dinsdag, juli 03, 2007

Verkocht

Lachen met onze makelaar. Ik schat hem zo eind twintig, begin dertig. Type snelle jongen, die goed heeft nagedacht over zijn kleding en kapsel. Met z’n ruitjespak en kleurspoeling ziet hij er uit als een rasechte metroseksueel, maar als hij begint te praten verraadt hij zijn afkomst. Uit een van de dorpen rondom Zwolle vermoed ik, of anders een van die oer Zwolse wijken waar mensen, als het weer het een beetje toelaat, voor hun huis zitten, op een kratje bier. “Leuk jasje”, zegt hij tegen me als we voor een afspraak op zijn kantoor komen. “Heb ik thuis ook in de kast hangen”
Hij helpt ons goed die dag. Wakkert het waakvlammetje van de hoop aan als we bij hem in de auto zitten om ons droomhuis voor de tweede keer te bekijken en zegt dat we nog wel een kans maken. De mensen die ons voor waren met een bod hebben immers wat moeite met het tijdstip van de aanvaarding. Die zou pas in Januari zijn en dat is eigenlijk wat te laat voor hen.
Voor de deur van het gewilde object staan we vijf minuutjes te wachten op de makelaar van de verkopende partij. “Moet je nu opletten”, zegt hij tegen ons als de dame in kwestie arriveert in haar snelle bolide. We snappen niet helemaal wat hij bedoelt, totdat we getuige zijn van zijn toneelstukje. Hij speelt zijn rol van ongeduldige makelaar met verve en kijkt zeer opzichtig en geïrriteerd op zijn horloge. Mevrouw de makelaar komt op een holletje aanzetten en verontschuldigt zich met een: “Sorry, ben ik laat?”
Eenmaal binnen ziet hij deuken in de vloer en onafgemaakt voegwerk, wat ik, als leek, natuurlijk helemaal had gemist. Ook roept hij mevrouw de verkopende makelaar tot de orde. Zij had namelijk beloofd dat ze op het moment van ons tweede bezoek klaar zou zijn met de onderhandelingen met de eerste partij. Anders zou ze ons niet uitgenodigd hebben. Maar het blijkt dat de onderhandelingen nog volop aan de gang zijn. Jammer voor ons dus.
De dag daarna belt snelle jongen op, met slecht nieuws. “Het huis is verkocht”, zegt hij en klinkt oprecht teleurgesteld. Eigenlijk ben ik dat ook wel, maar al snel daarna voel ik me opgelucht. Niet om het feit dat we achter het net vissen, maar omdat we tenminste voor even verlost zijn van de onzekerheid en dat weer eventjes terug kunnen naar ons normale, rustige leventje. Weliswaar in een huurhuis, maar wel eentje waar we met veel plezier wonen.
Volgende keer beter.

Labels:

6 Comments:

  • Hè toch balen! Maar je gaat er gelukkig goed mee om. Heeft K. er ook een beetje vrede mee?

    By Anonymous Anoniem, at 03 juli, 2007  

  • Jammer voor je, maar het is aan de andere kant ook weer zo, dat een huis kopen ook weer een hoop heisa met zich meebrengt.. (we leven hier op project Ten Dale erg mee met vrienden Claudia en BertJan...bij wie het project 'Eigen Huis' gelukkig nu wel een eindfase ingaat...)

    By Anonymous Anoniem, at 04 juli, 2007  

  • En dan langzaam naar het idee toeleven he... Niet te snel, vooral. Want wát een stap!
    Een goede makelaar is overigens goud waard...

    By Anonymous Anoniem, at 04 juli, 2007  

  • Soms ben ik wel eens blij dat ik was afgewezen bij een sollicitatie. Wat een rust...

    By Anonymous Anoniem, at 04 juli, 2007  

  • Wacht maar af.... je denkt dat de rust aan breekt, maar voor je het weet....

    succes!

    By Blogger Zeppo, at 09 juli, 2007  

  • Met zo'n gladjanus zou ik geen zaken willen doen! Al krijg je dan waarschijnlijk nooit een huis...

    By Anonymous Anoniem, at 11 juli, 2007  

Een reactie posten

<< Home


 

 Subscribe in a reader