Film van de week

Als filmliefhebber zijn er een paar regisseurs die ik nauwlettend in de gaten houd. Zo heb je bijvoorbeeld de Coen brothers, Sam Mendez, Paul Thomas Anderson en Alexander Payne. Als er bij de videotheek (waarom heet dit trouwens onderhand niet een keertje de DVD-theek?) een film van deze grootheden in het schap met nieuwe films staat, kan ik bijna niet wachten om de film thuis te gaan bekijken.
In hetzelfde rijtje hoort Gus van Sant thuis. Zijn film Elephant (over de Columbine moorden) liet op mij een onuitwisbare indruk achter. Zijn registrerende stijl van filmen gaf me het gevoel dat het noodlot zomaar overal kan toeslaan. Achteraf kan je er allerlei theorieën op los laten. Wat dreef die jongens in Columbine, waarom gebeurde het precies daar, in die plaats en op die school en hoe kwam het dat ze zomaar in staat waren om zonder enig gevoel de helft van hun klasgenoten af te knallen?
Na het zien van de film en de registratie van de allerdaagse gebeurtenissen bekruipt je het gevoel dat dit toeval, deze samenloop van omstandigheden eigenlijk overal plaats kan vinden. De vraag dringt zich alleen op waarom we altijd de drang hebben om tot vervelens toe de oorzaak van dit soort rampspoed te vinden. Het is alsof we het kwaad op die manier willen bezweren, zodat het ons niet kan overkomen.
Dezelfde registrerende stijl werkte niet bij de film Last Days; een film, gebaseerd op, of geïnspireerd door de laatste dagen in het leven van Kurt Cobain. We zien Kurt door het bos dwalen, high worden, zijn “so called friends” ontlopen en zichzelf mompelend een bordje macaroni met kaas klaarmaken. De hele film is een registratie van Kurts drugsverslaving, zijn depressie en zijn onvermogen om zich in dit leven staande te houden. Toegegeven; dit wordt erg doeltreffend weergegeven, maar het geeft geen nieuwe inzichten, het leidt nergens toe en na 93 minuten deze ellende te hebben gadegeslagen heb je het idee dat je kostbare tijd hebt verspild. Niet huren dus! Haal liever Elephant, als je die nog niet gezien hebt.