Hiep hiep hoera.

Een stukje schrijven over je weblog, over het loggen zelf,dat is iets wat je niet moet doen. Het is saai, oninteressant en niemand zit er op te wachten. Tenminste volgens de ongeschreven cyberspace regels.
Toch ontkom ik er dit keer niet aan, want vandaag sluit ik mijn eerste blog-jaar af. Vandiedingen viert morgen officieel zijn eerste verjaardag en dat wordt uitbundig gevierd! Of niet natuurlijk. Het liefst zou ik mijn weblog verjaardag vieren met een spiksplinternieuw, zelf ontworpen template, maar dat zit er nog niet echt in.
Op dit moment ben ik op bladzijde 178 van Elizabeth Castro’s “HTML for the World Wide Web, the fifth edition”. Dit boek moet mij de vaardigheden verschaffen om uiteindelijk met behulp van HTML, verbluffende staaltjes uit te kunnen halen met betrekking tot de opmaak van mijn site. Maar dit glorieuze moment moet ik nog maar even uitstellen. Hoewel ik op dit moment uitstekend in staat ben om allerlei handige tags te gebruiken, ben ik nog niet zover dat ik overweg kan met de externe stylesheets. Sterker nog, op pagina 179 “Positioning Elements Absolutely” loop ik onverbiddelijk vast. Wat nu? Opgeven? Het boek woedend door de kamer gooien? Ik loop als vanouds aan tegen mijn onvermogen, of gebrek aan wilskracht om iets zelf uit te zoeken en om vol te blijven houden als het leerproces niet helemaal volgens plan verloopt. Mijn collega W., de voormalig functioneel applicatie beheerder op onze afdeling, die ik tot gekmakens toe lastig viel met mijn vragen over het systeem dat we op ons werk gebruiken (SAP), vroeg zich in het verleden herhaaldelijk af wat mijn manier van leren eigenlijk is. Vreemd dat ze dat nog moest vragen, mijn manier is dus om elk willekeurig persoon, die iets meer lijkt af te weten van het betreffende onderwerp, te bestoken met vragen over het betreffende onderwerp. Ik ga te rade bij de personen die het kunstje al onder de knie lijken te hebben, net zolang tot ik het enigszins zelf kan. Als die personen er niet zijn, zoals op dit moment, zou ik het liefst meteen opgeven en het boek dat ik gebruik uit pure frustratie ritueel verbranden.
Vooralsnog moet u, als lezer, dus nog even genoegen nemen met het saaie groene ontwerpje van Blogger zelf. Totdat ik de moed heb opgevat om het boek weer uit de hoek van de kamer op te rapen en alles nog eens goed door te lezen, totdat ik de oplossing heb gevonden.
Maar vandaag even niet.