Stokpaardje

Ik heb een stokpaardje. Het heeft te maken met consumeren en het milieu en zo. Vervlakking in de maatschappij, het verlies van idealen, de macht van het geld, het gefocust zijn op het verzamelen van spullen om de leegte in je leven mee te vullen, de egoïsme van het geld, het gebrek aan solidariteit met anderen en vooral de onverschilligheid ten opzichte van onze omgeving die, omwille van het consumeren maar even naar de kloten helpen.
Eigenlijk zou ik hier een coherent verhaal over moeten schrijven, een pamflet dat ik uit kan delen als iemand naar mijn mening vraagt over dit soort zaken. Een stokpaardje, een uitgesproken mening ergens over maakt je namelijk kwetsbaar. Zo wijst de praktijk uit dat ik in de discussies hierover, die anderen voeren om zichzelf tijdens de werkweek wat mee ter vermaken, me iets teveel bij het onderwerp betrokken voel. Zo erg dat ik me een beetje ga opwinden en mijn punt niet helemaal meer goed kan overbrengen. Mijn bloed begon laatst al een beetje te borrelen toen iemand, naar aanleiding van een of andere KRO documentaire, de opwarming van de aarde een beetje begon te bagatelliseren, op de manier van: “Jaaaa, ik weetnie hoor, de ene keer zeggen ze dit en de andere keer zeggen ze dat. Ik maak me er niet zo druk over”.
Bureaumaatje, er altijd voor in om iemand eens lekker te jennen, zag mijn reactie (stoom uit mijn oren) en kon het niet laten om de rest van de dag met een stok in dat gevoelige plekje te prikken; “Zeg Ary, over dat milieu he…volgens mij valt het allemaal wel mee hoor!”
Op dat moment was ik, eerlijk is eerlijk, uit positie geluld. Bureaumaatje had de lachers op zijn hand en een serieus gesprek was niet meer mogelijk. Ik probeerde hem, voor straf, even tot aan zijn knieën in het water voor te stellen, of op het dak van zijn huis in Wapenveld, op de vlucht voor het wassende water, maar dat zette eigenlijk niet veel zoden aan de dijk.
Daarom heb ik voor al die Bureaumaatjes even een documentaire dieet opgesteld. Kijk achtereenvolgens "The Corporation”, “An Inconvenient Truth”(schande dat je die nog niet hebt gezien) en als toetje “Surplus” (nieuw in mijn collectie IDFA documentaires).
Dan hoef ik tenminste dat coherente verhaal-slash-pamflet niet te schrijven en weet je meteen waarom ik me zo opwind.

Digi-nee!

Het activeren van mijn DigiD code, een sesam-open-u sleutel, die je opeens nodig blijkt te hebben om je belastingaangifte in te sturen (ja, ik weet het, ik ben laat, maar ik krijg toch niets terug) bleek een opgave te zijn die niet helemaal compattible was met mijn karakter.
Het aanvragen ervan was nog makkelijk, maar het feit dat je de code daarna binnen 3 weken moest activeren, was een trucje dat deze oude hond niet makkelijk was aan te leren. Mijn automatische reactie op kloteklusjes is namelijk; zo lang mogelijk uitstellen. Minstens 3 weken in ieder geval. Daarom moest ik tot 3 keer een nieuwe DigiD code aanvragen.
Het activeren daarna bleek een ingewikkelde combinatie van nogal onbegrijpelijke handelingen te zijn. Een rookgordijn dat kennelijk werd opgetrokken om de Snuf en Snuitjes onder de kwaadwillende belastingfraudeurs mee af te schrikken.
Zo moest ik een wachtwoord bedenken met 8 karakters, waaronder 2 cijfers. Dat was nog te doen. Maar het mocht ook niet hetzelfde zijn als het wachtwoord dat ik de vorige keer, bij mijn 2 mislukte pogingen om de verlopen code te activeren, had gebruikt. De naam van mijn echtgenoot, gecombineerd met mijn pincode, evenals de naam van een overleden huisdier, gecombineerd met het aantal sproeten op mijn linkerbovenarm, bleek ik al een keer gebruikt te hebben. Daarom besloot ik om iets ingewikkelds bedenken en het op een briefje schrijven en daarna maar hopen dat dit niet in de verkeerde handen zou belanden.
Na een laatste succesvolle poging leek het allemaal te werken. Het enige dat ik nu zou moeten doen was een tweede code, die naar mijn mobiele telefoon was ge-esemest, in het daarvoor gereserveerde vakje te typen. Helaas stond de inbox van mijn prehistorische mobieltje al vol met codes voor mezelf en voor K. die me bij eerdere pogingen waren toegestuurd en welke was het laatst binnen gekomen? Ik kon het niet goed zien. Op goed geluk koos ik er dus maar eentje uit. Na een paar tevergeefse pogingen werd ik gewaarschuwd. Als ik nu de juiste code niet invulde zou ik er worden uitgeknikkerd. POEP!!
Om niet voor de vierde keer een DigiD code te moeten aanvragen, sloeg ik het SMS gedeelte maar over. “Weet u dat wel zeker?”, vroeg de computer. Want op deze manier zou ik mijn DigiD voor een aantal overheidsdiensten niet kunnen gebruiken.
“Weet je wat overheid?”,dacht ik bij mezelf. “Je kan me rug op. Ga maar iemand anders pesten”

Istiebraafdan?

Hoezeer ik ook van dieren hou, het oprichten van de Partij voor de Dieren is een belachelijk idee geweest. Het is gewoon te hoog gegrepen voor onze soort. Wij mensen, zijn nog niet eens in staat om voor onszelf te zorgen. We maken elkaar af en zorgen meteen nog even dat onze leefomgeving (die nog niet eens van ons alleen is) naar de mallemoer geholpen wordt. Toch denken we echt dat we iets voor de dieren kunnen betekenen. Wie denken we eigenlijk wel dat we zijn?
Als we dan toch iets voor de dieren willen doen, laten dan in ieder geval onze communicatie met ze verbeteren. Afgelopen dagen, op het kantoor, viel het me namelijk op dat die verre van optimaal is.
De honden die deze week op onze werkvloer aanwezig waren werden namelijk benaderd als kleuters, terwijl ze (in hondenjaren) toch al een respectabele leeftijd hebben bereikt.
Ik wil mezelf daarbij niet vrijpleiten, want ook ik benaderde deze viervoeters als een volslagen idioot: “Kom eens dan! Ja hij is braaf he?” (krabbel hond daarbij speels over de kop) “Ja, dat vindt ie leuk he? Moet je kwispelen? Moet JIJ kwispelen?!”
Ook andere collega’s behandelden de hond alsof het een kind van 3 was en ik moet toegeven dat het gekwispel en gekwijl van de hond ook niet echt reden gaf tot een meer volwassen benadering. Iets als: “Hoe laat zou je uitgelaten willen worden? Is drie uur goed en wil je dan nog even in het park rondrennen?”, of “Zullen we afspreken dat je na het eten van je brokken even je mond even omspoelt met water zodat je daarna niet zo ongelooflijk uit je muil stinkt?”
Je moet er namelijk toch niet aan denken dat we zelf eens gehouden zullen worden als huisdier en dat kan natuurlijk zomaar gebeuren. De aarde hoeft alleen maar geannexeerd worden door buitenaardse wezens met een herseninhoud die het onze met een factor tien overtreft. Dan worden ook wij de rest van ons leven onder de kin gekrabbeld en aangesproken met “Poekie, poekie, istie braaf dan?“
Na vijf minuten gaat dat echt vervelen, dat geef ik je op een briefje.

Dit bericht bevat geen spoilers

De invloed van J.K.Rowling reikte ver dit weekend. Deze voormalige huisvrouw, die ooit het onzalige idee opvatte om aan haar armoedige bestaan te ontsnappen door een zeer populaire kinderboekenserie te gaan schrijven, zorgde ervoor dat ik zaterdagochtend al om half negen op de fiets zat om, samen met K. het fel begeerde zevende deel te bemachtigen.
Niet erg natuurlijk, maar eigenlijk had ik zaterdagochtend wel wat beters te doen. (Ik kan even niet zo gauw bedenken wat, want meestal lanterfanter ik dan wat rond in mijn badjas, computer wat of kijk naar iets stoms op MTV).
Niet alleen de zaterdagochtend werd door de bebrilde tovenaarsleerling op een negatieve manier beïnvloed, maar ook de rest van het weekend draaide om zijn avonturen. K. moest en zou het boek in twee dagen uitlezen. De belangrijkste reden daarvan was dat ze erg graag wilde weten hoe het zou aflopen met Harry. Het gerucht ging namelijk dat er doden zouden vallen. Zou hij het vege lijf dus weten te redden of niet?
Mij kon het allemaal niet veel schelen. Wat al wel snel duidelijk werd was dat ik mezelf zou moeten vermaken totdat de laatste pagina van de dikke pil zou zijn bereikt. Voor een weekend lang was ik Harry Potter weduwnaar.
Vervelend voor mij maar leuk voor K. zou je zeggen, maar zoals ik al eerder heb uitgelegd; niets is alleen maar leuk. De “spoiler paranoia” die zich van K. meester had gemaakt, was duidelijk een van de mindere kanten. “Ik ga niet mee naar binnen hoor”, zei K. bijvoorbeeld toen we voor de boekenwinkel stonden, bang dat ze was voor fans die in de boekhandel misschien het eind zouden verraden. Terug thuis was vooral het internet taboe. Wat er met Harry zou gebeuren was namelijk geen geheim meer. Het plot was vogelvrij verklaard en met het uitkomen van het boek zou de ontknoping zomaar ergens op kunnen duiken. Dus nam K. plaats op het schommelbankje in de tuin. Ver weg van alle mogelijke spoilers.
Nadat het boek was uitgelezen, leek de rust weer gekeerd. Tenminste, dat dacht ik, maar helaas was het spoiler gevaar nog niet geweken. Bij het CNN debat tussen de Democratische kandidaten voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen had kandidaat Hilary een hilarische persiflage gemaakt op de finale van onze favoriete tv-serie “the Sopranos”.
Kunnen we weer een week niet internetten.

Brand!

K. was van plan om er zaterdagochtend vroeg uit te gaan. Het gereserveerde exemplaar van de nieuwe Harry Potter zou namelijk zo vroeg mogelijk moeten worden opgehaald, zodat ze de hele dag zou kunnen lezen. “Praatjes vullen geen gaatjes”, dacht ik realistisch. K. die er vrijwillig vroeg uit gaat in het weekend, dat moest ik nog zien. Tot mijn stomme verbazing stond ze de volgende ochtend om 7 uur toch naast haar bed en wees verschrikt uit het raam naar buiten. “Moet je nou toch eens kijken”, zei ze. Het lawaai dat we al 10 minuten hadden geprobeerd te negeren, kwam niet van buren die luidruchtig afscheid aan het nemen namen voordat ze op vakantie gingen, maar van brandweermannen met helmen. Ze gingen bij de buurvrouw naar binnen. Aan de paniek te zien ging het niet om een kopje koffie, maar om een echte brand. Bij de buurvrouw? Snel trokken we wat kleren aan en gingen naar beneden. Achter het huis zagen we flarden rookwolken uit een huis komen. Niet uit die van de buurvrouw, maar uit het huis van mister Onkruid. Was hij thuis en zo ja, waarom werd hij niet wakker? Het snerpende gepiep van de rookmelder was niet te harden, daar kon je toch moeilijk doorheen slapen. De buurvrouw rende met de brandweermannen mee, de versgeplaveide en onkruidvrije tuin in. Ik hoorde haar al praten over “reanimeren”. Iets wat gelukkig niet nodig zou blijken te zijn. Nadat de ruit van de achterdeur met een hakbijl aan diggelen was geslagen en de brigade naar binnen was gesneld kwam een paar minuten later de buurman door de voordeur naar buiten. Zijn lachende gezicht in combinatie met zijn bedhaar deed vermoeden dat hij de ernst van de situatie niet helemaal inzag. Hij deed een beetje alsof hij het slachtoffer was geworden van een practical joke, alsof hij door Ralph Inbar zelf van zijn bed was gelicht. “Ja, haha, als ik eenmaal slaap, dan slaap ik overal door heen”, vertelde hij de rest van de straat die zich inmiddels voor zijn huis had verzameld.
Later, bij een gesprekje over de schutting, maakte de buurvrouw voorzichtige spuiten en slikken gebaren (want Onkruid mocht het natuurlijk niet horen) om even aan te geven wat volgens haar de oorzaak was geweest van het feit dat buurman niet wakker was geworden van de rookmelder.
Wij waren de buurman en zijn vergeten pannetje op het vuur eigenlijk wel dankbaar. Na het ophalen van het Harry Potter boek liepen we namelijk extra vroeg over de Zwolse markt en zagen de stad lekker langzaam op gang komen.

Van die jam

Nee, we hebben nog geen moestuin. Daar moeten we waarschijnlijk nog een jaartje op wachten. Wat we wel hebben is een zeer vruchtbare frambozenstruik.
Vier kilo vruchten plukten we daar vanaf dit jaar. Van de eerste 2 kilo maakte ik vandaag 8 potjes jam. Daarna ging ik met een biertje in de tuin zitten en was ik erg tevreden over mezelf.

Hier wat foto's.

Bergafwaarts

Iedereen hoopt oud te worden, zo oud mogelijk, maar of dat altijd een benijdenswaardig proces is, dat is natuurlijk de vraag. Collega M. had deze week in ieder geval haar handen vol aan haar moeder die zo geschrokken was van de plotselinge gebreken van haar ouderdom, dat ze het daardoor even niet helemaal meer trok.
Gelukkig zijn er dan altijd weer mensen, zoals mijn collega, die dan even bijspringen, met hulp of goede adviezen.
Ook de fietsersbond had deze week in de “kwaliteitskrant” De Telegraaf een goed advies. Of misschien meer een goedbedoeld advies. De fietsen van alle 55 plussers zouden moeten worden voorzien van zijwieltjes, omdat mensen op die leeftijd het verkeer niet meer goed kunnen inschatten. Ik weet niet wat me meer choqueerde; de trainingswieltjes of het feit dat je op deze leeftijd al als bejaard wordt gezien. Over 15 jaar is het dan al zover voor mij. Ik sta op dit moment dus op de top van mijn curve en vanaf nu af aan is het bergafwaarts op het pad dat me via een omgekeerde postpuberteit (oude man met vieze praatjes op het kantoor), via de lagere schooltijd (zijwieltjes op de fiets) weer zal doen terugkeren naar het vegeterend bestaan van een baby (verzorgingstehuis met een Tena luier om). Hoe kan ik dit proces stoppen?
Maar dan moet ik opeens denken aan mijn ouders die op hun zeventigste nog de Noordzee route aan het fietsen zijn, zonder zijwieltjes en die daarbij nog kamperen en in jeugdherbergen slapen. In plaats van ouderen na hun vijftigste al zijwieltjes aan te praten, kan je ze beter stimuleren om gezond te leven, regelmatig te sporten en eens te stoppen met roken, zodat ze zich kunnen ontwikkelen tot supergrannies die in een rechte lijn kunnen fietsen en tijdig kunnen stoppen bij een kruising. Draai die wieltjes eraf, gooi weg die luier en leef!

De Molencatenroute

De nieuwe impuls van de vers aangeschafte Trek fiets zorgde ervoor dat K. graag fietstochten wilde rijden. Aangezien mijn eigen ATB-tje, sinds ik was begonnen met hardlopen, stof stond te vergaren in de schuur, was ik daar ook wel voor te porren.
Bureaumaatje had een goede tip. In Gelderland (hier net over de brug) hadden ze volgens hem een tijdje geleden een fietsroutenetwerk geïntroduceerd dat werkte met knooppunten. Het idee was even eenvoudig als geniaal. Hier wordt het even uitgelegd.
Door het fietsroutenetwerk systeem te gebruiken kan je als het ware je eigen route samenstellen. Ook bestaande routes, zoals wij vandaag reden (de Molencateroute), kun je rijden met gebruik van de fietsknooppunten. Zo reden wij van punt 58, via 59 naar 86 om weer te eindigen bij nummertje 58. Als je het eenmaal door hebt is het reuze eenvoudig en zoals met alle goedwerkende systemen vraag je je onwillekeurig af waarom men hier niet eerder op is gekomen.
63 kilometer reden wij vandaag. Best aardig om mee te beginnen.

Echt kut!

“Weet je wat ik nou zo ontzettend kut vind?”, zegt een meisje bij ons in de treincoupé tegen haar ouders, die net als ons op weg zijn naar het North Sea Jazz festival. “Als ze op het laatste moment het programma omgooien en ze artiesten opeens op een heel ander tijdstip laten optreden. Ontzettend kut is dat!” Haar ouders, die tegenover haar zitten lijken niet echt onder de indruk van de rondvliegende geslachtsdelen en geven hun postpuber gelijk. Waarmee meteen maar even wordt bewezen dat het woord “kut” in het dagelijks taalgebruik klaarblijkelijk een volkomen geaccepteerde krachtterm is geworden.
Nu wil ik niet meteen de moraalridder uithangen. Wie zonder zonden is werpe de eerste steen en ook uit mijn mond valt wel eens een k-woord. Maar als je er eventjes goed bij nadenkt is het natuurlijk vreemd dat het vrouwelijk geslachtsdeel op deze manier wordt geassocieerd met iets dat vervelend is en te vermijden valt. En dat terwijl er veel k-woord gebruikers zijn die van dit specifieke gedeelte van het vrouwelijk lichaam normaal geen genoeg kunnen krijgen. Nogal inconsequent dus. Eigenlijk zou dit woord alleen maar gebruikt moeten worden in een positieve context, want dit lichaamsdeel geeft ons eigenlijk niets dan plezier en laten we voor de vervelende dingen dan maar een woord gebruiken dat verwijst naar iets echt vies. Poep of zo.
Echt poep dus, dat ze het programma van North Sea Jazz af en toe helemaal omgooien!
(Ja, ik weet het, het vereist wel enige oefening)

P.S. Wij zijn gisteren dus fijn naar het North Sea Jazz festival geweest en ik moet zeggen, het was echt kut! Voor herhaling vatbaar dus. (Hier. de foto’s)

Ravitaillering

Bij de klanken van Radio Tour de France op mijn werk moet ik onwillekeurig terug denken aan al die keren dat ik in de zomervakantie ergens op een strand of aan een plas ingespannen naar een radiootje lag te luisteren, benieuwd of er weer een landgenoot zou winnen. Vooral als de toeterende trompet tune de apotheose inzette en het opgewonden commentaar afgewisseld werd met het geluid van de gebroeders Brouwer (of welke koperblazers dan ook) ging mijn hart sneller kloppen.
Ook waren dit de enige weken in het jaar dat je vrijwillig naar Franse chansons luisterde en woorden als “ravitaillering” hoorde langskomen. Prachtig vond ik het en vind ik het eigenlijk nog steeds, hoewel het wielrennen zelf me elk jaar wat minder gaat boeien.
Vandaag vertelde de commentator wat een moeilijke onderneming die ravitaillering eigenlijk is. Een soort chaotisch punt in de koers. Renners moeten oppassen dat ze elkaar niet in de wielen rijden en sommigen grijpen zelfs mis en laten het tasje met brood en banaan (?) al vloekend op het hete asfalt vallen.
Iets wat mij vorige week gelukkig niet overkwam. Op de fiets naar mijn werk werd ook ik namelijk geravitailleerd. Volkomen onverwacht zelfs. Vanaf een afstandje zag ik de soigneur al staan, naast zijn auto in de berm. Niet met een lunchpakketje, maar met een krant. Deze krant.
Als een volleerde renner greep ik hem uit de lucht en bedankte de man voor de moeite.
Misschien dat er de volgende keer ook een mannetje met een beker warme koffie kan staan?
Een betere start van de dag kan ik me niet voorstellen.

Gewei 2

Ik ben tot inkeer gekomen. Mijn lezers hebben gelijk! Weg met de valse schaamte, laten zetten zo'n ding en er dan gewoon trots op zijn, tot in het bejaardentehuis aan toe. Heb deze dus maar even bij K. laten zetten.

Gewei

“Ja, zo ziet het er nog wel aardig uit”, dacht ik toen een dame op de parkeerplaats van het winkelcentrum me bij het inladen van haar boodschappen een blik gunde op haar tatoeage. Deze was strategisch geplaatst in het niemandsland tussen rug en billen en werd zichtbaar bij het bukken. Toeval misschien, maar het zou mij eigenlijk niets verbazen als de lowrider broek en het te korte truitje zorgvuldig bij elkaar was uitgekozen. Zo’n huidversiering kost namelijk niet niks en het zou jammer zijn als deze alleen op zon en keesdagen te bezichtigen zou zijn.
Een argeloze toeschouwer bij het winkelcentrum is eigenlijk mooi meegenomen.
Toch vraag ik me bij zo’n tattoo altijd af hoe die de tand des tijds doorstaat. Nu ziet ie er nog mooi uit op een strakke huid, maar hoe cool is ie nog als je over 45 jaar in het verpleegtehuis klaar staat om gedouched te worden? Als zo’n verpleger in de badkamer de klittenbandsluiting van je Tena lady lostrekt en getuige is van het vaalgrijze hertengewei op je uitgezakte bleke billen?
Op tijd weg laten laseren dat ding, is mijn advies.

Leuk

Er zijn weinig dingen die alleen maar leuk zijn. "Alleen leuk" bestaat waarschijnlijk niet. Het verradelijke is namelijk dat je de vervelende kanten in de loop der tijd een beetje weg gumt. Dat zal de mens wel eigen zijn. Zo denk ik bij een dagje aan het strand aan zon, zee en zwemmen. Niet aan die derdegraads verbrandingen en de bijbehorende blaren die je daar bij het zonnen kan oplopen.
Ook aan pretparken heb ik voornamelijk goede herinneringen. Toch zweefde ik een keer al kotsend in de Octopus, een wild draaiende attractie in Shetland Ponypark.
En dierentuinen, die zijn toch ook alleen maar leuk? Waar kan je anders olifanten, leeuwen en gorilla’s in het echt zien rondlopen? De vrouw die een paar weken geleden een zwaar gefrustreerde Bokito achter zich aan kreeg weet inmiddels dat zelfs een dierenpark bezoeken niet alleen maar positieve herinneringen oplevert.
Zo was ik vandaag, in Burgers Dierenpark, die momenten vergeten dat je in een hok staat te turen, waar volgens het bordje een kangoeroerat , in zou moeten zitten. De eerste paar seconden denk je dan dat je de enige bent die niets ziet, want je staat er niet alleen. Nee, er staan nog minstens tien andere mensen in het hok te turen die denken dat het beestje heel goede schutkleuren heeft of dat ie misschien even achter een rots ligt te slapen.
Dierentuinen zijn tegenwoordig zo diervriendelijk dat ze de beesten een lekker ruim hok geven. Zo ruim dat ze alle gelegenheid hebben om zich even in alle rust terug te trekken en dat doen ze vervolgens dan ook 80 procent van de tijd. Geef ze eens ongelijk, als er hier elke dag mensen met hun neus tegen het raam van de keuken naar binnen staan te kijken, ga ik ook boven zitten.
Dus dat dagje naar Burgers Zoo was best leuk hoor. De bush, de desert en de mangrove; hartstikke knap gedaan, maar ik miste toch de dieren een beetje. De volgende keer moeten ze even een schop onder de kont krijgen. Voor de zeventien euro vijftig wil ik namelijk wel een beetje geëntertaind worden.

Verkocht

Lachen met onze makelaar. Ik schat hem zo eind twintig, begin dertig. Type snelle jongen, die goed heeft nagedacht over zijn kleding en kapsel. Met z’n ruitjespak en kleurspoeling ziet hij er uit als een rasechte metroseksueel, maar als hij begint te praten verraadt hij zijn afkomst. Uit een van de dorpen rondom Zwolle vermoed ik, of anders een van die oer Zwolse wijken waar mensen, als het weer het een beetje toelaat, voor hun huis zitten, op een kratje bier. “Leuk jasje”, zegt hij tegen me als we voor een afspraak op zijn kantoor komen. “Heb ik thuis ook in de kast hangen”
Hij helpt ons goed die dag. Wakkert het waakvlammetje van de hoop aan als we bij hem in de auto zitten om ons droomhuis voor de tweede keer te bekijken en zegt dat we nog wel een kans maken. De mensen die ons voor waren met een bod hebben immers wat moeite met het tijdstip van de aanvaarding. Die zou pas in Januari zijn en dat is eigenlijk wat te laat voor hen.
Voor de deur van het gewilde object staan we vijf minuutjes te wachten op de makelaar van de verkopende partij. “Moet je nu opletten”, zegt hij tegen ons als de dame in kwestie arriveert in haar snelle bolide. We snappen niet helemaal wat hij bedoelt, totdat we getuige zijn van zijn toneelstukje. Hij speelt zijn rol van ongeduldige makelaar met verve en kijkt zeer opzichtig en geïrriteerd op zijn horloge. Mevrouw de makelaar komt op een holletje aanzetten en verontschuldigt zich met een: “Sorry, ben ik laat?”
Eenmaal binnen ziet hij deuken in de vloer en onafgemaakt voegwerk, wat ik, als leek, natuurlijk helemaal had gemist. Ook roept hij mevrouw de verkopende makelaar tot de orde. Zij had namelijk beloofd dat ze op het moment van ons tweede bezoek klaar zou zijn met de onderhandelingen met de eerste partij. Anders zou ze ons niet uitgenodigd hebben. Maar het blijkt dat de onderhandelingen nog volop aan de gang zijn. Jammer voor ons dus.
De dag daarna belt snelle jongen op, met slecht nieuws. “Het huis is verkocht”, zegt hij en klinkt oprecht teleurgesteld. Eigenlijk ben ik dat ook wel, maar al snel daarna voel ik me opgelucht. Niet om het feit dat we achter het net vissen, maar omdat we tenminste voor even verlost zijn van de onzekerheid en dat weer eventjes terug kunnen naar ons normale, rustige leventje. Weliswaar in een huurhuis, maar wel eentje waar we met veel plezier wonen.
Volgende keer beter.

We hebben een winnaar!

En voor iedereen die ook wel eens een boekenpakket wil winnen met 6 actuele thrillers deel ik hier nogmaals het trucje:
1: Ga naar deze site. Download het programmaatje.
2: Ga nu naar deze site en ga wekelijks een half uurtje prijsvragen insturen (met behulp van het eerder genoemde programmaatje).