Over je nek

Het thema van de dag lijkt kotsen. Niet dat ik daar zelf nu last van heb. Ik mag dan nog wel steeds ziek thuis verblijven, maar mijn klachten beperken zich op dit moment tot zware hoofdpijn en een stekende pijn die vanuit mijn keel (ergens linksachterin) naar mijn oor lijkt te trekken.
Het kotsen, of overgeven voor degenen die geen Bargoens verstaan, kwam een paar keer langs in de t.v. programma’s die ik vandaag als medicijn tot me heb genomen. Eerst in “Date my Mom” en vervolgens in een aflevering van Seinfeld die ik op DVD zag. Ik maak namelijk van de gelegenheid gebruik om de drie Seinfeld boxen die ik laatst voor weinig heb aangeschaft eens grondig door te nemen. In een van de afleveringen (aflevering 10, seizoen 5: The Cigar Store Indian) heeft Elaine een date met iemand die zich er op voor staat dat hij in geen tien jaar heeft overgegeven. Dat maakt hem in Elaine's ogen in een klap een aantrekkelijke partner.
Ik moet toegeven dat dit verhaal me een korte “egoboost” gaf. Ik kan me namelijk de laatste keer dat ik mijn maaginhoud aan het porselein heb toevertrouwd nog goed herinneren. Het moet zo’n twintig jaar (!) geleden zijn, toen ik voor mijn opleiding tot groepsleider stage liep in een kindertehuis van het Leger des Heils. Toen ik daar, op het harde matras van het logeerbed naar het plafond lag te staren, begon de kamer opeens gevaarlijk om zijn as te draaien. Ik probeerde het gevaar nog enige minuten te bezweren door mijn ogen te sluiten, maar uiteindelijk moest ik het toch afleggen tegen de hardnekkige peristaltische bewegingen van mijn slokdarm die de met zorg bereide gaarkeukenmaaltijd resoluut in het kleine wastafeltje deed belanden. Deze handeling werd, ondanks het feit dat mijn maag na een paar keer kotsen toch echt leeg was, de hele nacht herhaald. Diagnose: darmvirus.
De volgende ochtend werd ik door mijn stagebegeleider G. in het bestelbusje van het tehuis terug naar Zwolle gebracht.
Sindsdien lijk ik het braken te hebben afgezworen en met K’s dwangmatige gewoonte om alle etenswaren die maar enigszins tegen de uiterste houdbaarheidsdatum aan zitten, zonder enig schuldgevoel in de vuilnisbak te doen belanden (haar ouders hebben blijkbaar geen hongerwinter meegemaakt), lijkt het gevaar op een voedselvergiftiging verder dan ooit en word ik zo als partner elk jaar weer een stukje aantrekkelijker (of ga ik nu te ver?)

Liedje van de week

De laatste week gebruikt RTL 5 een erg lekker retro-soul nummer in haar promo’s. De betreffende dame die het zingt is mij totaal onbekend, terwijl ik toch redelijk op de hoogte ben van de disco queens uit de jaren 70. Gladys Knight, Chaka Khan en Roberta Flack zijn allemaal in mijn vinyl verzameling te vinden.
Uit de info die na het googelen naar voren kwam, blijkt dat deze diva ooit is begonnen voor het befaamde Blue Note label. Dit betreffende nummer dook recentelijk weer op in een “essential mix” van triphop held David Holmes, zodat deze soul diva weer even uit de obscuriteit werd gehaald en ze blijft even in de spotlights, want ik maak het vandaag: “liedje van de week”

Nog steeds ziek

Even een kort bericht vanaf de bank, waar ik afwisselend wegdut en afleveringen van Seinfeld bekijk (het 4e seizoen is al bijna weggewerkt). Bedankt voor de beterschapwensen en het advies over hoe ik aan een iets langer dekentje kan komen. K. werd al bijna enthousiast, want die heeft net een aantal weken een naaimachine aangeschaft. Dit ondanks het feit dat ze sinds highschool geen naaimachine meer heeft aangeraakt. Toch heeft ze haar eerste broek al ingekort. De zoom heeft nog wat weg van de grillige loop van de Mississippi, maar een dekentje, daar valt volgens mij niet veel aan te verpesten.

Voor de geïnteresseerden, nog even een praatje over mijn ziekteverschijnselen. Nu ik de veertig met rasse schreden nader voel ik namelijk een dwangmatige behoefte om mijn klachten te bespreken met anderen. Opeens begrijp ik de 50 plussers die met een vreemd soort gretigheid de meest verschrikkelijkste ziektes bespreken.
Ik meen zelf een vast patroon te herkennen in mijn verkoudheid en griepverschijnselen. Het begint altijd met een lichte keelpijn die gaandeweg zwaarder wordt. Als deze keelpijn zijn hoogtepunt heeft bereikt (op dit punt ben ik nu aangeland), beginnen de voorhoofdholtes zich langzaamaan te vullen met een slijmerige snotsubstantie. Dit stadium, ook wel het tissuestadium genoemd, wordt vervolgens afgesloten met hoest. De losse snot droogt op en verandert in een soort taai slijm dat bijna dwangmatig uit het lichaam gehoest moet worden.
Verder herken ik ook nog een dagelijkse cyclus, waarbij de keelpijn s’ochtends vroeg en s’avonds laat het ergst is. Over een paar uurtjes zit ik dus waarschijnlijk weer met rode wangen op de bank mijn Citrosan weg te slikken.
Voor degenen die nog geen veertig zijn en dit verhaal misschien met enige tegenzin hebben doorgenomen, zeg ik; wees blij dat het een griepje is en geen verslag over aambeien, steenpuist of spetterpoep.

Dekentje

Vanochtend werd ik veel te vroeg wakker met het gevoel in mijn keel alsof ik een doos spijkers had doorgeslikt. Op weg naar beneden voor een Citrosannetje besefte ik dat ik vandaag maar eens thuis moest blijven, want met zo’n zere keel kwam er van slapen niet veel meer.
Dus lag ik vandaag de hele dag op onze comfortabele vierzitsbank onder een dekentje en keek naar wat hersenloze t.v. programma’s. Af en toe dutte ik wat in en werd weer wakker. Ik merkte dat de mooie limegroene plaids die K. afgelopen jaar bij de Blokker had gekocht, eigenlijk net iets te kort waren om lekker onder te liggen. Hetzelfde euvel wat ik ook wel eens had meegemaakt met goedkope slaapzakken. Wegens het feit dat ze niet lang genoeg zijn, komen of je voeten of je bovenlijf steeds bloot te liggen. Een ongemak wat zo makkelijk te verhelpen is, maar blijkbaar is dat nog niet tot de betreffende fabrikanten doorgedrongen.
Met mijn lengte van 1 meter 80 behoor ik nog niet eens tot te categorie lange Nederlanders. Kan je nagaan wat de gemiddelde basketballer te lijden heeft. Die moet waarschijnlijk twee van die plaids aan elkaar nieten om een beetje warm te blijven.
Mijn advies dus, aan de Blokker en de V&D en zo: doneer deze kleine dekentjes maar aan een of andere pygmeeënstam in Afrika en begin dekentjes te verkopen die gewoon twee meter lang zijn, zodat je ze ook nog eens lekker over je oren kan trekken.
De rest van de dag liet ik me overigens lekker verwennen door K. Voor die lezers van mij die chronisch lijden aan een dirty mind (ja, jij daar: Bureaumaatje) moet ik misschien even uitleggen dat het in dit geval ging over Chocolade-ijs en appelflappen. Ik blijf natuurlijk wel ziek.

Ik ben 'm

Ik werd ge-tagd met een stokje (zie reactie just-a-thought, bij het vorige stukje) en voelde me, ondanks het feit dat ik nu toch bijna een jaar met dit weblog bezig ben, nogal groen in het land der bloggers. Want; wat is een “tag” en waarom praat men over een “stokje”?
Nu ik doorheb dat het allemaal om een lijstje draait raak ik warempel enthousiast, want wie houdt er nou niet van lijstjes.
Dus daarom hier mijn antwoorden op een paar prangende vragen.

Vier favoriete films

- Toto le Heros
- Amelie
- Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring
- American Beauty

Vier mensen waar je best naast zou willen wonen:

- Theo Maassen
- Maria Goos
- Prins Willem Alexander (wegens grootte van het huis van z’n buren)
- Ieder willekeurig persoon zonder kinderen. (wegens rust in de tuin in de zomer)

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:

- Karrenvuller bij de Wagons Lits (later: Railtender)
- Krattenopgooier op de afdeling emballage bij de Ahold
- Planner buitendienst cq faktuurbehandelaar
- Stellagebouwer bij Scania

Vier plaatsen waar je op vakantie ging:

- Lissabon
- Athene
- Dat ene plaatsje onder La Spezia (Italie), waar je vanaf de rotsen in kristalhelder water kon duiken
- Parijs (meerdere malen)

Vier concerten die indruk maakten:

- Asian Dub Foundation (Drum Rhythm Festival)
- David Sanborn (North Sea Jazz Festival 2x)
- Groove Collective (als voorprogramma van Incognito)
- Junky XL (in Hedon Zwolle, toen Rudeboy nog deel uitmaakte van de band)

Vier websites die je dagelijks bezoekt:

- Beetextproductions
- www.nu.nl
- diverse andere weblogs
- www.prijzentrein.nl

Vier dingen die je graag eet:

- Platgeslagen en opgerolde kipfilet met een vulling van pesto en feta kaas
- Pindasoep
- Burrito’s
- Zuurkoolschotel met kerrie, ananas en rozijntjes

Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:

- Geen. Ben nu namelijk lekker thuis in mijn eigen coccoon, the best place to be.

Vier loggers die deze vragen ook maar eens moeten beantwoorden:

- Takietaak
- BW14
- Woordenaar
- Stroomopwaarts

Fudge!

“Fudge!”, hoorde ik iemand uitroepen op t.v. “Fudge?”. Daar heb ik nog nooit van gehoord, dacht ik. Ik wist natuurlijk best dat fudge van die lekkere zachte karamel is, maar ik had het nog nooit gebruikt horen worden als verbastering van “Fuck!” (laten we het beestje maar even bij de naam noemen)
Ik kende wel “chips!”, inplaats van “shit!” en laatst hoorde ik zelfs “spek!”. Welk verdorven vloekwoord “spek” moest vervangen kon ik me niet goed bedenken, maar volgens mij schoot dit goedbedoelde initiatief een beetje z’n doel voorbij.
Het gebruiken van vloekvervangers is eigenlijk net zo iets als de gewoonte om krachttermen door te strepen in een boek.
In Sliedrecht, de plaats waar ik opgroeide, hadden ze een openbare en een christelijke bibliotheek. Wij gingen naar beide, maar in de christelijke bibliotheek kreeg je boeken mee die met een dikke zwarte stift gecensureerd waren. Alle onwelvoeglijke woorden waren hierin weggestreept, wat mij regelmatig de betreffende bladzijde tegen het licht deed houden.
Op die manier kon je namelijk het woord zien wat zo resoluut uit het boek verwijderd was. Niet dat ik die grove taal nu zo interessant vond, maar ik kon het gewoon niet goed hebben dat me iets onthouden werd. Die dikke zwarte streep maakte me gewoon nieuwsgierig naar wat de strenge censors voor mij verborgen hielden. Welk woord had ze zo van streek gemaakt en zou het mij op dezelfde manier raken?
Hoe het dan wel moet? Geen idee. Ongelimiteerd vloeken en schelden maakt mensen lelijk, dus ik ga voor een gedoseerd gebruik van “shit!” en als je erg boos bent misschien een sporadisch “fuck-je”. Het voordeel van buitenlandse krachttermen is dat de inhoud voldoet, maar dat het engels de lading wat afzwakt.
Maar ik sta natuurlijk open voor andere suggesties.

Rondje Cultuur 3

Medicijnman of: het getekende leven van Michiel van de Pol – Michiel van de Pol

Afgelopen zaterdag moesten we weer de stad in. K. heeft sinds een aantal weken de gewoonte om op zaterdag even het centrum van Zwolle in te gaan. Nu doe ik op zaterdag geen boodschappen meer, die doe ik tegenwoordig op donderdag of vrijdagavond, maar ik wil altijd wel even de zaterdageditie van de Volkskrant hebben. Daarom protesteer ik meestal maar niet te hard, al staat het gedrang in de smalle straatjes van de binnenstad me altijd wel tegen. Toch was ik dit keer wel blij dat ik even mee gegaan was, want bij de Slegte vond ik een exemplaar van dit stripboek in de ramsj.
Michiel van de Pol, schrijver en tekenaar van autobiografische strips (klik: hier, hier en hier) publiceert altijd in de Zone 5300, een stripmagazine waar ik op geabonneerd ben. In het begin kon hij me eigenlijk niet zo boeien. Zijn slecht getekende plaatjes werkten in de eerste instantie wat ergernis op en al lezende was het vaak niet helemaal duidelijk of de plaatjes nu linksom of rechtsom gingen, zodat je af en toe nogal in de war raakte met de leesrichting.
Toch is zijn autobiografische vertelstijl best uniek te noemen en bij het lezen van dit stripboek schoot ik af en toe onwillekeurig in de lach (zie plaatje van zijn vrouw bezig met de bevalling van zijn tweede kind). Eenmaal begonnen in het boek kon ik het niet meer neerleggen. Niet dat ik het nu zo’n meesterwerk vind, maar het is een beetje als het lezen van een weblog. Allerdaagse situaties kunnen, mits goed verteld, erg entertaining zijn.

De Avonden (deel 3 en 4) – Gerard Reve/Dick Matena

Toen ik voorstelde om ons dan ook nog maar even in het gedrang van het winkelend publiek van de V&D te werpen, vond ik daar tot mijn blijde verrassing deel 3 en 4 van de verstripte editie van De Avonden. Een paar jaar geleden kocht ik deel 1 al eens en was eigenlijk van plan geweest om de volgende delen er ook gewoon bij te kopen. Dat was er, mede door de nogal pittige prijs van 20 euro, nooit meer van gekomen. Maar nu lagen ze er voor 7,50 per stuk! Even meepikken dus. Het enige probleem wat ik nu had, was dat ik deel 2 nog ergens op de kop moet zien te tikken. Die zal ik er dus voor de volle prijs bij moeten kopen.
Voor de echte literatuurliefhebber zal het verstrippen van de Avonden wel net zoiets zijn als vloeken in de kerk, maar als zo’n boek dan toch wordt omgezet in een stripverhaal kan dat maar het beste gebeuren door een tekenaar van het kaliber van Dick Matena.Afgelopen kerst kwam hij met de getekende versie van A Christmas Carol, waarin Scrooge wel erg op Gerrit Komrij lijkt. Zijn volgende project schijnt Kort Amerikaans te zijn, van Jan Wolkers.

Extreem luid en ongelooflijk dichtbij – Jonathan Safran Foer

Na het zien van een interview met deze schrijver in het programma Wintergasten kocht K. meteen zijn nieuwste boek. Het gesprek met de schrijver had haar belangstelling gewekt voor zijn nieuwste werk, hoewel ze “Alles is verlicht” eigenlijk niet zo fantastisch vond. Eenmaal begonnen in het boek kon ze het niet meer neerleggen. Toen ze het boek uit had, verzuchtte ze dat dit toch wel het beste boek was dat ze in de afgelopen 5 jaar gelezen had. Daarom stond ze er op dat ik het ook zou lezen. Nu heb ik de vervelende karaktertrek dat ik eigenlijk zelf de eerste wil zijn die een goed boek of een goede cd “ontdekt”. Het is dan alsof het een beetje mijn bezit en mijn uitvinding is geworden. Vervolgens probeer de betreffende muziek, film of boek tot vervelens toe bij mijn vrienden en kennissen te “pluggen” (zie rubrieken “van die films en van die liedjes”). Mijn vriend G. heeft me er al meerder malen fijntjes op gewezen dat dit eigenlijk een van mijn minder leuke kanten is.
Omdat me toch wat wil aantrekken van opbouwende kritiek, kocht ik zaterdag het betreffende boek van Jonathan Safran Foer. Ik ben er inmiddels ook in begonnen. De verwachtingen van K. zijn hooggespannen. Af en toe vraagt ze “waarom lach je niet? Ik moest op die pagina juist heel hard lachten”. Ik hoop dus met alle macht dat ik het boek goed vind en na veertig pagina’s moet ik toegeven dat het me inderdaad boeit. Wordt waarschijnlijk vervolgd.

Film van de week

Als filmliefhebber zijn er een paar regisseurs die ik nauwlettend in de gaten houd. Zo heb je bijvoorbeeld de Coen brothers, Sam Mendez, Paul Thomas Anderson en Alexander Payne. Als er bij de videotheek (waarom heet dit trouwens onderhand niet een keertje de DVD-theek?) een film van deze grootheden in het schap met nieuwe films staat, kan ik bijna niet wachten om de film thuis te gaan bekijken.
In hetzelfde rijtje hoort Gus van Sant thuis. Zijn film Elephant (over de Columbine moorden) liet op mij een onuitwisbare indruk achter. Zijn registrerende stijl van filmen gaf me het gevoel dat het noodlot zomaar overal kan toeslaan. Achteraf kan je er allerlei theorieën op los laten. Wat dreef die jongens in Columbine, waarom gebeurde het precies daar, in die plaats en op die school en hoe kwam het dat ze zomaar in staat waren om zonder enig gevoel de helft van hun klasgenoten af te knallen?
Na het zien van de film en de registratie van de allerdaagse gebeurtenissen bekruipt je het gevoel dat dit toeval, deze samenloop van omstandigheden eigenlijk overal plaats kan vinden. De vraag dringt zich alleen op waarom we altijd de drang hebben om tot vervelens toe de oorzaak van dit soort rampspoed te vinden. Het is alsof we het kwaad op die manier willen bezweren, zodat het ons niet kan overkomen.
Dezelfde registrerende stijl werkte niet bij de film Last Days; een film, gebaseerd op, of geïnspireerd door de laatste dagen in het leven van Kurt Cobain. We zien Kurt door het bos dwalen, high worden, zijn “so called friends” ontlopen en zichzelf mompelend een bordje macaroni met kaas klaarmaken. De hele film is een registratie van Kurts drugsverslaving, zijn depressie en zijn onvermogen om zich in dit leven staande te houden. Toegegeven; dit wordt erg doeltreffend weergegeven, maar het geeft geen nieuwe inzichten, het leidt nergens toe en na 93 minuten deze ellende te hebben gadegeslagen heb je het idee dat je kostbare tijd hebt verspild. Niet huren dus! Haal liever Elephant, als je die nog niet gezien hebt.

Groepsfoto

Donderdagochtend, kwart voor tien. Inkomende e-mail in mijn inbox op het werk. De boodschap: aankomende dinsdag worden jullie allemaal uitgenodigd voor een groepsfoto. Volgens het mailtje zal de foto worden gepubliceerd in een bekend vakblad bij een artikel waarin het hoofd van onze afdeling wordt geinterviewd. Dinsdag zullen we dus op het werk verschijnen in een nette, niet te formele outfit en zullen we breed glimlachend gemotiveerdheid proberen uit te stralen. Mensen die het artikel lezen en de foto zien, zullen jaloers zijn dat ze niet bij deze enthousiaste groep mensen horen. Ze zullen zich realiseren dat onze afdeling “hot” is en de mensen die er werken aantrekkelijk, talentvol en veelbelovend zijn.
Of (en dat is iets realistischer) ze zullen zich gedragen als wij doen, als we een kerstkaart krijgen van een andere firma die het idee heeft opgevat om er een foto van het personeel bij te doen.
De personen op de foto zullen, uit verveling en gebrek aan entertainment op onze afdeling, stuk voor stuk aan een kritische test worden onderworpen, waarbij de belangrijke vraag zal worden gesteld wie van de mensen op de foto er eventueel in aanmerking zou komen voor een verblijf op een onbewoond eiland, in het geval dat je, met een geladen pistool op de slaap gedwongen zou worden een keuze te maken (en je mag er maar 1 kiezen). De rest van de personen op de foto zullen vervolgens worden gelabeld als, “te lang”, “te dik”, “te netjes” of gewoon “te saai”.
Benieuwd dus op welke afdeling van welk bedrijf ik straks zal worden uitgelachen.
(Haha, wat een nerd, moet je die bril zien en dat haar!).

Het hele groepsfoto idee deed me trouwens denken aan de klasse foto’s van vroeger. Op een of andere vreemde manier kwamen die altijd onverwacht en onaangekondigd uit de lucht vallen. Precies op het moment dat mijn haar (wegens nog geen zin om naar de kapper te gaan) was uitgegroeid tot een blonde afro en precies op de dag dat ik dat rare rodekool kleurige truitje aan had.

Film, uh, liedje van de week

Eigenlijk had ik nog even een “film van de week” willen plaatsen, maar ik kwam er net achter dat ik daar eigenlijk net iets te laat voor was.
De echte movie van de week was dit keer natuurlijk American Beauty. Dat woordje “natuurlijk” heb ik er even aan toegevoegd om me even als moviesnob te profileren. Dit, om mijn vrienden en kennissen die ondertussen al gewend zijn aan mijn opdringerigheid als het gaat om muziek, niet teleur te stellen.
American Beauty heeft alles wat een film maar aantrekkelijk kan maken; humor, spitsvondigheid, een zwart randje en een snufje spanning. Daarbij heeft de film wat te zeggen en ontroert op het eind ook nog eens. Als iemand vraagt wat mijn favoriete film aller tijden is, sta ik altijd een beetje met mijn mond vol tanden, want er is zoveel goeds op te noemen, maar deze staat zeker in mijn top 3.
Jammer dat ie afgelopen zaterdag al op t.v. was, dus degene die hem wil zien is veroordeeld tot de videotheek.
Daarom, als pleister op de wonde maar even een nieuw liedje van de week. Hopelijk maakt dat nog wat goed.

Toeval?

Ik mag dan wel het knellende juk van de Gereformeerd Vrijgemaakte kerk van me af hebben gegooid en in het dagelijkse leven andere evangeliserende kerkgemeenschappen als lastige vliegen van me af slaan, toch voel ik me daarbij geen agnost of atheïst. Verre van dat. Ik zie mezelf liever als een vrijzinnige protestant met een open mind, zonder de dogma’s en het irritante zekere weten dat de hardliners vaak tentoon spreiden.
Af en toe lijkt een Opperwezen me even fijntjes op de voorzienigheid te wijzen. Bij voorkeur bij nogal triviale gebeurtenissen.
Zoals twee dagen geleden, toen ik na de vrijdagmiddag borrel moe thuis kwam. Ik had K. beloofd na het werk de boodschappen voor de volgende week even te doen. Zonder veel zin trok ik even een ander jasje aan en liep ik met mijn drie boodschappentassen naar de auto. Toen ik de auto wilde starten, sputterde de Clio een paar keer en gaf toen de pijp aan Maarten.
Die was dus weer rijp voor de garage. Zwaar teleurgesteld liep ik terug naar huis en besloot de boodschappen maar weer gewoon, ouderwets op de fiets te doen. K. kon niet mee, want die was nog ziek. De helft van de boodschappen schrapte ik dus maar van mijn lijstje, want die kon ik toch niet allemaal meenemen. Omdat het nogal koud was, trok ik mijn dikke jas maar weer aan en fietste naar het winkelcentrum toe. Eenmaal in de Albert Heijn vergat ik alle narigheid weer een beetje en probeerde de meest noodzakelijke spullen in mijn boodschappenkarretje te verzamelen. Eenmaal bij de kassa zag ik opeens LeBrat staan. Ik had hem eerst niet eens herkend. Door alle consternatie was ik er niet helemaal bij met mijn gedachten. Dit laatste werd nog eens bevestigd door het feit dat ik er opeens achter kwan dat ik mijn portemonnee in mijn andere jasje had laten zitten. De moed zonk me in de schoenen. Ik kon zo de boodschappen niet betalen en zou de caissière moeten vragen om op mijn karretje te passen en weer op de fiets naar huis moeten stappen om mijn geld op te halen. Gelukkig was daar mijn Deus Ex Machina, LeBrat, die aanbood de boodschappen maar even voor te schieten. Het was alsof de vallende dominosteentjes van rampspoed opeens tot staan werden gebracht. “Toeval”, zal de cynicus zetten, maar ik zeg: “bedankt LeBrat!”

Komt Tricky spelen?

Elke kattenbezitter met een weblog moet af en toe een foto van zijn huisdier kwijt.
Dat is mijn excuus voor deze bijdrage. Alleen is het deze keer geen foto van Tricky, onze kat, maar van een van haar kattenvriendjes. Het is alsof hij vraagt of hij binnen mag komen spelen.

K., op dat moment ziek thuis, kon de verleiding om de kat aan te halen, snoepjes te geven of zelf binnen te laten, naar haar zeggen nog maar net weerstaan.

Mormonen in Assendorp

Een keer in de zoveel tijd staan ze weer voor je deur. Jehova’s getuigen. Herkenbaar aan hun behoudende kledingstijl en de grote lederen schoudertas. Ze stellen me voor hetzelfde dilemma als telemarketeers doen; poeier ik ze af of sla ik beleefd hun uitnodiging voor een gesprek af. Bij de getuigen van Jehova, in tegenstelling tot de telefonische verkopers, neig ik vaak naar het laatste. Zoveel masochisme door deur na deur afgewezen, beschimpt en bespot te worden, dat dwingt bijna een soort bewondering af.
Vervelender wordt het als je niet thuis, maar gewoon op straat word lastiggevallen. Jaren geleden werd ik op weg naar huis, ingehaald door een andere fietser. Hij ging me niet voorbij, maar bleef naast me fietsen om me de blijde boodschap, van evangeliegemeente de Deur, te verkondigen. De leden van deze kerk zijn, wat evangeliseren betreft, berucht in Zwolle. Jarenlang teisterden ze de Diezerpromenade (de belangrijkste winkelstraat in Zwolle) en gedroegen zich als een soort super Jehova getuigen. Deze mensen namen geen genoegen met een simpel: “nee, ik ben niet geïnteresseerd” en uiteindelijk moest je ze als een vervelende insect van je wegslaan.
Gisteren was het weer raak. Geen Jehova’s getuigen, geen Deur-drammers maar Mormonen. Terwijl ik tijdens mijn lunch pauze, in Assendorp, op zoek was naar ontbrekende electriciteits huisjes (zie Flickr balk) werd ik aangehouden door twee, strak in het pak gestoken jongens.
Ze zagen er uit alsof ze, pas afgestudeerd aan een missionaris school in Utah, van de een op de andere dag in Zwolle waren gedropt. Zwolle, of all places! Arme jongens. Ze keken wat angstig uit hun ogen. Waarschijnlijk hadden ze hun carrière als missionaris wat anders voorgesteld en verwacht dat ze ergens aan de Franse Riviera zieltjes mochten winnen. Nu zagen ze eruit als aliens in een pak, verdwaald in een wijk waar het driedelige pak alleen bij bruiloften en begrafenissen uit de kast wordt gehaald.
Ik kreeg bijna een beetje medelijden met ze en zo beschaafd mogelijk wimpelde ik ze af.

K. mailde me later nog wat interessante weetjes over de mormonen. Van de veelwijverij in bepaalde mormoonse sektes was ik al op de hoogte, maar van het speciale "sacred underwear" wat ze moeten dragen had ik nog nooit gehoord.(met speciale “nipple covers”)

Nagekomen berichten

Balansdag

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er van moet vinden, van al die lifestyle tips van de overheid. Moesten we vorig jaar allemaal onze rijstijl aanpassen en was het opeens “tiet veur t’nije rieden”, nu moeten we opeens een "balansdag" houden, als we de dag ervoor wat te zwaar getafeld hebben.
Buiten het feit dat ik dat allemaal wat betuttelend vind, moet ik eerlijk zeggen dat ik de tips in al hun eenvoud wel doeltreffend vind. Het zijn namelijk win-win oplossingen. Ik zorg voor wat minder uitlaatgassen en spaar het milieu en tegelijkertijd levert het me keiharde euro’s op, want ik verbruik minder benzine. Hetzelfde is het geval met de balansdag; ik blijf gezond en op gewicht en tegelijkertijd geeft het me de gelegenheid om me af en toe eens goed te buiten te gaan aan de Ben & Jerry’s. Iedereen wint: de overheid (want ik blijf gezond), de economie (want ik koop dure emmers met ijs) en ikzelf (kan eindelijk weer eens zonder schuldgevoel snacken)
Ben alleen bang dat ik, na me wekenlang volgestopt te hebben met kerstbroden, kruidnoten en oliebollen, nu minstens een balansmaand nodig heb om de boel weer recht te trekken.

Pechhulp Buitenland.

Afgelopen week voelde ik me dubbel genaaid door de verzekeringsmaatschappijen.
Buiten het feit dat ik in 2006 twee keer zoveel moet betalen voor precies dezelfde zorg als in 2005, gooit de FBTO opeens de buitenland pechhulp uit hun autoverzekeringspakket. Deze pechhulp is nu opeens ondergebracht bij de reisverzekering van deze verzekeringsmaatschappij uit Friesland. FBTO raadt me dan ook aan om een doorlopende reisverzekering bij hen af te sluiten. Die zou me 38 euro kosten. De buitenland pechhulp komt er dan bovenop en kost me nog eens 30 euro extra. Maar…..mailt de FBTO me: “we bieden u hierop wel een korting van 50%”. Met andere woorden: we naaien je, maar we proberen net te doen alsof we je een cadeautje geven.
Benieuwd wat die Friezen allemaal van plan zijn met dat extra geld van mij.

Zin van het leven

Nadat ik zo onheus behandeld was door de FBTO, was het tijd voor wat troostkopen.
De troostkoop van de dag was de Speciale Editie DVD van "The Meaning of Life"
“Echte jongens humor” zei K. en ik vermoedde dat ze liever had gehad dat ik met een andere film thuis was gekomen. Gelukkig heb een ik een paar weken geleden wat “creditpoints” verzameld door de “Sound of Music” uit te zitten. Compleet met alle extra’s
Dus helaas (voor haar) ontkomt ze dit keer niet aan de humor van het Monty Python team.
Twee uur extra’s. Maak je borst maar nat!

Nieuws in het kort

Vandaag even geen hoogdravend betoog. Geen diepzinnige verhandelingen over de zin van het leven en geen jeugdtrauma’s die behandeld moeten worden.
Vandaag schud ik voor de verandering even een korte TakieTaak uit mijn mouw.. Daaronder versta ik een opsomming van verschillende opmerkelijke feitjes met enige amusementswaarde.

Oranje helm

Nu.nl berichtte vanochtend over de nieuwste, nu al controversiële, WK Oranje party gadget: de Oranje pothelm. Wegens het feit dat hij gemodelleerd is naar de beruchte Duitse nazi helm, is hij, amper op de markt, al meteen het onderwerp van gesprek. Of de grap misplaatst is of niet, laat ik aan uw eigen beoordeling over. Wel voorspel ik dat hij, als-ie niet uit de handel wordt genomen, wel eens een enorme hit zou kunnen worden. Waarschijnlijk zijn er nog erg veel Nederlanders die de, naar mijn mening doorgaans zeer sympathieke Duitsers, toch graag nog eens een keertje de oren willen wassen. Het idee om als Nederlanders massaal met een oranje pothelm op ons hoofd, de Duitse grens over te trekken, kietelt zelfs mijn lachspieren.
K. wilde hem meteen al aanschaffen, die ziet zich van ’t zomer al helemaal voor de t.v. zitten met haar oranje helm.

LPG

Tijdens het lezen van mijn favoriete weblogs kwam ik er, tot mijn grote schrik achter, dat er mensen bestaan (zie post 8 januari), met overigens prima weblogs, die Spinvis niet goed vinden. Sterker nog, die zo ongeveer over hun nek gaan, bij het horen van een Spinvis liedje. Zeggen dat je Spinvis niet goed vind, is voor mij alsof er iemand hardop loopt te vloeken in de kerk. Nu weet ik opeens hoe K. zich voelt als ik zeg dat ik die Beatles maar een overschat bandje vind.
Het voorprogramma van het concert van Spinvis, van een paar maand geleden, werd trouwens verzorgd door het, overigens niet onverdienstelijk spelende, Nederlandse bandje LPG.
Het Talpa programma NSE, kwam vanavond met het nieuws dat deze band het liedje heeft geschreven voor de nieuwste Nokia commercial. Het zal je maar gebeuren. Je hebt net je eerste cd uitgebracht en je wordt gevraagd door een gerenommeerd internationaal bedrijf om de muziek voor hun reclamespotje te verzorgen. Volgens mij spring je dan een gat in de lucht. Ook als word je een beetje afgescheept met een schamele 9000 euro.

Blechtrommel

Zaterdagochtend werden we wakker met het programma Wintergasten. In dat programma werd de jonge schrijver Jonathan Saffran Foer geïnterviewd door, ik meen, Christien Hemmerechts. De sympathieke jonge schrijver van de bestseller “Everything is Illuminated”, mocht in dat programma van de VPRO zijn favoriete t.v. en film fragmenten laten zien.
Een van de stukjes film die voorbij kwamen was er een uit die Blechtrommel.
In een ver verleden had ik het boek gelezen en ook de film gezien. K. had alleen het boek gelezen en wilde, na het zien van het hilarische fragment, de film ook wel eens gezien.
Voor 8 euro werd hij de volgende dag meteen maar aangeschaft.
Vervolgens werden we bij het bekijken van de film heen en weer geschud tussen gevoelens van hilariteit, verveling en walging. Ben er nog niet helemaal over uit wat mijn eindoordeel is, maar de stem van Oskarchen en zijn irritante getrommel staan voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Liedje van de week (wandelen met een geest)

Als ouwe lul van bijna 40 is het af en toe verleidelijk om te denken dat de beste muziek gemaakt werd in de tijd dat je zelf 20 was en open stond voor allerlei nieuwe invloeden.
Nu moet ik zeggen dat het op deze leeftijd inderdaad lijkt alsof er nooit meer wat nieuws onder de zon is. Alles is al een keer gedaan en nieuwe muziek die nu uitkomt klinkt als een herhalingsoefening, echo’s uit het verleden.
Maar natuurlijk is dat onzin. Elke generatie maakt z’n eigen muziek en als je een beetje je oren open houdt komen er bij tijd en wijle best interessante dingen voorbij. De kunst is, als je de 40 nadert, om een “open mind” te houden en niet star en gemakzuchtig te worden. Op die manier mis je namelijk veel leuke en bijzondere nieuwe muziek.
Daarom dit keer een liedje van twee Canadese meisjes. Zo jong, dat ik qua leeftijd met gemak hun vader had kunnen zijn.

Film van de week

Mijn jeugd werd gekenmerkt door de totale afwezigheid van seksuele voorlichting. Mijn ouders bedoelden het allemaal goed, maar dachten waarschijnlijk, net zoals menige generatiegenoot: daar komt ie zelf maar achter, daar ga ik mijn handen niet aan branden, dit onderwerp is te eng en te moeilijk. Daarbij; gereformeerde jongens wachten toch tot na het huwelijk. Tegen die tijd heeft hij er zelf wel een boekje over gelezen.
Dus dwaalde ik tot in mijn verre puberteit in het duister. Op de tast vond ik een boek in de kast van mijn ouders. “De Bevalling” heette het. In grote zwart wit foto’s werd er verslag gedaan van de ontwikkeling van de embryo tot aan de ongecensureerde foto’s van de bevalling zelf. Lichtelijk misselijk legde ik het boek weer weg. Het half uitgeperste babyhoofdje staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Maar toch was ik nog steeds niets wijzer geworden.
s’Avonds tijdens het bijbellezen na de maaltijd, werd me af en toe wel aanwijzingen gegeven. Daar viel namelijk regelmatig het woord “gemeenschap”. Jozef , Mozes, Habakuk en Maliachi (van de laatste twee ben ik niet zeker) hadden allemaal gemeenschap. Met een vrouw nog wel. Maar wat dat woord nu precies betekende, werd niet duidelijk.
Gelukkig werden al de antwoorden me in het fietsenhok op school geheel ongevraagd aangereikt. Tijdens de pauze werden daar de laatste vieze grappen uitgewisseld en met die expliciete informatie kwam ik een heel eind.
Toch had ik waarschijnlijk wat meer gehad aan een boek of een film met de titel: “Everything you always wanted to know about sex, but were afraid to ask”.
Of de informatie in de Woody Allen film me zoveel verder had geholpen weet ik niet. Maar het is wel een van de Woody Allen films die me het meest is bijgebleven.
Gene Wilder met schaap en Woody als spermatozoïde, in een groot wit pak zijn onvergetelijk.
Dinsdagnacht op de BBC. Zet de videorecorder maar op scherp.

Little Britain

Op de valreep nog even een t.v.- tip voor vanavond.
Als gelukkige bezitter van driehonderdduizend kanalen, kan ik ook BBC3 ontvangen. Die hadden de afgelopen weken marathon uitzendingen van Little Britain, een show met hilarische sketches, zoals bijvoorbeeld van Kooten en de Bie in Nederland. Net zoals bij deze klassieker neemt Little Britain op sublieme wijze de doorsnee burger op de hak.
De twee lolbroeken Matt Lucas en David Walliams zetten hierbij ijzersterke typetjes neer, van een kale nep gehandicapte tot een obsessief kotsende dame van stand.
Vanavond dus ook op de Nederlandse televisie. Gaat dat zien!
(19:50 uur, Nederland 3)

Beet

In het verleden zijn er in dit huishouden al diverse gratis goederen binnengehaald door middel van elektronisch vissen. Je gooit je hengel uit op een van de prijsvragen sites en je wacht rustig af of er wat door de brievenbus op de deurmat valt.
Dit bijzondere tijdverdrijf heeft in het verleden al diverse prijzen opgeleverd, zoals cd’s, dvd’s, gratis kaarten voor het een en ander en als klap op de vuurpijl een reuze breedbeeld t.v.
Vandaag had UPS weer wat bijzonders voor ons achtergelaten bij de buurvrouw. Het leek op een grote kartonnen doos, volgepropt met knuffelbeesten. “Wat is dit nou toch?” vroeg ik verbaasd aan de buurvrouw. “Misschien heeft je vriendin je iets bijzonders te vertellen”, zei ze. “Laten we toch hopen van niet” zei ik.
Thuis maakte ik open en las de felicitaties van de Libelle, dat we de gelukkige winnaars waren van de “Build a Bear” wedstrijd. (ik zal ze als dank even doorlinken.)
Blijkbaar ben ik niet altijd even selectief in het uitkiezen van de wedstrijden waar ik aan mee doe. We zullen wel eens zien of we een goede bestemming kunnen vinden voor Frosty the Snowman, professor Hinkle, Hocus Pocus (het konijn) en Karen.

Laissez faire

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Gisteren verstapte Bureaumaatjes vrouw zich en viel met pasgeboren baby en al de trap af. Gelukkig bleef ze het wurm goed vasthouden en kwam ze met de schrik vrij.
Het deed me denken aan vroeger, aan die keer dat mijn moeder totaal overstuur thuis kwam. Ze was met mijn jongste zusje achterop aan het fietsen geweest, boodschappen doen of zo. Ondanks het feit dat mijn zusje veilig in een kinderzitje achterop zat, was ze, toen mijn moeder in volle vaart de rivierdijk af reed, met een van haar hieltjes tussen de spaken gekomen.
Hoewel het voetje er na het incident nogal bloederig uit zag, viel het achteraf geloof ik nogal mee. Mijn zusje heeft er in ieder geval niets aan over gehouden, maar nog steeds zie ik mijn heftig snikkende moeder, normaal het toonbeeld van nuchterheid, op de bank zitten. Blijkbaar is er voor een ouder niets ergers dan dat er iets gebeurt met je kind. Vooral als het iets is wat je zelf misschien op een of andere manier had kunnen voorkomen (als je helderziend was geweest).
Dus kun je als ouders twee dingen doen. Of je laat je door de angst regeren, sluit je kinderen op in huis en laat ze alleen onder begeleiding fietsen met een helmpje op. Of je accepteert dat je er uiteindelijk niet zoveel invloed op hebt of je kinderen ongeschonden uit de strijd komen. Een ongeluk komt toch meestal uit een onverwachte hoek.
Mijn ouders neigden, ondanks het spaak incident, een beetje naar optie 2. Waarschijnlijk ook, omdat ze niet veel keuze hadden. Met zeven kinderen kun je niet constant op iedereen letten. Zo lieten ze ons als kleuters rustig alleen op de step naar school gaan, alleen spelen (boompje klimmen, vuurtje steken) en op mijn twaalfde fietste ik met mijn 1 jaar oudere zus van Sliedrecht naar Assendelft, waar mijn oma woonde. Toch zo’n honderd kilometer.
Uiteindelijk groeiden wij op als zelfstandige kinderen, gewend om onze eigen boontjes te doppen. Toch sloeg de laissez faire-achtige opvoeding af en toe een beetje door. Nu ik al die half afgebrande rotjes op de straat zie liggen, moet ik daar nog wel eens aan denken.
Mijn broertje en ik gingen nieuwjaarsochtend namelijk altijd op vuurwerk strooptocht. Astronauten met halve lontjes en nog in tact lijkende vuurpijlen werden door ons zorgvuldig in een plastic zak verzameld en bij thuiskomst op de radiator (!) te drogen gelegd. Vervolgens staken we ze met gestrekte arm in de achtertuin af. Het kruit van lontloze rotjes waar niets meer mee te beginnen leek, werd verzameld in oude luciferdoosjes, die we daarna dichtplakten met tape. Lontje er in en zie daar, een zelfgemaakte pantservuist! Mijn ouders leken het gevaar niet echt te onderkennen.

Uiteindelijk kwamen we ongeschonden uit de strijd. Er had wat kunnen gebeuren, maar meestal gebeuren de ongelukken niet op het moment dat je ze verwacht. Ze gebeuren op momenten dat de aandacht verslapt en de concentratie er niet is. Onachtzaamheid is meestal niet de oorzaak, meestal is het gewoon domme pech.

De beste wensen

Op 3 Januari wordt er nog steeds gekust op het werk: “Gelukkig Nieuwjaar!”. Degenen die gisteren vrij waren werken min of meer routinematig de collega’s af. Drie kussen op de wang.
Volgens een of ander blauw boekje over etiquette, mag het nog tot 6 Januari. Daarna moet iedereen weer over gaan tot de orde van de dag.
K. houdt niet van dit verplichte nieuwjaars gekus. Ik berichtte hier al eerder over in mijn logje op 17 Oktober. Op haar werk wenst zij haar collega’s het liefst op veilige afstand, met gestrekte arm alle goeds toe. Amerikanen hebben andere begroetingen en felicitatie rituelen. Ze geven hoogstens een “hug” met bijbehorende klopjes op de rug. Afgelopen jaar, toen K’s moeder ons bezocht, heb ik die procedure van te voren goed doorgenomen, om haar niet meteen bij de eerste ontmoeten de stuipen op het lijf te jagen.
Toch zijn niet alleen de Amerikanen die zich ongemakkelijk voelen bij al dat gekus, getuige deze site. Ook veel autochtone Nederlanders houden kennissen en collega’s het liefst op gepaste afstand en slaan de nieuwjaars kussen het liefst over.
Het is, als je er over nadenkt, ook een vrij gecompliceerd begroetingsritueel. Allereerst is het vaak niet duidelijk hoeveel keer er gezoend moet worden. Drie keer is standaard, maar goede vrienden kussen wel eens minder en familie wordt vaak maar 1 keer gekust. Soms zelfs op de mond. (Totaal onbegrijpelijk voor Amerikanen als K.)
Daarbij zijn er af en toe mannen die mannen kussen. Als een jolig progressief anti homofobisch statement. Maar daarbij zijn er ook mannen waarvan je een ram voor je harses kan krijgen, als je je dat in je hoofd zou halen.
Uitgesproken onhandig zijn de kussen tussen brildragers. Monturen raken elkaar, lakschilfers spatten van het frame en voordat je het weet zit je met de monturen aan elkaar vast.
Al met al is de kusfolklore op z’n zachts gezegd nogal onhandig. Vandaag ontdekte ik dat er veel mensen zijn die dezelfde truc gebruiken om zichzelf enigszins een houding te geven tijdens de nieuwsjaarsgroet. Tussen de zoenen door vertellen ze hele verhalen, om maar geen ongemakkelijke stilte te laten vallen. “Gelukkig nieuwjaar –kus- en alle goeds –kus- voor 2006 –kus- . Nog vuurwerk afgestoken?”
Misschien toch niet zo’n slecht idee die kusbutton.

Nationale Inburgeringtest 3

Goed voornemen voor het komende jaar: iets positiever gaan denken over mijn buren.
Door het slaapkamerraam zag ik dat de buurvrouw en haar zoontje toch voor antwoord A zijn gegaan.
Dat betekent:

A. Dat mijn buurvrouw een welopgevoed en ingeburgerd persoon is.
B. Dat ze de Nationale Inburgeringtest op t.v. heeft gezien en het nieuwe jaar goed wil beginnen.
C. Dat ze mijn weblog leest (in dat geval: welkom)

Nationale Inburgeringtest 2

Vraag:
Het is Nieuwjaarsdag. Tijdens de jaarwisseling hebben u en uw buren vuurwerk afgestoken. Er ligt nu veel rotzooi op straat. Wat doet u?

A. Als U wakker wordt, veegt u het even aan.
B. Niets. Straatvegen is de taak van de gemeentereiniging.
C. Niets. Het waait wel een keer weg.

Volgens mij denken mijn buren massaal dat C het juiste antwoord is.
(Ik was zelf mijn handen in onschuld. Ik steek al jaren geen vuurwerk meer af)

Gelukkig Nieuwjaar!

De viering van Oud en Nieuw is door de jaren heen niet veel veranderd. Nog steeds worden er spelletjes gespeeld (zie Flickr account) en eet ik teveel oliebollen (zie bovenstaande foto). Op Nieuwjaarsochtend duik ik vervolgens half kachel mijn bed in, want die fles Champagne moet op. Die kan je natuurlijk niet half opgedronken in de koelkast zetten.

Verder dachten we deze jaarwisseling eens een keer op de Twistvlietbrug te vieren. Op die manier zouden we een goed uitzicht hebben op het vuurwerk in de stad (Zwolle) en het vuurwerk in Stadshagen. Het vuurwerk in Stadshagen wint trouwens op alle fronten. Daar krijgen ze vast meer zorgtoeslag.
Hier nog even een filmpje van het gebeuren. Voor de breedbanders onders ons. (kan een minuutje duren als je de site hebt geopend)