Eerlijk product

“Bestaat er nog wel een eerlijk product?”, denk ik als ik naar mijn tube tandpasta kijk. Natural whitening staat er op, maar ondanks het feit dat ik hier vaak mijn tanden mee poets, is het me nog nooit opgevallen dat mijn tanden er witter van worden. Hetzelfde met dat afwasmiddel dat belooft nog geconcentreerder te zijn als voorheen. Kan ik daar nu meer borden mee wassen als vroeger? Dat vereist bijna een wetenschappelijke aanpak en ik ken eigenlijk niemand die nu opeens maar een half theelepeltje afwasmiddel gebruikt.
We worden dus hoog waarschijnlijk genept waar we bij staan. Gisteren zag ik een reclamespotje voor een of ander doucheproduct waar “olive-milk” in zat. Wat is in vredesnaam olijvenmelk? Melk van koeien die stelselmatig worden gevoed met emmers afgekeurde olijven? Is er (buiten het tv-programma “de Keuringsdienst van Waarde) eigenlijk wel iemand die deze onzin controleert? Ik weet bijna zeker dat er ergens binnen de Amsterdamse grachtengordel een café is waar elke vrijdag een aantal reclamejongens bij elkaar komt om tegen elkaar op te scheppen over wat ze de argeloze consument nu weer straffeloos door de strot hebben kunnen duwen. “Olijven melk, hoe kom je er op? Hahaha. Significant leuker dan het TAED systeem dat we vorig jaar voor dat waspoedermerk bedacht hebben!”
Gisteren, toen mijn collega E. het kantoor in kwam wandelen met een pak roze koeken, realiseerde ik me dat er toch nog eerlijke producten bestaan. Deze geglazuurde sjoelschijven, waar de zoetigheid vanaf spat, draaien je tenminste geen rad voor de ogen. Je weet dat het zo zoet gaat worden dat het glazuur van je kiezen spat. Niemand zal bij het zien van deze koek twijfelen of hij na het eten van zo’n roze jongen wel genoeg suiker heeft binnen gehad.
Tevreden werkte ik er dan ook twee naar binnen. Alsof het nog steeds eetdag was.