Brief terug

Na de middagpauze ging Joyce weer terug naar haar kantoor. Ze plofte met een diepe zucht op haar ergonomisch correcte bureaustoel, zette haar headsetje op en keek verveeld naar haar beeldscherm. Wat kon ze doen om zich een beetje te vermaken. Een potje patience was “out of the question”. Een paar weken geleden was ze namelijk bij het teamhoofd geroepen. Die had via “geluiden uit de groep” vernomen dat ze nogal vaak met dingen bezig was die niets met haar werk te maken hadden. Nu viel dat grasgroene patience-scherm inderdaad nogal op, maar dat ze er zo door haar collega’s zou worden bijgenaaid had ze niet verwacht. “Stelletje klunzen” mopperde ze hardop en keek even verschrikt over haar schouder, bang dat iemand haar misschien had gehoord.
Eigenlijk moest ze maar even aan de slag, maar met een HBO diploma op zak kon het werk haar maar eigenlijk weinig boeien. Ze wist niet wat ze vervelender vond: die eindeloze stroom aan telefoontjes van mensen die wat te zeuren hadden over de Procter and Gamble producten, of de behandeling van de post.
Joyce hoorde de deur van haar kantoor opengaan en zag de nerd van de postkamer met een rood hoofd zijn karretje over de drempel trekken. Als je het over de duvel hebt trap je hem op zijn staart. De postbezorger, die met zijn rode afro enigszins op Oboema leek boog zich een beetje over haar heen om de stapel met post in haar bovenste stapelbakje te leggen. Hij rook een beetje naar zweet, alsof hij vergeten was zijn pyjama uit te trekken.
Terwijl Oboema verder ging met zijn karretje, bekeek Joyce de stapel met post. De eerste envelop zag er al verdacht uit. Het adres was er met blauwe balpen opgeschreven. “Geen goed teken”, dacht ze en plakte er in gedachten al het label “pretentieus gewauwel” op. Daarnaast nog even een denkbeeldige sticker met “interessant doenerig geouwehoer”. Dit soort post kende ze wel, grappig bedoelde brieven van mensen die waarschijnlijk niets beters te doen hadden. Gelukkig had ze daar een probaat middel tegen gevonden: de nietszeggende standaardbrief. Deze brief, die ze als template in Word had opgeslagen hoefde ze alleen maar even aan te passen en er het juiste adres in te plakken. Iets waarvoor P&G eigenlijk net zo goed een aap had kunnen aannemen.
Voor de zoveelste keer keek Joyce op de klok. Is het nog steeds geen 5 uur?