Bijzonder hypochonder

In de bijna 40 jaar die ik op deze aardkloot rondloop heb ik me al menige ziekte ingebeeld. Favoriete ziektes waren daarbij kanker en hartkwalen. In het verleden heb ik hier al wel eens wat over gelogd. Dit even omdat u mij anders misschien wil waarschuwen voor het vertonen van beginnende verschijnselen van Alzheimer. Een ziekte die ik mij vreemd nog nooit heb ingebeeld. Misschien begin ik daarmee als ik de 60 ben gepasseerd.
Met nieuwbakken en overgekwalificeerd collega doctorandus M. raakte ik vandaag in gesprek over mijn hypochondrie. M. is afgestudeerd in de psychologie en wist mij wel wat zinnigs te vertellen over deze vervelende karaktertrek die ik mij trouwens ook niet inbeeld, maar waar ik van tijd tot tijd goed last van heb.
Zo wist ze te vertellen dat er twee soorten hypochonders bestaan. Type 1 is het type dat altijd met de neus in de Medische Encyclopedieën zit en bij elk pijntje naar de dokter rent, met de hoop dat deze een bepaalde diagnose zal stellen.
Type 2 is eigenlijk bang voor dokters, denkt wel dat ie wat verschrikkelijks onder de leden heeft, maar probeert er zoveel mogelijk de ogen voor te sluiten. Ik val onder deze laatste categorie, ga alleen naar de dokter als het echt moet en denk op het moment dat ik op de onderzoeksbank zit meestal dat mijn laatste uur geslagen heeft.
Vandaag zat ik weer op zo’n onderzoeksbank. Als een lam had ik me door mijn nieuwe dokter laten doorverwijzen naar de slachtbank van de hartpoli. Daar zouden ze eerst een hartfilmpje maken en daarna zou ik 24 uur mogen rondlopen met een soort jaren 80 walkman die een etmaal lang de verrichtingen van mijn hart zou registreren.
Hierna zou duidelijk worden of mijn hartkloppingen en onregelmatigheden aanstellerij zijn of niet (ik hoop natuurlijk aanstellerij, want ik ben type 2)
Zorgvuldig plakte de dienstdoende verpleegkundige vanmiddag dus de elektrodes op mijn borst, waarbij ze grote stukken tape gebruikte die ze goed aandrukte op mijn borsthaar. Ik verheugde me daarbij al op de volgende dag als de pleisters er met een ferme ruk zouden worden afgetrokken en nam me meteen voor om ze daarbij eens goed te laten horen hoe hard een aansteller kan schreeuwen.
Na 10 minuten stond ik weer buiten. In mijn hand het dagboekje waar ik mijn dagelijkse bezigheden zal moeten noteren.
Ik maakte nog even een mental note: “Bezoek aan Tony Soprano afzeggen.” Die zou dat kastje met die draden namelijk wel eens verkeerd kunnen uitleggen en ik had nog geen zin om te gaan slapen “with the fishes”