Fudge!

“Fudge!”, hoorde ik iemand uitroepen op t.v. “Fudge?”. Daar heb ik nog nooit van gehoord, dacht ik. Ik wist natuurlijk best dat fudge van die lekkere zachte karamel is, maar ik had het nog nooit gebruikt horen worden als verbastering van “Fuck!” (laten we het beestje maar even bij de naam noemen)
Ik kende wel “chips!”, inplaats van “shit!” en laatst hoorde ik zelfs “spek!”. Welk verdorven vloekwoord “spek” moest vervangen kon ik me niet goed bedenken, maar volgens mij schoot dit goedbedoelde initiatief een beetje z’n doel voorbij.
Het gebruiken van vloekvervangers is eigenlijk net zo iets als de gewoonte om krachttermen door te strepen in een boek.
In Sliedrecht, de plaats waar ik opgroeide, hadden ze een openbare en een christelijke bibliotheek. Wij gingen naar beide, maar in de christelijke bibliotheek kreeg je boeken mee die met een dikke zwarte stift gecensureerd waren. Alle onwelvoeglijke woorden waren hierin weggestreept, wat mij regelmatig de betreffende bladzijde tegen het licht deed houden.
Op die manier kon je namelijk het woord zien wat zo resoluut uit het boek verwijderd was. Niet dat ik die grove taal nu zo interessant vond, maar ik kon het gewoon niet goed hebben dat me iets onthouden werd. Die dikke zwarte streep maakte me gewoon nieuwsgierig naar wat de strenge censors voor mij verborgen hielden. Welk woord had ze zo van streek gemaakt en zou het mij op dezelfde manier raken?
Hoe het dan wel moet? Geen idee. Ongelimiteerd vloeken en schelden maakt mensen lelijk, dus ik ga voor een gedoseerd gebruik van “shit!” en als je erg boos bent misschien een sporadisch “fuck-je”. Het voordeel van buitenlandse krachttermen is dat de inhoud voldoet, maar dat het engels de lading wat afzwakt.
Maar ik sta natuurlijk open voor andere suggesties.