Wereldkampioen

In internationale, of intercontinentale relaties zoals die tussen K. en mij worden de verschillen in politiek, cultuur en landsaard tussen de twee landen regelmatig besproken. Zonder dat je het eigenlijk wil begin je een discussie waarin blijkt dat je zelf toch nationalistischer bent als je zelf wil en verdedig je de vervelende trekjes van jezelf en je medelandgenoten waar je eigenlijk zelf ook een hekel aan hebt.
Zo zijn Amerikanen zelfingenomen en consumptief en weten daarin geen maat te houden en Nederlanders zijn betweterig, onbeschoft en schijnheilig in hun zogenaamde tolerantie.
Zelfs op een dag als vandaag, waarin we ons na de pizza op de bank nestelden om in het kader van Valentijnsdag de film “Fever Pitch” te kijken (een beslist af te raden misbaksel), kwam het onderwerp weer even ter sprake.
Aan het eind van de film, als alle eindjes aan elkaar worden geknoopt en Jimmy Fallon, na interventie van zijn geliefde Drew Barrymore zijn lifetime season tickets voor zijn geliefde baseball club toch niet heeft verkocht, klinkt er namelijk ergens door de speakers dat the Boston Red Sox Worldchampion is geworden. Erg vreemd lijkt me dat: wereldkampioen worden in een competitie waar geen enkele buitenlandse club in mee doet. Natuurlijk vraag ik K. daarover even om tekst en uitleg, terwijl ik natuurlijk allang weet dat die er niet is, want de Amerikanen weten natuurlijk allang dat ze de besten zijn in deze sport, dus waarom zou je zelfs maar de moeite nemen om tegen die andere landen te spelen.
Dus sluiten we de Valentijnsdag in stijl af met een stevige discussie van tien minuten die is samen te vatten in: “Wij zijn de besten en jullie zijn stom” (wat een hele opluchting was na een twee uur durende film met goedkope romantiek).