The Sound of Music

Toen ik als pukkelige puber voorzichtig aan de wereld van de popmuziek begon te ruiken en mijn eerste LP kocht (Breakfast in Amerika van Supertramp, tweedehands, want ik had ondanks mijn krantenwijk niet veel geld te makken) werd ik tegelijkertijd, bij de muziekles in de brugklas, teruggezogen in een wereld van oubollige deuntjes. Van onze muziekleraar moesten wij namelijk duffe muziekstukjes instuderen op het minst “coole” muziekinstrument dat je je kon bedenken: de blokfluit. Dit blankhouten blaasinstrument zou ons de geheimen van het notenschrift leren en was tevens een goede aanleiding om kennis te nemen van de muziek in het algemeen.
Deze “muziek in het algemeen” bestond wat hem betreft vooral uit klassieke muziek. Andere muziek werd door de goede man niet echt serieus genomen. Daarbij gaf hij muziekles aan gereformeerde leerlingen en die zaten er natuurlijk niet te wachten om blootgesteld te worden aan harde rockmuziek.
De enige lichte muziek die zijn goedkeuring enigszins kon wegdragen was de muziek van “The Sound of Music”. Dus piepte de hele klas op maandagochtend “Do, a deer, a female deer” op de blokfluit. Alsof deze marteling nog niet genoeg was vond mijn oudste zus het ook nog eens nodig om de soundtrack voor haar verjaardag te krijgen. Had ze maar een puppie gevraagd. De weken, of zeg maar maanden daarna, leek het alsof de hele familie von Trapp bij ons ingetrokken was. Geen dag ging er voorbij zonder dat mijn zus B. de hele plaat, luidkeels meezingend, had afgewerkt.
Toen ik op mijn zeventiende jaar het ouderlijk huis verliet, verwachtte ik dan ook opgelucht dat ik deze muziek nooit meer zou hoeven te horen.
Totdat K. gisteren thuiskwam met een klein tasje van de MediaMarkt. “Het was maar goed dat jij niet mee was”, zei ze. “You would have talked me out of buying this”. Triomfantelijk liet ze me de Sound of Music DVD zien. “Compleet met karaoke meezing modus” wreef ze er nog eens in.
Dat wordt dus weer afzien de komende weken.

Nationale Inburgeringtest

Vanavond zaten K. en ik met een vers uitgeprint invulformulier voor de televisie. Het uur van de waarheid was aangebroken. Waren we ingeburgerd of niet? De Nationale Inburgeringtest zou uitsluitsel geven.
Ik had, met een verblijf van 39 jaar in dit land, tegen de 5 van K. nogal een voorsprong, maar toch hield ik met een klamme hand mijn pen vast. Wat als ik straks niet ingeburgerd genoeg was, als ik de test niet haalde? Angstige visioenen van een Rita Verdonk die me persoonlijk op het vliegveld naar België zette, doemden op.
Gelukkig bleek ik na 36 vragen voldoende Nederlander te zijn en een officiële inburgeringtest zou dus een haalbare kaart moeten zijn. K. ging daarentegen, samen met het hele publiek in de studio en de, speciaal uitgenodigde bekende Nederlanders de mist in. Hoewel ze beter ingeburgerd was als Victoria Koblenko en de gemiddelde Zeeuw, nam ze met een sip gezicht kennis van de magere 4 die ze toebedeeld kreeg. K. houdt namelijk niet zo van verliezen, terwijl ze zich met haar NT2 diploma en 4 jaar werkervaring in Nederland natuurlijk niet hoeft te schamen.
Daarbij scoorde ze even hoog als de “Zeeuwen” en de “Oranjegezindten”, twee speciaal geselecteerde groepen klapvee, die ook mee deden met de test.
De show was achteraf gezien eigenlijk een groot succes voor multicultureel denkend Nederland. De grote winnaars, met de hoogste gemiddelde score, waren namelijk de “Afhaalchinezen”. Een groep medelanders die zich blijkbaar al zwijgend heeft geassimileerd en opgewerkt naar een status van “meest Nederlandse Nederlanders”.
Terwijl er waarschijnlijk een paar Chinezen de test foutloos aflegden, worstelde ik zelf met vragen over de oorsprong van het vuurwerk, de vraag wat je moet doen als je in je huis een gaslucht ruikt (ik rende al totaal oningeburgerd naar de hoofdgaskraan, om die uit te draaien. Iets wat je volgens de test beslist niet moet doen) en wist tenslotte niet wat “actief kiesrecht” was.

Gelukkig sloot ik de test af met een score van 6.1. Hoger dan de beste bekende Nederlander. (een soapactrice met Antilliaans bloed, waarvan ik de naam niet ken). Wat is jouw score?

Kerst door de jaren heen

Pas in 2004 kregen we door dat we elk jaar dezelfde foto maakten met de kerst.
Toen hebben we het maar een jaartje overgeslagen.
Dit jaar "for old time sake" toch maar weer eens zo'n orginele foto geschoten.

Liedje van de week

Nakker gaat een grote t.v. aanschaffen. Tenminste, dat is zijn plan. Al weken lang doet hij verslag van zijn innerlijke strijd: wel aanschaffen versus niet aanschaffen, LCD versus plasmascherm en duur merk versus Aldi merk.
Afgelopen week ging ik nog even met hem mee naar de MediaMarkt. Hij hield eigenlijk niet zo van de elektronica gigant. Per slot van rekening slokken deze mega winkels de kleine middenstand op. Daarom was-ie er eigenlijk nog nooit geweest. Zodoende kon ik hem daar, als regelmatige MediaMarkt klant (mijn excuus: met de frequentie waarin wij DVD boxen aanschaffen, moet ik natuurlijk wel tegen de laagste condities inkopen) de weg naar de t.v.’s wijzen.
Na een half uurtje kijken verlieten we weer het pand. Nakker was danig onder de indruk van het aanbod en de prijzen, maar twijfelde nog steeds. Zou het niet een nutteloze aankoop zijn? Aan de andere kant, moest je af en toe niet eens gewoon genieten van het leven?
Op de weg naar de roltrap klonk er een liedje door de luidsprekers.
“Die Sonne Scheint..”, zong een jonge vrouwenstem. “Pluk de dag, koop die t.v. gewoon”, leek ze te zeggen.
“Wie zingt dat liedje eigenlijk?”,vroeg Nakker.

Morieljes

Gisteren zaten K. en ik met de “Allerhande” op onze schoot ideeën op te doen voor het kerstmaal. Eenvoudig was dat niet. K. houdt namelijk niet van vis. Ze probeert het af en toe, maar moet dan altijd weer concluderen dat ze niet van vis houdt die “naar vis ruikt”. Bijna elke vis ruikt naar zichzelf, behalve verse tonijn.(volgens K. dan). Daarvoor wordt er dus af en toe nog een uitzondering gemaakt.
Mocht er dus ooit nog eens een keer reukloze vis uitgevonden worden, dan wordt het uitkiezen van een recept voor het kerstmenu een stuk makkelijker. Dan valt tenminste niet meteen de helft af.
Na enig over en weer gekibbel, kozen we onder anderen voor de lintpasta met roomsaus en morieljes. De morielje is waarschijnlijk een vrij zeldzame paddestoel, die net als truffels door getrainde varkens opgespoord moet worden, want bij het aanschaffen van een doosje van deze gedroogde paddo’s gaf het kassa schermpje € 8,90 aan!
We hadden dus net het paddestoelen equivalent van goud gekocht. Met elke hap pasta glijdt er straks een euro aan kerstvoedsel door mijn slokdarm.
Dat moet dus wel erg lekkere pasta worden!

Film van de week

Ai! Staat ie er nog steeds? The Virgin Suicides, in mijn filmrubriekje? Deze film was een paar weken geleden al op t.v., maar siert nog steeds de rechterkolom van mijn weblog.
Maar even een nieuwe plaatsen dus. De dubbeldikke VPRO gids staat deze week volgepropt met kerstfilms. Om even in de sfeer te komen vind ik het altijd wel leuk om een paar van die tranentrekkers te bekijken, maar ik zal ze natuurlijk niet aanbevelen. Buiten de kersttijd vervalt de waarde van dit soort films namelijk nogal en veroorzaken ze in het beste geval een vaag misselijk gevoel ik de maagstreek.
Daarom ga ik dit keer voor High Fidelity. Een film van Stephen Frears naar het boek van Nick Hornby. Ook niet echt een schrijver waarvan boekrecensenten juichend op de banken gaan staan, maar ze lezen lekker weg. Zeg nou zelf.
Daarbij gaan ze vaak over onderwerpen (voetbal, muziek, vrouwen) die de doorsnee dertig-plus man wel aanspreken.
De verfilmingen van zijn boeken zijn meestal ook goed te pruimen, zoals bijvoorbeeld “About a Boy”; dat bijna zo leuk is als het boek.
“High Fidelity” is alleen al het zien waard, door de hilarische bijrol van Jack Black. Daarbij gaat het over dertigers die helemaal gek zijn van rockmuziek en die elkaar constant lastig vallen met hun “best of” lijstjes.

Runner up was deze week “Catch me if you can”, met de best vormgegeven openingscredits ooit.

Kerstpakket

Kerst; het feest van verzoening, vrede op aarde maar ook een goede aanleiding om de frustraties van het afgelopen jaar eens te projecteren op het pas gekregen kerstpakket.
Al zolang ik in loondienst werk krijg ik een kerstpakket. Bij de verschillende uitzendbureaus was het meestal niet meer dan een flesje wijn, maar hoe vaster het werk werd, hoe beter het kerstpakket.
Bij de Railtender kreeg ik altijd een half wagenwiel kaas met twee flessen Sekt. Geen gek cadeau, nu ik er op terug kijk. Het duurde altijd wel een aantal maanden voordat ik die kaas had opgesneden en die flessen Sekt kwamen zo tegen de jaarwisseling altijd goed van pas.
Bij mijn volgende werkgever, een kantoorartikelen groothandel, kreeg ik de klassieke doos. Je kent het wel, een doos met flesjes en blikjes waarvan je er een jaar later altijd nog wel een of twee achter in de kast vind.
De instelling waar ik nu werk had altijd meer iets met het nuttige cadeau. In de loop der tijd zijn er slaapzakken, tuinstoeltjes en picknick manden weggegeven. Cadeaus waar ik altijd wel wat mee kon.
Helaas is niet iedereen altijd even tevreden met het cadeau wat ze krijgen. Het spreekwoord van dat gegeven paard en dat je hem niet in de bek mag kijken gaat aan deze klagers even voorbij. Bij de Railtender was de meest gehoorde reactie op het kerstpakket: “Het is weer minder dan vorig jaar”, waarop het kerstpakket met een ontevreden gezicht mee naar huis werd genomen.
Dit jaar hoorde ik mezelf ook klagen. Eigenlijk schaamde ik me een beetje voor mijn eigen geklaag, want een cadeau hoor je altijd met een glimlach op je gezicht te ontvangen.
Maar het geval wil dat ons bedrijf dit jaar, net als vorig jaar, uit logistieke overwegingen heeft gekozen voor de Tintelingen service. Deze slimme groothandel laat je, online, zelf kiezen wat voor cadeau je wilt hebben. De TPG bezorgt het vervolgens gewoon bij je thuis. Als bedrijf kan je kiezen voor een bepaalde cadeau waarde. In ons geval:de 25 euro categorie. Een regelmatige shopper als ik zag meteen al dat de “DVD box” die bestond uit een aantal zeer waardeloze films, bij de diverse DVD winkels in de stad voor onder een tientje te krijgen valt. Datzelfde gold voor een aantal andere cadeaus, waardoor ik het idee kreeg dat we hier als bedrijf een beetje genept worden. Natuurlijk betaal je ook voor het logistieke gemak, dat je de cadeaus als bedrijf in ieder geval niet onder je personeel hoeft te verspreiden (iets wat onze afdeling in voorafgaande jaren deed veranderen in een overslagbedrijf, met dozen in de kantoorruimtes en op de gang), maar dan nog vond ik dat Tintelingen wel iets beter z’n best had mogen doen.
Ik koos dus zelf maar voor de twee proefabonnementen (op Vrij Nederland en Esquire) en eerlijk gezegd was dat een prima kerstcadeau. Toch kreeg ik van K.’s kerstcadeau (de klassieke doos, zie foto) dit jaar meer tintelingen dan van ons eigen cadeau.
Maar de echte kerst tintelingen kwamen toen ik mijn 5% eindejaarsbonus op mijn salarisstrookje zag! Iets wat er bij mijn vorige werkgevers nooit in zijn en wat natuurlijk tien keer beter is dan het beste kerstpakket.

Taco's!

Voor diegenen die:
A. Van taco's houden
B. Saturday Night Live fan zijn
C. Een breedband verbinding hebben.
Klik op het plaatje

Rotbaantjes 2

“I-I-I-Interlanden wenst u een prettig kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar”, stottert een kleine jongen, als ik de voordeur open doe. Hij had kort na elkaar 2 keer onze deurbel ingedrukt. Ongeduldig waarschijnlijk, omdat hij nog tientallen voordeuren te gaan had. Straten vol met mogelijke tippers. “Als ze allemaal een euro geven heb ik op het eind misschien wel 100 euro”, rekende hij zich stilletjes rijk.
In de deuropening keek ik hem even aan. “Zo, dus jij bent dat jongetje die mij elk jaar opzadelt met kilo’s oud papier. Enig idee hoeveel vierkante kilometer regenwoud daarvoor gekapt is?”, wilde ik eigenlijk zeggen, maar de gedachte aan mijn eigen krantenwijk, 25 jaar geleden, weerhield me. Ik dacht aan de lange regenachtige avonden. Folders op de arm en drukinkt die via mijn handen op mijn gezicht terecht kwam, omdat ik elke vijf minuten de regendruppels van mijn gezicht moest vegen. De honden die in je handen wilden happen, als je de krant in de brievenbus duwde en asociale types die de krant boos terug in je handen duwden; “die mot ik niet!”
Maar dan in de laatste weken van december was daar de apotheose. Extra vroeg begonnen mijn zus B. en ik om onze tips te innen. Zo belden we net als dit jongetje bij elke deur aan. “Streekkrant “De Vonk” wenst u gelukkige feestdagen meneer” zeiden we beleefd en wachtten geduldig op het kwartje of de gulden die we dan in onze hand gestopt kregen.
Daarom hield ik me vandaag in en ging op zoek naar een euro. Hard werken moet beloond worden.

Rotbaantjes

“Die Spinvis he..” zei G vrijdagavond, “die had tot voor kort nog gewoon een lullig baantje bij de post.” “Ja, dat heb ik inderdaad ook gelezen”, zei ik. Hoewel ik in dat interview ook had gelezen dat-ie eigenlijk meer een muzikant was, die er daarnaast nog een baantje bij had om de rekeningen te betalen.
Niets mis mee, die statusloze baantjes. Ik heb er zelf eentje gehad en niet eventjes een blauwe maandag, maar wel 10 jaar achter elkaar. Jaren die ik in volle tevredenheid sleet als “assistent unit manager”, met de verantwoordelijkheid om elke dag tientallen goed gevulde Railtenders de trein op te krijgen.
Welke statusloze baantjes heb je vandaag de dag? Ze lijken me allemaal een stuk minder leuk als werken bij de Wagons Lits.
Als student kan je tegenwoordig een baantje krijgen als telemarketeer. Dan kan je je geld verdienen met het lastig vallen van hardwerkende mensen, die rond een uur of 6 een moment van rust hopen te krijgen om hun avondeten naar binnen te werken. Als jij ze dan op moet bellen, als telemarketeer, is er al weinig kans meer dat je een vriendelijk persoon aan de telefoon krijgt. Telemarketeers zijn na parkeerwachters waarschijnlijk de meest afgesnauwde mensen in onze samenleving.
Nog een graadje erger is het als je als uitzendkracht op zaterdagmiddag in de Diezerpromenade (drukke winkelstraat in Zwolle) moet staan om mensen een abonnement op de Volkskrant aan te smeren, of ze warm te laten lopen voor de Dierenbescherming.
Kon je daar een paar jaar geleden nog redelijk ongestoord langs de etalages lopen, tegenwoordig lijkt het wel een spelletje American Footbal. Om de vijf meter staat er wel een, zo’n telemarketeer. Hij probeert je de weg te versperren en oogcontact met je te maken. Jouw onmiddellijke antwoord hierop is om hardnekkig het oogcontact te vermijden en je looprichting te verleggen. Als het nodig is maak je zelfs een vlug huppeltje naar links of naar rechts. Als ze je dan toch aanspreken heb je voor je eigen gevoel toch een beetje verloren en kost het moeite om de pukkelige student niet af te snauwen. “Laat me met rust”, “Rot op!”. Het enige dat je weerhoud is dat je je nog goed kan herinneren hoe het was om zelf een onderbetaald klotebaantje te hebben. Dagenlang bij de Ahold, kratten met lege flessen op de lopende band gooien, was mijn “ultimate low”. Maar daar viel je in ieder geval geen andere mensen mee lastig.
Vandaag ging ik weer eens op zoek naar een andere garage. Nog zo’n beroepsgroep waar ik de grootste moeite mee heb. Het is een slag mensen die ik maar met moeite kan vertrouwen. Ze spreken een jargon dat ik niet begrijp en daarbij heb ik altijd het gevoel dat ze schaterlachend een fles champagne open trekken als ik het pand heb verlaten in mijn “gerepareerde” auto, waar ze waarschijnlijk alleen maar een onderdeeltje van 10 euro aan hebben moeten vervangen, terwijl ik ettelijke honderden euro’s heb moeten afrekenen.
Nee, dan kan je nog beter telemarketeer zijn.

Spinvis

Samen met G. ging ik gisteravond, voor de tweede keer naar een concert van Spinvis.
De vorige keer was dat tijdens zijn theatertournee. Toen zaten we in Arnhem, in een grote zaal met dertigers en veertigers, inclusief hun kinderen, te luisteren en te kijken naar een verzorgde show, inclusief videobeelden.
Vanavond stond hij op poppodium Hedon, gewoon in Zwolle.
De liedjes waren ongeveer dezelfde als de vorige keer, alleen het beklemmende verhaal: “Lotus, Europa” ontbrak.
Ondanks dat het geluid een stuk minder was dan de vorige keer in het theater (hier, in Hedon werden we af en toe weggeblazen door een muur van basgeluid), overtuigde hij toch weer met liedjes die hij dan weer net even anders bracht dan de vorige keer.
De set werd afgesloten met een spetterende uitvoering van “Kom in de cockpit” en een ingetogen versie van “Bagagedrager”, wat al bijna een klassieker is geworden.
Voor de fans van weemoedige, poetische liedjes; gaat dat zien, als je nog eens de kans krijgt.

Ziekenfonds

Bureaumaatje zit op mijn werk tegenover me. Hij heeft de beste plaats, kan lekker naar buiten kijken en hij zit met zijn rug tegen de muur, zodat niemand ooit kan zien waar hij mee bezig is op dat beeldscherm van hem. Nu zal dat niet veel meer zijn dan zijn werk, want naast het feit dat Bureaumaatje zijn, vooral oudere en vrouwelijke collega’s graag bij de neus mag nemen, is hij een serieuze jongeman. Daarnaast fungeert hij tevens als het financiële geweten van de afdeling. Zo vroeg hij een paar weken geleden om het half uur of wij er aan gedacht hadden om onze reiskostenvergoeding te regelen. Er was namelijk iets veranderd met deze regeling en daarvoor diende er een formulier in te worden geleverd om per jaar een paar tientjes meer in de zak te kunnen steken.
Nadat die zaak op het nippertje succesvol was afgerond, had Bureaumaatje meteen zijn volgende vraag klaar. “Heb je je ziektenkostenverzekering al geregeld?”
Met dat “regelen”, bedoelde hij de verschillende offertes met elkaar vergelijken en zo tot de beste (lees goedkoopste, maar toch voldoende dekkende) ziektekostenverzekering te komen.
Elke keer als hij me deze vraag stelde, nam ik me voor om er diezelfde avond eens in te duiken. Maar om een of andere reden kwam het er niet van.
Nakker leek ook niet erg gemotiveerd om dit varkentje nu eens te gaan wassen. Hij zat met zijn gedachten bij een gigantisch plasmascherm dat hij aan wilde schaffen, om deze zomer het WK op te bekijken.
Gisteravond maakte ik toch maar eens de envelop van het Groene Land (mijn huidige verzekeringsmaatschappij) open. Wat ik verwachtte bleek de waarheid te zijn. Met dikke zwarte letters werd er een eindbedrag aangegeven wat twee keer zo hoog was dan wat we normaal altijd betaalden. Ik voelde me als de Idols kandidaten die in kamer 1 zaten (of 2); de kamer met de verliezers. De hoek waar de klappen vallen. Twee keer zo veel!
K. vroeg zich af wat we dan meer kregen. “Niets!”, was mijn antwoord. Ze keek me niet begrijpend aan. Als Amerikaanse volgt ze dit soort Nederlandse logica niet zo goed.
De verzekering was dus gelijk getrokken en er bestaat nu geen particulier meer. Het woord “ziekenfonds”, zal door de komende generatie niet meer begrepen worden. Het wordt uit de woordenboeken geschrapt. Om een passend antwoord te geven op de vergrijzing en om ons ziektekosten stelsel op peil te houden, betalen wij in 1 keer 2 keer zoveel premie voor hetzelfde product. Het lijkt het voormalige Oostblok wel.
Gelukkig hoorde K. in dezelfde week dat haar salaris een paar procent werd opgetrokken en met die paar tientjes extra reiskosten van mij blijven we financieel waarschijnlijk wel ongeveer op hetzelfde peil. We hoeven dus nog geen droog brood te eten.
Maar vergrijzing of geen vergrijzing; vreemd blijft het wel!

P.s. Al met al valt dit natuurlijk wel onder het kopje: “Trouble in Paradise”, want terwijl wij deze feestdagen de nodige DVD boxen aanschaften, waren er aan de andere kant van de wereld mensen al blij met een paar kopjes rijst per dag.

Het taaie ongerief

Gereformeerd zijn betekende voor mijn ouders gelukkig niet dat ze ons verre hielden van alle cultuuruitingen die er zo op ons af kwamen. Sterker nog; er werd met veel plezier gemusiceerd door mijn vader en moeder en de interesse voor muziek en literatuur werd zelfs gestimuleerd. Zo hadden we thuis een uitgebreide bibliotheek met, naast het gebruikelijke religieuze werk, ook boeken van Ward Ruyslinck en Theo Thijssen. Zijn boek, “Kees de jongen” was voor mij een eerste succesvolle kennismaking met de Nederlandse literatuur.
Ik moest vandaag nog aan Theo Thijssen denken. Of in ieder geval aan zijn boek: “Het taaie ongerief”, dat ik na het lezen van Kees de Jongen uit de Openbare Bibliotheek had geleend.
Collega G. had namelijk een koltruitje gekocht bij de HEMA (30 % korting!).
Bij het zien van deze gebreide kol kreeg ik al de kriebels.Waar ik namelijk absoluut niet tegen kan, is het gekriebel van zo’n zweterige kol in mijn nek en alleen het zien al van zo’n gebreide kol geeft me al kippenvel.
Het geklooi met kleding, waar het boek: “Het Taaie Ongerief” zo’n beetje over gaat, is een onderwerp dat me op het lijf geschreven staat. Ook ik werd door mijn moeder in allerlei oncomfortabele kledij gehesen.
Nu had mijn moeder qua kleding geen slechte smaak. Ze was zelfs vrij modern en maakte de kleding voor haar kinderen bij voorkeur zelf. Maar af en toe maakte ze in een creatieve opwelling een kledingstuk dat me helemaal niet beviel. Zo had ze een broek voor me gemaakt van een stof die aanvoelde alsof er allemaal kleine naaldjes uitstaken. Of het nu wol was, of tweed, ik ben geen kenner, maar toen ik deze, overigens ongevoerde broek aantrok leek het alsof ik in met mijn blote benen in een brandnetelveld was gevallen. Nooit van mijn leven wilde ik deze broek meer aantrekken, maar de volgende ochtend was het al raak. De prikkelbroek lag netjes opgevouwen op de tweede trede van de trap; de plek waar ze mijn kleren altijd klaar legde. Helaas wilde ze van geen wijken weten en moest ik de broek aan. Op weg naar school probeerde ik het ondraaglijke geprikkel te vermijden door mijn kniegewrichten zo min mogelijk te buigen. Gebogen knieën betekende namelijk dat mijn huid de stof aanraakte en dat was iets wat ten allen tijde vermeden moest worden. Zo liep ik de hele dag op school rond met stijve, rechte benen, a la Pinocchio en zat met gestrekte benen achter mijn schooltafeltje.
De weken daarna kwam mijn moeder me iets tegemoet en mocht ik een pyjamabroek aan, onder deze broek “from hell”. Na enige tijd verdween de broek gelukkig weer in de vergetelheid. De volgende broek die ze daarna voor me maakte was gelukkig geen prikkelbroek. Deze broek had ze gemaakt van een restje stof waarmee onze bank in de huiskamer bekleed was. Daardoor verdween mijn onderlijf, als ik op deze bank zat, in het geheel en was ik niets meer dan een zwevend torso.

Liedje van de week (laat het aapje schrikken)

Bij de opvoeding van hun kinderen hadden mijn ouders de zware taak om de dingen des levens langs de Gereformeerd Vrijgemaakte meetlat te leggen en zo tot een oordeel van “goed of fout” te komen.
Het Nederlands Dagblad (het Gereformeerde Gezinsblad) hielp hun daar enigszins bij. In het geval van het komen tot de juiste muziek keuze recenseerde deze krant daarom regelmatig muziek van populaire popgroepen. Meestal viel het oordeel nogal negatief uit.
Zo werd Kate Bush het label “occult” opgeplakt en werd er met klem gewaarschuwd voor de techniek van bepaalde rockgroepen om geheime boodschappen in hun muziek te verwerken. Als je sommige platen achterstevoren draaide werd af en toe duidelijk dat dit adderengebroed je willens en wetens probeerde in de poel des verderf te duwen.
Nu had een vriendje van me destijds een indrukwekkende hardrock verzameling. Tot zijn favorieten behoorden Rush, Iron Maiden en ook Queen.
Op het nummer “Another One Bites the Dust” zou Freddie ons volgens de krant adviseren om wiet te gaan roken. “Start to smoke marihuana” zou je horen als je de plaat terug draaide. Nieuwsgierig als we waren werd op zijn zolderkamer de plaat dus even handmatig terug gedraaid. Tot onze verbazing hoorden we inderdaad iets terug wat er op leek. Weliswaar alsof iemand met dubbele tong, na twee flessen jenever deze zin probeerde uit te spreken en misschien zei hij ook wel “start to stroke your banana”, maar toch! De angst zat er goed in.
Genoeg reden dus om voorzichtig om te springen met de wereldse popmuziek.
Om popmuziek toch niet helemaal tot verboden gebied te verklaren, kreeg ik voor mijn verjaardag een koptelefoon waarmee ik beneden in de huiskamer muziek kon draaien. Een keer per week mocht ik naar de Centrale Discotheek in Rotterdam (onder de Doelen) om daar een grammofoonplaat te halen. Mijn ouders waren dus de kwaadste niet en op die manier konden ze toch nog een beetje toezicht houden op wat ik draaide.
Na honderden langspeelplaten te hebben beluisterd ontwikkelde ik me langzaamaan in de muzieksnob die ik nu nog ben.
Afgelopen weekend stond ik dus met knarsende tanden toe te kijken hoe Robbie Williams zich blijkbaar een plekje in K’s hart had weten te veroveren. “Zal ik deze kopen?”, zei K.in de Mediamarkt, terwijl ze mij Robbie’s nieuwste cd liet zien? “Natuurlijk niet!”, wilde ik zeggen. “Jij hebt een goede smaak, jij houd van Portishead en Tricky, niet van Marco Borsato of Robbie Williams!”. Maar ik beet op mijn tong en vertelde haar dat ze deze cd beslist moest kopen als ze die wilde hebben. Bubblegum popmuziek kan inderdaad erg leuk zijn, loog ik en hij is eigenlijk gewoon de Elton John van deze tijd.
Ik troostte mezelf maar met het kopen van de verzamelaar van Peter G. en dacht terug dat ik zijn muziek voor het eerst beluisterde, op de koptelefoon op de bank in de huiskamer, bij mijn ouders thuis.

King of Jenga

Omdat ik de kerstdagen in mijn vorige logje heb uitgeroepen tot puzzeldagen heb ik hier nog even een foto van “the King of Jenga”.
K. had een paar weken geleden van LeBrat nog een verlaat verjaardagscadeautje gehad in de vorm van een Iris cheque. Na het zien van een Expeditie Robinson aflevering, had ze al weken lang zin om het spel Jenga te kopen, dus die cadeaubon was al snel uitgegeven. Nu is die plotseling opkomende obsessie van K. voor retro spelletjes geen onbekend verschijnsel voor mij. Zo moesten we al eerder met grote spoed op zoek naar een spel Dominostenen en een Backgammon koffer. Spelletjes die op dit moment min of meer stof staan te vangen in de kast.
Maar dat weerhield K. er niet van om een nieuw spel te kopen. Ik hield mijn hart vast. Mijn eer was hier namelijk in het geding. Enige tijd geleden werd ik nog genadeloos van de tafel gespeeld met het spel Richelieu. Gelukkig was ik vanavond heer en meester in het weghalen van rechthoekige blokjes. Tot mijn eigen verbazing trouwens, want ik begon nogal ongemotiveerd aan het eerste potje, wat ik overigens ook verloor. Maar vanaf dat moment ging het crescendo en won ik drie potjes achter elkaar, waarmee ik de eerder genoemde schande eindelijk heb uitgewist. (voor zolang het duurt natuurlijk)

Waslijn

Vandaag viel de eerste kerstkaart in de bus. Van Bee Ze was ons net even voor geweest. Wij hadden namelijk afgelopen week al de nodige kerstkaarten ingeslagen, omdat die op tijd bij K’s familie moesten aankomen, daar aan de andere kant van de oceaan. Maar de eersten zouden we zo niet meer worden. En bedankt Bee (knipoog)
De kaart zelf veroorzaakte een enthousiaste reactie bij K. “Nu kunnen we onze kerstkaartenwaslijn gebruiken, die we een paar weken geleden bij de Kruidvat hebben gekocht!”. Ze voegde de daad bij het woord en stortte zich op de zorgvuldig ingepakte kerstwaslijn. Nadat het enkele minuten stil was in de keuken, waar het uitpakwerk zich afspeelde, kreeg ik voor de tweede keer in deze adventstijd een kluwen kerstdraad in mijn schoot geworpen. (zie afbeelding). “Kan jij dit uit elkaar krijgen?”, vroeg ze. K. was blijkbaar een beetje ongeduldig geweest met het uitpakken en had het koord niet vlekkeloos van het kartonnetje gekregen.
Hiermee zijn de kerstdagen dit jaar definitief uitgeroepen tot puzzeltijd.
(Het duurde precies een half uur om te kluwen te ontwarren, waarop K. de hele waslijn beoordeelde als “lelijk en onbruikbaar”) (zucht)

The Twilight Zone

Wees gerust, ik ga niet weer loggen over leuke films of interessante t.v. series. Ik gebruik deze jaren 80 show alleen om mijn onderwerp even in te leiden.
Voor wie de serie niet kent; elke aflevering van the Twilight Zone gaat over iemand die plotseling vreemde dingen meemaakt in zijn leven. Sommige hoofdpersonen krijgen de gave om de tijd stil te zetten, een ander krijgt opeens zichzelf aan de telefoon en merkt dat iemand anders zijn leven leidt. Kortom; er gebeuren steeds vreemde dingen, waarvoor de persoon in kwestie een oplossing voor moet verzinnen.
Bureaumaatje en ik zijn sinds geruime tijd ook getuige van onverklaarbare zaken.
We hebben onderaan de flat waar wij werken, in het kleine plantsoen, een geheimzinnige plek ontdekt. We kunnen deze plek zien als we uit ons raam kijken. Het is een soort mini Bermuda driehoek die vreemde types aantrekt en waar steeds rare dingen gebeuren. Bureaumaatje en ik zijn hier bijna dagelijks getuige van.
Zo stond er in het verleden dagenlang, zonder reden, een auto geparkeerd. Dit voertuig bleef hier vervolgens dagen staan. Het begon te regenen en te sneeuwen, maar er leek zich geen eigenaar te melden. Totdat we op een dag naar buiten keken en er iemand in de kofferbak liep te rommelen. Als ik zeg: “kofferbak”, denkt u natuurlijk: “lijk”. Nou, ik ook. Het zou ook een kistje sinaasappelen hebben kunnen zijn, die deze persoon persoonlijk vanaf de markt naar zijn auto had gesjouwd. Maar hoe dan ook, het zag er verdacht uit. Totdat op een bepaald moment de auto weer gewoon verdwenen was.
Weken later was er weer commotie en op precies dezelfde plek! Er lag een man op de grond met een groep omstanders er omheen. De ambulance naderde al met gillende sirenes.Wat er precies met deze persoon was gebeurd was weer niet duidelijk, maar hij leek geveld door een sterke dosis aardstralen. Het kan ook zijn dat ie was gestruikeld en ongelukkig was terecht gekomen, maar dat zou natuurlijk wel erg toevallig zijn.
Week in week uit leken alle gebeurtenissen, die zich normaal op een oppervlakte van tien vierkante kilometer afspelen, zich te concentreren op deze speciale plek. Mensen stonden er opeens verbaasd stil, mannen in oranje vesten leken er op zoek te zijn naar iets. Recentelijk zat er nog een zwerver te poepen, met zijn broek op z’n knieën. Precies op de mini Bermuda driehoek. Alsof er iemand een kruis had geschilderd, waarop hij zijn behoefte zat te doen.
Een andere verklaring voor deze gebeurtenissen zou natuurlijk ook kunnen zijn dat we regelmatig een beetje last hebben van onze drie-uur-middag-dip en uit verveling uit het raam gaan staren om samenzweringstheorieën te bedenken. Maar deze verklaring is wel erg makkelijk en alleen voor diegenen met een nogal cynische inslag.

Glutton Bowl

Om toch een beetje Sinterklaas te vieren, maakten we gisteren weer gebruik van de aanbieding van pizzeria Al Capone; de tweede pizza voor 2 euro.
De pogingen van K. om wat kilo’s te verliezen werden weer even voor een dagje vergeten.
Gewend aan het dieet van groenten en fruit van de afgelopen maanden, voelde ik me na het eten van de pizza alsof ik mee had gedaan aan “The Glutton Bowl”
Als je niet over 50 voornamelijk overbodige digitale kanalen beschikt, zoals wij doen, weet je waarschijnlijk niet waar ik het over heb.
The Glutton Bowl is een Amerikaans programma waarin getrainde veelvraten het tegen elkaar opnemen. Zijn het op braderieën meestal frikadellen of hamburgers die moeten worden weggewerkt. In dit misselijk makende programma werken de corpulente gladiatoren pakjes boter, schalen mayonaise of gekookte eieren weg. Toen ik dit programma voor de eerste keer zag op het reality t.v. kanaal (wat nu vreemd genoeg niet meer tot het vaste pakket t.v. kanalen van At Home TV Digitaal behoort) kon ik niet weg zappen. Het is alsof ik getuige was van een verschrikkelijk ongeluk en ik mijn ogen er niet vanaf kon houden.
Vol overgave aten deze veelvraten zich een weg naar het podium. Buiten het feit dat ik het hele idee nogal immoreel vond (mijn ouders hebben namelijk nog tulpenbollen gegeten) werd ik er ook misselijk van en won dit gevoel het van mijn verbijstering over het feit dat er blijkbaar mensen in staat zijn om ettelijke pakjes boter weg te werken.
Vanaf vandaag zijn we dus maar weer overgestapt op de calorie arme maaltijd. Gegrilde kip met vetarme pasta saus. Prima te eten en je houd er geen Glutton Bowl gevoel aan over.

The Virgin Suicides

Een van onze “guilty pleasures” was het kopen van onze favoriete films op DVD. Als we er in het verleden ergens een goedkoop zagen staan, konden we het niet laten om hem aan te schaffen. Totdat we er achter kwamen dat deze films wel leuk in de kast stonden, maar dat ze eigenlijk nooit meer dan eens bekeken werden. Beetje zonde van het geld.
Een van die aangeschafte films was “The Virgin Suicides”, van Sofia Coppola. Een film over de obsessie van een paar jongens voor de “Lisbon girls”; een aantal wonderschone meisjes met een hang naar de dood. Deze film, met muziek van Air, is een van mijn favoriete films. Door de combinatie van het intrigerende verhaal, de manier van filmen en de goede muziek overstijgt dit debuut qua niveau de grauwe middelmaat. Echt de moeite van het kijken waard.
Maar goed, deze film staat nu, naast een rij andere kwaliteitsfilms, wel te verstoffen in de kast. We besloten dus maar te stoppen met films te kopen.
Niet dat we hierdoor ons leven gebeterd hebben. Er is eerder sprake van een “regen in de drup” of een “van de wal in de sloot” situatie. Tegenwoordig kopen we geen films, maar kwaliteits tv-series op DVD. Kreeg ik vorig jaar al “La Meglio Gioventu” op mijn verjaardag. Dit jaar werd ik verrast door seizoen 1 en 2 van “Arrested Development” en een heel t.v. seizoen van “The Twilight Zone”. In de kast stond nog de verzamelbox met de volledige serie “Sex and the City” (K’s verjaardagscadeau van dit jaar), seizoen 2 van “Nip/Tuck” en het laatste seizoen van “Six Feet Under”. Deze laatste 2 boxen gekocht van het geld dat de verkoop van reeds bekeken T.V. series had opgebracht.
Hiermee zijn we voor minstens een half jaar verzekerd van kwaliteits televisie. Te bekijken op elke tijdstip dat we willen.
Een beetje “guilty” voelt het plezier nog wel een beetje. Zo zitten we nog steeds op de oude bank van mijn ouders, die af en toe vriendelijk vraagt om eens een keertje vervangen te worden.
Ben toch bang dat-ie nog even moet wachten.

Kerstsfeer

En zo nam ik vanmiddag de tweede horde in het feestdagen traject. Sinterklaas wordt hier overgeslagen, dus mocht ik me weer bezighouden met de edele kunst van het kerstboom optuigen.
Leuk werk, als het je ding is, maar aan een feestdagen-zuurpruim als mij is het niet echt besteed. Gisteren stonden we al bij het, door mij grondig gehate Tuinland, de kerstsfeer op te snuiven. Gewillig trapten we in de consumentenval die daar voor ons was opgezet. Kon je vroeger bij dit soort winkels, naast drie soorten kerstballen, misschien nog een kerstkransje of kerststalletje aanschaffen, tegenwoordig is de helft van de winkel omgetoverd in een kersttempel waar je de keuze hebt tussen dertigduizend kerstornamenten. Kerstmannen en engeltjes in alle soorten en maten die je maar kunt bedenken en bakken met kerstballen, zover het oog kan zien.
Binnen een half uur zat ook ons mandje vol en moesten we ook nog een Berliner bol naar binnen werken. Dat was namelijk onze traditie, volgens K. Wist ik niets van en ik kreeg het vage vermoeden dat ze deze traditie ter plekke verzon omdat ze honger had.
Vanochtend ging de kerstellende nog even verder. Ik kwam er namelijk achter dat ik vorig jaar zo opgelucht was geweest dat de feestdagen voorbij waren dat ik, in plaats van ze netjes in de doos te doen, onze twee snoeren met kerstlichtjes bij elkaar in een plastic zak had gegooid. Daar hadden ze een jaar lang op de zolder een beetje aan liggen klooien, zodat er een onontwarbare kluwen met kerstlampjes was ontstaan. Het kostte me ongeveer een halve middag om deze wirwar uit elkaar te krijgen.
Toen gebeurde er iets vreemds. In plaats van hierdoor in de stress te schieten, raakte ik, met behulp van de kerstliedjes die K. had opgezet, toch een beetje in de kerstsfeer. Toen ik halverwege de middag de kunstkerstboom in elkaar gezet had en de lichtjes waren ontward, werd het zelfs gezellig. K. deed er nog een schepje bovenop door verse “cinnamon rolls” te bakken. Vanochtend waren we namelijk wakker geworden met een Tell Sell reclame op de t.v., waarin iemand met een soort uitgebreid tosti apparaat, allerlei lekkere snacks stond te bakken. Waaronder die cinnamon rolls. K. kon het dus niet laten om zoete broodjes te bakken en mij zo, met die heerlijke geur, toch langzaamaan de kerstsfeer in te lokken.
Ho ho ho en “merry christmas” dus alvast maar voor diegenen die er al aan toe zijn.

Nu

Plaats een groep mensen zonder eten op een onbewoond eiland en ik kijk er naar. “Expeditie Robinson” of “Terra Incognita”, mij maakt het niet uit, ik voel me door beide t.v. programma's meer dan gemiddeld ge-entertaind. Jammer dat die finale shows zo saai zijn. Doordat de makers je willen laten stemmen op degene waarvan jij vind dat-ie moet winnen, eindigt het allemaal in een soort anti climax en de hele show verwaterd opeens tot een vervelend belspelletje.
Het enige wat nog leuk is, is dat de deelnemers kunnen terugblikken op hun tijd, vol ontberingen, op het eiland. Terra Incognita deelneemster Agnes (omgevingspsychologe in haar dagelijks leven) liet in het finale-programma even een diagnose los op finalist Gianni. Ze had niets dan lovende woorden over voor haar eilandgenoot. Gianni had volgens haar de gave dat hij doorlopend in het “nu” leefde. Hij stond relaxed in het leven, oordeelde niet over anderen en maakte zich weinig zorgen om het verleden en de toekomst. Dat was volgens Agnes een tamelijk unieke karaktereigenschap.
Wel een karaktereigenschap die je moet koesteren als je die hebt, volgens mij. Nu ik qua leeftijd bijna “over the hill” ben, krijg ik het idee dat ik geen tijd meer moet verliezen aan doemdenken en aan tobben over allerlei vervelende dingen die er kunnen gebeuren met mezelf of met naaste vrienden of familieleden. Ik moet ook in het “nu” leven, net als Gianni! Maar het is moeilijk om je bewust te zijn van elk moment in je leven en er ten volle van te genieten. Zo had ik gisteren, op mijn werk, een dipje. Wel een gebruikelijk dipje. Eentje die elke werkdag weer terugkeert. Tegen een uur of 3 heb ik het namelijk altijd wel een beetje gezien daar en verlang ik ernaar om naar huis te gaan. Maar met deze houding verlies ik elke dag twee kostbare uren, waarin ik niet echt geniet van mijn leven. Twee uur per dag die ik eigenlijk zo snel mogelijk achter de rug zou willen hebben. Hoe kan ik om 3 uur s’middags in het “nu” leven en niet in de nabije toekomst waar de vrijheid lonkt en mijn gezellige huisje wacht?
Ik wil dat twaalfde deel van de dag terug. Het gedeelte dat ik nu weggooi door te verlangen naar twee uur later. Hoe kan ik dit doen? Ik heb er nog geen antwoord op.