Bank

Met het schaamrood op onze kaken sjouwden we twee jaar geleden onze armetierige studentenbank in ons nieuwe huis. Bij het langskomen van onze vers gewonnen breedbeeld t.v. hadden de “oohs” en ahhs” nog geklonken, maar bij het zien van de vaalgrijze, in elkaar gezakte tweezitsbank waar de flarden vanaf hingen bleven de toekijkende buren angstig stil. Je zag ze denken: “ben ik net naar een betere buurt verhuisd, komen er weer een stelletje Tokkies in de straat wonen”.
Maar geld voor een bank, dat zat er na de kostbare verhuizing even niet in, daarom verstopten we de bank onder een mooie crème kleurige grand foulard.
Nu we weer een paar jaartjes verder zijn is het geld er eventueel wel. Wat we ervan gaan aanschaffen weten we nog niet. We twijfelen tussen een nieuwe Billie kast van Ikea, een andere auto of misschien toch eindelijk een fatsoenlijke bank, zodat, als we over een tijdje een volgende upgrade gaan maken naar een koophuis, we dat armzalige monster niet weer langs een stelletje nieuwe buren hoeven te sjouwen.
Flanerend over de chique meubelboulevard van Zwolle (K. weigerde de Kwantum hallen in te gaan, want die winkel “makes me sad”) checkten we wat banken uit. Na een tijdje was het duidelijk dat je kon kiezen uit een bank waarvan je zegt “mwoah, wel aardig”, maar die wel binnen het budget past, of een mooie designer bank waarvan je zegt “top!, fantastisch! Je hoeft hem niet in te pakken want ik eet hem hier wel op!” en waarvoor je de rest van het jaar krom moet liggen.
Wilden we eigenlijk wel een supermooie bank, vroegen we ons af. Zouden we, na het kopen van iets wat we wel aardig vinden, later geen spijt krijgen dat we niet voor die supermooie designerbank zijn gegaan?
Besluiteloos taaiden we af ons afvragend waar onze prioriteiten lagen. Als troost kochten we een lavalamp bij de Trendhopper en ploften thuis weer op onze junkiebank om een lekker een avondje naar de groene lavabubbels te kijken.