Whiff

De een zegt dat de mens verrot en slecht is en dat je je daar maar het beste bij neer kan leggen. De ander beweert dat de mens maakbaar is. Met wat kleine ingrepen kunnen we er alle vervelende kantjes van wegslijpen zodat de aarbol op den duur alleen nog maar bewoond wordt door lange androgyne mensen in zilverkleurige pakken met regelmatige gezichtstrekken die nog lekker ruiken ook. De eerste stap is al gezet met Whiff.

Adams Æbler

Net uit mijn wittebroodsweken denk ik nu al de oplossing te hebben gevonden om je huwelijk een beetje interessant te houden en de sleur te vermijden. Je moet gewoon zorgen dat je constant gezamenlijke projecten blijft houden. De hele trouwtoestand was eigenlijk al het eerste project. Het tweede hebben we ook al bedacht, namelijk het kopen van een huis.
Dus werd ik lid van vereniging Eigen Huis, kocht een boek van de Consumentenbond over huizen kopen en K. hield opeens zeer zorgvuldig bij welke nieuwe woningen er op Funda werden gepubliceerd. Na een paar weken konden we concluderen dat er van sleur inderdaad niets te merken viel in onze relatie, maar dat we elkaar wel regelmatig in de haren zaten over bijvoorbeeld het wel of niet leuk vinden van een bepaalde woning, of over de keuze tussen bestaande bouw en nieuwbouw. Zo bleef ons leven interessant, maar daalde de sfeer af en toe onder de behaaglijke kamertemperatuur.
Een ander project dat we de afgelopen week oppakten was “operatie moestuin”. Collega Nakker wees ons op het bestaan van de moestuinen in Stadshagen waar alleen ecologisch op verbouwd mag worden. Dat sprak ons wel aan. Dit paste prima in onze nieuwe significant verbeterde levensstijl, waar we met het indraaien van een 15 tal spaarlampen enige tijd terug aan begonnen waren. Ondanks het feit dat we ons alleen nog maar inschreven (het daadwerkelijke tuinieren begint waarschijnlijk pas volgend jaar) begonnen partypoopers op mijn werk meteen te zeuren over het aantal uren dat je daar per week mee kwijt bent en over het feit dat je dan in de zomer eigenlijk niet meer op vakantie kan, omdat dan de boontjes geoogst moeten worden.
Maar zolang ons geen rampspoed staat te wachten zoals bij Adam, in de overigens zeer goede en orginele film "Adams Aebler" die door opeenvolgende Bijbelse plagen de appels aan zijn appelboom dreigt te verliezen, zal het wel meevallen. Toch?

PN-BS-41

Ik heb gegokt en verloren. Een aantal weken geleden tenminste, toen ik dacht zonder “autoschadehulp buitenland” naar Frankfurt en terug te rijden. Toen FBTO deze service zonder mij te raadplegen uit hun pakket gooiden reageerde ik aanvankelijk boos en daarna apathisch. Het kon nog wel even wachten, een nieuwe "autoschadehulp buitenland". Deze laksheid werd dubbel en dwars afgestraft toen ik daarna met een kapotte motor in het zicht van de grens strandde in Dinslaken. Moederziel stonden we daar alleen, geen ANWB of ADAC die ons wilde helpen. Alsof ik van die ervaring nog niet genoeg geleerd had, volgde terug in Nederland een aaneenschakeling van Kafka-eske toestanden. Om mijn auto af te melden om hem op die manier in Duitsland te laten slopen moest ik van de Nederlandse Rijksdienst voor Wegverkeer hoog springen en van het Duitse sloopbedrijf laag.
De halgare Clio zou voor altijd in het slopers vagevuur moeten blijven. Wegroestend op een verlaten industrieterrein zou ik mijn leven lang belasting en verzekeringsgeld moeten betalen voor het wrak. Totdat er toch een oplossing gloorde aan de horizon. Met de geel/zwarte nummerplaten zou ik de auto toch nog bij een keuringsstation kunnen afmelden en met dát bewijsje zou alles voor elkaar komen. Frau Shroer van het garagebedrijf was dan ook zo vriendelijk om mijn kentekenplaten naar mijn oude (!) adres te sturen (dat stond namelijk nog netjes in mijn autopapieren). Iets waar ik weer nét te laat achterkwam, op het moment dat het pakketje weer terug was gestuurd naar Dinslaken. Maar na nog een paar telefoontjes in kreupel Duits kwamen ze hier gisteren toch eindelijk aan. De nummerplaten met de combinatie piemeltje-neuken-borsten-sucken-eenenveertig. (vieze ezelsbruggetjes zijn voor mij dé methode om cijfercombinaties te onthouden).
Hiermee lijkt het hoofdstuk Clio Baccara (met notenhouten dashboard) eindelijk afgesloten en kunnen we beginnen met ons milieuvriendelijke, autovrije leven.
Nu ik durf te vliegen hebben we namelijk wel wat CO2 te compenseren.

Sparren

Nakker is een creatieve jongen. Iemand die in een onbewaakt ogenblik zomaar vijf verschillende pornoversies van het liedje Beertje Colargol (beertje dat kan..) uit zijn mouw schudt. Maar dat is niet alles. Afgelopen week gaf hij ook een verrassend nieuwe betekenis aan het werkwoord “sparren”. Ik weet niet precies meer in welke context het naar voren kwam, maar de personen waar het over ging zaten volgens Nakker alleen maar een beetje aan het sparren.
Stel je bijvoorbeeld een willekeurige vergadering voor. Je denkt dat het over iets belangrijks gaat, want een paar collega’s hebben een duidelijke mening ergens over en vragen beurtelings zeer dwingend de aandacht en laten zo de vergadering lekker een half uurtje uitlopen. Je denkt dat het over de inhoud gaat, maar eigenlijk zijn ze maar een beetje aan het sparren. Wie is er het meeste aan het woord. Wie krijgt de meeste bewonderende blikken. Met andere woorden, wie staat er boven de ander in de kantoorpikorde?
Een andere situatie. Je zit op een willekeurige gereformeerde verjaardag. De stoelen staan keurig opgesteld in een kringetje en het gesprek gaat over de kerk, dominees en wie er de kleinste televisie heeft. Je denkt: sohee, die zijn goed bezig (niemand die toegeeft dat de preek afgelopen Zondag tien minuten te lang duurde en dat ze eigenlijk wel graag naar huis wilden), maar eigenlijk zitten ze maar een beetje aan het sparren. Wie gelooft er het hardst en twijfelt het minst? Wie scoort de meeste punten?
Net als je denkt dat jij wel altijd je meest integere zelf bent is er altijd wel iemand die je even de spiegel voorhoud.
Toen ik bij de Vrijdagmiddagborrel vertelde dat K. en ik wel eens wedstrijdjes doen wie er op een keyboard de meeste aanslagen per minuut haalt, zei Bureaumaatje: “ Ja, dat is echt iets voor jullie”. Typisch Ary en K. gedrag dus.
Elkaar kibbelend de loef proberen af te steken. Beetje sparren om te zien wie er de baas in huis is.
(Een wedstrijd die trouwens nog steeds niet beslist is)

Gratis af te halen

Enige tijd geleden werd K's enthousiaste voornemen om een eigen Bubble (Chihuahua) aan te schaffen danig getemperd door de prijs van zo'n beestje. Nu heeft ze een exemplaar gevonden dat waarschijnlijk met een fikse korting meegenomen kan worden. Klik hier.

I'm only happy when it rains

Tja, wat is geluk? Het is iets dat ons veelvuldig is toegewenst de laatste tijd. Iedereen hoopt dat we, nu we getrouwd zijn, nog gelukkiger worden dan dat we al waren. Dat lukt ook best wel aardig. Geluk is iets wat veel mensen nastreven, maar waarvan je al gauw door krijgt dat het geen langdurige “state of mind” is maar zich veelal voordoet in momenten.
Momenten die bij mij, vreemd genoeg, vaak te maken hebben met regen. Een tijdje geleden stond ik op maandagochtend vanuit ons keukenraam naar buiten te kijken, naar de regendruppels die neerkwamen op de stoeptegels. Het feit dat ik niet hoefde te werken en dat ik lekker alleen thuis was, terwijl de hemelsluizen zich openden gaf me even dat zorgeloze en gelukzalige gevoel waarvan je hoopt dat het de hele dag bij je blijft.
Gisteren was het weer zover. K. en ik lagen allebei op een bank in onze huiskamer, “minding our business”, terwijl het buiten betrok. De deur naar de tuin stond nog open, want het was nog warm buiten. Na enkele donderslagen begon het langzaam te druppelen, totdat de dikke druppels naar beneden kwamen. De geur van gras en aarde kwamen door de buitendeur naar binnen en ik kreeg weer datzelfde gevoel.
De rust van de ruisende regen geeft me klaarblijkelijk een beter gevoel dan een zomerse dag.
Vreemd.

De blonde sexmachine

De kinderen die achter ons huis in de brandgang (bestaat dat woord nog?) aan het spelen waren hadden iets nieuws bedacht. Bezig met het zaaien van een fleurige veldbloemen border in onze tuin konden we alles goed volgen. “Laten we allemaal een liedje verzinnen en je mag zelf de woorden bedenken”, zei er een. Een stoer jongetje, amper de luier ontgroeid, zette spontaan in met: “Fokjoe-fokjoe-fokjoe-fokjoe-fokjoe-fokjoe-fokjoe-fokjoe!”, gevolgd door het refrein: “Mie-hie soooo hoooornie!”
Ik vroeg me even af wie deze kinderen eigenlijk opvoedt, of waar ze naar school gaan. Waar halen ze die taal vandaan en worden ze niet gecorrigeerd? Eigenlijk wilde ik iemand een welgemeend: “Die jeugd van tegenwoordig!” laten horen. K. was ook in de tuin en die zou het er vast wel mee eens zijn, maar toen bedacht ik me opeens een moment van zo’n dertig jaar geleden. Ik stond als klein jongetje met een vriendje achter ons huis, in de brandgang en nam aandachtig de woorden van het liedje op, dat me door hem geleerd werd: “AAAngelienuh, de blonde sexmachinuh!”. Wat een sexmachine was wist ik niet precies en ik had ook nog nooit van Peter Koelewijn gehoord, maar spannend klonk het allemaal wel.
Niets nieuws onder de zon dus, met onze buurkinderen.

Kerk of Cult?

Van de Scientology kerk mag je niet zeggen dat ze een sekte zijn. Je mag er niet eens naar vragen. Doe je dat wel dan staat er binnen de kortste keren een iets te assertieve Tom Cruise lookalike voor je neus die je al schreeuwend uitmaakt voor rotte vis.
Daar kwam BBC reporter John Sweeney achter toen hij een reportage wilde maken over de kerksekte. Hier te zien op YouTube (deel 1, deel 2, deel 3) Gefrustreerd door zoveel verbaal geweld verloor hij zijn geduld en liet zich vervolgens uitdagen tot een ordinair schreeuw wedstrijdje. Begrijpelijk. Het was bijna pijnlijk om te zien hoe hij minuten lang verbaal geïntimideerd werd.
Even bizar was Johns poging om enkele BS-sers (bekende Scientology aanhangers) te interviewen. In een kamer hadden zich een aantal beroemdheden verzameld, zoals Kirsty Ally (van Cheers), Leah Remini(vrouw van Doug in “the King of Queens) en Juliette Lewis (actrice annex hippe rockchick). Geconfronteerd met Johns vragen reageerden ze als “a deer in the headlights”. Vooral na de vraag “is The Scientology Church een sekte?”, zag je hun gezichten betrekken. Sommigen keken zelfs wat gegeneerd en betrapt.
Het komt me altijd een beetje vreemd voor dat zulke getalenteerde mensen (ook Chaka Khan is lid, zie deze lijst)warm lopen voor een religie die is bedacht door een science fiction schrijver en waarin een belangrijke hoofdrol is weggelegd voor buitenaardse wezens die eeuwen geleden onze aarde hebben bezocht en daar wat overtollige wezens in een vulkaan gegooid hebben. Van hun ronddolende zielen zouden wij nu nog steeds last hebben.
Nu wil ik niet zeggen dat de verhalen van de gevestigde religies nu zo logisch in elkaar zitten, maar als je dan toch een nieuwe religie bedenkt, verzin er dan eentje zonder dwang en agressie.
Stiekem was ik toch even blij dat een andere Scientology aanhanger; Beck niet in die kamer aanwezig was. Daarvan heb ik namelijk op ’t ogenblik zo’n goede ceedee van geleend bij de bieb, dat ie eventjes een muzikale held voor me is geworden. Scientology lid of niet.

Nee, ik wil echt geen abonnement!

Voor 5 euro genoot ik 5 weken van de NRC Next aan huis. Vervelende bijkomstigheid met dit soort proefabonnementen is dat je de televerkoper er gratis bij krijgt. Die belt zo’n week later op om te kijken of ze je nog langer aan zich kunnen binnen. Ondanks het feit dat ik de jongeman aan de telefoon al twee keer afgescheept had met de smoes: “ geen tijd”, besloot ik hem bij de derde poging maar te belonen voor zijn vasthoudendheid. De beloning zou, voor alle duidelijkheid, niet bestaan uit het kopen van een abonnement, maar uit het aanhoren van zijn praatje.
Iets waar ik eigenlijk steeds minder zin in kreeg naarmate het duidelijker werd dat hij tijdens het gesprek een beetje zat te geiten met een van zijn vrouwelijke collega’s. Het voorgekookte verkoop praatje kreeg hij dan ook niet goed uit zijn strot. Halverwege de eerste zin moest hij al een lachsalvo onderdrukken, wat resulteerde in een gesmoord geproest. Na zich herpakt te hebben gaf hij me gelukkig meteen een “way out” . “Klopt het dat u op het ogenblik de NRC Next ontvangt? “, was de eerste vraag op zijn lijstje. Dit kon ik in aller eerlijkheid met “nee” beantwoorden. De week daarvoor ontving in namelijk mijn laatste krant.
Even bleef het stil aan de andere kant. Dit antwoord had hij niet verwacht. “ Dus u ontvangt op dit moment echt geen NRC Next?”, probeerde de ingehuurde student nog een keer. “Nee, echt niet!”, antwoordde ik nogmaals. De opgeluchte blijheid in mijn stem moest bij hem toch een lichtje laten branden dat er hier niets helemaal pluis was. “Vreemd”, mompelde de verkoper, “Dan heb ik zeker het verkeerde adres gekregen”. “Misschien wel”, loog ik ditmaal, blij dat ik van deze horzel verlost was.
Volgende keer vertrouw ik maar weer gewoon op mijn: “geen-interesse-kleng!” methode.

Klusje

Onder begeleiding van het orkest van Herbert Kreunemeyer begon ik vanochtend met het schoonmaken van de huiskamervloer. “Grappig he?”, zei K. “Dat dit de laatste tijd een beetje jouw klusje is geworden”. Nou, zo grappig vond ik dat niet, maar enigszins logisch was het wel. Sinds de introductie van mijn vierdaagse werkweek (4x9) was ik namelijk opeens een extra dag vrij. Een dag die vervolgens helemaal werd volpropt met huishoudelijke taken waar we in het weekend geen zin in hadden.
Dus pakte ik vanochtend de Swiffer, een huishoudelijk hulpstuk dat destijds met veel enthousiasme in de markt werd gezet. Volgens de fabrikant was het “Swifferen” zo makkelijk, dat zelfs mannen dit zonder moeite konden doen. Het apparaat werd vervolgens uitgerust met een reservoir, gevuld met schoonmaakmiddel, dat je gedurende de slavenarbeid op de grond kon spuiten. Zo kon je de vloer met een vochtige doek schoonmaken, zonder dat je daarbij door de knieën moest. Als man was ik daar natuurlijk uitermate mee in mijn nopjes. Een dweil en een wisser was namelijk veel te moeilijk voor mij. Die dekselse Swiffer leek voor mij gemaakt. Totdat ik opeens geen droge doeken meer kon krijgen voor mijn schoonmaakstok. Bij de Blokker viel me ook op dat het systeem+reservoir al helemaal niet meer te krijgen was. Het hele programma bestond nu uit een stok zonder reservoir. De droge doeken waren vervangen door een soort vochtig toiletpapier dat je aan de stok moest bevestigen. Een lapje dat na twee keer strijken al weer opgedroogd was.
Als man was ik hier door enkele dagen van slag. Hoe moest dit nu verder? Terug naar de dweil + trekker en hier dan maar een cursus voor volgen? De evrouwcipatie van de man werd hiermee weer jaren terug in de tijd geworpen. Swiffer, bedankt!

Ziezo, de tuin is ook weer klaar

Creatief zeg!

Op weg naar de kroeg om haar afscheid te vieren, of beter gezegd; te betreuren, kwam ik opeens een electriciteitshuisje tegen dat ik nog niet in mijn verzameling had.
Voor de hele verzameling, klik hier.

Trouble in paradise

Laatst hadden we het er op het werk, bij de koffie over dat het nog geeneens zo lang geleden was dat we de boodschappen betaalden met een uitgeschreven eurocheque en de was deden in een lavet, om het vervolgens door een wringer te halen alvorens de kledingstukken droog te centrifugeren in een rond, cilindervormig centrifuge apparaat. (Zo deden Lebrat en ik in de tachtiger jaren tenminste onze was op onze oude studentenflat)
Tegenwoordig behoren deze omslachtige werkzaamheden tot het verleden en pinnen we onze boodschappen en stoppen het wasgoed in een droger. Je zou zeggen dat de moderne mens zo een hoop tijd overhoudt. Niets is minder waar. Daar kwam ik afgelopen week nog maar eens achter. Problemen worden wel opgelost, maar worden net zo snel weer vervangen door nieuwe ongemakken. Zo konden wij weer eens een week lang niet internetten. Waar het aan lag, daar liepen de meningen over uiteen. Ik dacht zelf aan een softwarematig probleem, K. wist zeker dat het aan de ethernet aansluiting lag en onze provider @Home concludeerde na een kwartier telefoneren dat het aan onze kabel lag. Ze zouden dan ook zo snel mogelijk een nieuw snoer afsturen. Inmiddels waren K. en ik er, met behulp van een ander kabeltje en de laptop al achter dat de gestelde diagnose niet juist was. Dus belden we opnieuw onze internetboer. Daar werden we geholpen door een ander persoon die ons opdroeg om ergens twee stekkertjes uit te halen en deze opnieuw weer aan te sluiten. Deze: “..of je stopt de stekker er in” oplossing gaf ons in twee tellen weer toegang tot de cyberspace.
Dus of het leven zoveel simpeler is geworden, ik weet het niet. Alle hulpmiddelen waar we tegenwoordig van afhankelijk zijn, zijn in ieder geval een stuk ingewikkelder geworden.

Goodie two shoes

Ik ben wel eens uitgemaakt voor “Goodie two shoes” en terecht. Vanaf mijn vroege jeugd ben ik namelijk geprogrammeerd met een aantal strenge regels en ben daardoor in het bezit van een bijzonder sterk ontwikkeld normbesef.
Zo kan ik me oprecht druk maken over het feit dat mensen op 4 Mei niet eens het fatsoen kunnen opbrengen om s’avonds om acht uur twee schamele minuten stil te zijn. Ook wind ik me buitenproportioneel op als mensen in musea met hun camera twintig centimeter voor het doek staan te flitsen, ook al staan er overal grote roodomrande verkeersborden die aangeven dat dat ten strengste verboden is. Ik kan me nog net inhouden om deze mensen niet persoonlijk aan te spreken op hun gedrag.
Voor diegenen die wel eens naar de bijzonder onbeschofte (maar leuke) serie Southpark kijken: ik ben gewoon net als Butters , het brave jongetje van de groep.
Daarom was ik vandaag ook extra blij toen ik kennis nam van het bericht dat Paris Hilton, nadat ze was aangehouden wegens autorijden zonder rijbewijs (in beslag genomen wegens rijden onder invloed), veroordeeld werd tot vijfenveertig hele dagen achter de tralies. Het verwende nest deed bij haar aanhouding erg haar best om de dienstdoende agenten te negeren, door druk met haar Blackberry in de weer te gaan. Toen ze vervolgens ook nog eens, “fashionably late” arriveerde op de rechtzitting, was het voor de dienstdoende judge niet moeilijk meer het recht te laten zegenvieren.
Victorie voor al de Butters in de wereld. Laat ze maar eens boeten, die arrogante, verkeerborden en vier Mei negerende, alcoholistische verwende krengen.

Bubble

Toen collega M. met zijn hond Bubble op z’n werk verscheen werd hij eerst smakelijk uitgelachen door zijn collega’s. Die wilden wel eens weten waar hij de moed vandaan haalde om zich met zo’n blafhamster in het openbaar te vertonen. Maar naarmate de dag verstreek en Bubble, rondzwervend over de afdeling, alle harten een voor een liet smelten begreep iedereen opeens wat voor een uitwerking de grote vochtige Chihuahua ogen op een mensenziel kunnen hebben.
Zelfs ik, poezenliefhebber pur sang, bezweek voor het mormel en mailde enthousiast naar K. om te vertellen wat voor een lief hondje er bij ons op het kantoor rond liep.
Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Thuis gekomen liet K. weten wat haar verjaardagswens was voor komende Augustus: een lief Chihuahua hondje. “En dan noem ik hem Coco”, zei ze er nog achteraan.
Het lijkt er op dat ik een week geleden, zonder het te weten, in het huwelijk ben getreden met Paris Hilton.

Vraag der vragen

“Maar heb je haar nou ook officieel gevraagd?”, wil er nog af en toe iemand weten. Op deze momenten moet ik me inhouden om niet het bijdehandte “Wat denk je nou zelf?” te laten horen.
Doe je alle moeite om je trouwdag geheel naar eigen inzicht in te vullen en de bekende, clichématige huwelijksrituelen te omzeilen, denken er nog steeds mensen dat ik op mijn knieën ben gevallen om met bibberende stem de vraag der vragen te stellen.
Hoort dit gebruik niet thuis in een tijd dat jonge mannen nog vanuit het ouderlijk huis trouwden en na een paar mislukte experimenten, het derde meisje maar eens polsten of ze er misschien voor te porren viel om een leven lang samen het bed te delen?
Na zeven jaar samen onder de lakens leek me dit nogal een overbodige vraag en een ridicuul toneelstukje. In nederige houding voor je geliefde met een roos tussen de kaken. Een uitgesleten gebaar waar alleen mensen zonder fantasie nog tranen over plengen. Het feit dat zoveel mensen enthousiast kunnen worden over het herkauwen van een romantisch moment dat iemand een paar eeuwen geleden heeft bedacht zegt wel veel over de fantasie van de gemiddelde persoon die aan trouwen denkt.
Nee dus. Deze rolbevestigende, seksistische en oervervelende vraag is niet gesteld. “Misschien moeten we maar eens trouwen”, zal wel eens op zijn gekomen in een gesprek, maanden of jaren geleden. Gewoon om organisatorisch onze zaakjes eens wat beter op de rails te krijgen. Maar wie daar mee kwam zou ik niet weten. Zoals veel dingen in ons leven, is ook dit in goed gezamenlijk overleg besloten.
En die emotie dan, die romantiek?
Precies zeven jaar geleden stond ik met pijn in mijn buik op Schiphol te wachten totdat mijn geliefde bepakt en bezakt bij “Arrivals” door de schuifdeuren kwam. Na meer dan een jaar zouden we eindelijk herenigd worden om de sprong in het duister te wagen en hier samen een leven te beginnen.
Emotie ten top. Daar kan geen knieval moment tegenop.