Twijfelaar

“Een lopend avondmaal? Wat is dat nu weer?”
Ik had mijn moeder aan de telefoon en op een of andere manier waren we in gesprek geraakt over recentelijke ontwikkelingen in de kerk waar zij nog steeds naar toe gaat, maar waar ik al een aantal jaar geleden afscheid van genomen heb.
Blijkbaar was er wat gesleuteld aan een van de sacramenten van de kerk en loopt de hele gemeente nu bij de dominee langs om het stukje brood en het slokje wijn in ontvangst te nemen in plaats van aan een gedekte tafel te zitten. Een beetje op z’n katholieks zullen we maar zeggen. “Interessant”, zei ik “dat er toch weer van alles veranderd in de kerk.”
“Maar het is nog steeds niet iets voor jou dus”, reageerde mijn moeder en ik hoorde het sprankje hoop in haar stem dat verlangde naar mijn terugkeer, zodat ze zich over mijn lot in ieder geval geen zorgen meer hoeft te maken.
“Kijk mam”, zei ik, “ik geloof in goed zijn voor je medemens en ik geloof ook in een God, die op een of andere manier invloed heeft op mijn leven, maar in wat voor een vorm weet ik niet. Ik geloof dat ik het meest eerlijk ben als ik daaraan twijfel. Misschien is de God van de Christenen wel dezelfde als die van de Moslims en de Boeddhisten. Daarbij; als ik ergens in het Midden Oosten was geboren was u waarschijnlijk gesluierd door het leven gegaan en was u getrouwd geweest met een man met een grote, zware baard. Wat je gelooft wordt volgens mij dus in grote mate bepaald in welke omstandigheden je geboren wordt. Reden genoeg dus om twijfelend door het leven te gaan en dingen niet zeker te weten. Als er in de kerk dus mensen op de kansel hun monoloog staan af te steken en denken precies te weten hoe de vork in de steel steekt, dan is dat voor mij reden genoeg om die mensen te wantrouwen.”
“Ik ben een twijfelend mens mam”, zei ik “en ik wil de ruimte hebben om dingen niet zeker te weten en die krijg ik in deze kerk niet”
En zo sloten we ons gesprek af.
“Weet je”, zei mijn moeder “ondanks het feit dat we het hierover niet eens zullen worden, vind ik het toch prettig dat we hierover kunnen praten” Ze had gelijk. Het onderwerp “geloof” kwam eigenlijk nooit meer ter sprake, bang dat we zijn om elkaars gevoelens te kweten. Het feit dat we hierover een uur lang van gedachten hadden gewisseld was dus weer een hele nieuwe ervaring. Zo kwamen we ondanks onze verschillen toch nader tot elkaar. Niet slecht voor een doordeweekse avond.