Bolus

Toen K. en ik na een paar jaar samenwonen zoveel kilo’s waren aangekomen dat we regelmatig het commentaar: “Jij ziet er gezond uit!” kregen, als we geconfronteerd werden met vrienden en familie, hebben we onszelf op een dertig plus dieet gezet. Na je dertigste kan je blijkbaar dus niet meer met goed fatsoen iets uit de frituur eten en wekelijkse pizza’s en zakken Dorito’s zijn dan ook uit den boze, tenminste als je er nog enigszins toonbaar uit wil zien.
Dit dieet, bestaande uit veel groenten, mager vlees en minder zetmeel wierp al gauw zijn vruchten af. De kilo’s vlogen er vanaf. Maar hoe hou je zoiets de rest van je leven vol?
Uiteindelijk vonden we daar wat op: de “eetdag”. Eens per maand zouden er 24 uur lang geen eetregels gelden.
Gisteren was het weer zover. Ik begon de ochtend met twee Zeeuwse bolussen en een halve liter volvette Verwenyoghurt met stukjes citroentaart er in. De bolussen bezorgden me een nostalgische trip naar mijn jeugd in Zeeuws Vlaanderen, waar je te pas en te onpas zo’n stroperige drol krijgt voorgezet. De yoghurt, die het gebak in mijn maag met een zoete deken moest afdekken, viel wat tegen. De substantie had qua mondgevoel iets te veel weg van behangersplaksel om er echt ten volle van te kunnen genieten.
Voor de lunch togen we naar snackbar “Vork” die, volgens een ingelijst krantenartikel op de toonbank, recentelijk was geëindigd in de top tien van Nederlandse snackbars. Waarschijnlijk hadden ze in de beoordeling de service-met-een-lach buiten beschouwing gelaten. Het piepjonge personeel stond namelijk allemaal in de keuken de kat uit de boom te kijken. Die kat waren wij: wachtend tot we onze bestelling konden doen. Terwijl deze pukkelige pubers elkaar aan stonden te kijken, benieuwd wie het eerst zou breken en zijn plicht zou doen, stonden wij daar een beetje geïrriteerd te wachten totdat we ons patatje oorlog met een kroket zouden kunnen bestellen. Uiteindelijk konden we onze gefrituurde waar toch mee naar huis nemen en genoten we met volle teugen van deze ultieme vette bek.
Hierna konden we voor een tijdje geen pap meer zeggen. Even waren we bang dat dit patatje oorlog de genadeklap voor onze eetdag was geweest, maar gelukkig kwam de man met de hamer pas na de pizza van Al Capones en de halve liter Ben&Jerry’s icecream (Fossile Fuel, een nieuwe smaak in hun assortiment).
Daarna nam ik me voor om een week te gaan vasten. Opeens kon ik me het katholieke carnavalspatroon toch een beetje voorstellen.