Nog steeds ziek

Even een kort bericht vanaf de bank, waar ik afwisselend wegdut en afleveringen van Seinfeld bekijk (het 4e seizoen is al bijna weggewerkt). Bedankt voor de beterschapwensen en het advies over hoe ik aan een iets langer dekentje kan komen. K. werd al bijna enthousiast, want die heeft net een aantal weken een naaimachine aangeschaft. Dit ondanks het feit dat ze sinds highschool geen naaimachine meer heeft aangeraakt. Toch heeft ze haar eerste broek al ingekort. De zoom heeft nog wat weg van de grillige loop van de Mississippi, maar een dekentje, daar valt volgens mij niet veel aan te verpesten.

Voor de geïnteresseerden, nog even een praatje over mijn ziekteverschijnselen. Nu ik de veertig met rasse schreden nader voel ik namelijk een dwangmatige behoefte om mijn klachten te bespreken met anderen. Opeens begrijp ik de 50 plussers die met een vreemd soort gretigheid de meest verschrikkelijkste ziektes bespreken.
Ik meen zelf een vast patroon te herkennen in mijn verkoudheid en griepverschijnselen. Het begint altijd met een lichte keelpijn die gaandeweg zwaarder wordt. Als deze keelpijn zijn hoogtepunt heeft bereikt (op dit punt ben ik nu aangeland), beginnen de voorhoofdholtes zich langzaamaan te vullen met een slijmerige snotsubstantie. Dit stadium, ook wel het tissuestadium genoemd, wordt vervolgens afgesloten met hoest. De losse snot droogt op en verandert in een soort taai slijm dat bijna dwangmatig uit het lichaam gehoest moet worden.
Verder herken ik ook nog een dagelijkse cyclus, waarbij de keelpijn s’ochtends vroeg en s’avonds laat het ergst is. Over een paar uurtjes zit ik dus waarschijnlijk weer met rode wangen op de bank mijn Citrosan weg te slikken.
Voor degenen die nog geen veertig zijn en dit verhaal misschien met enige tegenzin hebben doorgenomen, zeg ik; wees blij dat het een griepje is en geen verslag over aambeien, steenpuist of spetterpoep.