Liedje van de week (laat het aapje schrikken)

Bij de opvoeding van hun kinderen hadden mijn ouders de zware taak om de dingen des levens langs de Gereformeerd Vrijgemaakte meetlat te leggen en zo tot een oordeel van “goed of fout” te komen.
Het Nederlands Dagblad (het Gereformeerde Gezinsblad) hielp hun daar enigszins bij. In het geval van het komen tot de juiste muziek keuze recenseerde deze krant daarom regelmatig muziek van populaire popgroepen. Meestal viel het oordeel nogal negatief uit.
Zo werd Kate Bush het label “occult” opgeplakt en werd er met klem gewaarschuwd voor de techniek van bepaalde rockgroepen om geheime boodschappen in hun muziek te verwerken. Als je sommige platen achterstevoren draaide werd af en toe duidelijk dat dit adderengebroed je willens en wetens probeerde in de poel des verderf te duwen.
Nu had een vriendje van me destijds een indrukwekkende hardrock verzameling. Tot zijn favorieten behoorden Rush, Iron Maiden en ook Queen.
Op het nummer “Another One Bites the Dust” zou Freddie ons volgens de krant adviseren om wiet te gaan roken. “Start to smoke marihuana” zou je horen als je de plaat terug draaide. Nieuwsgierig als we waren werd op zijn zolderkamer de plaat dus even handmatig terug gedraaid. Tot onze verbazing hoorden we inderdaad iets terug wat er op leek. Weliswaar alsof iemand met dubbele tong, na twee flessen jenever deze zin probeerde uit te spreken en misschien zei hij ook wel “start to stroke your banana”, maar toch! De angst zat er goed in.
Genoeg reden dus om voorzichtig om te springen met de wereldse popmuziek.
Om popmuziek toch niet helemaal tot verboden gebied te verklaren, kreeg ik voor mijn verjaardag een koptelefoon waarmee ik beneden in de huiskamer muziek kon draaien. Een keer per week mocht ik naar de Centrale Discotheek in Rotterdam (onder de Doelen) om daar een grammofoonplaat te halen. Mijn ouders waren dus de kwaadste niet en op die manier konden ze toch nog een beetje toezicht houden op wat ik draaide.
Na honderden langspeelplaten te hebben beluisterd ontwikkelde ik me langzaamaan in de muzieksnob die ik nu nog ben.
Afgelopen weekend stond ik dus met knarsende tanden toe te kijken hoe Robbie Williams zich blijkbaar een plekje in K’s hart had weten te veroveren. “Zal ik deze kopen?”, zei K.in de Mediamarkt, terwijl ze mij Robbie’s nieuwste cd liet zien? “Natuurlijk niet!”, wilde ik zeggen. “Jij hebt een goede smaak, jij houd van Portishead en Tricky, niet van Marco Borsato of Robbie Williams!”. Maar ik beet op mijn tong en vertelde haar dat ze deze cd beslist moest kopen als ze die wilde hebben. Bubblegum popmuziek kan inderdaad erg leuk zijn, loog ik en hij is eigenlijk gewoon de Elton John van deze tijd.
Ik troostte mezelf maar met het kopen van de verzamelaar van Peter G. en dacht terug dat ik zijn muziek voor het eerst beluisterde, op de koptelefoon op de bank in de huiskamer, bij mijn ouders thuis.