Hiep, hiep....

...ach laat ook maar zitten.
Eenenveertig is niet echt een leeftijd om te vieren.
Wel even van de gelegenheid gebruik gemaakt om het groene evangelie middels drie zelfgebakken biologische appeltaarten door de strot van mijn collega's te duwen.

Tot ziens!

Iemand kan nóg zo leuk zijn en makkelijk in de omgang, na twee weken treedt de aloude vergelijking tussen vis en visite in werking. Ze blijven allebei maar een beperkte tijd goed en mijn schoonmoeder kan zich op de borst kloppen dat ik bij haar pas na een kleine 2 weken terugverlangde naar mijn vrijheid.
Vanochtend brachten we haar weer naar Schiphol. We waren ruim op tijd, dus er was voldoende gelegenheid om afscheid te nemen. Altijd even een gevoelig moment. Om ons heen zag ik anderen in dezelfde situatie. Iedereen leek zijn eigen manier te hebben. De een nam afscheid met een vrolijke klap op de schouder van vriend of broer en een ander huilde dikke tranen op de schouder van zijn vriendin.
K. leek na voorafgaande keren, waarbij de waterlanders nog wel eens wilden vloeien, haar manier gevonden te hebben. Een methode die wat weg had van het verwijderen van een pleister. Die kan je er ook maar het beste in 1 keer vanaf trekken. Dus dit keer geen getreuzel bij douane of wachten tot het laatste moment. Vanuit het niets pakte ze haar moeder beet en zoende haar op haar wang. Een handeling die ze nog twee keer herhaalde voordat ik de eer kreeg om de traditioneel Amerikaanse “hug en klop” (omhelzing terwijl je met de rechterhand op de rug klopt) uit te voeren. Daarna was ze in krap drie minuten uit het gezicht. Weg, foetsie, terwijl ik me mentaal had voorbereid op een slepende affaire van een half uur.
Het lange afscheid met een nog langere emotionele dip daarna was K. blijkbaar niet bevallen en als je ergens niet tevreden over bent moet je het veranderen.
“Ik had nog wel even een raar gevoel in mijn keel”, zei K. flink.
Ondanks het feit dat ze haar wangen tegenwoordig droog hield, deed afscheid nemen nog steeds een beetje pijn.

Strakke stickers

Tijdens mijn “thanksgiving klus”, het bakken van een (jawel) biologische pompoentaart, verpest ik tien minuten van mijn kostbare tijd met een poging een plakkertje van de achterkant van de springvorm te pulken. Het kreng zit er zo strak op dat het lijkt alsof ie met secondenlijm is vastgeplakt. Welke sadistische inkoper van Ikea heeft deze plakkers ingekocht en wat was zijn motivatie? Een financiële besparing van een paar kronen, een slecht huwelijk?
De Zweedse meubelmaker is niet de enige die zijn klanten straft. Ook V&D versiert zijn cd’s bij voorkeur met strakke plakkers. Vooral bij de afgeprijsde titels gaat de verantwoordelijke jongste bediende helemaal los met de prijstang. Oude prijsjes er eerst af halen, dat staat niet in zijn werkinstructie, zodat het doosje er uiteindelijk uitziet als de bestickerde achterruit van een VW kever die iets te vaak de slagbomen van een pretpark is gepasseerd.
Eenmaal thuis gekomen met het beplakte cd-hoesje begint de bewerkelijke klus; het één voor één afpulken van de verschillende stickers. Na jaren stickers krabben kan ik zeggen dat het beste resultaat wordt verkregen als je het prijsje er in één keer langzaam vanaf aftrekt, maar om dat voor elkaar te krijgen heb je een vaste hand nodig en een grote dosis geduld. Begint de sticker eenmaal te scheuren dan heb je verloren en rest er eigenlijk nog maar 1 ding: geweld. Met duim en nagel kan je dan nog proberen te redden wat er te redden valt, maar neem van mij aan, die vieze stickervlek krijg je niet meer weg. Een regelrechte ramp voor muziekverzamelaars als ikzelf die dwangmatige ideeën hebben over hoe cd hoesjes er uit horen te zien. Maagdelijk, onbevlekt en zonder stickers.
Maar goed, je kan natuurlijk ook gewoon een nieuw hoesje kopen (bij voorkeur niet afgeprijsd, want dan begint het stickers krabben weer van voren af aan)

Kostbaar vinyl

Wat moet je als je bijna 41 jarige bent en je belandt met een aanzienlijke stapel elpees in de eenentwintigste eeuw? Een tijdperk waarin de Sony walkman geen cassette speler meer is maar een minuscuul MP3 spelertje waarvoor je liedjes moet downloaden. Het zorgvuldig verzamelde vinyl lijkt met deze geluidsdragers voorgoed buitenspel gezet. Of toch niet? De firma ION lijkt medelijden te hebben met oudere jongeren als ik en brengt een platenspeler met USB aansluiting op de markt. Zo gezeurd en zo eentje voor mijn verjaardag gekregen. Een heuglijk feit dat pas over acht dagen plaatsvindt maar dat ik dit jaar alleen met mijn nieuwe USB platenspeler ga vieren. Ik sluit me op met mijn nieuwe speledingetje en ga een hele dag door mijn platenverzameling bladeren op zoek naar liedjes die de tand des tijds hebben doorstaan en die ik mooi kan omzetten naar MP 3-tjes.
Vanavond vond ik al zo’n pareltje terug. Een plaat van de groep Squeeze. In de jaren 80 beroemd geworden met “Cool for Cats”, een nummer dat bij mij het ene oor in ging en het andere oor weer uit. Deze groep had niet bepaald de X-faktor, vond ik destijds en plakte er meteen het etiket: “te vermijden niets-aan-de-hand-muziek” op. Totdat ze uitkwamen met “Cosi Fan Tutti Frutti”, een plaat die ondanks de melige titel (want verwijzend naar deze opera) vol stond met nummers die de huid op de bovenkant van mijn armen deed veranderden in het vel van een kip. Dit was een plaat zonder slechte nummers. Alle dertien goed! Dat zoiets bestond! Het kon niet anders dan dat dit meesterwerk binnen zou komen op nummer 1 in de hitlijsten en minstens dubbel platina zou halen, maar blijkbaar kon niet iedereen de melodramatische bombast waarderen, die er bij mij inging als een preek in een ouderling. De groep zakte af naar de vergetelheid, terwijl de songwriters van de band, Tilbrook en Difford aanvankelijk nog werden gezien als New Wave’s antwoord op de Beatles.
Gelukkig kan ik er nu, met behulp van mijn ION, weer van genieten en drijf ik onwillekeurig met de gedachten weer af naar de Sociale Academie tijd met z’n vaardigheidsoefeningen in een hutje op de hei, die meer weer weg hadden van ellenlange therapie sessies waar geen eind aan kwam. Het opgerakelde leed moest vervolgens dezelfde avond nog worden weggespoeld met grote glazen Beerenburg. Squeeze was erbij.
"Ach, wat word ik toch een sentimentele oude zak", denk ik en blader vervolgens nog wat verder op zoek naar een andere parel.

Spelletje

Leuk linkje om, nu ik er niet ben, toch nog even mijn collega's van het werk te houden.

Niets veranderd

En weer was er eigenlijk niets veranderd. Terwijl er sinds onze laatste ontmoeting toch zo’n tien jaar verstreken waren. Hij zou me ophalen van het station, oude vriend en huisgenoot W.
Ik speurde de stationshal af en zag een lange man van middelbare leeftijd staan. Iemand met een snor. Hij leek een beetje op Jan, van Jan, Jans en de kinderen. “Dat zal hem toch niet zijn?”, dacht ik verschrikt. Maar bij het kruisen van de blikken verscheen er geen herkenning op zijn gezicht. Opgelucht liep ik verder naar buiten. Nog steeds geen W. Totdat ik iemand in de verte als een malloot zag zwaaien. Onmiskenbaar W. Hetzelfde jonge honden gedrag en geen steek veranderd. Hoe is het mogelijk dat je iemand tien jaar niet ziet en dat ie er nog steeds hetzelfde uit ziet? Goed smeren met Oil of Olaz? In W.’s geval was het waarschijnlijk zijn positieve insteek en de onbevangenheid waarmee hij het leven tegemoet treedt.
Tijdens de avond, opgeleukt met goed eten en bier, leek het alsof we elkaar vorige week nog gezien hadden, alsof er geen trouwerijen waren geweest en geen kinderen waren geboren.
Dezelfde diepe gesprekken en dezelfde flauwe grappen tegen de serveerster. De tien tussenliggende jaren leken te zijn verdwenen, opgelost in het niets.

Stadsbus

Getuige van de intocht van Sinterklaas (een oud Hollands volksfeest dat ik mijn schoonmoeder niet wilde onthouden) realiseerde ik me opeens goed hoe de verhoudingen lagen. De Sint, waarschijnlijk toch een van de rijkste mannen van Europa (hoe kan hij anders jaarlijks een heel volk van cadeaus voorzien) beschikt over een prive stoomboot en verplaatst zich op het land bij voorkeur op een wit paard. Doe maar duur! Zelfs zijn beschoensmeerde knechten blijken af en toe te beschikken over hypermoderne vervoersmiddelen. Zo zag ik er vanochtend eentje op een jetski over de Zwolse grachten scheuren.
Wij, daarentegen, moeten met de bus. Een vervoersmiddel dat, buiten de chauffeur, collega A. als vaste passagier lijkt te hebben. Voor de tweede keer achter elkaar kwam ik hem vandaag in de bus tegen, dit keer vergezeld van zijn vriendin (en mijn naaste collega) Rockchick B. Stapt A. ooit wel eens uit, of rijdt hij gewoon dagelijks rondjes met de bus, vroeg ik me even af, maar verwees deze optie maar meteen naar het rijk der fabelen, want zo leuk is het niet in de bus. Mijn enthousiasme van een paar weken geleden over dit transportmiddel werd vandaag namelijk danig getemperd. Op de weg naar de stad ging het al fout. De chauffeur vond het niet nodig zijn passagiers tijdig te informeren over het feit dat de binnenstad was afgesloten en dat hij daarom maar een paar cruciale haltes oversloeg, waarop een lichte paniek uitbrak onder de jonge ouders, die hun als Piet verklede kroost zo graag aan de Turkse bisschop wilden voorstellen. Zouden ze nog wel op tijd komen, nu ze aan de andere kant van de gracht werden uitgezet?
Ook op de terugweg blonk de firma Conexxion niet uit in klantgerichtheid. Zo liet de chauffeur ons, na een kwartier wachten gewoon staan bij de bushalte. Terwijl hij met de bus, die lang niet vol zat voorbij scheurde maakte hij een onduidelijk gebaar. Iets wat te intepreteren viel als: “Sorry, maar neem de volgende maar” of als “Help ik kan niet stoppen!”. Iets wat na de film Speed niet meer zo ondenkbaar leek. Moest ik de politie waarschuwen, of Keanu Reeves misschien? Die had tenminste ervaring met dit soort akkefietjes. We besloten toch maar te wachten op de volgende bus. Na nog eens vijftien minuten stopte er een exemplaar waar de gangpaden zorgvuldig waren volgepropt met inklapbare kinderwagens die voor het gemakt maar niet opgevouwen waren en waarom zou je die moeite ook nemen? Die schoonmoeders van zestig plus, die klimmen er maar gewoon overheen hoor!
Je zou, na zo’n dagje stadbus bijna weer een auto gaan kopen.

Starbucks Schiphol

Nooit gedacht dat ik na het kijken van documentaires als Surplus nog eens zou staan juichen bij de introductie van de volgende Multinational in ons land.
Tijdens het wachten op mijn schoonmoeder bij de deur van Arrivals op Schiphol werden we opeens getrakteerd op een vingerhoedje lauw warme cappucino. De frisgroen geklede meisjes verwezen ons, voor meer koffie en te dure prullaria, naar de koffiekraam even verderop. Dat “verderop” was toch alleen achter de douane, waar de enige Starbucks van dit land zou worden weg gestopt? “Nee hoor meneer, u hoeft alleen maar even daar rechtdoor te lopen, dan zie je hem meteen” zei de koffiejuffrouw en zo waren we getuige van de langverwachte introductie van Starbucks in Nederland. Vanaf nu konden ook wij, armzalige Nederlanders eindelijk genieten van een Iced Venti non fat Mocha, of een andere melange met een naam waar je even een avondje op moet studeren om hem foutloos in je hoofd te krijgen. (Ik kwam dit keer niet verder dan: “Doe mij maar een Chai Thee”).
K. was extatisch. Haar blijheid over de komst van haar moeder had met dit goede nieuws een soort turbo boost gekregen. Goed begin van onze vakantie!

Kaarsje

Die Geert Mak! Schrijf je een handvol bestsellers en krijg je het voor elkaar dat half Nederland op de camping een boek over de geschiedenis van Europa zit te lezen, word je verweten dat je werk onwetenschappelijk is omdat je geen geschiedenis hebt gestudeerd.
Benieuwd tot welk naar incestueus wereldje deze criticaster behoorde, maar aan zijn opmerking hangt het nare luchtje van jaloezie.
Petje af voor degene die van het droge geschiedenis brood een lekkere tosti kan maken. Ik bekeek gisteren de eerste aflevering van de documentaire reeks “In Europa” en het smaakte meteen naar meer. Wie was bijvoorbeeld die Gavrilo Princip en hoe kreeg hij het in vredesnaam voor elkaar om een hele wereldoorlog te veroorzaken? Ik baalde er bijna van dat het niet verder ging en dat we alleen maar een overzicht kregen van de afleveringen die er komen gingen. Ik kan me van vroeger maar weinig leraren herinneren die me deden uitkijken naar de volgende les. Die leraar wiskunde op de middelbare school bijvoorbeeld, die mijn eerste wiskundeles ooit begon met de vraag: “wat is een verzameling?” sloeg de plank volkomen mis. “Geen idee”, dacht ik “maar waarom zou ik een antwoord willen hebben op de meest oninteressante vraag die er ooit in mijn leven gesteld is?” Ik bleef me in die drie jaar dat ik dit vak had constant afvragen waar ik het voor nodig had en waar ik het eventueel voor zou kunnen gebruiken. Ik ben ervan overtuigd dat de leraren van tegenwoordig betere manieren hebben om het vlammetje in hun leerlingen aan te wakkeren, maar deze wiskundeleraar, die vast heel veel gestudeerd had, blies mijn kaarsje meteen uit. In die eerste klas van de HAVO had ik zeker een paar mensen als Geert Mak kunnen gebruiken. Al was het alleen maar om de voortdurende verveling te verdrijven.

Plugger

Ik heb het hier wel eens vaker gehad over die vervelende neiging van mezelf om mijn muziek bij vrienden en familie te pluggen. Vandaag de dag kan ik maat houden, maar vroeger kon ik dat zeker niet. De eerste keer dat ik me bewust werd van het feit dat mensen niet altijd even open staan voor het muziek evangelie van Ary was op de zolder bij vriend G. Allebei voor het eerst op kamers genoten we van onze vrijheid en van het feit dat we non stop muziek konden draaien zonder daarbij te worden lastig gevallen. Vervelend karaktertrekje van mezelf was dat ik niet alleen op mijn eigen kamer mijn eigen muziek wilde draaien, maar dat ik ook op bezoek bij G. de muziek probeerde te verzorgen. Zo trok ik bij voorkeur de platen uit zijn kast die ikzelf ook had en legde ze op zijn draaitafel. Iets wat G. op den duur niet echt op prijs stelde. Hoe hij me dat toen duidelijk heeft gemaakt weet ik niet meer, maar we zaten op de Sociale Academie. Een zekere dosis assertiviteit zal hij daar zeker bij gebruikt hebben.
Dat niet alle plug projecten zijn mislukt bleek vandaag. Tot mijn stomme verbazing eigenlijk. Oud klasgenote M. stuurde me een krabbel (ja, ook ik zit op Hyves) waarin ze me vroeg of ik nog wel eens naar de groep Barclay James Harvest luisterde. Om eerlijk te zijn was ik deze groep, met een naam alsof ze indertijd een aantal A-merken op een hoop hebben geharkt, al een beetje vergeten. Dit was nog uit de tijd dat ik naar Symfonische Rock luisterde. M. beweerde dat ik haar vroeger fan had gemaakt van deze groep. “Ik stuur je wel even een mp 3-tje” krabbelde ze later en zo geschiedde met als gevolg dat ik nu naar een heel mooi liedje te luisteren. “Goed geplugd Ary”, denk ik tevreden, “zelfs toen had je echt smaak”. (U mag nu een teiltje pakken)

Zwemmen met Openbaren

Nakker moest naar het zwembad. Kijken hoe zijn jongste spruit daar het hoofd boven water probeerde te houden. Daar hadden ze namelijk een speciale dag voor georganiseerd, zodat ook de ouder die iets minder zorgtaken op zich neemt toch eens wat interesse kan laten blijken. Belangrijk volgens zijn vrouw en alle pedagogen in Nederland en de rest van de wereld (behalve die landen waar de heersende doctrine leert dat je je kinderen maar het beste met een stuk hout kan afranselen voor het beste resultaat. Onder het mom van: “wie men liefheeft kastijdt men” en “een goede vader spaart de roede niet”)
Mooi moment voor mij om maar eens wat stoere verhalen te vertellen over mijn zwemles in Axel, Zeeuwsch Vlaanderen, waar ik op mijn vijfde levensjaar zelf op mijn fietsje naar het zwembad moest om de schoolslag en de borstcrawl te leren. Geen ouder die me begeleidde en geen vader die kwam kijken. Deze opvoeding was niet voor mietjes, hier werden karakters gevormd. Alleen de eerste keer ging mijn moeder met me mee en dan wordt het verhaal ook meteen iets minder stoer. Toen mijn moeder voortijdig het pand dreigde te verlaten zette ik het namelijk op een brullen. Ik durfde niet alleen, want het huiskamerzwembadje van meester Arons, dat eigenlijk geen zwembad mocht heten zat vol vreemd volk. Kinderen die geeneens op mijn gereformeerde school zaten. Het waren Openbaren! In de kleedkamer had ik hun heidense gezang al gehoord: “..en Adam sloeg Eva met de suukerbiete voor de kont, holladijee, holladijoo”. Dat was iets anders dan psalm honderdvijftig. Zou dit gedrag besmettelijk zijn? Toen mijn moeder me toch met zachte dwang in het lesbad had gekregen werd ik meteen aangeschoten door een van de ongelovigen. De kleuter vroeg: “Was jij dat, die zo huilde in de kleedkamer?”. Ik loog. Nog maar amper in het zwembad was ik blijkbaar meteen al aangestoken door het virus van de Openbaren. “Nee, natuurlijk niet”, zei ik stoer en vertrouwde er maar op dat de tranen op mijn wangen werden aangezien voor druppels zwembadwater. “Volgens mij was dat een ander jongetje”.

Carpet-Wrong

Ben je zo aardig om zo’n tapijtlegger een kopje koffie aan te bieden, gaat ie toch nog zeuren. Over het feit dat ik eigenlijk zelf eigenlijk het oude tapijt had moeten verwijderen.
Nu had ik dat natuurlijk best kunnen doen, want het was alleen maar de overloop waar een paar weken geleden een zondvloed van spoelwater overheen was gestroomd, maar dan moet zo’n Tapijtboer dat natuurlijk wel even van te voren aangeven.
Net als het feit dat ik bij afloop cash moet betalen. Was ik net gewend aan die fijne mobiele pinmachines die dit soort mensen vaak bij zich hebben, verlangt meneer dat ik de vijfhonderd euries maar even cash betaal. Kan ik dus nog even snel op de fiets naar de flappentap. Meneer wacht wel even. Zou deze man wel te vertrouwen zijn? Straks maar even controleren of hij onze Nintendo DS-sen niet stiekum in zijn zak heeft gestopt.
Terug thuis zie ik hem al staan voor het raam. Met zijn handen in zijn zakken staart hij naar het gras en pakt zijn rustmomentje. Na een opmerking over de bloemen in de tuin laat hij me de afleverbon tekenen en zegt nog even tussen neus en lippen door dat de kleur van het nieuwe stukje tapijt wel iets afwijkt. Ik denk nog: “Dat zal wel meevallen”, maar bij inspectie zie ik, naast een hele hoop rotzooi die hij bij wijze van straf heeft achtergelaten, dat de nieuwe berber vloerbedekking afsteekt bij het oude als Paul McCartney bij Stevie Wonder. Ebony en Ivory. Carpet Right mompelt bij navraag iets over verschillende kleurbaden en vindt dat ik maar even moet langskomen met een stukje oud en nieuw tapijt. Tien kilometers op de fiets naar Zwolle Zuid. Lekkere lui daar.