Dekentje

Vanochtend werd ik veel te vroeg wakker met het gevoel in mijn keel alsof ik een doos spijkers had doorgeslikt. Op weg naar beneden voor een Citrosannetje besefte ik dat ik vandaag maar eens thuis moest blijven, want met zo’n zere keel kwam er van slapen niet veel meer.
Dus lag ik vandaag de hele dag op onze comfortabele vierzitsbank onder een dekentje en keek naar wat hersenloze t.v. programma’s. Af en toe dutte ik wat in en werd weer wakker. Ik merkte dat de mooie limegroene plaids die K. afgelopen jaar bij de Blokker had gekocht, eigenlijk net iets te kort waren om lekker onder te liggen. Hetzelfde euvel wat ik ook wel eens had meegemaakt met goedkope slaapzakken. Wegens het feit dat ze niet lang genoeg zijn, komen of je voeten of je bovenlijf steeds bloot te liggen. Een ongemak wat zo makkelijk te verhelpen is, maar blijkbaar is dat nog niet tot de betreffende fabrikanten doorgedrongen.
Met mijn lengte van 1 meter 80 behoor ik nog niet eens tot te categorie lange Nederlanders. Kan je nagaan wat de gemiddelde basketballer te lijden heeft. Die moet waarschijnlijk twee van die plaids aan elkaar nieten om een beetje warm te blijven.
Mijn advies dus, aan de Blokker en de V&D en zo: doneer deze kleine dekentjes maar aan een of andere pygmeeënstam in Afrika en begin dekentjes te verkopen die gewoon twee meter lang zijn, zodat je ze ook nog eens lekker over je oren kan trekken.
De rest van de dag liet ik me overigens lekker verwennen door K. Voor die lezers van mij die chronisch lijden aan een dirty mind (ja, jij daar: Bureaumaatje) moet ik misschien even uitleggen dat het in dit geval ging over Chocolade-ijs en appelflappen. Ik blijf natuurlijk wel ziek.