Bolus

Toen K. en ik na een paar jaar samenwonen zoveel kilo’s waren aangekomen dat we regelmatig het commentaar: “Jij ziet er gezond uit!” kregen, als we geconfronteerd werden met vrienden en familie, hebben we onszelf op een dertig plus dieet gezet. Na je dertigste kan je blijkbaar dus niet meer met goed fatsoen iets uit de frituur eten en wekelijkse pizza’s en zakken Dorito’s zijn dan ook uit den boze, tenminste als je er nog enigszins toonbaar uit wil zien.
Dit dieet, bestaande uit veel groenten, mager vlees en minder zetmeel wierp al gauw zijn vruchten af. De kilo’s vlogen er vanaf. Maar hoe hou je zoiets de rest van je leven vol?
Uiteindelijk vonden we daar wat op: de “eetdag”. Eens per maand zouden er 24 uur lang geen eetregels gelden.
Gisteren was het weer zover. Ik begon de ochtend met twee Zeeuwse bolussen en een halve liter volvette Verwenyoghurt met stukjes citroentaart er in. De bolussen bezorgden me een nostalgische trip naar mijn jeugd in Zeeuws Vlaanderen, waar je te pas en te onpas zo’n stroperige drol krijgt voorgezet. De yoghurt, die het gebak in mijn maag met een zoete deken moest afdekken, viel wat tegen. De substantie had qua mondgevoel iets te veel weg van behangersplaksel om er echt ten volle van te kunnen genieten.
Voor de lunch togen we naar snackbar “Vork” die, volgens een ingelijst krantenartikel op de toonbank, recentelijk was geëindigd in de top tien van Nederlandse snackbars. Waarschijnlijk hadden ze in de beoordeling de service-met-een-lach buiten beschouwing gelaten. Het piepjonge personeel stond namelijk allemaal in de keuken de kat uit de boom te kijken. Die kat waren wij: wachtend tot we onze bestelling konden doen. Terwijl deze pukkelige pubers elkaar aan stonden te kijken, benieuwd wie het eerst zou breken en zijn plicht zou doen, stonden wij daar een beetje geïrriteerd te wachten totdat we ons patatje oorlog met een kroket zouden kunnen bestellen. Uiteindelijk konden we onze gefrituurde waar toch mee naar huis nemen en genoten we met volle teugen van deze ultieme vette bek.
Hierna konden we voor een tijdje geen pap meer zeggen. Even waren we bang dat dit patatje oorlog de genadeklap voor onze eetdag was geweest, maar gelukkig kwam de man met de hamer pas na de pizza van Al Capones en de halve liter Ben&Jerry’s icecream (Fossile Fuel, een nieuwe smaak in hun assortiment).
Daarna nam ik me voor om een week te gaan vasten. Opeens kon ik me het katholieke carnavalspatroon toch een beetje voorstellen.

Film van de week

Net als vorig jaar brak er in huize “Van Die Dingen” een lichte paniek uit, toen bleek dat geen van de reguliere t.v.-zenders de jaarlijkse Oscar uitreiking zou uitzenden. Dit evenement moet hier namelijk altijd verplicht gevierd worden, compleet met vooraf ingevulde favorieten lijstjes. In voorafgaande jaren konden we meestal terugvallen op de BBC, totdat tv-zender Sky vorig jaar opeens de rechten opkocht en de Oscar uitreiking bijna aan onze neus voorbij ging. Gelukkig kunnen we nu, net als vorig jaar, terugvallen op de Duitse tv-zender ProSieben, die naast de Oscar uitreiking zelfs de “pre-show” van de Amerikaanse zender ABC zal uitzenden. Allemaal gewoon in het Engels, dus niet gedubd.
Aangezien we hiervoor tot 5 uur s’nachts moeten opblijven hebben we allebei de maandag daarop maar vrij genomen. Niets kan nu nog een geslaagde “Oscar-night” in de weg staan.
Als voorstudie hebben we eergisteren de film “Crash” gezien, die meedingt in verschillende categorieën. Deze redelijk serieuze film over rassenproblemen in de levens van een aantal mensen in Los Angeles begon niet echt overtuigend maar werd gaandeweg steeds sterker. Totdat ie op het eind z’n climax vindt in een aantal ontroerende momenten.
Mijn huurtip voor deze week dus.

Brief terug

Na de middagpauze ging Joyce weer terug naar haar kantoor. Ze plofte met een diepe zucht op haar ergonomisch correcte bureaustoel, zette haar headsetje op en keek verveeld naar haar beeldscherm. Wat kon ze doen om zich een beetje te vermaken. Een potje patience was “out of the question”. Een paar weken geleden was ze namelijk bij het teamhoofd geroepen. Die had via “geluiden uit de groep” vernomen dat ze nogal vaak met dingen bezig was die niets met haar werk te maken hadden. Nu viel dat grasgroene patience-scherm inderdaad nogal op, maar dat ze er zo door haar collega’s zou worden bijgenaaid had ze niet verwacht. “Stelletje klunzen” mopperde ze hardop en keek even verschrikt over haar schouder, bang dat iemand haar misschien had gehoord.
Eigenlijk moest ze maar even aan de slag, maar met een HBO diploma op zak kon het werk haar maar eigenlijk weinig boeien. Ze wist niet wat ze vervelender vond: die eindeloze stroom aan telefoontjes van mensen die wat te zeuren hadden over de Procter and Gamble producten, of de behandeling van de post.
Joyce hoorde de deur van haar kantoor opengaan en zag de nerd van de postkamer met een rood hoofd zijn karretje over de drempel trekken. Als je het over de duvel hebt trap je hem op zijn staart. De postbezorger, die met zijn rode afro enigszins op Oboema leek boog zich een beetje over haar heen om de stapel met post in haar bovenste stapelbakje te leggen. Hij rook een beetje naar zweet, alsof hij vergeten was zijn pyjama uit te trekken.
Terwijl Oboema verder ging met zijn karretje, bekeek Joyce de stapel met post. De eerste envelop zag er al verdacht uit. Het adres was er met blauwe balpen opgeschreven. “Geen goed teken”, dacht ze en plakte er in gedachten al het label “pretentieus gewauwel” op. Daarnaast nog even een denkbeeldige sticker met “interessant doenerig geouwehoer”. Dit soort post kende ze wel, grappig bedoelde brieven van mensen die waarschijnlijk niets beters te doen hadden. Gelukkig had ze daar een probaat middel tegen gevonden: de nietszeggende standaardbrief. Deze brief, die ze als template in Word had opgeslagen hoefde ze alleen maar even aan te passen en er het juiste adres in te plakken. Iets waarvoor P&G eigenlijk net zo goed een aap had kunnen aannemen.
Voor de zoveelste keer keek Joyce op de klok. Is het nog steeds geen 5 uur?

Liedje van de week

Afgelopen weekend heb ik de eerste prins Carnaval al weer gesignaleerd. Hij liep met zijn kornuiten in het winkelcentrum. Bier halen zeker, want verder valt er daar weinig te doen.
Eigenlijk is het me altijd onduidelijk geweest wat zo’n prins Carnaval nou helemaal doet. Ogenschijnlijk niet meer dan met de raad van elf een beetje staan zwaaien en alaaf roepen.
Maar goed, wat weet ik er nou van. Ik ben boven de rivieren geboren en opgegroeid in een protestants milieu in een tijd dat de diverse zuilen nog strikt gescheiden waren. Wij deden dus niet aan carnaval.
Vanmiddag sprak ik met een voormalig prins Carnaval. Die deed me wat geheimen uit de doeken. Als toegewijd lid van de carnavalsvereniging begint de goede man in September al met de voorbereidingen voor het feest dat meestal pas eind Februari plaats vind. Maandenlang wordt er met man en macht aan een praalwagen gewerkt. Tussendoor bezoeken ze andere carnavalsverenigingen en doen zelfs nog het nodige liefdadigheidswerk. Het lijkt de Rotary club wel, alleen dan zonder die koude kak en gekleurde broeken.
Aan het eind van onze stop and chat, probeerde mijn collega me zelfs nog te rekruteren voor de carnavalsvereniging, waarop ik uitbarstte in een bulderend protestants gelach. Vanaf een afstandje vind ik het allemaal wel leuk, maar voordat ik de polonaise ga lopen moeten Pasen en Pinksteren eerst op een dag vallen.
Misschien val ik nog over te halen als het op z’n Braziliaans gevierd gaat worden. Om daar even een beginnetje mee te maken heb ik maar even een nieuw liedje van de week geplaatst.

Borsthaar

K. kwam vanavond met een nogal ongebruikelijk verzoek: “Honey, kan je even je shirt omhoog doen?” Niet dat ze nooit mijn, ahum, naakte torso wil bewonderen, maar meestal gebeurt dat niet, op zo’n terloopse manier in de huiskamer.
Nogal op mijn hoede wilde ik dus graag even weten wat hiervoor de reden was.
“Nou, dan kan ik namelijk even zien wat voor borsthaar je hebt. Ik twijfel nog tussen de Ekokrijger en de Borstmat” zei ze.
Toen ik me even van achter de computer omdraaide om te zien waar ze die wijsheid vandaan had, zag ik dat ze de “Glamour” aan het lezen was, een soort Cosmopolitan kloon met onzin tips voor vrouwen. Dat verklaarde een hoop.
“Doe het nou maar even, ik zie het vanavond toch wel”, drong ze aan. Zuchtend trok ik mijn shirt naar boven. “Hmm, ik weet het nog steeds niet”, zei ze. “ Kan je zelf even in de spiegel kijken en zeggen wat je bent?”
“Ja, dahaag!”, zei ik en ging verder waar ik mee bezig ben. Ik vroeg me af of er echt vrouwen zijn die, net als de Glamour, geloven dat je het karakter een man aan zijn borsthaar kan aflezen. Daarbij, misschien is het een beter idee om iemand eerst wat te leren kennen, voordat je zo dicht bij zijn borsthaar komt.
“Ik denk dan toch dat je de Borstmat bent. Die is namelijk romantisch, betrouwbaar, iets verlegen en sociaal” zei K. terwijl ze in haar tijdschrift keek.
Nou, dat was dan toch maar weer aardig van haar. Zou ze misschien nog een horloge willen?

Groepsfoto 2

Ik wilde mijn trouwe lezers toch niet het eindresultaat onthouden van de groepsfoto waar ik het een aantal postings terug over had.
Bij het plaatsen van de foto was ik er niet helemaal zeker van of mijn collega's nu wel zo graag met hun smoelwerk op het internet geplaatst zouden willen worden.
Daarom heb ik ze maar even min of meer onherkenbaar gemaakt.
Just for the record; ik werk niet in de EBI te Vught.

Mingle!

“…en dan rest mij nu niets anders dan u een goede avond te wensen. Er staan hapjes en drankjes klaar voor diegenen die nog een borrel willen drinken.” Deze laatste zin van een evaluatiespeech, uitgesproken door de grote baas van ons bedrijf, was niet tegen dovemans oren gezegd. Na een poging om door middel van een workshop trommelen wat eenheid te kweken in ons bedrijf, waren we allemaal hard toe aan wat alcohol. Sommigen van ons hadden zich tijdens het creatieve proces van muziek maken op huis- tuin- en keukengereedschap, afgevraagd waarom we die borrel niet vooraf hadden kunnen hebben. Op die manier hadden we misschien wat minder last gehad van die lastige emotionele blokkades waar we pas op het eind doorheen wisten te breken. Eenmaal verlost van onze koud water vrees kwamen we zelfs op het spontane idee om een choreografie te verzinnen bij de percussie activiteit (het slaan met een stokje op een bezemsteel) die wij als groepje toebedeeld hadden gekregen. Helaas moesten we op ons hoogtepunt stoppen en mochten we gaan borrelen.
Niet dat dat zo’n eenvoudige taak is. Het vervelende aan bedrijfsborrels is dat je je enigszins verplicht voelt om te socialisen met die personen die je nog niet zo goed kent. Je kunt eigenlijk niet met goed fatsoen de hele avond bij je eigen groepje mensen blijven staan; de personen waarmee je al dag in, dag uit een kantoorruimte deelt.
Met die gedachte in mijn achterhoofd probeerde ik me dus te mengen in het publiek en kwam al gauw van een koude kermis thuis. Koetjes en kalfjes afgewisseld met verhalen over het werk, een onderwerp dat ik na vijven zoveel mogelijk probeer te vermijden, was eigenlijk het laatste waar ik behoefte aan had. Niks ten nadele over mijn gesprekspartner hoor, want buiten het feit dat die misschien nog eens langs dit weblog surfen, wist ik eigenlijk zelf ook zo gauw geen geschikt gespreksonderwerp te verzinnen. Over de schouders van diegenen die zo stom waren om met mij hun koeien en kalveren te bespreken, zag ik mijn kantoorvrienden gezellig bij elkaar staan. Zij hadden elkaar, zonder enig schuldgevoel, na het trommelen gezellig opgezocht en stonden daar lekker met elkaar te lachen en bier te drinken. Zij hadden zich waarschijnlijk allang neergelegd bij het feit dat ze niet konden “mingelen”.
Gelukkig gingen we daarna nog even de stad in voor wat bier. Mensen die we niet goed kenden waren hiervoor niet uitgenodigd.

Voorsprong weer kwijt

“Ga nu maar een stukje schrijven op je weblog en zeg maar even wat voor een fantastische girlfriend je hebt”, grapte K. vanmiddag, toen we samen van ons werk naar huis reden.
Nadat ik haar gisteren, op Valentijnsdag, had verrast met een nieuw trendy horloge, stond ik dik op punten voor. K. was daardoor wat in paniek geraakt, want zij was in de veronderstelling dat we dit jaar geen cadeautjes zouden geven. Ik, die na vijf jaar in deze relatie heb gefunctioneerd het klappen van de zweep wel ken, wist dat ik zeker zou worden afgerekend op het feit dat ik niet aan haar gedacht. Twee jaar geleden was het er namelijk een keer niet van gekomen en dat heb ik maanden daarna nog moeten horen. Dus “geen cadeautje” was behoorlijk “out of the question”. Daarom deed ik dus wat ik als liefhebbende vriend moest doen en kocht iets leuks voor haar.
Toen het horloge was uitgepakt en het allemaal in goede aarde viel, begon K. zich een beetje schuldig te voelen en ging daarom gisteren na werktijd toch nog even de stad in om te kijken of ze wat leuks voor me kon vinden. De verhoudingen in onze relatie waren door het mosgroene horloge toch een beetje scheef getrokken, in het voordeel van mij en dat moest voorkomen worden.
Helaas keerde ze onverrichter zake huiswaarts en baalde daar behoorlijk van. Ze kon bijna niet ophouden om te vertellen hoe vervelend ze het vond en vroeg elke twee minuten: “vind je het echt niet erg?” En eerlijk gezegd vond ik het helemaal niet erg, al kon ik haar daarvan moeilijk overtuigen. Ik verheugde me wel op een heel jaar puntenvoorsprong. Bij elk klein ruzietje of meningsverschil zou ik kunnen verwijzen naar dit glorieuze moment. Ik zou een heel jaar mijn zin kunnen krijgen door te refereren naar het Valentijn moment.
Totdat K. vanmiddag besloot om me toch nog iets leuks te geven: haar I-pod Shuffle! Die had ze vandaag op haar werk gekregen wegens het feit dat ze zich maanden lang af had moeten beulen voor een bepaald project. Ik wist hoe fantastisch ze deze I-pods vind en toch gaf ze hem aan mij. Ik kreeg er bijna een brok van in mijn keel.

Wereldkampioen

In internationale, of intercontinentale relaties zoals die tussen K. en mij worden de verschillen in politiek, cultuur en landsaard tussen de twee landen regelmatig besproken. Zonder dat je het eigenlijk wil begin je een discussie waarin blijkt dat je zelf toch nationalistischer bent als je zelf wil en verdedig je de vervelende trekjes van jezelf en je medelandgenoten waar je eigenlijk zelf ook een hekel aan hebt.
Zo zijn Amerikanen zelfingenomen en consumptief en weten daarin geen maat te houden en Nederlanders zijn betweterig, onbeschoft en schijnheilig in hun zogenaamde tolerantie.
Zelfs op een dag als vandaag, waarin we ons na de pizza op de bank nestelden om in het kader van Valentijnsdag de film “Fever Pitch” te kijken (een beslist af te raden misbaksel), kwam het onderwerp weer even ter sprake.
Aan het eind van de film, als alle eindjes aan elkaar worden geknoopt en Jimmy Fallon, na interventie van zijn geliefde Drew Barrymore zijn lifetime season tickets voor zijn geliefde baseball club toch niet heeft verkocht, klinkt er namelijk ergens door de speakers dat the Boston Red Sox Worldchampion is geworden. Erg vreemd lijkt me dat: wereldkampioen worden in een competitie waar geen enkele buitenlandse club in mee doet. Natuurlijk vraag ik K. daarover even om tekst en uitleg, terwijl ik natuurlijk allang weet dat die er niet is, want de Amerikanen weten natuurlijk allang dat ze de besten zijn in deze sport, dus waarom zou je zelfs maar de moeite nemen om tegen die andere landen te spelen.
Dus sluiten we de Valentijnsdag in stijl af met een stevige discussie van tien minuten die is samen te vatten in: “Wij zijn de besten en jullie zijn stom” (wat een hele opluchting was na een twee uur durende film met goedkope romantiek).

Half leeg

Raakte ik laatst nog behoorlijk gefrustreerd van het feit dat ik nogal vast liep in mijn pogingen om HTML onder de knie te krijgen, vanavond had ik ruzie met mijn printer. Het is weliswaar een goedkope Lexmark, maar dat mag toch niet betekenen dat ie geen foto’s voor me kan printen. In plaats van mooie glanzende kleurenfoto’s printte het onding een soort negatieven, waarbij de donkere kleuren geel waren en de lichte kleuren donkergrijs. In eerste instantie dacht ik dat het aan de verouderde fotocartridge lag, maar zelfs na vervanging met een spiksplinternieuw exemplaar, volharde het koppige stuk hardware in het printen van een vreemd soort psychedelische kiekjes.
Erg jammer, want dat doorkruiste onze plannen om het limoengroene-klok-project een keer af te ronden. K. was een paar weken geleden namelijk naar het V&D prijzencircus geweest en had zich daar (waarschijnlijk door een of andere clown) een klok aan laten smeren waarbij je de cijfers kon vervangen door fotootjes. Haar plan was om daarvoor oude familiefoto’s te gebruiken en die uit te printen in de kleur van de keuken; auberginepaars. Deze kleurencombinatie, waarvan ik 10 jaar geleden waarschijnlijk wat onpasselijk van was geworden, is tegenwoordig vreemd genoeg nogal in de mode en ik moet zeggen dat onze keuken er best trendy uitziet. Helaas moet de finishing touch (de klok) nu even worden uitgesteld, totdat ik antwoord terug heb van de Lexmark helpdesk.
Daardoor leek het glas vandaag weer wat halfleeg. Getuige de foto’s die ik vandaag opdiepte uit oude schoenendozen en fotoalbums is het niet de eerste keer dat mijn stemming beneden Amsterdams peil daalde. Benieuwd waar dat jongetje in dat warme winterjasje zich toen druk om maakte.

Dogma's

Zoals ik al eens eerder heb verteld ben ik Gereformeerd Vrijgemaakt opgevoed. Inmiddels ben ik niet meer lid van deze kerk. Eigenwijs als ik ben, ben ik van mening dat georganiseerd geloven niet echt iets voor mij is. Tenminste niet op dit moment.
Toch duiken de regels en dogma’s van de gereformeerde leer nog regelmatig op. Zo kan ik bijvoorbeeld niet kaarten. Gereformeerden doen namelijk niet aan kansspelen. Nu zijn eenvoudige spelletjes me natuurlijk best uit te leggen, maar om op je 39e nog met klaverjassen te beginnen, daar is nogal wat tijd en geduld voor nodig en dat heb ik niet echt en de mensen die mij dat eventueel moeten uitleggen vaak ook niet.
Dus houd ik het maar bij onschuldige bordspellen zoals Risk en Scrabble.
Een andere bezigheid die bij gereformeerden taboe is, is het meespelen in loterijen. Of het nu de Staatsloterij is, de Bankgiroloterij of die Duitse loterij waar ik regelmatig enveloppen van in de brievenbus krijg; het gereformeerde alarmlicht gaat in al deze gevallen onherroepelijk branden. De reden hiervoor is me nooit helemaal duidelijk geweest. “Je mag God niet verzoeken” werd me vroeger als reden gegeven. “Daarom doen we dat soort dingen niet”. Wat dat “verzoeken” nu precies was, werd me niet helemaal duidelijk. Maar het kwam er geloof ik op neer dat je God niet om dingen vraagt die je eigenlijk niet nodig hebt. Om eten en een goede gezondheid vragen is okay, maar een verzoek indienen voor een miljoen euro is dat niet. Dat is egoistisch, materialistisch en oppervlakkig. Daar kan ik wel enigszins inkomen en ik zeg ook niet dat ik het nodig heb, maar het zou het leven wel een stukje gemakkelijker maken. Daarbij, wat is er mis mee om alleen maar de juiste omstandigheden te scheppen door een lot te kopen? Ik bedoel, solliciteren naar een goede baan doe je toch ook niet alleen voor de fantastische uitdaging? Ik heb nog maar weinig mensen bij het ontvangen van hun eerste salarisstrook horen uitroepen: “Maar dat is veel te veel! Dat heb ik helemaal niet nodig!”
Benieuwd of het incasseren van een prijs van een gekregen lot ook tegen de gereformeerde code ingaat. Vandaag won ik namelijk met mijn, van het Kruidvat gekregen staatslot (gratis bij een paar flessen shampoo) zomaar 20 euro. Kan dat volgens de gereformeerde ethiek door de beugel of niet? Ik krijg bijna zin in een ingewikkelde discussie over deze materie.

Slim hoor!

Zij fulmineerde een aantal dagen geleden tegen de slechte service van de TPG. Dat was me uit het hart gegrepen. De TPG, en met haar alle andere pakketdiensten, lijken nog steeds te denken dat we in de jaren 50 leven en dat de vrouw des huizes overdag gewoon thuis is met de kinderen, klaar om allerlei pakketjes in ontvangst te nemen
Dat de samenleving de afgelopen decennia sterk is veranderd en zowel mannen als vrouwen vaak, al dan niet part time, aan het werk zijn, wil er bij deze pakjesbezorgers niet in. Ze blijven hardnekkig s’middags hun rondes doen en treffen bij de helft van de Nederlandse bevolking dus niemand thuis. Deze brave, hardwerkende mensen zijn dus gedwongen om na 5 uur zelf hun pakjes op te halen op het kantoor van de transporteur. Die zijn meestal ergens weggemoffeld op een verlaten industrieterrein, wat betekent dat je na het werk nog een half uur, door weer en wind moet omrijden om je wettig eigendom te claimen.
De TPG is dan nog zo aardig om het pakje bij het dichtstbijzijnde postkantoor te droppen, maar in mijn wijk sluit die zijn deuren precies om half zes. Dus als ik daar vijf minuten voor sluitingstijd kom aanzakken begint het personeel zwaar te zuchten en verzoekt me de volgende keer toch iets eerder langs te komen, want “ik had de kassa net afgesloten”. Muts! Half zes is half zes hoor.
Vandaag hadden we bezoek gekregen van een creatieve pakketbezorger. Wederom was het niet in zijn bolle harses gekomen om eens een keer een avonddienstje te draaien en mijn photocartridge gewoon om een uur of 7 aan te bieden maar had gekozen voor de een na slimste oplossing. Hij had even diep nagedacht en was, toen er niemand open deed, even achterom gelopen om mijn bestelling bij de achterdeur te leggen. Om eventuele dieven af te schrikken had hij dezelfde truc uitgehaald die ik zelf ook vaak gebruik, maar dan op het strand. Je weet wel, dat je je waardevolle spullen onder je handdoekje legt, of in je rechterschoen, er van overtuigd dat je zakkenrollers en andere kwaadwillende mensen daarmee slim om de tuin hebt geleid.
In dit geval was het handdoekje vervangen door een omgekeerde kruiwagen en daaronder had meneer mijn pakje gedeponeerd. Slim hoor!

Film van de week

Hij kon een paar dagen geleden de slaap niet vatten.
Probaat middel daartegen is om naar de woonkamer te gaan, op de bank plaats te nemen en te kijken naar een programma dat nergens over gaat. Nu zijn er een hoop programma’s op de Nederlandse televisie die nergens over gaan. Maar het gros van die shows hebben zo’n grote minachting voor de kijker dat ze alleen maar ergernis opwekken. De prijzen gaan er daar hoe dan ook steeds uit, maar de hersenactiviteit gaat er niet van op een laag pitje.
Daarom adviseer ik in geval van slapeloosheid programma’s als “de Bijrijder” (alleen op regionale tv te zien), documentaires over de Zwitserse spoorwegen of gewoon sport.
Sport gaat, mits je niet teveel betrokken raakt zoals bij voetbalwedstrijden tussen de Deutsche Mannschaft en het Nederlands elftal, eigenlijk nergens over. Toch kunnen veel mensen (zoals ik) er uren lang naar kijken en zakken daarbij weg in een weldadige rust, waarbij het brein zich richt op hockey, voetbal of een andere sport dat eigenlijk niets anders is dan niets in een vermomming van iets. De grijze massa wordt dus eigenlijk voor het lapje gehouden, doordat het denkt dat het ergens de handen aan vol heeft. Tegelijkertijd heeft het geen tijd om te tobben over werk, relaties, enge ziektes, de dreiging van vogelgriep of Islam onvriendelijke cartoons.
Met al die uren Olympische Spelen voor de boeg hoeven we ons in ieder geval geen zorgen te maken over onze nachtrust.
Wie niet wil slapen en zich een beetje gaat vervelen moet maar naar Amores Perros gaan kijken. Een magistrale film van Alejandro González Iñárritu, de regisseur die ook verantwoordelijk is voor de film 21 grams.
Gegarandeerd wakker blijven bij deze film.

Tegenvallers van de week

Ik heb doorgaans een redelijk gelijkmatig karakter. Meestal is bij mij het glas half vol en niet half leeg. Om nu te zeggen dat ik het zonnetje in huis ben gaat misschien wat te ver, maar ik ben toch zeker te vergelijken met een half bewolkte lentedag met een temperatuur van zo’n 21 graden Celsius.
Toch merk ik dat ik de laatste weken mijn roze bril een beetje kwijt ben en richt ik me misschien iets teveel op de tegenvallers in het leven.

Zo valt het me de laatste tijd op dat de kans dat je na het doen van de wekelijkse boodschappen thuis komt met een netje lekkere mandarijntjes maar vijftig procent is. Daarbij maakt het niet uit of je deze oranje vitaminebommetjes bij de Albert Heijn haalt of de C1000. Bij elk tweede netje lijkt het raak en zet je je tanden bij het consumeren van de vrucht in een droog en saploos stukje vruchtvlees. Weinig dingen zijn zo teleurstellend als een uitgedroogd mandarijntje. Ik vraag me af hoe het kan dat de fruit inkopers van de verschillende supermarkten de plank zo vaak kunnen misslaan. Proeven ze het fruit soms niet van te voren en als ze dat wel doen en de droge mini sinaasappeltjes toch verkopen, is dit dan niet een beetje misleiding van de klant? Ben benieuwd welke reactie je krijgt als je elke twee weken je zakje mandarijntjes weer terug brengt: “Hier had ik niet voor betaald!”
Ik voeg het meteen even toe aan mijn lijstje “nog uit te voeren experimenten”.

Wat me ook erg tegen valt is dat je een fotocartridge voor je printer niet gewoon een paar jaar kan bewaren. Het ding zit doorgaans hermetisch dichtgeseald in een zilverkleurig pakketje, wat de suggestie wekt dat het (net als een zak chips) lekker lang vers blijft en dat je het nog tijden kan bewaren. De realiteit is dat de cartridge een levensduur heeft van amper 8 maanden. Als je het ding daarna nog probeert te gebruiken loop je het risico dat je, net als ons, vreemde psychidelische afdrukken krijgt. Op de foto, die K. van haar broer afdrukte, leek hij rond te wandelen in een vreemde paars-groene LSD trip. Leuk voor eventjes, maar deze strawberry fields forever hadden we niet besteld. We wilden gewoon een doodnormale foto, die we leuk in een lijstje konden zetten.

Verder ben ik erg ontevreden over onze post. Wilde er vroeger nog wel eens iets leuks op de deurmat neerploffen (prijzen en zo), tegenwoordig lijkt de post alleen maar te bestaan uit fantasieloos reclame drukwerk, streekkrantjes en bankafschriften. Dat kan zo niet langer. De grijze wintermaanden zijn al zo saai. Dus schreef ik me in op de Postcrossing site. Een tip die ik vond op dit weblog en die er voor gaat zorgen dat het in mijn leven straks weer crescendo gaat. Over een paar weken zullen er bijzondere ansichtkaarten vanuit de hele wereld bij ons binnenstromen. Betere tijden breken aan. Happy, happy, joy,joy!

Heeft u ook QSL kaarten?

Heb je dat ook wel eens?
Sorry hoor, voor de Seinfeld opening, maar heb je dat ook wel eens, dat je in een boek, tijdschrift of op internet iets tegenkomt waar je in geen jaren meer aan hebt gedacht? Iets wat destijds nogal belangrijk voor je was?
Afgelopen week las ik opeens weer iets over QSL kaarten. Het hele fenomeen QSL kaarten was ik al weer bijna vergeten. Het was weggestopt in de donkere krochten van mijn brein, ergens naast de herinnering aan de Rubick kubus, terwijl er een periode in mijn leven is geweest dat de QSL kaart in mijn top 3 van belangrijke dingen stond.
De betreffende kaart, die werd uitgewisseld onder zendamateurs, als er een verbinding met een andere 27 MC-er had plaatsgevonden werd niet alleen aan zendamateurs gegeven, maar ook aan kleine jongetjes die aan de deur kwamen zeuren: “Heeft u ook QSL kaarten?”.
Het hele zendamateurgebeuren interesseerde me eigenlijk niet, maar de bijbehorende kaarten, met de bizarre namen van de zendstations erop en vaak uitgevoerd in regenboogkleurendruk hadden dezelfde aantrekkingskracht op mij als een pot honing op de gemiddelde bruine beer. (ja ja, ook ik kan overweg met metaforen). Dus kamde ik straat na straat af, op zoek naar de grote sprietantennes die de zendstations verraadden en vergaarde zo stapels QSL kaarten. Waar ze uiteindelijk zijn gebleven mag Joost weten. Op een gegeven moment verloor ik mijn interesse en schakelde over op postzegels, bierviltjes en spaarpotten. De kaarten zijn waarschijnlijk door mijn moeder met het oud papier meegegeven.
Het aanleggen van verzamelingen heeft, nu ik ongeveer de middelbare leeftijd heb bereikt, een beetje zijn aantrekkingskracht verloren. Ik heb in de loop der tijden een gigantische verzameling boeken, lp’s en cd’s aangelegd, waarvan ik de helft niet draai of lees en waarvan een groot gedeelte nog steeds in dozen ligt opgeslagen. Veilig weggeboren op zolder.
Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat de beste verzameling er een is van spullen die echt wat voor je betekenen. De boeken die je echt raken, de muziek die je echt ontroert, die moet je bewaren en prominent in een kast zetten. De rest kan wat mij betreft naar de Snuffelmarkt.

Hiep hiep hoera.

Een stukje schrijven over je weblog, over het loggen zelf,dat is iets wat je niet moet doen. Het is saai, oninteressant en niemand zit er op te wachten. Tenminste volgens de ongeschreven cyberspace regels.
Toch ontkom ik er dit keer niet aan, want vandaag sluit ik mijn eerste blog-jaar af. Vandiedingen viert morgen officieel zijn eerste verjaardag en dat wordt uitbundig gevierd! Of niet natuurlijk. Het liefst zou ik mijn weblog verjaardag vieren met een spiksplinternieuw, zelf ontworpen template, maar dat zit er nog niet echt in.
Op dit moment ben ik op bladzijde 178 van Elizabeth Castro’s “HTML for the World Wide Web, the fifth edition”. Dit boek moet mij de vaardigheden verschaffen om uiteindelijk met behulp van HTML, verbluffende staaltjes uit te kunnen halen met betrekking tot de opmaak van mijn site. Maar dit glorieuze moment moet ik nog maar even uitstellen. Hoewel ik op dit moment uitstekend in staat ben om allerlei handige tags te gebruiken, ben ik nog niet zover dat ik overweg kan met de externe stylesheets. Sterker nog, op pagina 179 “Positioning Elements Absolutely” loop ik onverbiddelijk vast. Wat nu? Opgeven? Het boek woedend door de kamer gooien? Ik loop als vanouds aan tegen mijn onvermogen, of gebrek aan wilskracht om iets zelf uit te zoeken en om vol te blijven houden als het leerproces niet helemaal volgens plan verloopt. Mijn collega W., de voormalig functioneel applicatie beheerder op onze afdeling, die ik tot gekmakens toe lastig viel met mijn vragen over het systeem dat we op ons werk gebruiken (SAP), vroeg zich in het verleden herhaaldelijk af wat mijn manier van leren eigenlijk is. Vreemd dat ze dat nog moest vragen, mijn manier is dus om elk willekeurig persoon, die iets meer lijkt af te weten van het betreffende onderwerp, te bestoken met vragen over het betreffende onderwerp. Ik ga te rade bij de personen die het kunstje al onder de knie lijken te hebben, net zolang tot ik het enigszins zelf kan. Als die personen er niet zijn, zoals op dit moment, zou ik het liefst meteen opgeven en het boek dat ik gebruik uit pure frustratie ritueel verbranden.
Vooralsnog moet u, als lezer, dus nog even genoegen nemen met het saaie groene ontwerpje van Blogger zelf. Totdat ik de moed heb opgevat om het boek weer uit de hoek van de kamer op te rapen en alles nog eens goed door te lezen, totdat ik de oplossing heb gevonden.
Maar vandaag even niet.

Hoe dan ook

Hoe leren mensen een andere taal? Uit lesboeken, cursusmateriaal in de vorm van bandjes, DVD’s of interactief materiaal op CD Roms? Natuurlijk. Maar je krijgt een taal pas echt onder de knie als je hem gebruikt en doordat je dingen oppikt in conversaties met mensen die deze taal als moedertaal hebben.
Ik woon nu al voor het zesde jaar samen met K. K. is Amerikaanse en trok in het jaar 2000 bij me in. Om goed ingeburgerd te raken volgde ze de taalschool en haalde daarna zelfs het NT2 examen.(Nederlands als tweede taal) Met dat diploma zou ze indruk kunnen maken bij eventuele sollicitaties. Haar eerste baan in Nederland liet dan ook niet lang op zich wachten.
Vanaf het moment dat ze een baan had en volledig functioneerde in deze maatschappij verloor ik het zicht op haar vorderingen op taalgebied. Ik hoorde wel dat ze vooruit ging, maar wist niet hoe ze dat voor elkaar kreeg. Vroeger had ik het alleenrecht op de input op haar harde schijf. De nieuwe woorden en uitdrukkingen die ze er bij leerde kwamen van mij. Maar die tijd is allang voorbij. Regelmatig duikt er bij haar een nieuw woord of een nieuwe uitdrukking op die ze waarschijnlijk ergens op haar werk heeft opgepikt. Ook kent ze opeens Nederlandstalige liedjes van Doe Maar of zo en kan ze Frans Bauers “Heb je even voor mij” foutloos meezingen. Ik verzeker je; dit liedje wordt bij ons thuis niet gedraaid.
Haar meest favoriete uitdrukking van de laatste tijd is “Hoe dan ook”. Ik had niet meteen door waar ze dat nou weer vandaan had, totdat er op t.v. zo’n belspelletje voorbij kwam. Onze favoriete “after work t.v. combi” (Dr.Phil, Date my mom en King of Queens) wordt sinds kort steeds onderbroken door zo’n muts die je wil laten geloven dat er nog niemand heeft gebeld voor de oplossing van haar stomme t.v. spelletje. Als een volleerde standwerker probeert dit meisje goedgelovige sukkels de telefoon doen pakken. Daarbij verhoogt ze van tijd tot tijd het geldbedrag wat je kan winnen en roept daarbij steevast: “Die prijs gaat er HOE DAN OOK uit!”
Weten we in ieder geval dat al die uren hersenloze televisie toch nog ergens goed voor is geweest.

De Brief

Aan:
Procter and Gamble Nederland B.V.
Postbus 1345
3000 Rotterdam

Geachte meneer, mevrouw,

Tot mijn blijde verrassing kreeg ik een paar weken geleden een gratis flesje “Dreft Actief Schuim” aangeboden bij de firma Kruidvat. Niet helemaal begrijpend waar ik dit actieve schuim nu helemaal voor kon gebruiken las ik even de instructies achterop de fles. Deze informatie beloofde mij, indien ik het schuim aanbracht op een spons, of bij een extra vieze vaat: direct op het te schoonmaken oppervlakte, een snel een schitterend resultaat.
Nieuwsgierig als ik ben heb ik dit schuimende goedje natuurlijk uitgeprobeerd op wat aangekoekte resten in een pan en op wat vettige plastic bewaarbakjes. Daarbij kwam ik tot de conclusie dat dit product eigenlijk weinig toegevoegde waarde heeft.
Als ervaren afwasser (ik was al af sinds mijn 4e levensjaar) weet ik als geen ander wat de knelpunten zijn bij een doordeweekse afwasbeurt. Naar mijn mening is dat namelijk niet het vet. De oude en vertrouwde Dreft ontvet, net als de producten van concurrerende producten eigenlijk prima. Super onvet kracht, zoals die wordt voorgesteld in uw overigens geestige reclamespotjes, hebben we eigenlijk niet nodig. Het enige moment dat we een superontvetter nodig hebben is s’zomers op de camping, als we eens een keer noodgedwongen met koud water moeten afwassen.
Nee, het grootste obstakel voor afwassers als ikzelf zijn de aangekoekte resten; die donkerbruine korst die er ontstaat als je de chili con carne per ongeluk iets te enthousiast heb laten pruttelen. Minstens net zo erg zijn de opgedroogde etensresten die je aantreft als je de vuile vaat eens een keer een nachtje op het aanrecht hebt laten staan. Het enige wat dan nog helpt is grof geweld met een schuursponsje en dat is niet echt bevorderlijk voor het glanzende oppervlak van je borden en pannen.
Wat we dus nodig hebben zijn weekmakers. Vergeet het hele idee van extra ontvetters en geef ons een schuimpje of een gelletje waarmee we het harde vuil kunnen omtoveren in een zacht papje. Hopelijk behoren de dagen dat we ons avond na avond een tennisarm schrobben daarmee definitief tot het verleden.

Hoogachtend,

Ary Leguijt