Tegenvallers van de week

Ik heb doorgaans een redelijk gelijkmatig karakter. Meestal is bij mij het glas half vol en niet half leeg. Om nu te zeggen dat ik het zonnetje in huis ben gaat misschien wat te ver, maar ik ben toch zeker te vergelijken met een half bewolkte lentedag met een temperatuur van zo’n 21 graden Celsius.
Toch merk ik dat ik de laatste weken mijn roze bril een beetje kwijt ben en richt ik me misschien iets teveel op de tegenvallers in het leven.

Zo valt het me de laatste tijd op dat de kans dat je na het doen van de wekelijkse boodschappen thuis komt met een netje lekkere mandarijntjes maar vijftig procent is. Daarbij maakt het niet uit of je deze oranje vitaminebommetjes bij de Albert Heijn haalt of de C1000. Bij elk tweede netje lijkt het raak en zet je je tanden bij het consumeren van de vrucht in een droog en saploos stukje vruchtvlees. Weinig dingen zijn zo teleurstellend als een uitgedroogd mandarijntje. Ik vraag me af hoe het kan dat de fruit inkopers van de verschillende supermarkten de plank zo vaak kunnen misslaan. Proeven ze het fruit soms niet van te voren en als ze dat wel doen en de droge mini sinaasappeltjes toch verkopen, is dit dan niet een beetje misleiding van de klant? Ben benieuwd welke reactie je krijgt als je elke twee weken je zakje mandarijntjes weer terug brengt: “Hier had ik niet voor betaald!”
Ik voeg het meteen even toe aan mijn lijstje “nog uit te voeren experimenten”.

Wat me ook erg tegen valt is dat je een fotocartridge voor je printer niet gewoon een paar jaar kan bewaren. Het ding zit doorgaans hermetisch dichtgeseald in een zilverkleurig pakketje, wat de suggestie wekt dat het (net als een zak chips) lekker lang vers blijft en dat je het nog tijden kan bewaren. De realiteit is dat de cartridge een levensduur heeft van amper 8 maanden. Als je het ding daarna nog probeert te gebruiken loop je het risico dat je, net als ons, vreemde psychidelische afdrukken krijgt. Op de foto, die K. van haar broer afdrukte, leek hij rond te wandelen in een vreemde paars-groene LSD trip. Leuk voor eventjes, maar deze strawberry fields forever hadden we niet besteld. We wilden gewoon een doodnormale foto, die we leuk in een lijstje konden zetten.

Verder ben ik erg ontevreden over onze post. Wilde er vroeger nog wel eens iets leuks op de deurmat neerploffen (prijzen en zo), tegenwoordig lijkt de post alleen maar te bestaan uit fantasieloos reclame drukwerk, streekkrantjes en bankafschriften. Dat kan zo niet langer. De grijze wintermaanden zijn al zo saai. Dus schreef ik me in op de Postcrossing site. Een tip die ik vond op dit weblog en die er voor gaat zorgen dat het in mijn leven straks weer crescendo gaat. Over een paar weken zullen er bijzondere ansichtkaarten vanuit de hele wereld bij ons binnenstromen. Betere tijden breken aan. Happy, happy, joy,joy!