Rotbaantjes

“Die Spinvis he..” zei G vrijdagavond, “die had tot voor kort nog gewoon een lullig baantje bij de post.” “Ja, dat heb ik inderdaad ook gelezen”, zei ik. Hoewel ik in dat interview ook had gelezen dat-ie eigenlijk meer een muzikant was, die er daarnaast nog een baantje bij had om de rekeningen te betalen.
Niets mis mee, die statusloze baantjes. Ik heb er zelf eentje gehad en niet eventjes een blauwe maandag, maar wel 10 jaar achter elkaar. Jaren die ik in volle tevredenheid sleet als “assistent unit manager”, met de verantwoordelijkheid om elke dag tientallen goed gevulde Railtenders de trein op te krijgen.
Welke statusloze baantjes heb je vandaag de dag? Ze lijken me allemaal een stuk minder leuk als werken bij de Wagons Lits.
Als student kan je tegenwoordig een baantje krijgen als telemarketeer. Dan kan je je geld verdienen met het lastig vallen van hardwerkende mensen, die rond een uur of 6 een moment van rust hopen te krijgen om hun avondeten naar binnen te werken. Als jij ze dan op moet bellen, als telemarketeer, is er al weinig kans meer dat je een vriendelijk persoon aan de telefoon krijgt. Telemarketeers zijn na parkeerwachters waarschijnlijk de meest afgesnauwde mensen in onze samenleving.
Nog een graadje erger is het als je als uitzendkracht op zaterdagmiddag in de Diezerpromenade (drukke winkelstraat in Zwolle) moet staan om mensen een abonnement op de Volkskrant aan te smeren, of ze warm te laten lopen voor de Dierenbescherming.
Kon je daar een paar jaar geleden nog redelijk ongestoord langs de etalages lopen, tegenwoordig lijkt het wel een spelletje American Footbal. Om de vijf meter staat er wel een, zo’n telemarketeer. Hij probeert je de weg te versperren en oogcontact met je te maken. Jouw onmiddellijke antwoord hierop is om hardnekkig het oogcontact te vermijden en je looprichting te verleggen. Als het nodig is maak je zelfs een vlug huppeltje naar links of naar rechts. Als ze je dan toch aanspreken heb je voor je eigen gevoel toch een beetje verloren en kost het moeite om de pukkelige student niet af te snauwen. “Laat me met rust”, “Rot op!”. Het enige dat je weerhoud is dat je je nog goed kan herinneren hoe het was om zelf een onderbetaald klotebaantje te hebben. Dagenlang bij de Ahold, kratten met lege flessen op de lopende band gooien, was mijn “ultimate low”. Maar daar viel je in ieder geval geen andere mensen mee lastig.
Vandaag ging ik weer eens op zoek naar een andere garage. Nog zo’n beroepsgroep waar ik de grootste moeite mee heb. Het is een slag mensen die ik maar met moeite kan vertrouwen. Ze spreken een jargon dat ik niet begrijp en daarbij heb ik altijd het gevoel dat ze schaterlachend een fles champagne open trekken als ik het pand heb verlaten in mijn “gerepareerde” auto, waar ze waarschijnlijk alleen maar een onderdeeltje van 10 euro aan hebben moeten vervangen, terwijl ik ettelijke honderden euro’s heb moeten afrekenen.
Nee, dan kan je nog beter telemarketeer zijn.