Blauw klavertje

Vorige week, toen ik bij de kapper zat, kwam er weer een stokpaardje voorbij. Zo’n onderwerp waarvan ik meteen in de praat-modus schiet. De kapster begon een praatje over de eetgewoontes van haar broertje, of neefje. De flippo in kwestie had nogal wat noten op z’n zang en weigerde stelselmatig het eten wat hij op z’n bordje voorgeschoteld kreeg.
“Ja, vreselijk is dat”, beaamde ik “van die kinderen die weigeren om hun groente op te eten en alleen maar brood of patat lusten”. De kapster, die ik een jaar geleden had leren kennen met een kobaltblauwe coupe en die na een kort intermezzo met rastakrullen, nu haar haar in een kleur had geverfd die wel in de natuur voorkomt, keek me niet begrijpend aan. “Ik eet ook geen groente”, zei ze. Nu was het mijn beurt om haar niet te begrijpen. Welk volwassen persoon eet nu geen groente? Dat klinkt alsof iemand zegt: “Nee, ik probeer zo weinig mogelijk te ademen. Ik hou namelijk niet zo van lucht”. Ik vroeg me af of het een speciaal dieet zou zijn, een soort Atkins variatie waarbij groenten helemaal verboden zijn. Maar nee, het fragiele meisje zei dat ze er gewoon niet zo van houdt. Vooral niet van die groenten die een beetje papperig worden, zoals spruitjes en broccoli.
“Nou, nu kom je er misschien nog mee weg”, zei ik wijs “maar wacht maar totdat je de dertig gepasseerd ben. Dan is het kiezen of delen. Of gezond eten, of je kleren kopen in de winkel voor vrouwen met een maatje meer”.
Opeens begreep ik ook die nieuwe actie van Albert Heyn die gezonde producten zijn gaan labelen met het blauwe klavertje van “de gezonde keuze”. Toen ik voor het eerst zo’n blauw klavertje ontdekte op een pas aangeschaft product, schoot ik bijna in de lach. “Wat een betutteling”, dacht ik. “Iedereen weet toch wel wat gezond voor je is en wat niet?”.
Maar klaarblijkelijk zijn er steeds meer mensen die geloven in de voedingswaarde van een Big Mac en die hun smaakpapillen een veto laten uitspreken over wat er in hun eetschuur wordt geladen en wat niet.