George vs Louis

Is dat wel verstandig, een foto van jezelf op je weblog? Mochten er nog mensen zijn die dachten het weblog van mr. Interesting te bezoeken; die zijn nu mooi van een kouwe kermis thuis gekomen. Een gewone kop van een dertiger in een Vinex wijk en hij heeft zelfs een bril!
Twijfels over het gewicht dat mijn uiterlijk in de schaal heeft gelegd bij het al dan niet in de smaak vallen van de “vrouwtjes”(por met de elleboog, knipoog, knipoog) verdwenen zo ongeveer bij het behalen van de dertig. Daarna kwam ik er achter dat het allemaal niet zo belangrijk is. Je kan er, buiten het kiezen van een goede kapper en een interessante garderobe, toch niet zoveel aan doen.
Vroeger, voor mijn dertigste, toen ik nog verscheurd werd door twijfels over mijn positie op de huwelijksmarkt werd ik nog wel eens op het verkeerde been gezet door mensen die vonden dat ik op iemand leek. Aangezien je je eigen uiterlijk eigenlijk niet objectief kan beoordelen, omdat je al heel je leven tegen dat smoelwerk aan zit te kijken, kan de vergelijking met iemand anders je wel eens verder helpen en je de benodigde ego-boost bezorgen.
“Je vader”, kreeg ik dan te horen. “Je lijkt als twee druppels water op je vader en ook op je jongere zus”. Nu schoot ik daar volgens mij niet zoveel mee op. Mijn zusje was getrouwd met haar eerste pukkelige vriendje en mijn vader was nou ook niet bepaald een Casanova geweest in zijn jonge jaren.
“Karl Heinz Riedle!” zei een vriend van een vriend. “Jij lijkt echt op Riedle”. Deze Duitse voetballer, die ik eigelijk niet kende zag er eigenlijk wel uit alsof hij in staat was te scoren en dan bedoel ik niet op het voetbalveld. Best wel een compliment eigenlijk. Zou ik dan toch meespelen in de top? “Alleen heb jij een iets papperige kin”, voegde hij er daarna helaas aan toe, wat me meteen degradeerde naar de tweede divisie. “Wanneer gaat die weg, die vriend van jou “, had ik waarschijnlijk gezegd als ik wat meer op Riedle leek.
In een rokerig cafe, na een paar zware biertjes en een glas cognac, leek ik op een avond opeens een geweldig compliment te krijgen. De blonde vriendin van de broer van een collega (en daar weer een zus van), type hockeymeisje, zag in mij een treffende gelijkenis met George Clooney. George, versierder, superstud, daar kon ik wat mee! Maar terwijl ze dat zei, zag ik haar waterige ogen en begreep dat zij na zes glazen Kasteelbier ook niet helemaal toerekeningsvatbaar was.
Daarom vertrouw ik maar op het commentaar van Bee (zie commentaar bij “de Uitslag”) die beweert dat ik steeds meer op Louis Theroux ga lijken. Louis, met zijn grote bril en het uiterlijk van een uit z’n krachten gegroeide nerd is in ieder geval grappig en slim. Daarbij heb ik ook al jaren een lieve vriendin, dus waar zou ik me nu nog druk om maken?