Groepsfoto

Donderdagochtend, kwart voor tien. Inkomende e-mail in mijn inbox op het werk. De boodschap: aankomende dinsdag worden jullie allemaal uitgenodigd voor een groepsfoto. Volgens het mailtje zal de foto worden gepubliceerd in een bekend vakblad bij een artikel waarin het hoofd van onze afdeling wordt geinterviewd. Dinsdag zullen we dus op het werk verschijnen in een nette, niet te formele outfit en zullen we breed glimlachend gemotiveerdheid proberen uit te stralen. Mensen die het artikel lezen en de foto zien, zullen jaloers zijn dat ze niet bij deze enthousiaste groep mensen horen. Ze zullen zich realiseren dat onze afdeling “hot” is en de mensen die er werken aantrekkelijk, talentvol en veelbelovend zijn.
Of (en dat is iets realistischer) ze zullen zich gedragen als wij doen, als we een kerstkaart krijgen van een andere firma die het idee heeft opgevat om er een foto van het personeel bij te doen.
De personen op de foto zullen, uit verveling en gebrek aan entertainment op onze afdeling, stuk voor stuk aan een kritische test worden onderworpen, waarbij de belangrijke vraag zal worden gesteld wie van de mensen op de foto er eventueel in aanmerking zou komen voor een verblijf op een onbewoond eiland, in het geval dat je, met een geladen pistool op de slaap gedwongen zou worden een keuze te maken (en je mag er maar 1 kiezen). De rest van de personen op de foto zullen vervolgens worden gelabeld als, “te lang”, “te dik”, “te netjes” of gewoon “te saai”.
Benieuwd dus op welke afdeling van welk bedrijf ik straks zal worden uitgelachen.
(Haha, wat een nerd, moet je die bril zien en dat haar!).

Het hele groepsfoto idee deed me trouwens denken aan de klasse foto’s van vroeger. Op een of andere vreemde manier kwamen die altijd onverwacht en onaangekondigd uit de lucht vallen. Precies op het moment dat mijn haar (wegens nog geen zin om naar de kapper te gaan) was uitgegroeid tot een blonde afro en precies op de dag dat ik dat rare rodekool kleurige truitje aan had.