Toeval?

Ik mag dan wel het knellende juk van de Gereformeerd Vrijgemaakte kerk van me af hebben gegooid en in het dagelijkse leven andere evangeliserende kerkgemeenschappen als lastige vliegen van me af slaan, toch voel ik me daarbij geen agnost of atheïst. Verre van dat. Ik zie mezelf liever als een vrijzinnige protestant met een open mind, zonder de dogma’s en het irritante zekere weten dat de hardliners vaak tentoon spreiden.
Af en toe lijkt een Opperwezen me even fijntjes op de voorzienigheid te wijzen. Bij voorkeur bij nogal triviale gebeurtenissen.
Zoals twee dagen geleden, toen ik na de vrijdagmiddag borrel moe thuis kwam. Ik had K. beloofd na het werk de boodschappen voor de volgende week even te doen. Zonder veel zin trok ik even een ander jasje aan en liep ik met mijn drie boodschappentassen naar de auto. Toen ik de auto wilde starten, sputterde de Clio een paar keer en gaf toen de pijp aan Maarten.
Die was dus weer rijp voor de garage. Zwaar teleurgesteld liep ik terug naar huis en besloot de boodschappen maar weer gewoon, ouderwets op de fiets te doen. K. kon niet mee, want die was nog ziek. De helft van de boodschappen schrapte ik dus maar van mijn lijstje, want die kon ik toch niet allemaal meenemen. Omdat het nogal koud was, trok ik mijn dikke jas maar weer aan en fietste naar het winkelcentrum toe. Eenmaal in de Albert Heijn vergat ik alle narigheid weer een beetje en probeerde de meest noodzakelijke spullen in mijn boodschappenkarretje te verzamelen. Eenmaal bij de kassa zag ik opeens LeBrat staan. Ik had hem eerst niet eens herkend. Door alle consternatie was ik er niet helemaal bij met mijn gedachten. Dit laatste werd nog eens bevestigd door het feit dat ik er opeens achter kwan dat ik mijn portemonnee in mijn andere jasje had laten zitten. De moed zonk me in de schoenen. Ik kon zo de boodschappen niet betalen en zou de caissière moeten vragen om op mijn karretje te passen en weer op de fiets naar huis moeten stappen om mijn geld op te halen. Gelukkig was daar mijn Deus Ex Machina, LeBrat, die aanbood de boodschappen maar even voor te schieten. Het was alsof de vallende dominosteentjes van rampspoed opeens tot staan werden gebracht. “Toeval”, zal de cynicus zetten, maar ik zeg: “bedankt LeBrat!”