Mingle!

“…en dan rest mij nu niets anders dan u een goede avond te wensen. Er staan hapjes en drankjes klaar voor diegenen die nog een borrel willen drinken.” Deze laatste zin van een evaluatiespeech, uitgesproken door de grote baas van ons bedrijf, was niet tegen dovemans oren gezegd. Na een poging om door middel van een workshop trommelen wat eenheid te kweken in ons bedrijf, waren we allemaal hard toe aan wat alcohol. Sommigen van ons hadden zich tijdens het creatieve proces van muziek maken op huis- tuin- en keukengereedschap, afgevraagd waarom we die borrel niet vooraf hadden kunnen hebben. Op die manier hadden we misschien wat minder last gehad van die lastige emotionele blokkades waar we pas op het eind doorheen wisten te breken. Eenmaal verlost van onze koud water vrees kwamen we zelfs op het spontane idee om een choreografie te verzinnen bij de percussie activiteit (het slaan met een stokje op een bezemsteel) die wij als groepje toebedeeld hadden gekregen. Helaas moesten we op ons hoogtepunt stoppen en mochten we gaan borrelen.
Niet dat dat zo’n eenvoudige taak is. Het vervelende aan bedrijfsborrels is dat je je enigszins verplicht voelt om te socialisen met die personen die je nog niet zo goed kent. Je kunt eigenlijk niet met goed fatsoen de hele avond bij je eigen groepje mensen blijven staan; de personen waarmee je al dag in, dag uit een kantoorruimte deelt.
Met die gedachte in mijn achterhoofd probeerde ik me dus te mengen in het publiek en kwam al gauw van een koude kermis thuis. Koetjes en kalfjes afgewisseld met verhalen over het werk, een onderwerp dat ik na vijven zoveel mogelijk probeer te vermijden, was eigenlijk het laatste waar ik behoefte aan had. Niks ten nadele over mijn gesprekspartner hoor, want buiten het feit dat die misschien nog eens langs dit weblog surfen, wist ik eigenlijk zelf ook zo gauw geen geschikt gespreksonderwerp te verzinnen. Over de schouders van diegenen die zo stom waren om met mij hun koeien en kalveren te bespreken, zag ik mijn kantoorvrienden gezellig bij elkaar staan. Zij hadden elkaar, zonder enig schuldgevoel, na het trommelen gezellig opgezocht en stonden daar lekker met elkaar te lachen en bier te drinken. Zij hadden zich waarschijnlijk allang neergelegd bij het feit dat ze niet konden “mingelen”.
Gelukkig gingen we daarna nog even de stad in voor wat bier. Mensen die we niet goed kenden waren hiervoor niet uitgenodigd.