Kunst-light

Highbrow en lowbrow. Twee thermen die altijd gebruikt werden om de hogere van de lagere kunst te scheiden. Highbrow was opera, de Matheus Passion en het Stedelijk Museum en lowbrow was Andre Hazes en het huilende zigeunerjongetje.
De interesse voor hogere kunstvormen lijkt vandaag de dag alleen nog maar opgebracht te worden door een kleine elite, die zich in kapitale villa’s heeft teruggetrokken om op een zondagmiddag nog eens een koffietafelboek over moderne architectuur door te bladeren. Jammer.
Nu ben ik zelf ook niet echt van de hogere kunst. Niet dat ik daar geen kennis van heb genomen. Ik ben in mijn jeugd langs menige passion gesleept en heb vorig jaar zelfs weer eens een keer een klassiek concert bezocht. Ook was voor het eerst in mijn leven in het Louvre. Maar hoe knap en interessant het allemaal ook is, mijn hart ligt eerlijk gezegd meer bij het beschilderde elektriciteitshuisje.
Dit knappe staaltje toegepaste kunst pretendeert niets anders dan een bepaalde franje te geven aan een kleurloze omgeving. Het is wat het is en hoeft niet zonodig een diepere betekenis te hebben.
Mijn voorkeur voor deze kunst-light heeft zich waarschijnlijk al in mijn jeugd ingezet. Mijn eerste l.p. was er namelijk niet een van Bach en zijn Brandenburger Concerten, maar van Walter Carlos die deze muziek eens fijn door de synthesizer mangel had gehaald. Prachtig vond ik het. Niet highbrow, niet lowbrow, maar ergens tussenin. Ook nam ik nooit de moeite om de Avonden te lezen, maar toen Dick Matena hem verstripte, kon ik niet wachten om deze mooie serie aan te schaffen.
Dus toen ik gisterenmiddag overal in de stad beschilderde koeien aantrof brak het lentezonnetje door. Niet alleen buiten, maar ook in mijn, door de lange aanhoudende winter geteisterde gemoedstoestand.
Voor meer kleurige koeien, zie mijn Flickr account.