Laissez faire

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Gisteren verstapte Bureaumaatjes vrouw zich en viel met pasgeboren baby en al de trap af. Gelukkig bleef ze het wurm goed vasthouden en kwam ze met de schrik vrij.
Het deed me denken aan vroeger, aan die keer dat mijn moeder totaal overstuur thuis kwam. Ze was met mijn jongste zusje achterop aan het fietsen geweest, boodschappen doen of zo. Ondanks het feit dat mijn zusje veilig in een kinderzitje achterop zat, was ze, toen mijn moeder in volle vaart de rivierdijk af reed, met een van haar hieltjes tussen de spaken gekomen.
Hoewel het voetje er na het incident nogal bloederig uit zag, viel het achteraf geloof ik nogal mee. Mijn zusje heeft er in ieder geval niets aan over gehouden, maar nog steeds zie ik mijn heftig snikkende moeder, normaal het toonbeeld van nuchterheid, op de bank zitten. Blijkbaar is er voor een ouder niets ergers dan dat er iets gebeurt met je kind. Vooral als het iets is wat je zelf misschien op een of andere manier had kunnen voorkomen (als je helderziend was geweest).
Dus kun je als ouders twee dingen doen. Of je laat je door de angst regeren, sluit je kinderen op in huis en laat ze alleen onder begeleiding fietsen met een helmpje op. Of je accepteert dat je er uiteindelijk niet zoveel invloed op hebt of je kinderen ongeschonden uit de strijd komen. Een ongeluk komt toch meestal uit een onverwachte hoek.
Mijn ouders neigden, ondanks het spaak incident, een beetje naar optie 2. Waarschijnlijk ook, omdat ze niet veel keuze hadden. Met zeven kinderen kun je niet constant op iedereen letten. Zo lieten ze ons als kleuters rustig alleen op de step naar school gaan, alleen spelen (boompje klimmen, vuurtje steken) en op mijn twaalfde fietste ik met mijn 1 jaar oudere zus van Sliedrecht naar Assendelft, waar mijn oma woonde. Toch zo’n honderd kilometer.
Uiteindelijk groeiden wij op als zelfstandige kinderen, gewend om onze eigen boontjes te doppen. Toch sloeg de laissez faire-achtige opvoeding af en toe een beetje door. Nu ik al die half afgebrande rotjes op de straat zie liggen, moet ik daar nog wel eens aan denken.
Mijn broertje en ik gingen nieuwjaarsochtend namelijk altijd op vuurwerk strooptocht. Astronauten met halve lontjes en nog in tact lijkende vuurpijlen werden door ons zorgvuldig in een plastic zak verzameld en bij thuiskomst op de radiator (!) te drogen gelegd. Vervolgens staken we ze met gestrekte arm in de achtertuin af. Het kruit van lontloze rotjes waar niets meer mee te beginnen leek, werd verzameld in oude luciferdoosjes, die we daarna dichtplakten met tape. Lontje er in en zie daar, een zelfgemaakte pantservuist! Mijn ouders leken het gevaar niet echt te onderkennen.

Uiteindelijk kwamen we ongeschonden uit de strijd. Er had wat kunnen gebeuren, maar meestal gebeuren de ongelukken niet op het moment dat je ze verwacht. Ze gebeuren op momenten dat de aandacht verslapt en de concentratie er niet is. Onachtzaamheid is meestal niet de oorzaak, meestal is het gewoon domme pech.