de jubileum DVD van deze spiritueel leidster van United States (de show bestaat 20 jaar!) kan ze op z’n minst bestempeld worden als een kritische, maar trouwe volgeling van deze ongekroonde koningin van de Amerikaanse talkshows.
Gisteren werd er dus weer gekeken. We waren getuige van de kick-off van het 20e seizoen van Oprah, waarin ze eerst samen met Jennifer Anniston wat glazen champagne achterover sloeg en vervolgens uitgebreid verslag deed van de aanschaf van drie nieuwe puppies. Oprah is namelijk een honden liefhebber. Samen met haar lief Stedman stond ze daar in een kennel hondjes te keuren. “Welke zou ik eens nemen?”, zag je haar denken. Stedman stond er zorgelijk bij te kijken. Aan z’n blik kon je zien dat hij de twee zwarte poedels die ze al hadden, eigenlijk al wel genoeg vond. Oprah trok zich daar niets van aan. Binnen de kortste keren stond ze bij Sted te zeuren of ze twee puppies mocht in plaats van drie. De eigenaar van de kennel had namelijk een negatief advies gegeven over een bepaald hondje, omdat die een underbite had. Goeie zet van ‘m, want Oprah kwam meteen in actie en was vastberaden in haar strijd tegen dit onrecht. Ze zou er persoonlijk voor zorgen dat dit hondje een goed leven zou krijgen, inclusief hondenbeugeltje waarschijnlijk en in het volgende shot huppelde dit hondje dan ook vrolijk rond over de met goud geplaveide paden van Oprah’s landgoed.
Eigenlijk krijg ik altijd een beetje last van plaatsvervangende schaamte als ik echtelieden, verloofdes of op een andere manier aan elkaar gekoppelde stellen (zoals Opie en Sted), die er op een of andere manier vrijwillig of onvrijwillig voor kiezen om kinderloos te blijven, zo in de weer te zien met hun huisdieren. Alsof ze een beetje vadertje of moedertje lopen te spelen met hun honden of katten die ogenschijnlijk de nog openstaande vacature van nageslacht moeten invullen. Daarom probeer ik het onderwerp “huisdier” zo veel mogelijk te vermijden op dit weblog, hoe vrijwillig en hoe gewenst het ontbreken van zo’n minimensje in ons huishouden ook is.
Maar als K. vervolgens dan van die schattige foto’s gaat lopen nemen van Tricky, die gezellig bij me op de bank is komen liggen terwijl ik een uiltje knap, dan is mijn verzet gebroken.
Hierbij dus mijn welgemeende excuses voor het plaatsen van deze foto.