Blizzard

In Amerika is alles groter. Tenminste dat zegt K.
De hamburgers zijn zo groot als een gemiddeld kinderhoofdje en de cola wordt in zulke enorme bekers geschonken dat je je armen er amper om heen krijgt.
Maar niet alleen de snacks zijn groot in de States. In “the Mid West” waar K’s familie woont zijn de weeromstandigheden ook bepaald niet kinderachtig. De zomers zijn zo heet als de Sahara en in de winter daalt de temperatuur regelmatig tot 20 graden onder het vriespunt en stapelt de sneeuw zich op tot aan de dakgoot.
Dus opscheppen is er niet bij voor mij als Nederlander. De kopjes koffie zijn hier in twee slokken naar binnengewerkt en cola wordt op terrasjes in zo’n klein flesje geserveerd dat je je afvraagt wie jouw bestelling met die van kabouter Plop heeft verwisseld.
Ook met het weer valt weinig eer te behalen. Ja, het regent hier veel, maar op een bepaalde manier maak je daar nooit echt veel indruk mee.
Daarom was ik erg blij met de blizzard waar we vanochtend doorheen moesten fietsen. Regelmatig keek ik opzij naar K. die al zwoegend een berg sneeuw op haar voorhoofd verzamelde. “Net als in de States!”, schreeuwde ik haar toe. “Ja, dat is waar”, antwoorde ze. “Maar daar zie je niemand met dit weer zijn fiets pakken!”.
“Inderdaad”, dacht ik tevreden. “Stelletje mietjes! We win!”