Sociaal maatschappelijke tendensen

Hoe vervelend het ook is, die sociaal maatschappelijke tendens van het vernielen van publiek eigendom is natuurlijk niets nieuws. Zijn het geen koeien dan worden er wel even een paar bushokjes onder handen genomen.
Wat wel echt een nieuwe tendens is, waar we als samenleving de komende jaren veel mee te maken zullen krijgen zijn de hangouderen. Ik ben niet de eerste die het signaleert (hangouderen werden al eerder verwijderd uit een winkelcentrum in Oude Pekela), maar als je zoals ik regelmatig boodschappen doet bij de Albert Heijn kan het je al bijna niet meer ontgaan. Elke dag zitten ze er. Steeds weer die zelfde groep overjarige nozems. Veel te vroeg met pensioen zitten ze bij het koffiezetapparaat schaamteloos van de gratis koffie van AH te nippen (hebben ze thuis geen koffie?) De speculaasbrokken die het vriendelijke en jeugdige personeel er doorgaans bij serveert zijn een half uur na openingstijd al achter de kiezen. Verveeld zitten de ouden van dagen daarna de dag uit, ondertussen toch genietend van het feit dat de rest van het publiek wel moet werken. Als er dan iemand even langs moet met z’n winkelwagentje zijn ze ook nog te lui om even die rollator weg te zetten en kijken ze je aan met een uitdagende blik alsof ze destijds eigenhandig je studiebeurs hebben betaald.
Als je er vervolgens wat van probeert te zeggen ben je helemaal aan de beurt. Dan piepen ze gauw voor bij de kassa en doen ze net alsof ze hun pincode zijn vergeten. Gepensioneerde oude van dagen van nu zijn de hangjeugd van morgen. Let op mijn woorden.

Een andere sociaal maatschappelijke conclusie die ik moet trekken is dat wij het als mannen verloren hebben. Daar kwam ik opeens achter toen twee vrouwelijke collega’s vandaag verslag deden van hun bezoek aan een optreden van de London Knights, de groep zwaargeschapen kleerkasten die avond na avond hun hebben en houwen laten zien aan grote groepen gillende huisvrouwen. In geuren en kleuren werd er verslag gedaan van de opwindende avond waar beide dames helaas net niet uit het publiek werden gepikt om mee te participeren in het optreden. Wel was er achteraf nog een “meet en greet” waarbij, tegen betaling, een foto kon worden genomen. Deze foto van mijn twee collega’s op de schoot van enkele van deze blanke sabelzwaaiers werd trots aan ons getoond. Wat grappig, wat leuk!
Alleen, vroeg ik me opeens af, wat zou er gebeurd zijn als er twee mannelijke collega’s verslag gedaan hadden van hun bezoek aan de stripclub en actiefoto’s hadden laten zien van de lapdance die ze de avond daarvoor gehad hadden van een paar ontklede dames? Ben benieuwd wie er dan uitbundig gelachen had en de heren schattig had gevonden. Schande zou er worden gesproken en de mannen zouden de rest van hun loopbaan met het etiket “vies mannetje”op hun voorhoofd moeten lopen. Dus hadden we maar naar Al Bundy geluisterd toen hij zijn “No Ma’am” actie begon. Nu hebben we het moeten afleggen. Thuis doen we gehoorzaam de afwas, de booschappen en koken we zelfs. Als troost krijgen we het label: metrosexueel op geplakt. De man van tegenwoordig kan alles en doet ook alles. We applaudisseren zelfs als vrouwlief de foto’s van het avondje London Knights laat zien. “Wat schattig, wat leuk! Je bent echt een gek wijf!” Conclusie: de vrouw van vandaag is de man van vroeger.