The Sound of Music

Toen ik als pukkelige puber voorzichtig aan de wereld van de popmuziek begon te ruiken en mijn eerste LP kocht (Breakfast in Amerika van Supertramp, tweedehands, want ik had ondanks mijn krantenwijk niet veel geld te makken) werd ik tegelijkertijd, bij de muziekles in de brugklas, teruggezogen in een wereld van oubollige deuntjes. Van onze muziekleraar moesten wij namelijk duffe muziekstukjes instuderen op het minst “coole” muziekinstrument dat je je kon bedenken: de blokfluit. Dit blankhouten blaasinstrument zou ons de geheimen van het notenschrift leren en was tevens een goede aanleiding om kennis te nemen van de muziek in het algemeen.
Deze “muziek in het algemeen” bestond wat hem betreft vooral uit klassieke muziek. Andere muziek werd door de goede man niet echt serieus genomen. Daarbij gaf hij muziekles aan gereformeerde leerlingen en die zaten er natuurlijk niet te wachten om blootgesteld te worden aan harde rockmuziek.
De enige lichte muziek die zijn goedkeuring enigszins kon wegdragen was de muziek van “The Sound of Music”. Dus piepte de hele klas op maandagochtend “Do, a deer, a female deer” op de blokfluit. Alsof deze marteling nog niet genoeg was vond mijn oudste zus het ook nog eens nodig om de soundtrack voor haar verjaardag te krijgen. Had ze maar een puppie gevraagd. De weken, of zeg maar maanden daarna, leek het alsof de hele familie von Trapp bij ons ingetrokken was. Geen dag ging er voorbij zonder dat mijn zus B. de hele plaat, luidkeels meezingend, had afgewerkt.
Toen ik op mijn zeventiende jaar het ouderlijk huis verliet, verwachtte ik dan ook opgelucht dat ik deze muziek nooit meer zou hoeven te horen.
Totdat K. gisteren thuiskwam met een klein tasje van de MediaMarkt. “Het was maar goed dat jij niet mee was”, zei ze. “You would have talked me out of buying this”. Triomfantelijk liet ze me de Sound of Music DVD zien. “Compleet met karaoke meezing modus” wreef ze er nog eens in.
Dat wordt dus weer afzien de komende weken.