Ziekenfonds

Bureaumaatje zit op mijn werk tegenover me. Hij heeft de beste plaats, kan lekker naar buiten kijken en hij zit met zijn rug tegen de muur, zodat niemand ooit kan zien waar hij mee bezig is op dat beeldscherm van hem. Nu zal dat niet veel meer zijn dan zijn werk, want naast het feit dat Bureaumaatje zijn, vooral oudere en vrouwelijke collega’s graag bij de neus mag nemen, is hij een serieuze jongeman. Daarnaast fungeert hij tevens als het financiële geweten van de afdeling. Zo vroeg hij een paar weken geleden om het half uur of wij er aan gedacht hadden om onze reiskostenvergoeding te regelen. Er was namelijk iets veranderd met deze regeling en daarvoor diende er een formulier in te worden geleverd om per jaar een paar tientjes meer in de zak te kunnen steken.
Nadat die zaak op het nippertje succesvol was afgerond, had Bureaumaatje meteen zijn volgende vraag klaar. “Heb je je ziektenkostenverzekering al geregeld?”
Met dat “regelen”, bedoelde hij de verschillende offertes met elkaar vergelijken en zo tot de beste (lees goedkoopste, maar toch voldoende dekkende) ziektekostenverzekering te komen.
Elke keer als hij me deze vraag stelde, nam ik me voor om er diezelfde avond eens in te duiken. Maar om een of andere reden kwam het er niet van.
Nakker leek ook niet erg gemotiveerd om dit varkentje nu eens te gaan wassen. Hij zat met zijn gedachten bij een gigantisch plasmascherm dat hij aan wilde schaffen, om deze zomer het WK op te bekijken.
Gisteravond maakte ik toch maar eens de envelop van het Groene Land (mijn huidige verzekeringsmaatschappij) open. Wat ik verwachtte bleek de waarheid te zijn. Met dikke zwarte letters werd er een eindbedrag aangegeven wat twee keer zo hoog was dan wat we normaal altijd betaalden. Ik voelde me als de Idols kandidaten die in kamer 1 zaten (of 2); de kamer met de verliezers. De hoek waar de klappen vallen. Twee keer zo veel!
K. vroeg zich af wat we dan meer kregen. “Niets!”, was mijn antwoord. Ze keek me niet begrijpend aan. Als Amerikaanse volgt ze dit soort Nederlandse logica niet zo goed.
De verzekering was dus gelijk getrokken en er bestaat nu geen particulier meer. Het woord “ziekenfonds”, zal door de komende generatie niet meer begrepen worden. Het wordt uit de woordenboeken geschrapt. Om een passend antwoord te geven op de vergrijzing en om ons ziektekosten stelsel op peil te houden, betalen wij in 1 keer 2 keer zoveel premie voor hetzelfde product. Het lijkt het voormalige Oostblok wel.
Gelukkig hoorde K. in dezelfde week dat haar salaris een paar procent werd opgetrokken en met die paar tientjes extra reiskosten van mij blijven we financieel waarschijnlijk wel ongeveer op hetzelfde peil. We hoeven dus nog geen droog brood te eten.
Maar vergrijzing of geen vergrijzing; vreemd blijft het wel!

P.s. Al met al valt dit natuurlijk wel onder het kopje: “Trouble in Paradise”, want terwijl wij deze feestdagen de nodige DVD boxen aanschaften, waren er aan de andere kant van de wereld mensen al blij met een paar kopjes rijst per dag.