Lolobal

Vandaag regent het pijpestelen, maar eerder dit weekend leek het Flippo-seizoen weer in volle kracht aangebroken. Schelle kinderstemmetjes testten hun volume en bereik, benieuwd of ze nog steeds twintig tuinen verder te horen waren. Even dacht ik dat ze door die lange winter misschien uit vorm waren geraakt, maar moeiteloos haalden ze weer precies die geluidsfrequentie die je nekharen recht overeind doet laten staan. Zelfs de moeders deden mee, blij dat ze weer in de open lucht hun kinderen tot de orde konden roepen. Buiten schreeuwt het blijkbaar toch net iets lekkerder.
Ook de speelgoedwinkels leken in te spelen op het feit dat de kalveren weer de wei in worden gelaten. Ze leken massaal uit op de portemonnee van de jonge ouders en probeerden met hun uitstalling van buitenspeelgoed het dwergenvolk te verleiden. Maar bij het zien van hun koopwaar was ik eigenlijk met stomheid geslagen. Dit speelgoed leek er op uit om elk spelend kind onder de tien jaar binnen de kortste keren in het ziekenhuis te krijgen. Was er hier kwade opzet in het spel? Werd dit speelgoed ontworpen door kinderloze dertigers als ikzelf die na enkele zomers in de achtertuin te hebben vertoefd wel eens een rustige zomer willen hebben?
Vooral de lolobal-springstok leek me bijzonder doeltreffend. Dit stuk speelgoed bestaat uit een kleine skippibal met een rond houten platform erop gemonteerd, de zogenaamde lolobal. De springstok die weer aan de lolobal is bevestigd, moet je een bepaald gevoel van evenwicht geven. Ik ben benieuwd welke moedige ouder zijn kind alleen laat met dit speledingetje, wat mij meer geschikt lijkt voor een geschoolde circusartiest. Voor de rest van de kinderen lijkt me dit meer een enkeltje richting ziekenhuis en een verzekering voor de ouders dat ze hun no-claim van dit jaar wel op hun buik kunnen schrijven. Ieder wel denkend mens weet namelijk dat je niet op een bal moet gaan springen. Mijn ex-collega W. heeft dat een keer zeer treffend gedemonstreerd. Toen zij er op een dag schoon genoeg van had dat ze op het kantoor steeds een plastic strandbal tegen haar hoofd aangemept kreeg, probeerde zij dit probleem definitief uit de wereld te helpen door met haar volle gewicht boven op de strandbal te springen. Maar in plaats van de bal te laten knallen, werkte het sterke plastic niet mee en maakte ze een indrukwekkende salto mortale achterover.
Als het er niet zo pijnlijk had uitgezien hadden we er nu waarschijnlijk nog om gelachen.
Dus ouders wees gewaarschuwd!
Ik weet trouwens een spelletje wat wel heel veilig is en wat je prima buiten kunt spelen. Het heet: “Wie er het langst stil kan zijn”. (Ik wil eventueel zelfs bijdragen in de prijzenpot!)