Rotbaantjes 2

“I-I-I-Interlanden wenst u een prettig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar”, stottert een kleine jongen, als ik de voordeur open doe. Hij had kort na elkaar 2 keer onze deurbel ingedrukt. Ongeduldig waarschijnlijk, omdat hij nog tientallen voordeuren te gaan had. Straten vol met mogelijke tippers. “Als ze allemaal een euro geven heb ik op het eind misschien wel 100 euro”, rekende hij zich stilletjes rijk.
In de deuropening keek ik hem even aan. “Zo, dus jij bent dat jongetje die mij elk jaar opzadelt met kilo’s oud papier. Enig idee hoeveel vierkante kilometer regenwoud daarvoor gekapt is?”, wilde ik eigenlijk zeggen, maar de gedachte aan mijn eigen krantenwijk, 25 jaar geleden, weerhield me. Ik dacht aan de lange regenachtige avonden. Folders op de arm en drukinkt die via mijn handen op mijn gezicht terecht kwam, omdat ik elke vijf minuten de regendruppels van mijn gezicht moest vegen. De honden die in je handen wilden happen, als je de krant in de brievenbus duwde en asociale types die de krant boos terug in je handen duwden; “die mot ik niet!”
Maar dan in de laatste weken van december was daar de apotheose. Extra vroeg begonnen mijn zus B. en ik om onze tips te innen. Zo belden we net als dit jongetje bij elke deur aan. “Streekkrant “De Vonk” wenst u gelukkige feestdagen meneer” zeiden we beleefd en wachtten geduldig op het kwartje of de gulden die we dan in onze hand gestopt kregen.
Daarom hield ik me vandaag in en ging op zoek naar een euro. Hard werken moet beloond worden.