That makes me sad

Af en toe belanden K. en ik bij goedkope winkels als Kwantum Hallen, Kruidvat of de Action. Het voordeel van dit soort winkels is dat je eventuele koopdrift kan stillen met de aankoop van iets wat niet zo veel kost en na een bezoek aan zo’n winkel ben je dan allebei weer tevreden. K., in dit geval, omdat ze weer iets onbenulligs heeft aangeschaft en ik (als budgetbewaker tegen wil en dank) omdat dit minimale schade heeft aangericht aan onze bankrekening.
Bij het verlaten van zo’n winkel verzucht K. alleen steevast: “This store makes me sad” Dat woord “sad” wordt daarbij nog even extra lang uitgerekt (“saaaaaaaad”) zodat het extra treurig klinkt. K. meent in dit soort winkels namelijk altijd mensen te zien die veroordeeld zijn tot dit soort prijsvechters en die zich niet eens een keertje lekker te buiten kunnen gaan bij de Bijenkorf of zo. Lief, natuurlijk, dat medeleven, maar ik zie ze niet, die mensen. Ik zie daar alleen maar cheapo’s zoals ik, die hun geld liever op hun bankrekening laten staan en het uiteindelijk uitgeven aan een bank, of een auto.
Ik word dus juist vrolijk van deze winkels.
Maar waar word ik dan treurig van, vroeg ik me af toen we gisteren nog wat verder winkelden. Toen we langs een speelgoedwinkel liepen en ik in de etalage een potje puzzellijm zag staan wist ik het. Ik word diep treurig van mensen die avond aan avond jigsaw puzzels in elkaar aan het zetten zijn. Wat een zinloze bezigheid! Dit zou alleen maar toegestaan mogen worden in psychiatrische inrichtingen waar mensen hun dolgedraaide brein weer tot kalmte moeten manen. Om alles nog belachelijker te maken zijn er zelfs mensen die de in elkaar gezette puzzelstukjes, met een potje puzzellijm, in een lijstje plakken en aan de muur hangen. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: “Koop een poster!”
Kijk, dat maakt mij nou “saaaaaaaaad”.

Fusion cooking

Mijn moeders idee van pasta was het volgende: fruit een uitje, snijd een preitje, kook de goedkoopste macaroni elleboogjes die je kunt krijgen (meestal verpakt in een plastic zak) en roer dit tesamen met de inhoud van enkele blikjes tomatenpasta door elkaar. Vergeet daarbij niet het belangrijkste ingredient: Smac! Als opgroeiend jongetje was ik helemaal wild van de pasta van mijn moeder. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik liet mijn bord volscheppen totdat ik echt niet meer verder kon. Daarbij kon het me niets schelen dat Smac gemaakt is van het meest inferieure vlees dat je je kunt voorstellen. Alle taaie, moeilijk verteerbare stukken varken en koe, zoals staarten, ogen en uiers worden door de vleesverwerkende industrie waarschijnlijk in een grote ketel gegooid waar het een hele middag moet sudderen om er de zachtroze brei van te maken waar men vervolgens smac en fricandellen van maakt. De kat haalt er z’n neus voor op, maar wij gooien het vrolijk door de macaroni.
Aan de andere kant van de oceaan zat er op hetzelfde moment een opgroeiend meisje de Amerikaanse vorm van dit soort trashfood naar binnen te werken en ze hield er net zoveel van als ik. Geen smac (spam) voor haar, want dat at alleen haar vader, maar Kraft macaroni and cheese uit een donkerblauwe doos, geserveerd met een boterham met pindakaas. Ze at er bijna haar vingers bij op.
Vanmiddag zijn we dus een beetje aan het fusion koken geslagen. Het eindresultaat had the best of both worlds: macaroni and cheese met blokjes Smac er in. Wel Smac Light natuurlijk want het is potdorie niet elke dag eetdag.

George vs Louis

Is dat wel verstandig, een foto van jezelf op je weblog? Mochten er nog mensen zijn die dachten het weblog van mr. Interesting te bezoeken; die zijn nu mooi van een kouwe kermis thuis gekomen. Een gewone kop van een dertiger in een Vinex wijk en hij heeft zelfs een bril!
Twijfels over het gewicht dat mijn uiterlijk in de schaal heeft gelegd bij het al dan niet in de smaak vallen van de “vrouwtjes”(por met de elleboog, knipoog, knipoog) verdwenen zo ongeveer bij het behalen van de dertig. Daarna kwam ik er achter dat het allemaal niet zo belangrijk is. Je kan er, buiten het kiezen van een goede kapper en een interessante garderobe, toch niet zoveel aan doen.
Vroeger, voor mijn dertigste, toen ik nog verscheurd werd door twijfels over mijn positie op de huwelijksmarkt werd ik nog wel eens op het verkeerde been gezet door mensen die vonden dat ik op iemand leek. Aangezien je je eigen uiterlijk eigenlijk niet objectief kan beoordelen, omdat je al heel je leven tegen dat smoelwerk aan zit te kijken, kan de vergelijking met iemand anders je wel eens verder helpen en je de benodigde ego-boost bezorgen.
“Je vader”, kreeg ik dan te horen. “Je lijkt als twee druppels water op je vader en ook op je jongere zus”. Nu schoot ik daar volgens mij niet zoveel mee op. Mijn zusje was getrouwd met haar eerste pukkelige vriendje en mijn vader was nou ook niet bepaald een Casanova geweest in zijn jonge jaren.
“Karl Heinz Riedle!” zei een vriend van een vriend. “Jij lijkt echt op Riedle”. Deze Duitse voetballer, die ik eigelijk niet kende zag er eigenlijk wel uit alsof hij in staat was te scoren en dan bedoel ik niet op het voetbalveld. Best wel een compliment eigenlijk. Zou ik dan toch meespelen in de top? “Alleen heb jij een iets papperige kin”, voegde hij er daarna helaas aan toe, wat me meteen degradeerde naar de tweede divisie. “Wanneer gaat die weg, die vriend van jou “, had ik waarschijnlijk gezegd als ik wat meer op Riedle leek.
In een rokerig cafe, na een paar zware biertjes en een glas cognac, leek ik op een avond opeens een geweldig compliment te krijgen. De blonde vriendin van de broer van een collega (en daar weer een zus van), type hockeymeisje, zag in mij een treffende gelijkenis met George Clooney. George, versierder, superstud, daar kon ik wat mee! Maar terwijl ze dat zei, zag ik haar waterige ogen en begreep dat zij na zes glazen Kasteelbier ook niet helemaal toerekeningsvatbaar was.
Daarom vertrouw ik maar op het commentaar van Bee (zie commentaar bij “de Uitslag”) die beweert dat ik steeds meer op Louis Theroux ga lijken. Louis, met zijn grote bril en het uiterlijk van een uit z’n krachten gegroeide nerd is in ieder geval grappig en slim. Daarbij heb ik ook al jaren een lieve vriendin, dus waar zou ik me nu nog druk om maken?

Twijfelaar

“Een lopend avondmaal? Wat is dat nu weer?”
Ik had mijn moeder aan de telefoon en op een of andere manier waren we in gesprek geraakt over recentelijke ontwikkelingen in de kerk waar zij nog steeds naar toe gaat, maar waar ik al een aantal jaar geleden afscheid van genomen heb.
Blijkbaar was er wat gesleuteld aan een van de sacramenten van de kerk en loopt de hele gemeente nu bij de dominee langs om het stukje brood en het slokje wijn in ontvangst te nemen in plaats van aan een gedekte tafel te zitten. Een beetje op z’n katholieks zullen we maar zeggen. “Interessant”, zei ik “dat er toch weer van alles veranderd in de kerk.”
“Maar het is nog steeds niet iets voor jou dus”, reageerde mijn moeder en ik hoorde het sprankje hoop in haar stem dat verlangde naar mijn terugkeer, zodat ze zich over mijn lot in ieder geval geen zorgen meer hoeft te maken.
“Kijk mam”, zei ik, “ik geloof in goed zijn voor je medemens en ik geloof ook in een God, die op een of andere manier invloed heeft op mijn leven, maar in wat voor een vorm weet ik niet. Ik geloof dat ik het meest eerlijk ben als ik daaraan twijfel. Misschien is de God van de Christenen wel dezelfde als die van de Moslims en de Boeddhisten. Daarbij; als ik ergens in het Midden Oosten was geboren was u waarschijnlijk gesluierd door het leven gegaan en was u getrouwd geweest met een man met een grote, zware baard. Wat je gelooft wordt volgens mij dus in grote mate bepaald in welke omstandigheden je geboren wordt. Reden genoeg dus om twijfelend door het leven te gaan en dingen niet zeker te weten. Als er in de kerk dus mensen op de kansel hun monoloog staan af te steken en denken precies te weten hoe de vork in de steel steekt, dan is dat voor mij reden genoeg om die mensen te wantrouwen.”
“Ik ben een twijfelend mens mam”, zei ik “en ik wil de ruimte hebben om dingen niet zeker te weten en die krijg ik in deze kerk niet”
En zo sloten we ons gesprek af.
“Weet je”, zei mijn moeder “ondanks het feit dat we het hierover niet eens zullen worden, vind ik het toch prettig dat we hierover kunnen praten” Ze had gelijk. Het onderwerp “geloof” kwam eigenlijk nooit meer ter sprake, bang dat we zijn om elkaars gevoelens te kweten. Het feit dat we hierover een uur lang van gedachten hadden gewisseld was dus weer een hele nieuwe ervaring. Zo kwamen we ondanks onze verschillen toch nader tot elkaar. Niet slecht voor een doordeweekse avond.

de uitslag

Tja, ik vond eigenlijk dat jullie allemaal wel in aanmerking kwamen voor deze geweeeeeldige prijs. Daarom maar even op deze manier.
Gefeliciteerd Maartje!
(stuur even je adres naar "vandiemail at gmail punt com")

Surrogaat

K. is eigenlijk een grote fan van Oprah. Zal ze niet zo leuk vinden dat ik dat zeg, want echt cool is dat natuurlijk niet. Daarom zal ik er ook bij zeggen dat ze een prima muzieksmaak heeft en dat ze de helft van haar tijd met haar neus in de literatuur zit.
Maar goed aangezien ze de show van Opie bijna dagelijks kijkt en naast een abonnement op “O” gisteren ook thuiskwam met de jubileum DVD van deze spiritueel leidster van United States (de show bestaat 20 jaar!) kan ze op z’n minst bestempeld worden als een kritische, maar trouwe volgeling van deze ongekroonde koningin van de Amerikaanse talkshows.
Gisteren werd er dus weer gekeken. We waren getuige van de kick-off van het 20e seizoen van Oprah, waarin ze eerst samen met Jennifer Anniston wat glazen champagne achterover sloeg en vervolgens uitgebreid verslag deed van de aanschaf van drie nieuwe puppies. Oprah is namelijk een honden liefhebber. Samen met haar lief Stedman stond ze daar in een kennel hondjes te keuren. “Welke zou ik eens nemen?”, zag je haar denken. Stedman stond er zorgelijk bij te kijken. Aan z’n blik kon je zien dat hij de twee zwarte poedels die ze al hadden, eigenlijk al wel genoeg vond. Oprah trok zich daar niets van aan. Binnen de kortste keren stond ze bij Sted te zeuren of ze twee puppies mocht in plaats van drie. De eigenaar van de kennel had namelijk een negatief advies gegeven over een bepaald hondje, omdat die een underbite had. Goeie zet van ‘m, want Oprah kwam meteen in actie en was vastberaden in haar strijd tegen dit onrecht. Ze zou er persoonlijk voor zorgen dat dit hondje een goed leven zou krijgen, inclusief hondenbeugeltje waarschijnlijk en in het volgende shot huppelde dit hondje dan ook vrolijk rond over de met goud geplaveide paden van Oprah’s landgoed.
Eigenlijk krijg ik altijd een beetje last van plaatsvervangende schaamte als ik echtelieden, verloofdes of op een andere manier aan elkaar gekoppelde stellen (zoals Opie en Sted), die er op een of andere manier vrijwillig of onvrijwillig voor kiezen om kinderloos te blijven, zo in de weer te zien met hun huisdieren. Alsof ze een beetje vadertje of moedertje lopen te spelen met hun honden of katten die ogenschijnlijk de nog openstaande vacature van nageslacht moeten invullen. Daarom probeer ik het onderwerp “huisdier” zo veel mogelijk te vermijden op dit weblog, hoe vrijwillig en hoe gewenst het ontbreken van zo’n minimensje in ons huishouden ook is.
Maar als K. vervolgens dan van die schattige foto’s gaat lopen nemen van Tricky, die gezellig bij me op de bank is komen liggen terwijl ik een uiltje knap, dan is mijn verzet gebroken.
Hierbij dus mijn welgemeende excuses voor het plaatsen van deze foto.

Daar zijn we weer!

Ai, lag daar zomaar een dag mijn site op z'n kont. Wegens problemen bij Blogger zogezegd, waar een paar mannetjes koortsachtig bezig waren een onwillige server(of zoiets)weer te reanimeren, maar waar ze blijkbaar niet echt in leken te slagen. Volgens berichten op de Blogger site zou het kunnen helpen om een paar keer op de "refresh" button te drukken, maar zelfs dat mocht in het geval "Vandiedingen" niet echt baten. Hoe zeer ik de boel ook probeerde op te frissen, het enige wat ik op mijn scherm kreeg was een muf zilvergrijs vlak.
Vanochtend had ik, toen ik wakker werd, na het eerste zinnetje dat dan nogal dwangmatig als een pop-up scherm op mijn eigen persoonlijke beeldschermpje verschijnt ("ik wil niet naar mijn werk"), een geniale ingeving: "misschien moet ik heel mijn template maar eens opnieuw uploaden". En na de daad bij het woord gevoegd te hebben, verscheen de vertrouwde lichtgroene balk van "Vandiedingen" weer op mijn Samsung monitor. Als een Fenix uit de as herrezen. Victorie!

Tic

Het is verbazingwekkend hoe half vergeten herinneringen opeens weer tevoorschijn kunnen komen. Als een duveltje in een doosje springen ze vanuit het onderbewuste weer terug naar de tegenwoordigheid van geest. Meestal wordt dit veroorzaakt door iets wat je leest, iets wat je op t.v. ziet, maar ook abstractere dingen zoals geuren en kleuren kunnen maken dat je je iets herinnert waarvan je dacht dat je het al kwijt was.
Zoiets gebeurde toen we vanmiddag naar onze nieuwe favoriete serie “The Soprano’s” keken. Tony Soprano vertelde in deze aflevering aan zijn vrouwelijke therapeut, op wie hij na een paar sessies hopeloos verliefd was geworden, over zijn ouders die deel uitmaakten van een beruchte maffia familie. Volgens Tony was zijn moeder, meer nog dan zijn vader, de echte boef. Ze had af en toe, laten we zeggen, iets teveel temperament. Op een bepaald moment, toen hij met zijn moeder in de keuken stond, werd ze zo kwaad op hem dat ze er mee dreigde om hem een grote vleesvork in zijn ogen te steken.
Op het moment dat ik getuige was van deze scène op t.v. klapte er opeens een luikje open in mijn brein en zag ik mezelf weer als klein jongetje met een vriendje bij hem thuis in de keuken staan. Het vriendje had een tic, om de zoveel seconden draaide hij op een rare manier met zijn ogen naar boven. Dat was vreemd toen ik het voor de eerste keer zag, maar ik was daar ondertussen al helemaal aan gewend geraakt en het viel me eigenlijk niet meer zo op. Maar zijn moeder, die ook in de keuken stond irriteerde zich daar zo aan dat ze boos tegen hem uitviel. “Als je daar niet eens mee ophoud, met dat gedoe met je ogen, dan steek ik ze er nog eens een keer uit!” bitste ze tegen hem. Geschrokken keek ik naar de moeder en vroeg me af of ze daar echt toe in staat zou zijn.
Later ben ik deze jongen nog wel eens tegen gekomen en hij had gelukkig allebei zijn ogen nog. De tic was hij ondertussen kwijt geraakt. Benieuwd of daar, net als bij Tony, nog wat therapie aan te pas is gekomen.

O ja, de prijsvraagt loopt nog tot aanstaande zaterdag. Dus doe nog even mee.

Prijsvraag

Na weekenden lang coccoonend doorgebracht te hebben, besloten K. en ik dit weekend eens van onze luie kont te komen. We waren namelijk bijna op het punt gekomen dat de doorligplekken zichtbaar werden, dus enige actie was geboden.
Zo gezegd, zo gedaan. De verjaardag van tante was een uitstekende aanleiding om eens een keer westwaarts te rijden. Amsterdam was toch al een van onze favoriete uitstapjes, dus dat kwam allemaal goed uit. Ik blij omdat ik mijn tante weer eens kon zien, K. blij omdat ze dan ook weer eens een keer fatsoenlijk kon shoppen en de Amsterdamse middenstand blij dat wij er weer een aanzienlijk deel van ons salaris uit zouden geven.
Tevreden keerden we s’avonds dan ook huiswaarts met de kofferbak vol met goodies.
Het idee dat we de rest van het weekend helemaal niets hoefden te doen sprak ons vervolgens erg aan. De hele zaterdagochtend werd dan ook in bed doorgebracht. K. vermaakte zich met een stapel “Us Weekly’s”, die ze had ingeslagen bij the American Bookstore en ik vermaakte me, uh, ook uitstekend met deze stapel tijdschriften. Ik weet het, ik lijk wel een wijf en geen ander door testosteron gedreven mens, zou zich verlagen tot het doornemen van dit soort roddelbladen. Maar u, als regelmatige bezoeker van deze site, kent me inmiddels als een van die mensen die gespeend is van enig schaamtegevoel wat dit soort dingen betreft. Ik lees zelfs de Opzij als het zo uitkomt.
Toen we na enige tijd de post op de deurmat hoorden ploffen sprong K. uit haar bed en rende naar beneden. Naast de gebruikelijke Postcrossing kaart en de maandelijkse Vanity Fair had de postbode ditmaal ook een dikke gevulde envelop door onze brievenbus gegooid. Dit betekende meestal prijzenpost. Vol verwachting opende ik de envelop en haalde er blij verrast de nieuwe CD annex DVD van Bluf uit (sorry, kan de o met dat schuine streepje erdoor niet vinden). “Kijk eens K.” zei ik: “de nieuwe cd van Bluf. Je weet wel, die band met die “o” met dat schuine streepje erdoor”. “Leuk”, zei K. “Inderdaad!”,antwoordde ik. “Alleen jammer dat ik hun muziek nooit zo leuk vind”. “Weet je wat”, zei K. met haar schattige Amerikaanse accent, “dan maak je er toch gewoon een prijsvraag van op je website”
K. zit vol met goede ideeën. Ook wel met minder goede ideeën, maar daarover houd ik natuurlijk wijselijk mijn mond (ssst, K. leest mee)
Dus diegene die mij in een comment duidelijk kan maken waarom hij of zij recht heeft op deze fantaaaaastische cd van Bluf (je weet wel, die band met dat streepje door de o) krijgt van mij deze leuke prijs thuis gestuurd. Bedenk daarbij dat je, met een gemiddelde van 55 bezoekers per dag op deze site, nog nooit zoveel kans hebt gemaakt om iets te winnen.

Film van de week

Wel eens op iemands porno spamlist gestaan? Ik wel. Het spontaan openen van e-mails zonder goed op te letten van wie het afkomstig is en wat er precies in staat, kan je in netelige situaties doen belanden. De meest voorkomende situatie is die van een gynaecoloog die voor het oog van zijn nietsvermoedende collega’s een inwendig onderzoek aan het uitvoeren is.
Wat er zich op het beeldscherm van mijn computer op mijn werk afspeelt is namelijk voor tachtig procent van mijn naaste collega’s goed te volgen. Dus toen ik vanmiddag niets vermoedend een e-mailtje van een van mijn naaste collega’s opende (ik noem geen namen) en me een kijkje werd gegund in de edele delen van 4 op elkaar gestapelde vrouwen, wist ik niet hoe snel ik dit plaatje weg moest klikken.
Waar kan ik me afmelden voor dit soort post? Ik wil niet kinderachtig doen en geef meteen toe dat ook ik wordt geprikkeld door de aanblik van vrouwelijk bloot. Maar om me nu voor het oog van mijn collega’s in een staat van opwinding te manoevreren gaat me net iets te ver.
Daarbij zijn de grappen van dit soort mailtjes vaak bijzonder flauw. De moeilijkheid bij grappen over sex is dat er een dunne scheidslijn is tussen banaal en spitsvondig. De creatievelingen die de pornospam in hun vrije tijd met behulp van de verschillende Adobe programma’s in elkaar zitten te draaien zijn meestal niet de meest fijnbesnaarde lieden en even goed schockeren is voor hun meestal al genoeg. Eigenlijk kan je het verschil tussen goede en slechte sexgrappen het best aangeven met verschil tussen de strips van Eric Schreurs en Hein de Kort. Schreurs tekent het liefst grote geslachtsdelen en gaat voor het schok effect maar in de strips van de Kort lopen ondeugend kijkende mannetjes rond die met de meest banale dingen weg lijken te komen, alleen maar omdat ze slecht getekend zijn en de grappen hilarisch.
Ook in de film “the 40 year old virgin” worden erg goede grappen gemaakt, zonder dat het echt flauw of banaal wordt. In tijden heb ik niet meer zo gelachen bij een film. Dus voor diegenen die kunnen lachen om sex en tegen een stootje kunnen: huur die film!

Bad pizza!

Nakker kwam vanmiddag naast mijn bureau staan en citeerde uit de losse pols even uit de werken van Woody Allen: “Pizza is just like sex, even if its bad, its still pretty good.”
Nu ben ik het daar normaliter eigenlijk wel mee eens maar afgelopen zaterdag lag dat even anders.
Om de feestvreugde van de finale van Idols enige luister bij te zetten had K. namelijk het lumineuze idee opgevat om maar weer eens pizza te bestellen. Aangezien dat betekende dat ik die avond dan ook niet hoefde te koken, stemde ik daar snel mee in. Tevreden lag ik dan ook op de bank te wachten, thinking about my doorbell and when he was going to ring it en dat duurde niet lang. Na een krappe drie kwartier klonk de bel en enthousiast sprong ik op, even vergetend dat de 40 zich ook lichamelijk steeds nadrukkelijker aandient. Een venijnig stekende pijn in mijn nek dwong me direct weer terug in een soort banaanhouding. Krom voorover gebogen en met m'n hand op mijn nek strompelde ik naar de voordeur en deed hem open. “Hier is je pizza opa!” zei de pizzakoerier vrolijk en ondanks de flauwe grap rondde ik het verschuldigde bedrag toch maar naar boven af. Met de pizzaboy moet je geen ruzie hebben, voor hetzelfde geld spuugt hij de volgende keer eerste even op je pizza, voordat hij hem aflevert.
Nadat ik de deur weer dichtdeed strompelde ik zo snel mogelijk terug naar de bank en nam me voor om mijn pizza niet laten te verpesten door deze onverwachte nekpijn. Krom voorover gebogen, bijna met mijn neus in de pizzadoos, nam ik enthousiast een hap van mijn pizzapunt en beet daarbij met volle kracht op de binnenkant onderlip. Hoe ik het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar het effect was spectaculair. In plaats van een pizza, leek het alsof ik als een ware graaf van Dracula een maagdelijk vrouwenhalsje te grazen had genomen. Het bloed droop daarbij in dikke druppels van mijn onderlip en heftig schreeuwend (ik weet het, ik ben nogal een aansteller) strompelde ik krom en bloedend naar de keuken voor een stuk keukenpapier.
Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Vriend!

Toen ik mezelf een paar weken geleden dwong om de premies van de verschillende zorgverzekeraars met elkaar te vergelijken en gefrustreerd moest vaststellen dat dit onbegonnen werk was, kon ik niet anders doen dan dhr. Hoogervoorst en zijn trawanten een verschrikkelijke schurft toe wensen. De behandeling met dure zalf zou zeker ten koste gaan van hun no-claim en de uitdrukking “boontje komt om zijn loontje” zou nog jaren lang geassocieerd worden met deze geplaagde bewindspersoon en zijn lakeien.
Maar toen ik mijn salarisstrookje laatst eens bekeek en er achter kwam dat, mede door een goede collectiviteits-deal van mijn werkgever met de verzekeraar, ik eigenlijk geeneens zoveel duurder uit was, begon ik de positieve kanten van het nieuwe zorgverzekerings stelsel toch wat meer in te zien. Afgelopen week toen ik te horen kreeg dat ik 240 euro “no claim” terug gestort zou krijgen op mijn bankrekening, brak het zonnetje helemaal door. Die Hoogervoorst is mijn nieuwe vriend! Voor zolang het duurt natuurlijk. Als ik volgend jaar mijn no-claim eens een keer niet terug gestort krijg en de verzekeraars massaal hun premie omhoog gooien, hoop ik alsnog dat hij een keer goed aan de diarree raakt.

Blauw klavertje

Vorige week, toen ik bij de kapper zat, kwam er weer een stokpaardje voorbij. Zo’n onderwerp waarvan ik meteen in de praat-modus schiet. De kapster begon een praatje over de eetgewoontes van haar broertje, of neefje. De flippo in kwestie had nogal wat noten op z’n zang en weigerde stelselmatig het eten wat hij op z’n bordje voorgeschoteld kreeg.
“Ja, vreselijk is dat”, beaamde ik “van die kinderen die weigeren om hun groente op te eten en alleen maar brood of patat lusten”. De kapster, die ik een jaar geleden had leren kennen met een kobaltblauwe coupe en die na een kort intermezzo met rastakrullen, nu haar haar in een kleur had geverfd die wel in de natuur voorkomt, keek me niet begrijpend aan. “Ik eet ook geen groente”, zei ze. Nu was het mijn beurt om haar niet te begrijpen. Welk volwassen persoon eet nu geen groente? Dat klinkt alsof iemand zegt: “Nee, ik probeer zo weinig mogelijk te ademen. Ik hou namelijk niet zo van lucht”. Ik vroeg me af of het een speciaal dieet zou zijn, een soort Atkins variatie waarbij groenten helemaal verboden zijn. Maar nee, het fragiele meisje zei dat ze er gewoon niet zo van houdt. Vooral niet van die groenten die een beetje papperig worden, zoals spruitjes en broccoli.
“Nou, nu kom je er misschien nog mee weg”, zei ik wijs “maar wacht maar totdat je de dertig gepasseerd ben. Dan is het kiezen of delen. Of gezond eten, of je kleren kopen in de winkel voor vrouwen met een maatje meer”.
Opeens begreep ik ook die nieuwe actie van Albert Heyn die gezonde producten zijn gaan labelen met het blauwe klavertje van “de gezonde keuze”. Toen ik voor het eerst zo’n blauw klavertje ontdekte op een pas aangeschaft product, schoot ik bijna in de lach. “Wat een betutteling”, dacht ik. “Iedereen weet toch wel wat gezond voor je is en wat niet?”.
Maar klaarblijkelijk zijn er steeds meer mensen die geloven in de voedingswaarde van een Big Mac en die hun smaakpapillen een veto laten uitspreken over wat er in hun eetschuur wordt geladen en wat niet.

Hij is binnen!

Conflictvermijdend?

Ben ik conflictvermijdend?
K. vond gisteren van wel. Toen we op weg naar het stembureau de voordeur open deden en naar buiten stapten, troffen we voor de zoveelste keer zwerfvuil aan in de voortuin. Een aantal natte oude kranten lagen gedrapeerd over het roze grint dat ik er afgelopen zomer nog zelf ingeschept had. Ze leken afkomstig uit de overvolle clicko van de buren, waarvan de deksel half open stond . “Daar kunnen we toch wel een keertje wat van zeggen”, zei K. en pakte de kranten op en gooide ze terug in de tuin van de buren. “Ach, laten we maar gaan stemmen”, zei ik. In mijn hoofd woog ik zorgvuldig de voors en tegens af van een confrontatie met onze buurvrouw. Voor: haar vuilnis zou niet meer in onze tuin landen en misschien zou ze zelfs haar Engelse bulldog zover krijgen dat-ie zijn behoefte eens een keer in de goot zou doen in plaats van in onze voortuin. Afgelopen winter hadden we namelijk al een paar keer zijn drollen van ons tuingrint af moeten scheppen.
Tegen: ruzie met de buren zou allerlei rampspoed met zich mee kunnen brengen. Mijn eerlijk gewonnen prijzen, die door de TPG post bij de buren afgegeven zouden worden, zouden opeens “spoorloos” kunnen verdwijnen. Daarbij zou onze kat mishandeld kunnen worden als ze per ongeluk in haar tuin zou belanden en buuv zou de boxen van haar stereo installatie tegen de muur kunnen zetten. Normaal niet erg, maar ze houdt van Kane!
Die natte krant leek een “small price to pay” om ons voor deze ellende te behoeden. Ik was dan ook niet van plan om de confrontatie aan te gaan en probeerde K.’s irritatie wat te sussen. Dat lukte bijna, totdat de deur bij de overburen open ging en de, overigens zeer sympathiek buurman olie op het vuur gooide. “Lag er weer stront in jullie voortuin?” vroeg hij strijdlustig. “Jullie buurvrouw zou eens een keer op een normale manier haar hond moeten uitlaten. Ze doet gewoon de voordeur open en laat de hond naar buiten! Als je een hond bezit, moet je je verantwoordelijkheid nemen en hem op een normale manier uitlaten”. Daar was ik het wel mee eens. Ik vroeg me alleen af wat hij nu wilde. Het leek er bijna op dat hij samen met mij wel eens een hartig woordje met de buurvrouw wilde wisselen en daar was ik eigenlijk niet zo voor in. Ik ben in dit soort situaties namelijk nogal conflictvermijdend. Terecht vond ik, na het afwegen van de voors en tegens.
Later, toen ik me al mompelend uit de netelige situatie had gemanoeuvreerd en met K. op weg ging om haar voor het eerst kennis te laten maken met een Nederlandse stemhokje begreep ik opeens dat het hem niet zozeer om het gedrag van onze buurvrouw ging, maar dat hij op omslachtige manier even duidelijk had willen maken dat die drollen in ieder geval niet afkomstig waren van zijn eigen reuzen pitbull. Hij was dus helemaal niet van plan geweest om de buurvrouw aan te spreken op haar gedrag. Eigenlijk was hij net zo conflictvermijdend als mij.

Liedje van de week

Ik ben er na ruim een jaar bloggen wel achter gekomen dat ik qua thematiek vaak terugval op bepaalde onderwerpen. Naast de verplichte film en muziekrecensies, schreef ik bijvoorbeeld al drie keer over het schuimproduct dat Dreft op de markt heeft gedumpt (alsof ik u daar niet al vaak genoeg mee heb verveeld). Waarschijnlijk verander ik langzamerhand in zo’n oud opaatje in een bejaardentehuis, waarvan de verzorgsters vertederd adviseren om maar eens over zijn tijd op de grote vaart te beginnen, want; “daar praat hij zo graag over”.
Zo praat ik straks, als ik vijfenzestig plusser ben, voornamelijk over mijn boeken en cd verzameling en weet ik precies wanneer ik wat gekocht heb en hoe ik mijn verzameling interessant heb gehouden.
Een paar weken geleden, toen ik weer eens nadacht over mijn muziekverzameling wist ik het opeens. De zon brak door en mijn geest werd verlicht. Ik bedacht me dat het bij een verzameling niet gaat om de kwantiteit , maar om de kwaliteit!
De beste verzameling is er eentje die bestaat uit alleen maar topstukken. Eigenlijk zou ik alle cd’s die ik dus niet meer draai en die niet vallen onder het kopje “meesterwerk” in dozen moeten stoppen en naar de Snuffelmarkt moeten brengen om ze daar te verkopen. De eerste keer dat die gelegenheid zich voor zou doen, zou ik dit plan gaan uitvoeren, nam ik me voor.
Deze gedachte hield ik precies een week vast. Tot het moment dat ik bij de MediaMarkt stond en in een situatie belandde waar ik als kind al eens eerder van gedroomd had. Alleen ging het toen niet om cd’s maar om knikkers. Als kind had ik op een bepaald moment een periode dat de waarde van knikkers me die van geld te boven ging en zo droomde ik op een nacht dat ik naar school ging en het schoolplein bezaaid lag met knikkers. Ik wist niet hoe snel ik het plein op moest rennen om als een weggesaneerde topmanager al mijn zakken te vullen.
Hetzelfde gevoel had ik toen ik bij eerdergenoemde audiogigant een aantal nonchalant opgestelde plastic bakken zag met bijzonder interessante cd’s. Allemaal afgeprijsd tot 3 euro! Binnen de kortste keren stond ik met 15 cd’s in mijn handen en voelde me precies als in mijn droom. Al mijn plannen om mijn verzameling te reduceren tot louter topstukken waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Met als gevolg dat ik u, als lezer, weken achter elkaar ga lastig vallen met hoogtepunten van mijn nieuw aangeschafte meesterwerken.
Leuk he?

Handen wassen

Toen ik enige tijd door Procter and Gamble vriendelijk en beleefd werd afgescheept met een standaard brief, dacht ik dat daarmee het Dreft Actief Schuim verhaal definitief tot het verleden behoorde. Ik wilde er geen woord meer aan vuil maken. Als Dreft mijn goedbedoelde adviezen graag in de wind wilde slaan, moesten ze het zelf maar weten.
Toch werd ik gisteren nogmaals geconfronteerd met de ineffectiviteit van het goedje.
Een monteur van de woningbouwvereniging, die net klaar was met zijn werkzaamheden aan de zonneboiler, besloot mij op mijn vrije dag te vervelen met een verhaal dat zo saai was dat hij leek te citeren uit de gebruiksaanwijzing van het kreng, dat overigens vanaf het begin dat we hier wonen niet wilde deugen. Aangezien ik niet hou van gebruiksaanwijzingen en ik ze alleen bij hoge uitzondering en met veel tegenzin wel eens wil raadplegen, besloot ik de man bloot te stellen aan mijn weggaaptechnieken. Na vijf minuten omstandig naar adem te staan happen, gaf de man eindelijk toe aan mijn non verbale boodschap die eigenlijk kort viel samen te vatten als: “wilt u nu eindelijk eens een keer oprotten?”.
Toen hij me vroeg of hij nog even zijn handen mocht wassen, wees ik hem mompelend de kraan en besloot even een handdoekje voor hem te pakken, maar ik hield mijn pas in. In mijn ooghoeken zag ik hem namelijk, tot mijn schrik, met zijn linkerhand naar het giftige schuim reiken. Met een man-van-zes-miljoen achtige beweging (je weet wel, vertraagd en met geluidseffecten) sprong ik naar hem toe. NOOOOOOOO!!!!! ,schreeuwde ik dramatisch.
Geschrokken trok de monteur zijn hand terug. Ik wees hem op de achterkant van het groene flesje. “Kijk eens”, zei ik. “U houd toch zo van gebruiksaanwijzingen? Na gebruik van dit schuim zorgvuldig de handen wassen, staat er hier. Dus dit is geenszins geschikt om het vuil van uw handen te wassen” Mopperend zette ik het flesje maar in het keukenkastje, want het aanrecht was klaarblijkelijk geen veilige plek voor dit afwasproduct.

Blizzard

In Amerika is alles groter. Tenminste dat zegt K.
De hamburgers zijn zo groot als een gemiddeld kinderhoofdje en de cola wordt in zulke enorme bekers geschonken dat je je armen er amper om heen krijgt.
Maar niet alleen de snacks zijn groot in de States. In “the Mid West” waar K’s familie woont zijn de weeromstandigheden ook bepaald niet kinderachtig. De zomers zijn zo heet als de Sahara en in de winter daalt de temperatuur regelmatig tot 20 graden onder het vriespunt en stapelt de sneeuw zich op tot aan de dakgoot.
Dus opscheppen is er niet bij voor mij als Nederlander. De kopjes koffie zijn hier in twee slokken naar binnengewerkt en cola wordt op terrasjes in zo’n klein flesje geserveerd dat je je afvraagt wie jouw bestelling met die van kabouter Plop heeft verwisseld.
Ook met het weer valt weinig eer te behalen. Ja, het regent hier veel, maar op een bepaalde manier maak je daar nooit echt veel indruk mee.
Daarom was ik erg blij met de blizzard waar we vanochtend doorheen moesten fietsen. Regelmatig keek ik opzij naar K. die al zwoegend een berg sneeuw op haar voorhoofd verzamelde. “Net als in de States!”, schreeuwde ik haar toe. “Ja, dat is waar”, antwoorde ze. “Maar daar zie je niemand met dit weer zijn fiets pakken!”.
“Inderdaad”, dacht ik tevreden. “Stelletje mietjes! We win!”

Eerlijk product

“Bestaat er nog wel een eerlijk product?”, denk ik als ik naar mijn tube tandpasta kijk. Natural whitening staat er op, maar ondanks het feit dat ik hier vaak mijn tanden mee poets, is het me nog nooit opgevallen dat mijn tanden er witter van worden. Hetzelfde met dat afwasmiddel dat belooft nog geconcentreerder te zijn als voorheen. Kan ik daar nu meer borden mee wassen als vroeger? Dat vereist bijna een wetenschappelijke aanpak en ik ken eigenlijk niemand die nu opeens maar een half theelepeltje afwasmiddel gebruikt.
We worden dus hoog waarschijnlijk genept waar we bij staan. Gisteren zag ik een reclamespotje voor een of ander doucheproduct waar “olive-milk” in zat. Wat is in vredesnaam olijvenmelk? Melk van koeien die stelselmatig worden gevoed met emmers afgekeurde olijven? Is er (buiten het tv-programma “de Keuringsdienst van Waarde) eigenlijk wel iemand die deze onzin controleert? Ik weet bijna zeker dat er ergens binnen de Amsterdamse grachtengordel een café is waar elke vrijdag een aantal reclamejongens bij elkaar komt om tegen elkaar op te scheppen over wat ze de argeloze consument nu weer straffeloos door de strot hebben kunnen duwen. “Olijven melk, hoe kom je er op? Hahaha. Significant leuker dan het TAED systeem dat we vorig jaar voor dat waspoedermerk bedacht hebben!”
Gisteren, toen mijn collega E. het kantoor in kwam wandelen met een pak roze koeken, realiseerde ik me dat er toch nog eerlijke producten bestaan. Deze geglazuurde sjoelschijven, waar de zoetigheid vanaf spat, draaien je tenminste geen rad voor de ogen. Je weet dat het zo zoet gaat worden dat het glazuur van je kiezen spat. Niemand zal bij het zien van deze koek twijfelen of hij na het eten van zo’n roze jongen wel genoeg suiker heeft binnen gehad.
Tevreden werkte ik er dan ook twee naar binnen. Alsof het nog steeds eetdag was.