Once upon a time in the East

Vandaag had ik mijn eigen spaghettiwestern moment. Downtown Zwolle stond ik bij het oversteken van een drukke straat opeens oog in oog met mijn opponent. Ik dacht in het voordeel te zijn. De plaats waar ik de overkant probeerde te bereiken was namelijk net voor een rotonde. Daarbij moest de rode patserbak sowieso stoppen want de verkeerssituatie zat zodanig op slot dat hij onmogelijk verder kon. De voetgangersoversteekplaats was dus vrij en ik deed een moedige poging om mijn rechtervoet op het asfalt te zetten. Mijn rivaal was het daar niet mee eens en keek me van onder zijn baseball pet doordringend aan. Provocerend liet hij zijn motor ronken. Geschrokken trok ik mijn voet terug. De Ennio Morricone strijkers zwelden aan en hoorde ik daar een mondharmonica in de verte?
Ik was in ieder geval niet van plan om me zomaar de strop om mijn hals te laten glijden. Daarbij had ik K. aan mijn rechterhand en mijn mannelijkheid was dus in het geding. Vastbesloten stapte ik het asfalt op, maar daar was het puisterige jongere broertje van Lee van Cleef het niet mee eens en gaf gas. Nog net op tijd kon ik wegspringen. Hevig verontwaardigd riep ik hem wat scheldwoorden na en keek of ik ergens een losse baksteen zag liggen om door zijn achterruit te gooien.
Maar Petjesman was nog steeds in “the zone”. Hij keek me vanuit de file nog doordringender aan en liet zijn autoraampje zakken, klaar om elke provocatie van mijn kant met geweld te beantwoorden.
Dus bond ik in. Laf of verstandig? Mopperend liep ik verder en kromp nog even ineen toen K. zijn boze oog met een vrolijk gewuif beantwoordde. “Wat?”, reageerde K., op mijn geschrokken reactie.” Ik zwaai toch alleen maar? Mag dat tegenwoordig ook al niet meer?”