Extra groene maand

September. De maand waarin de volgende zomervakantie wel heel ver weg lijkt en waarin je eigenlijk zó goed uitgerust zou moeten zijn dat je vol nieuwe energie weer aan je werk begint. September. De maand waarin je beseft dat je je eigenlijk niet anders voelt dan voor de vakantie en waarin je nog steeds de neiging hebt om je inspanningen gedurende de werkweek te belonen met het kopen van rotzooi die je niet nodig hebt. Spullen waar je een half jaar later weer mee op de Snuffelmarkt staat.
September. De maand waarin het t.v.-seizoen weer begint en waarin je, met de t.v. gids op je schoot de nieuwe series en shows uitkiest, waarmee je je de komende maanden weer hoopt te vermaken.
Die maand, die vraagt om een extra moeilijkheidsgraad.
In dit huishouden is September uitgeroepen tot “Extra Groene Maand!” (toeters, bellen, gejuich en geklap), waarin de volgende regels van toepassing zijn.

1. Gedurende de hele maand September zullen geen overbodige spullen worden gekocht. Bij elke aankoop zal de vraag worden gesteld: “Hebben we dit artikel echt nodig?”. Ook wij consumeren namelijk graag. Het kopen van troep (lees: cd’s, tijdschriften en goedkope zooi van winkels als het Kruidvat) kost ons scheppen met geld, geeft slechts een kortstondige kick, maar belast wel het milieu.

2. Gedurende de hele maand September zal er geprobeerd worden om biologische producten te kopen. Hierin zullen we niet overdreven dogmatisch te werk gaan en bijvoorbeeld geen omwegen maken om aan biologische appelstroop te komen, maar als het biologische equivalent van het aan te schaffen product in de supermarkt voorhanden is zal dit product worden aangekocht. De biologische groententas is al besteld en zal elke week bij de Natuurwinkel worden opgehaald

3. Gedurende de hele maand September zal er in dit huishouden geen vlees worden gegeten. Geen vlees eten schijnt beter te zijn voor het milieu, maar de echte reden hiervoor is eigenlijk dat K. tijdens onze vakantie iets te diep in de zielige, langwimperige ogen van een paar Normandische koeien heeft gekeken.

4. Gedurende de hele maand September zal er in dit huishouden geen t.v. worden gekeken. Wel toegestaan zijn DVD’s uit eigen collectie. (Gedachte hierachter is om te gebruiken wat je hebt en niet steeds iets nieuws aanschaft).

Wordt September nog wel leuk? Gaan we ons vervelen? Ik ben benieuwd. Wordt zeker vervolgd.

Het definitieve einde van de plasemmer.

Terug op mijn werk bleek maar weer eens wat voor een fantastische collega’s ik heb. Mensen die met je mee denken als je ergens mee zit en die je de oplossing voor je problemen op een presenteerblaadje aanreiken.
Zo vond ik vanochtend, om half acht, toen ik plaats wilde nemen achter mijn bureau een heuse P-bag op mijn toetsenbord. Een cadeautje van onze materialencoördinator. Nu had ik nog nooit van deze disposable plaszak gehoord, maar in genialiteit overstijgt het mijns inziens de kartonnen plashulp voor vrouwen, zoals die wel verkocht wordt in winkels van de ANWB. De plastic plastuit lijkt zo te zijn ontworpen dat er makkelijk ín de slaapzak geplast kan worden, of in de auto, met de linkerhand aan het stuur en de rechterhand in de plaszône.
Daarbij is de P-bag uniseks, wat betekent dat er door mannen en vrouwen in geplast kan worden. Na het urineren kan de zak makkelijk gedemonteerd worden en uit het autoraam, of uit de tent worden gegooid. Wat wil je nog meer!
Met dit handige hulpmiddeltje is de plasemmer nu voorgoed overbodig. Doe mij voor volgend jaar maar een doos P-bags.
(Die, naar nu blijkt, helaas door mijzelf volgeplast moeten worden. K. keek net naar de plastic plaszak en gaf aan ook daar niet in te zullen plassen. Pfff, moeilijk mens.)

Weer thuis.

En daar stonden de zonnebloemen alweer in bloei!

Op de camping (deel 3)

K. maakte me wakker. In de donkere tent kon ik nog net haar angstige, wijd opengesperde ogen ontwaren. “Er zit een beest in de tent”, zei ze. Geen reden om in paniek te raken, was mijn oordeel. Zo lang het geen wild zwijn was zaten wij veilig in onze binnentent, toch?
Maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf. Het geknabbel en gekrabbel van het beest zou K. de hele nacht uit haar slaap houden en aangezien ik de man in het huishouden was, werd ik geacht dit op te lossen. Waarom het voor een man minder erg is om door een hondsdolle vleermuis, of een met de pestpokken besmette rat in de hals gebeten te worden begreep ik niet echt en stelde me dus terughoudend op. Zo terughoudend dat K. een tentstok greep en zelf maar op de plaats begon te prikken waar het geluid vandaan leek te komen. Ik volgde haar voorbeeld. In het gunstigste geval zou ik misschien een knaagdier spietsen wat we de volgende dag op de barbecue zouden kunnen leggen, zodat we eens een dagje niet langs de Carrefour zouden hoeven.
Maar het enige wat we doorboorden was een halfverzopen stokbrood. Dus kropen we maar weer in bed en maakte ik K. wijs dat het geluid vast van de plastic verpakking van de baguette afkomstig was geweest, zodat ze weer rustig kon slapen.
Toen ze vijf minuten later weer in slaap was gevallen, ging het beest weer vrolijk verder met knagen en ik kon hem geen ongelijk geven. Als je in de natuur wil slapen, moet je de natuur blijkbaar af en toe wat terug geven. En als dat een vochtig stokbrood is, dan heb ik daar wel vrede mee, bedacht ik me en trok de slaapzak over mijn oren.

Op de camping (deel 2)

Dat de carrière van de plasemmer in dit campinghuishouden geen lang leven was beschoren had niemand kunnen vermoeden. Twee weken geleden werd dit plastic urinoir van het merk Curver namelijk nog met gejuich begroet. Iets waar ik eigenlijk wel blij mee was, want het had me nogal wat moeite gekost om het ding op te snorren. Na alle campingwinkels in Zwolle te hebben afgestruind, moest ik helemaal uitwijken naar Hattem om er een aan te kunnen schaffen. Voor de prijs (bijna 10 euro) zou je een high tech apparaat verwachten (mijn nieuwe mobieltje kostte namelijk ook zoveel), maar uiteindelijk bestond dit campingtoilet uit maar twee gedeelten: een emmer en een bijpassend deksel.
Toch leek het ding op de eerste kampeernacht zijn gewicht in goud waard te zijn. Niemand gaat namelijk op een pikdonkere en regenachtige nacht op zoek naar het toiletgebouw. Op primitieve campings als de onze zijn die namelijk niet verlicht en voordat je het weet lig je in een of andere greppel en kan je de weg niet meer terug vinden. Dus plasten we allebei op de emmer en gingen tevreden weer slapen.
De volgende ochtend begrepen we opeens waarom toiletemmers blijkbaar niet meer zo populair zijn. De dingen moeten namelijk ook geleegd worden. Een vies werkje waar menig mens niet voor te porren is. Zo herinnerde ik me opeens de genante tocht die ik als kind, met de toiletemmer over de camping moest maken. Een wandeling die een vaste hand vereiste, want als je teveel met de emmer bungelde liep je het gevaar dat de urine van je broertjes en zusjes over de rand sloeg, tegen je benen aan.
Ook K. en ik konden het er niet over eens worden wie deze plascocktail in de w.c. zou ledigen. Uiteindelijk streek ik met mijn hand over mijn hart, maar zwoer meteen dat ik het ding nooit zou legen als ik er zelf niet in geplast had.
K. beweerde dat ze de emmer sowieso nooit weg zou brengen. Dus stond het ding na één dag doelloos in een hoek van de tent en zochten we ’s nachts op de tast de weg naar het plashuis.
Iemand nog belangstelling voor een tweedehands plasemmer?

Op de camping (deel 1)

Oploskoffie?! De toon in de stem van mijn moeder viel het best te omschrijven als een mix van ongeloof en dédain. Echte kampeerders, zoals mijn ouders, zetten namelijk hun eigen koffie en gieten het water dat ze net op hun campingbrandertje gekookt hebben, door een speciaal hiervoor aangeschaft minifiltertje.
Nu zijn wij natuurlijk ook geen echte kampeerders. De enige tent die we de afgelopen drie jaar van binnen zagen was de partytent op het twaalf en een half jarig huwelijksfeest van mijn zus. Wel gaven we scheppen met geld uit aan dure hotelkamers.
Daarom was ik er bijna trots op dat ik, in het telefoongesprek met mijn moeder kon melden dat we onze Vrijbuitertent weer uit de mottenballen hadden gehaald en dat we van plan waren om (let wel) een hele week in de vrije natuur door te brengen. Ik kon me er al helemaal op verheugen om na zeven uur rijden de tent weer op te zetten en met een hete kop oploskoffie voor de tent plaats te nemen.
Na zes uur rijden en met Yport (het plaatsje dat we voor onze kampeervakantie hadden uitgezocht) in het vizier, begreep ik opeens weer waaróm we die tent eigenlijk zo lang op zolder hadden laten liggen. De regen kwam namelijk met bakken uit de hemel en het gezicht van K. leek opeens net zo betrokken als de lucht boven ons. Het kwik in de stemmingsbarometer bleek een diepterecord te hebben bereikt en met man en macht probeerde ik ons humeur wat op te krikken. Maar K. zag het niet meer zitten en stelde voor om maar door te rijden naar Zuid Frankrijk, zich daarbij niet realiserend dat we dan nog 10 uur in de auto moesten zitten en pas om drie uur ’s nachts zouden aankomen.
Na dit idee dus maar lachend te hebben afgeserveerd probeerde ik de spirit wat terug te halen door vertwijfeld uit te roepen: “We zijn toch niet van suiker gemaakt?” Bij mijn vader werkte deze opmerking vroeger altijd perfect, maar eerlijk gezegd zag ik er zelf ook enigszins tegenop op straks samen met K. de tent in de regen op te moeten zetten. De ervaring leert namelijk dat zoiets een grote aanslag op je relatie kan betekenen, met als mogelijk triest gevolg dat je er dagen daarna nog steeds niet aan toe bent om de communicatie met elkaar te hervatten.
Die 10 uur door rijden naar Zuid Frankrijk leek dus bijna een betere optie, maar toch reden we maar door, totdat we het terrein van camping La Pature in Yport opreden. Daar, tussen de bomen lag het perfecte kampeerplekje. Ver weg van alle andere tenten en met de toiletten op loopafstand. Terwijl de vriendelijke campingbaas ons welkom heette, hield het opeens op met regenen.
Ook bij K. brak het zonnetje weer door en binnen no time zaten we voor onze tent. Onze handen warmend aan een beker hete oploskoffie.

Rustig hier he?

Weekje niets geschreven.Dat komt omdat we even aan het kamperen waren in Frankrijk. Voor foto's kijk hier of hier.
Later meer schrijfsels hierover.

Modern ongemak

Het huren van auto’s heeft veel voordelen. Vandaag haalde ik een spiksplinternieuwe Golf op. Ik stapte de blinkend gepoetste auto in, snoof de kenmerkende nieuwe auto geur op en startte de bolide. Bijna geluidloos gleed ik naar huis. Ik dacht even terug aan onze oude Clio (moge hij rusten in vrede) waarin conversaties zonder te schreeuwen bijna onmogelijk waren. Was je van plan om muziek te luisteren in het oude brik, dan moest je wel bereid zijn om het volume bijna op tien te zetten. Maar in deze blauwe Volkswagen Golf had ik daar geen last van. Tevreden neuriede ik mee met een liedje op de radio.
Toch is zo’n nieuwe huur auto niet alleen maar halleluja. Zo moet ik altijd erg wennen aan de bijkomende toeters en bellen. In het verleden stond ik al eens bij een benzinepomp vol verbazing te staren naar het dopje van de benzinetank. Waar zat het sleutelgat in vredesnaam? Na tien minuten mijn hersens erover gebroken te hebben, liet ik mijn trots voor wat het was en riep de hulp in van de pompbediende. Die wees mij op een haakje aan de binnenkant van de voordeur dat je even naar je toe moest halen om het dopje te ontgrendelen. Benieuwd welke briljante geest dat bedacht heeft.
Het moderne snufje waar ik vandaag moeite mee had waren de elektrische ramen. In de oude Talbot Solara van vriend LeBrat drukte je gewoon op een knopje naar voren om het raampje naar beneden te krijgen en naar achteren om het ding weer te sluiten. Maar Volkswagen had blijkbaar een ander idee van logica. Om het autoraampje dicht te krijgen moest je niet op het knopje drukken, maar aan het knopje trekken. Kostte me ruim een kwartier om daar achter te komen en ik scoor toch best aardig op de i.q.-testen.
Dit probleem viel echter in het niets bij de moeite die ik had om te onthouden dat er een fietsendrager aan de achterklep van de Golf gemonteerd was (iets waar ik zelf om gevraagd had, want ik wilde ergens gaan fietsen). Deze fietsendrager was een modern gevalletje dat niet op een trekhaak gemonteerd was maar dat met haken aan de achterklep vast zat. Erg handig, ware het niet dat ik hardhandig geridderd werd bij het dichtklappen van deze deur. Met een doffe dreun belandde de aluminium buizenconstructie op mijn rechterschouder. Niet één, maar twee keer. Ik kromp ineen van de pijn maar vermande me. Elk normaal mens zou hierna zijn lesje wel geleerd hebben, maar ik niet. Eerst moest ik, eenmaal thuis gekomen, bij het uitladen van de auto het ijzeren geval nog een keer boven op mijn kop krijgen. Terwijl ik drie letter woorden uitkraamde verlangde ik eventjes terug naar die oude vertrouwde Clio.

Wassen neus

Van die documentaires die je laten zien hoe dingen gemaakt worden. Close ups van fabrieksbanden waar je de flesjes bier voorbij ziet flitsen en waar een robot arm de kroonkurken er in een nano seconde op bevestigt. Of beelden van postsorteerbedrijven, waar kaarten en brieven langs zoeven en in precies de juiste zakken belanden. Ik kon er met mijn verstand niet bij dat dat nooit verkeerd ging. Dat dit proces zo geperfectioneerd was dat er nooit eens een brief onder een kast belandde. De post leek altijd aan te komen, hoe was het mogelijk! Stille bewondering leek hier op z’n plaats.
Totdat er een paar weken geleden zomaar in één keer 3 pakjes van mij zoek raakten. Twee ceedees die ik had verstuurd in het kader van het mailmydisc project kwamen opeens niet aan en een ceedee die iemand anders naar mij verstuurd had bereikte zijn einddoel ook niet.
Gelukkig had ik mijn eigen adres op de achterkant van de envelop vermeld, maar zelfs na anderhalve maand wachten kwamen er geen ceedees retour.
Daarom diende ik een klacht in. Dat kon middels een speciaal daarvoor bestemd formulier. De persoon die mijn klacht zou behandelen zou hemel en aarde bewegen om deze drie pakjes weer boven water te krijgen. Post is heilig en de betrouwbaarheid van tante Pos was in het geding. Tenminste in mijn fantasie. De klachtenambtenaar (die ik toevalligerwijze nog aan de telefoon had gehad en die tussen neus en lippen had geopperd dat het hier wel eens om diefstal zou kunnen gaan) zou met het formulier in zijn hand naar het postsorteercentrum benen en daar hoogstpersoonlijk de sorteerband stop zetten. Zijn bulderende stem zou het personeel ineen doen krimpen. “Wie kan er hier z’n handjes niet thuis houden? Wie heeft er hier last van lange vingers?”, zou het door de fabriekhal galmen. “Als ik vóór vanmiddag 5 uur de gestolen waar niet op mijn bureau heb wordt er net zo lang overgewerkt totdat de dief zich gemeld heeft!”.
Helaas bleef dit bij een fantasie. In het standaard briefje dat ik van de week in mijn brievenbus kreeg stond dat ze tot hun spijt de verloren pakjes niet terug hadden kunnen vinden. Daarbij wilden ze me dringend adviseren om de volgende keer mijn waardevolle post aangetekend te verzenden. Tweedehands ceedees aangetekend versturen. Goede tip zeg (not!).
Dan kan je ze net zo goed nieuw kopen.
Met deze wassen neus van een brief viel de TNT voorgoed van zijn sokkel.

Fietsroutes 2: De Zwartewatersteden-route

Ons voornemen om elke week een fietsroute uit de ANWB boekjes te rijden, was blijkbaar iets te hoog gegrepen geweest, maar vanochtend wisten we ons luie lichaam toch uit bed te slepen. Hoera voor onszelf! Wie zichzelf overwint is sterker als de man die een vesting in neemt citeren we maar even, Bijbelvast als we zijn.
De Zwartewatersteden-route loopt van Hasselt, via Dedemsvaart naar Zwartsluis, om weer in Hasselt te eindigen. Het eerste stuk naar Dedemsvaart is eigenlijk niet zo veel aan, maar Zwartsluis is leuk. Het stukje veengebied dat daarna volgt is helemaal verrassend.
Deze route komt met stip binnen in de top 2 van onze gereden routes (dat zijn er helaas nog maar 2) Maar of ie daar blijft staan?

Istiebraafdan? 3

Kwam ik vanmiddag met de fiets de hoek omrijden, kijk ik zo recht in de kringspier van een Deense Dog. Het beest stond met zijn achterpoot opgeheven klaar om een warme straal hondenurine tegen een lantaarnpaal aan te laten lopen. Waarschijnlijk bedacht het beest zich halverwege en besloot de diarree, die hij had opgelopen bij het verorberen van een paar kuipjes inferieur Jumbo voer ook meteen maar de vrije loop te laten.
Het jongetje wat het beest moest uitlaten stond er wat gegeneerd bij te kijken. Had waarschijnlijk van zijn ouders de opdracht meegekregen dat “number two” alleen maar in de goot gedaan mocht worden. Toen ik, met een blik van afschuw in mijn ogen, langs fietste keek hij verschrikt op. De paniek in zijn ogen sprak boekdelen: “Ik kan er toch ook niets aan doen? Hij stak zijn poot omhoog, dus ik dacht dat ie gewoon moest pissen!”
Terwijl de derrie langs de achterpoten van het beest naar beneden liep kreeg ik spijt. Had ik er enige dagen niet voor gepleit om onze huisdieren wat serieuzer te nemen en aan te spreken op een volwassen toon? Na dit onsmakelijke tafereeltje voel ik me gedwongen hier met rasse schreden op terug te komen. We moeten helaas concluderen dat we het goed deden met z’n allen. Die toon, die we alleen gebruiken voor peuters en dementerende bejaarden, die moeten we er maar gewoon in houden. Vieze beesten!

Istiebraafdan? 2

Een aantal dagen geleden pleitte ik nog voor een andere toon, bij het aanspreken van dieren. Een meer volwassene misschien. Als dier heb je het namelijk niet makkelijk. Je word als tweederangs burger behandeld, aangesproken als een kleuter en als je niet uitkijkt, als kat en je beland op je dagelijkse zoektocht naar muizen per ongeluk in de tuin van een hondenbezitter, dan loop je zomaar de kans om met een buks beschoten te worden. Dat dreigement werd afgelopen week in ieder geval geuit door een collega, wiens hond nog wel eens rondloopt op onze afdeling. Hij was zich er waarschijnlijk niet van bewust dat hij zijn viervoeter hiermee direct vogelvrij had verklaard (een nietmachine lijkt me namelijk een even effectief wapen als een luchtbuks, toch?)
Gelukkig ben ik een dierenliefhebber en laat me als kattenbezitter ook niet meteen in de rol van hondenhater drukken. Honden en katten zijn allebei leuk en de praatjes dat de ene soort intelligenter zou zijn dan de ander zijn volgens mij complete onzin. Dat een hond bijvoorbeeld in staat is om zijn eigen drollen op te eten is tamelijk dom, zeker als ie een minuut daarna de baas in zijn gezicht loopt te likken (of is dat nou juist slim?). Maar katten zijn nou ook niet meteen bijster intelligent. Zo heeft onze kat Tricky een omgekeerde Whiskas mentaliteit. Als het aan een normale kat lag, kocht ie Whiskas, volgens de reclame tenminste en ik zou dat gedrag tegenwoordig aanmoedigen. Sinds we geen auto meer hebben kom ik namelijk niet meer bij de Jumbo, waar ik eerst het kattenvoer kocht. Dus ik heb er veel belang bij dat ze nu het huismerk van Albert Heijn eet en als het moet zelfs Whiskas. Maar nee, dat blieft mevrouw niet. Ze wil alleen de goedkoopste troep van de Jumbo, het enige kattenvoer dat ze al schrokkend in anderhalve minuut wegwerkt, terwijl ik bereid ben om het duurste spul te kopen en er bij wijze van spreken nog een takje peterselie naast zou leggen. Als onze kat mens zou zijn zou ze de Librije voorbij lopen om bij de FEBO een diagonaaltje uit de muur te trekken.
Dus rijd ik af en toe maar weer eens langs de Jumbo, om wat kuipjes kattenvoer mee te nemen en kom tot de trieste conclusie dat ik zelf misschien ook niet zo slim ben.

Verkering

Zij is bezig met een interessante reeks over al haar ex-vriendjes. Als ik daar zelf aan zou beginnen, zou ik al snel klaar zijn. Mijn ex vriendinnetjes zijn namelijk op de vingers van 1 hand te tellen. Als ik daarentegen zou gaan schrijven over al die meisjes waar ik ooit verliefd op ben geweest zou het eindresultaat een boekwerk zijn dat qua omvang vergelijkbaar zou zijn met Lou de Jongs: "Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog”
Licht ontvlambaar dus, maar als het er op aan kwam gaf ik niet thuis. Simpelweg omdat ik mezelf nogal een nerd vond (en ook was) en omdat ik me nooit kon voorstellen dat de gevoelens die ik voor iemand koesterde wel eens wederzijds kon zijn.
De keren dat het er toen wel van kwam was vooral te danken aan het hardnekkige doorzettingsvermogen van de dame in kwestie. Zo moest ik laatst opeens weer denken aan R., eigenlijk alleen omdat ik haar broer opeens tegen kwam in het winkelcentrum. Ik groette hem, maar hij bleek mij niet te zien of te herkennen. Of hij wílde me niet zien natuurlijk. Later bleek hij opeens de buurman te zijn van Nakker, mijn nieuwe Bureaumaatje.
Het feit dat ik op een bepaald moment verkering had met zijn zusje was eigenlijk min of meer toevallig. Ik kende haar uit de kerk. Ze zat ook altijd boven op de galerij en ik kon het niet nalaten om naar haar te kijken, want ik vond haar knap. Daarbij verveelde ik me ook stierlijk. Kijken naar haar was een goed alternatief voor het tellen van de gebrandschilderde raampjes.
Later zocht ze opeens toenadering. Ze gebruikte een smoes. Het had iets te maken met een werkstuk en ik kon haar daarbij helpen. Iets wat ik graag deed. Voordat ik het wist kwam ze bij me over de vloer en gingen we gezamenlijk naar feestjes. Ik vond haar voornamelijk knap. Wat ik verder voor haar voelde wist ik niet precies. Maar “knap” was voor mij toen reden genoeg om geruime tijd om haar heen te dralen, zonder daarbij enige actie te ondernemen. Totdat ze zelf de knoop maar eens doorhakte. “Iedereen denkt dat we verkering hebben”, zei ze opeens. Door deze opmerking raakte ik enigszins in paniek en deed me uitbreken in een genant gestamel en gestotter. Iets wat overigens wel resulteerde in verkering of iets dat er op leek, maar wat het nooit echt was. Na drie weken had ze er weer genoeg van en maakte ze even resoluut een eind aan de relatie. Gelukkig maar, want we waren net zo compattible als mijn MP3 speler tegenwoordig is met mijn computer (die herkent het ding ook opeens niet meer als iets dat bij hem past.)